मुंबई कोलाज: बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला हय्!

झालं असं की मी माझ्या फायनॅन्शियल ऍडव्हायझरला एक बारीक शंका विचारायला फोन केला.
(हे असं बोललं की आपण करोडोंत खेळत असल्याचा फील येतो... असो)

तर हा मनुक्ष अस्सल मुंबईकर.
एका बाबांचा निस्सीम भक्त.
बाबांना जाऊन काही वर्षं झालेली वगैरे.
त्याच बाबांचा अवतार 2.0 मुंबईत येणार असल्याने हा सध्या प्रचंड एक्सायटेड!

आणि त्याची चूक-बरोबर श्रद्धा ह्या पोस्टचा मुद्दा नाहीयेच...
मुद्दा वेगळाच हय!

तो त्याच्या चेंबूरी-सिंधी-चटपटीत बंबैय्या हिंदीत बोलला,
"निलेश भाय थोडा बिझी हूँ दो दिन
xxxxxx बॉम्बे आ रहे है
बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला हय्!"

अयाई गं...
मुंबईचा आख्खा धेडगुजरी फ्लेवर शब्दोशब्दी ठासून भरलाय ह्या वाक्यात!

गुगल ड्राइव्हमध्ये खोल खोल कुठेतरी लपून ठेवलेला एक्सचा टॉपलेस फोटो अवचित समोर यावा
आणि छातीत एक आठवणीची बारीक कळ उमटावी...
तसा "मिसिंग मुंबई"चा बारीक ऍटॅक आला मला...

एक एक शब्द नीट बघूया जरा यातला.

उसका:
मुंबईकर तसंही "आपके" / "उनके" वगैरे आदरार्थी भाव कोणालाच देत नाहीत.
अगदी "उसके"ही नाही!
"उसका"तला शेवटचा आकार हा खास मुंबईचाच.
उदाहरणार्थ:
"उसके गाडीमे जायेंगे" म्हणा
आणि आता...
"अरे सेजल उसका गाडीमे जायेंगा ना" म्हणा
दुसऱ्या वाक्यात खाट्टकन् तो...
शनिवारी रात्री तीन मुलं आणि दोन मुली छान तयार होऊन, कल्याण / वाशी किंवा मिरारोडवरून, वडलांच्या मिनतवाऱ्या करून घेतलेली वॅगन-आर घेऊन मरीन ड्राइव्हला जाण्याचा फील आपोआप येतोना...
तो "उनके" किंवा "उसका"मध्ये नाहीना येऊ शकत बॉस!

बॉडीमे:
हा शब्द तर स्पीक्स फॉर इटसेल्फ!
"माझी चोर-बॉडी आहे रे चुत्या!"
हे वाक्य छातीच्या फासळ्या दाखवत म्हणणारा एकतरी किडकिडीत पत्र्या पोरगा प्रत्येक नाक्यावर असतो.
आणि मजा म्हणजे सम हाऊ हा चोर-बॉडीवाला बारक्या हटकून मारामारीत पुढे असतो.
सिंगल फासळी आणि डेअरींगचं कायतरी अजब कनेक्शन आहे कसं कोण जाणे.

घुस:
सकाळची विरार-चर्चगेट लोकल आणि वसई स्टेशन... पिरियड!

गयेला:
हे आयेला / गयेला चा तर मुंबईला कॉपीराईट घेता यावा आरामात.
मुंबईची टपोरी लँग्वेज दाखवण्यासाठी लाखो पिक्चर्सनी क्लिशेड केलेलं.
पण बऱ्याच दिवसांनी ऐकलं...
आणि काही क्लिशेड गोष्टींना:
उदारणार्थ नवाजुद्दीनच्या शिव्या, मरीन ड्राइव्ह, अजय-अतुलच्या ढोल यांना पर्याय नाही हे पटलंच.

हय्:
इकडे सगळा गेम त्या एंडच्या पाय मोडक्या "य्" वर आहे.
म्हणजे तुम्ही "बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला..." बोलून शुद्ध "है" बोललात तर ते पाया सूप, सीख पराठा, मटन बिर्याणी खाऊन नंतर पियुष मागवण्यासारखं आहे.
सो "हय्"च 

...
...
...

बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला हय्!

मुंबुड्या आय लव्ह यु SSS!!!


-नील आर्ते

  

(देह-फुलं: ६) बोटं

एक टाईम होता जेव्हा मला स्पर्श नको-नकोसा वाटायचा... कोणाचाच... कसलाही.
शाळेत तर मला नावच पडलं होतं, "अंगचोर" म्हणून.
सातवी आठवीतली मुलं त्यातही मुली प्रचंड क्रूर असतात, त्यांना चिडवायला खूप आवडतं...

माझ्या पाठच्या बाकांवरूनही खुसफुसते आवाज यायचे,
ए अंगचोर, ए टच मी नॉट, ए विअर्डो...
आणि माझे डोळे पाण्याने डबडबायचे.
पण आधी मी अशी अजिबातच नव्हते खरं तर.
आई म्हणायची भारी खेळकर पिल्लू होते मी.
कोणालाही धावत जाऊन बिलगायची मी आणि खुदुखुदू हसायची.

पण बहुतेक मी दहा वर्षाची असताना कधीतरी ते चालू झालं.
मी एकटी किचनमध्ये जाऊन घटाघटा पाणी पीत होते आणि अचानक माझ्या मानेवर बोटं रेंगसली.
कर्र-कर्र आवाज करत धारदार नखं माझ्या बॉयकट मानेवरून हळूहळू खाली उतरली... पाठीच्या पहिल्या मणक्यापर्यंत.
असं दोन तीनदा वर खाली झालं... फार नाही पाच-एक सेकंद.
आणि खरंतर पहिल्यांदा मला भीतीपण नाही वाटली.
उन्हाळ्याचे दिवस होते आणि पाठीवर मेजर घामोळी आली होती...
सो ती करकरीत नखं फिरताना खाज शमल्यासारखं झालं... बरंही वाटलं...
मी हसत पाठी बघितलं...  तिथे कोणीच नव्हतं.
फक्त तिन्हीसांजेचं अंधारत चाललेलं किचन... आमचा जुनाट रागीट घुम्या फ्रीज आणि पोटाचा तुकडा काढलेलं ओट्यावरचं लालभडक कलिंगड...
मी किंचाळत बाहेर आले एव्हढंच आठवतंय मला...

आणि मग ते चालू झालं.

बरोब्बर दहा बोटं अवचित कधीही माझ्या मानेवर फिरायची.
ते सुद्धा अगदी वरचेवर नव्हे.
कधी कधी तर दोन-तीन महिन्यांच्या गॅपनीसुद्धा.
खरं तर त्या कोणत्यातरी काळोख्या अज्ञातातून आलेल्या नख्यांनी मला जखम कधीच नाही केली.
पण भीती वाटायचीच.
कोणाचाच स्पर्श नको वाटू लागला मला त्या लुब्र्या बोटांमुळे.
माझी हसा-खेळायची अलवार वर्षं कुढत काढली मी त्या बोटांमुळे.

पण एकेदिवशी...

मी पिक्चर बघत होते.
अनुष्का शर्माचा "एन-एच १०".
डाव्या उजव्या बाजूच्या दोन्ही सीट्ससुद्धा मीच घेतल्या होत्या अर्थात.
हो कोणाचा टच नको व्हायला.

माझा क्रश होती अनुष्का म्हणजे...
त्यातला सीन आहे ना ती त्या खाप गुंडांना चुकवून भिंत क्लाइम्ब करून जाते.
आणि वरून ओरडते फ SSS क यु!!!
नेमकं तेव्हाच त्या बोटांनी खरवडलं मानेवर.
...
...
...
चुकलंच त्यांचं...

तो अनुष्काचा ब्राव्हाडो बघून मला कसा कोण जाणे पण चेव आला आणि मी गप्पकन दोन्ही हात पाठी नेऊन ती बोटं पकडली.
रंगेहात पकडले गेल्यावर एक क्षण ती बोटंही बावचळली  आणि स्तब्ध झाली क्षणभरच.
पण मग मात्र त्यांची निकराची वळवळ चालू झाली माझ्या हातात.
मी मात्र इतक्या वर्षांचा राग काढत दात ओठ खाऊन "एम-सी बी-सी" शिव्या पुटपुटत त्यांना माझ्या बोटांत आवळून धरलं.
जणू पडद्यावरची चवताळलेली अनुष्का माझ्यात शिरली होती.
मिनिटभर आमची झटापट चालू राहिली...
मी तर आज शेंडी तुटो व पारंबी तुटो अशा आवेशात होते...
आणि अचानक त्या हात-रहीत बोटांनी तह केला.
पुढच्या दहा सेकंदांत ती बोटं वळवळायची थांबली... स्तब्ध झाली.
आणि प्रत्येक बोटानी - माझ्या प्रत्येक बोटाला हलकेच ढुशी दिली.
जणू त्यांना समझोता करायचा होता... एकत्र नांदायचं होतं!
...
...


रात्री मी पिक्चर बघून घरी आले आणि डॅडूला घट्ट मिठी मारली, मम्मीचे गाल ओढले...
कित्येक वर्षांनी...
ते दोघं तर आनंदानी कपडे फाडायचेच बाकी होते.
...
...

आता त्या बोटांना मी कंट्रोल करायला शिकलेय...
त्यांना चक्क मी काही कन्स्ट्रक्टीव्ह गोष्टी शिकवल्या...
उदाहरणार्थ गिटार...
कॉलेजमध्ये अपकमिंग गिटारीस्ट म्हणून नाव व्हायला लागलंय माझं.
माझा कॉन्फिडन्सही परत आलाय.
चक्क रॉकस्टार बनायचा मार्गावर आहे मी...
मोठ्ठे मोठ्ठे लूज फ्लॅनेलचे शर्ट्स, आणि फाटक्या जीन्स माझी सिग्नेचर स्टाईल होत चाललीय कॉलेज फेस्ट्स मधली.
कसंय ना एक्स्ट्रा लांब बाह्या असल्या की मला "माझी" बोटं वापरता येतात बिन्धास गिटारवर कोणालाही न दिसता (;)

जिमी पेज, एरीक क्लॅप्टन, स्लॅश, हेन्ड्रिक्स, हेटफील्ड काय काय म्हणायला लागलीयत पोरं-पोरी मला.

काल एक नवीनच मैत्रीण झालीय मीरा म्हणून...
माझ्या गिटार रीफ्सच्या प्रचंड प्रेमात आहे. माझ्या बोटांत जादू आहे म्हणतेय.
आज रात्री भेटतोय आम्ही तिच्याकडे.
रम पीत-पीत लेड-झेपलीन ऐकायचा प्लॅन आहे.
पुढे बघूया, व्हेअर दी नाईट टेक्स अस...

कदाचित लेड झेपचं "स्टेअर वे टू हेवन" चालू असेल...
कदाचित "रम्स-अप" नाकात झिणझिण्या, जिभेत गोडवा, घशात गरमी आणि मनात कांड आणत असेल.
कदाचित मिणमिणत्या कँडल्समध्ये तिचे कोनॅकच्या रंगाचे डोळे चमकत असतील.
कदाचित माझ्या मेन्स (हो मला मुलांचे पर्फ्युमच आवडतात) पर्फ्युमचा वास घ्यायला ती माझ्या मानेजवळ येईल.
कदाचित मी तिचा नवीन ब्राऊन लेदरचा बेल्ट बघायला तिच्या पोटाजवळ जाईन.
कदाचित मी तिथेच थांबेन.
कदाचित बेल्टचं पॉलिश हुंगेन.
कदाचित मी तिचं गोलसर पोट निरखून बघेन.
कदाचित तिच्या बेल्टचं चमचमणारं पितळी बक्कल निघतं का मी जस्ट म्हणजे जस्ट चेक करेन.
कदाचित ती मला छातीवर गुब्ब दाबून घेईल.
कदाचित माझे हात खाली सरकतील.
कदाचित ती माझे जाडसर कुरळे केस हुंगेल.

कदाचित मी कँडल्स पाडून अंधार करेन...

कदाचित ती कण्हल्यासारखी हसेल.

आणि मग "माझी" जादूगार बोटं कर्र्कन बाहेर येतील आणि तिला "स्वर्गाच्या पायऱ्यांवर" नेतील... कदाचित!     


-नील आर्ते

निखिल क्षिरसागर याच्या कथेचे स्वैर रूपांतर.
मूळ कथेची लिंक: the fingering

त्रिकथा ३: बलम पिचकारी

आज मला कसंतरीच होतंय.
बऱ्याच वर्षांनी आज कोणतरी खास मित्र/ बायको/ गर्लफ्रेंड/ भाऊ-बहीण/ आई-बाबा पाहिजे होतं असं राहून राहून वाटतंय.
म्हणजे खरंतर लहानपणापासून बरीच वर्षं मी एकटाच राहिलोय.
आई मला जन्म देतानाच गेलेली, आणि बाबूजी मी पाच वर्षांचा असतानाच गेले... आत्महत्या केली त्यांनी.
नंतर सगळं शिक्षण पाचगणीला बोर्डिंग मध्ये... अमेरिकेत ग्रॅज्युएशन.. रिसर्च...
एव्हढी सगळी वर्षं एकटाच तर होतो मी.
आणि एकटेपणाची खतरनाक सवय होते हो...
आख्खच्या आख्ख डेअरी-मिल्क एकट्यानी खायची,
घरी नागडं फिरायची,
बिनधास्त जोरात पादायची,
नवीन सिनेमा एकटं बघायची,
आणि सगळ्यात मस्त म्हणजे एकट्यानी छान हॉटेलात सेव्हन कोर्स डिनर करायची.
जेवण म्हणजे माझी खास आवड आणि तिथेतर कंपनी नकोच वाटते मला.
एकेक डिशबरोबर माझा प्रणय चालतो म्हणाना, आणि प्रणय करताना एकांतच बरा.
हो म्हणजे ते अन्नाचे फोटो घेत बसणारे मठ्ठ मित्र, आणि वेटरला आपण जन्मभरासाठी विकत घेतल्यासारखं वागणाऱ्या एंटायटल्ड मैत्रीणी असल्यापेक्षा नसलेले बरे.

पण आजमात्र आयुष्यात पहिल्यांदा कोणीतरी शेअर करायला हवं असं वाटतंय.
कारण आज मला कळतंय लोकांना फाट्यावर मारून तुम्ही दुःख पचवू शकता, प्रॉब्लेम्स एकट्यानी हॅण्डल करू शकता...
पण तुमचा आनंद, तुमचं यश मात्र शेअर करायला कोणतरी हवंच बॉस! 

आणि मला अर्थातच खास मित्र/ बायको/ गर्लफ्रेंड/ भाऊ-बहीण/ आई-बाबा ह्यातलं कोणीच नसल्यामुळे मी माझ्या ब्लॉगवरतीच माझं मन मोकळं करतोय.

आता हा ब्लॉग शेयर करायचा किंवा नाही ह्या प्रश्नाचा पूल आपण थोडं नंतर ओलांडला तरी चालेल माझ्यामते...

'पूल ' म्हटलं ना की मला हटकून पाषाण लेक वरचा तो कमानदार पूल आठवतो.
चमचमणाऱ्या तळ्यावरचा तो इटकुला पूल...

त्रिकथा २: आ दा पा दा

मी माधव डोळस उर्फ माध्या डोळस.

एक टाइम माझी पण थोडीशी हवा होती अंडरवर्ल्ड मध्ये.
शिवाय माझं नावही म्हणे २०-३० वर्षांपूर्वीच्या कोणत्यातरी नामचीन गुंडाशी मिळतं जुळतं होतं.

मला खरं तर आधी भारी वाटायचं हे सगळं.
डेअरिंग याहूम आपल्यात पहिल्यापासून.

केशूचा तर उजवा हात होतो मी... आणि डावा हात मदन्या.
पण केशूभाई म्हणायचाच, 'खरा जिगर माध्यातच आहे'
मदन्यात डेअरींगपेक्षा क्रौर्य जास्त होतं...
कुठे झुरळाला चटकेच दे, कुत्र्यांचे पायच बांध, आंधळ्या भिकाऱ्याला टपलीच मार असं काय काय करायला भारी आवडायचं त्याला.

त्यात मदन्यानं कुठूनतरी ती नार्कोझ सिरीज बघितली आणि केशूभाईला दाखवली.
त्यानंच केशूभाईच्या डोक्यात ते पुण्याचा पाब्लो एस्कोबार बनायचं भूत घातलं.
केशूभाई जास्तच खतरनाक जास्तच विकृत बनत चालला होता दिवसेंदिवस.

मला मात्र हळूहळू कंटाळा यायला लागला होता या सगळ्याचा.
त्यात त्या नदीवरच्या दंगली झाल्या दोन्ही जमातीतली शेकडो माणसं मेली.
मी कशात नव्हतो, पण एकदा केशूभाईला फोनवर आमदारबाईशी खुसपुसताना ऐकलं...
त्यानंच बाईच्या सांगण्यावरून दंगल भडकावलीय ह्याची जवळ जवळ खात्री होती मला.

मी मग जरा विचार करायला लागलो...
त्यात झिलिक पण प्रेग्नंट झाली आणि तिच्या पोटातली ती धडधड ऐकून वेगळंच कायतरी वाटायला लागलेलं.
धतिंग आणि खाणं, दोनच शौक होते आपले...
पण हळूहळू भाईगिरी सोडून द्यावीशी वाटायला लागलं होतं

खाण्यात मात्र पाणीपुरी फेव्हरीट!
आपला ठरलेला भैया पण होता पाणीपुरीवाला... गुप्ता!
चांगला होता बिचारा... गायीसारख्या मोठ्ठ्या पाणीदार डोळ्यांचा.
सेनापती बापट रोडवर त्याचा तो लाल अलवणातला लहानसा ठेला लावायचा.
कधीकधी बरोबर पोरगा असायचा.
त्याचीच छोटी कॉपी, तसेच पाणेरी डोळे...
गुप्ताच्या पाया-पायात घोटाळत... मांजराच्या पिल्लासारखा.
फारसं बोलायचा नाही तो...
मोठ्ठया डोळ्यांनी बघत मात्र रहायचा टुकूर टुकूर!

रोज न चुकता पाणीपुरी खायचो मी त्याच्याकडे.
अजब चव होती त्याच्या हाताला.

मुलायम रगडा, गोडूस चटणी, ठसकेदार पाणी, कुरकुरीत पुरी...  

या सगळ्यांचे एकाचवेळी एकत्र आणि स्वतंत्र उत्सव चालायचे..,

माझ्या  जिभेवर, घशात, गालांत, ओठावर, पोटात, छातीत, मेंदूत.

त्यादिवशी सुद्धा...

खरं तर माझी सगळी सेटींग झाली होती.
पुण्यातला माझा शेवटचा दिवस होता तो.
केशूभाईच्या फोनमधली ती दंगलीच्या संभाषणाची रेकॉर्डिंग मी सुमडीत माझ्या फोनवर घेतली आणि केंजळे सायबांना पाठवली.

आता इकडे केशू, मदन्या आणि त्या आमदार बाई बाराच्या भावात
आणि आम्ही तिकडे क्राईम ब्रँचच्या खबरी फंडातून केंजळसायबांनी दिलेले दीडलाख घेऊन कोलकात्याला छू.

मग कदाचीत कोलकात्याला बुर्जी पावची गाडी टाकली असती.
पण तिकडे लोक खातात तरी का आपल्यासारखे बुर्जीपाव? कोण जाणे??
का गुप्तालाच घेऊन जावा आणि पाणीपुरी टाकावी?

काय बरं म्हणतात तिकडे पाणीपुरीला?
पुचका  वाटते.

गुप्तावरून मला पाणीपुरी आठवली त्याची.
मी घड्याळ बघितलं.
माझा पाणीपुरीचा टाइम झालेला.
बरोब्बर साडेतीन तास होते केंजळे सायबांना भेटायला.
त्यांना भेटून पैशांचं पाकीट घेतलं की डायरेक् स्टेशनवर.
झिलिक कामावरून परस्पर तिकडेच येणार होती.
मग १० च्या लातूर हावरा एक्सप्रेसनी कलटेश!
डायरेक कोलकाता.
तिकडे झिलिकचा भाऊ होताच.

माझ्या डोक्यात कीडा वळवळला...
पाणीपुरीची तलफ आली.
तसाही आज शेवटचा दिवस पुण्यातला.
नाही म्हटलं तरी हुरहूर लागलेली.

पण नको जाऊदे तिच्यायला आज पोटपण खराब होतं...
सकाळपासून ढाम-ढूम चालू होतं.
ते सुद्धा नुसतं 'झागवालं' नव्हे तर डेंजर वासवालं.
माझ्याच नाकातले केस करपायची पाळी आली होती.
झिलिकनं जाताजाता धमकी दिली होती...
जाताना डब्यात प्रदूषण केलंस तर चालत्या ट्रेनमधून फेकून देईन म्हणून... ह्या ह्या ह्या!
जाऊ दे नको जायला आज...

दहाव्या मिंटाला गुप्ताकडे होतो मी :)
एक एक पाणीपुरी मन लावून खाल्ली मी.
ह्या शहराची शेवटची चव साठवून घेतली.
गुप्ताला पैसे दिले, छोटूला टाटा केला तेवढ्यात गुप्तानी मसाला पुरी पुढे केली.
हो म्हणजे चाटनंतरची कडक पुरीवर बटाटा, मसाला आणि शेव टाकलेली फ्री पुरी हा आपला जन्मसिद्ध हक्क आहे.
कोलकात्यात अशी फ्री पुरी देतात का?
मला उगीचच सेंटी वाटलं,

मी पुरी तोंडात कोंबली... 

... 

... 

... 

तितक्यात केशूभाई आणि मदन्या बुलेटवरून फुदफुदत आले.

दोघांची नजर बघून मला चर्र झालं.
केशूभाई सरळ माझ्याकडे आला,
"तुझा फोन लागत नाय."
(मी सिम फेकून नवीन घेतलं होतं.)
"बॅटरी ऑफ आहे केशूभाई."
केशूभाईनी दोन क्षण रोखून बघितलं...
बुलेट साईडला लावली...
आणि अंगावर धावला... गुप्ताच्या.
त्यानं फाडकन गुप्ताच्या कानफडात मारली.
पाठून मदन्यानी त्याचा पाण्याचा मटका उचलून खाली आपटला.
रस्त्यावर तिखट शेवाळी पाणी पसरत गेलं.

सध्या...

बसवतो मी तुला मानाने माझ्या सिंगल काट्याच्या थ्रोनवर.
खेळतो लुटपुट लढाई तुझ्या वत्सल विशाल थॅनोसशी.
मधल्या बोटानी तुझ्या चिंब लोकशाहीला मतदान करतो.
आणि...
शनिवारच्या तप्त दुपारी लिंचिंगविरहीत राज्याची क्लांत स्वप्नं बघत असतानाच माझा एंडगेम होतो.


-नील आर्ते

टाळ्या

आमच्या एव्हिएशनच्या फील्ड मध्येच एक रुबाब आहे बॉस!
कोणाला ते ताठ चालणारे युनिफॉर्ममधले पायलट आठवतील,
कोणाला तो टॉप गनमधला रे-बॅन लावलेला चिकणा टॉम क्रूझ आठवेल,
कोणाला दुसऱ्या महायुद्धातली B-52 बॉम्बर्स आठवतील...
पण मला सांगू काय आवडतं?

तो फ्लाईन्गचा नशा, ती डोक्यातली हलकीशी गरगर,
तें गुईईईईं करून खाली येणं आणि झप्पकन वर जाणं,
ते डौलात फिगर ऑफ एट काढणं...
खाली खेचणाऱ्या ग्रॅव्हीटीला एफ ओ देत उंच उंच जाताना हवेत पंखांनी रेखलेल्या त्या रेषा!

एकदा तर मृत्यूच्या लवलवत्या जिभेला हूल देत मी सरळ सूर्याच्या दिशेनेच सूर मारलेला...
समोरून येणारी तिरीप, खाली चमचमणारं पाणी आणि पाठी शत्रू...
भीती आणि डेअरींगचं अजब डुचमळतं कॉकटेल रिचवून, खदाखदा हसत, आकाशातच दोन डौलदार कोलांट्या मारून सुर्र्कन निघून जायचं.

आणि असं जीवाशी खेळून आमच्या खुफिया अडनिड्या तळावर आलं रे आलं की थोडी विश्रांती घेऊन परत सज्ज होतो आम्ही.
राऊण्ड टू ला.

पण आता मघाचा सूर्य अलवार झालेला असतो.
गाडीवर चाखलेल्या गुलाबी फालुद्यासारख्या रंगाचा.
सावल्या लांब व्हायला लागलेल्या...
अंधार हळूहळू वाढत जातो आणि आमचं मिशन पुन्हा चालू होतं...
नव्या दुप्पट जोमानं...
अंगात भिनलेलं सगळं ट्रेनिंग एकवटून टार्गेट शोधायचं
आणि सुमडीत काम वाजवून न पकडले जाता पळून यायचं
काय नशा काय आनंद असतो राजे हो... सेक्सपेक्षाही भारी.

सेक्सवरून आठवलं...
एक कबूल करू का?
फ्लाय करताना पण 'केलंय' मी ;).
एकमेकांवर गच्च स्वार होत सुखाच्या तळाशी जात उंच उंच उडायचं.
म्हणजे डबल नशा... काय म्हणतात तो तुमचा "माईल हाय क्लब".

तुम्हाला वाटलं असेल की काय हा हुच्च् निर्लज्जपणा...
पण खरं सांगू का हेच लाईफ आहे.
आयुष्य जितकं छोटं तितका तुम्ही प्रत्येक दिवस रसरसून जगता.

आमच्यासारखे आम्हीच...
आम्ही कामोत्सुक अनंगरंगी,
आम्ही दर्दी पिणारे,
आम्ही सैनिक,
आम्ही कलाकार...
आणि या सगळ्याला पुरून वर उडणारे, आयुष्याची भंगुरता पुरती कळून चुकलेले तत्वज्ञसुद्धा.

मला तर पक्कं माहितीय की मी त्या चंदेरी फुलबाजीसारखं झरझर लखलखणार आणि विझून जाणार.
सरसर तुटणाऱ्या ताऱ्यासारखं आनंदानं विलीन होणार शून्य काळोखात.
माझ्या मृत्यूला टाळ्या मात्र वाजत राहतील... एक- दोन अनंत टाळ्या.
तसंही इथं जगायचंय कोणाला वर्षानुवर्षं...

कॉलरा किंवा मलेरिया किंवा पिवळा ताप किंवा असाच काहीतरी इरिटेटिंग रोग घेऊन हॉस्पिटलात खितपत मरणाऱ्यातले आम्ही नव्हे राजे हो!

मला एक्झॅक्टली माहितीय मी कसं मरणार ते,
उडताना डाव्या पंखात बिघाड होईल किंवा
शत्रूच्या हल्ल्याने उजव्या पंखातून ठिणग्या उसळतील ...
जळकट वास पसरेल,
मीच लडबडेन माझ्या चिकट रक्तात आणि उंचावरून खोल खोल खाली कोसळेन मी,
'रोआल्ड डाल'च्या एखाद्या गोष्टीतल्या पायलटसारखं.

पण इतक्यात तरी नाही, अजूनतरी नशीब साथ देतंय.
मागल्या आठवड्याचीच गोष्ट...

तिन्हीसांजेची वेळ त्यात हलका पाऊस पडून गेलेला,
त्यामुळे व्हिजिबिलिटीचे ३६ झालेले.
मधूनच वीज कडकडतेय.
अख्ख्या वातावरणात हाय टेन्शन वायरसारखा तंगवा.
अशा विचित्र वेळी आमची सगळी टीमच थोडी हिस्टेरिकल होते.
अजय अतुलची गाणी ऐकल्यावर येतो तशा मरू किंवा मारूच्या उन्मादी अवस्थेत,
त्यात बराच काळ ऍक्शन नसल्याने सगळी टीम लिटरलली वखवखलेली...

आम्ही उडत होतो, बऱ्याच खालून...
सगळे डिटेक्टर्स चुकवत.
सा SSS वध!
कारण पकडलं की मेलो स्ट्रेट.
युद्धबंदी-फंदी काय ठेवत नायत ती हलकट माणसं.

तर...

मी टार्गेट बघितलं.
सुर्र्कन डावीकडे वळून लँड केलं.
काम वाजवलं.
गरज नसताना माझी संगिन कचाकचा आणखी २-३ दा खुपसली त्याच्यात.
(आम्हीही असा आसुरी आनंद लुटतो कधीकधी.)
आता खुशीत तळावर परतायला निघणार...
 इतक्यात व्हू SSS श करून आवाज आला डाव्या पंखाखाली.
आणि काही कळायच्या आधीच आमची स्वारी गरगरायला लागली.
कन्ट्रोल गेलाच होता ऑलमोस्ट
पण मी जीव खाऊन उसळी मारली आणि वाऱ्याच्या एका सूक्ष्म थर्मल करंटवर झोकून दिलं.
शत्रू जीव खाऊन पाठी लागला होता.
माझा चेंदामेंदा केल्याशिवाय काय सोडत नाय तो आता.

मलाही कुठेतरी वर्मी लागलं होतं.
निस्त्राण पाय कापसाचे झाले होते.
पण एअरोडायनॅमिक्स माझ्या बाजूने होतं.
मी धडपडत सुरक्षित अंतरावर क्रॅश करून लॅन्ड होणार इतक्यात फाड करून मोठ्ठा आवाज झाला.
वाऱ्याचा मोठ्ठा झोत आणि शॉकवेव्ह्ज सगळ्या दिशेनी माझ्याकडे चालून आल्या.
आता पुढच्या क्षणी माझ्या चिंधड्या होणार...
इतक्यात मला जाणवलं की मी एका निर्वात पोकळीत आहे.
वेळ काळ आवाज प्रकाश सगळं थांबल्यासारखं झालं.
स्टॅनली क्यूब्रिकच्या एखाद्या पिक्चरमधल्या एलियन यानासारखी पोकळी होती ती.
सगळी गाबाचोदी सोडून  शांत निर्विकार होत तिथेच संपून जावं,
किंवा माणसाच्या लहान गर्भासारखं गुरगटून रहावं त्या पोकळीत अनंत काळ.

इतक्यात ती पोकळी उघडली आणि माझा फ्री फॉल चालू झाला...
खाली खाली...
कोसळता कोसळता माझी शुद्ध हरपली.
पण त्याच्या आधी मी सुरक्षित ठिकाणी लॅन्ड व्हायची काळजी घेतलीच.
रक्तात भिनवलेलं ट्रेनिंग असं मोक्याच्या वेळी कामी आलं.

काही दिवसांनी मला बरं झाल्यावर कळलं की माझी बाकी टीम वाचू शकली नाही.
माझ्या मागे लागलेल्या शत्रूला डिस्ट्रॅक्ट करताना बाकीच्या सगळ्यांना वीरगती मिळाली.
मी सोडून कोणीच परत आलं नाही.

परमेश्वर त्यांच्या आत्म्याला सद्गती देवो.

मी दोन दिवस आराम केला.
थोड्या दुरुस्त्या केल्या.
जखमा भरू दिल्या.
आणि धरम पाजीसारखी पुन्हा डरकाळी फोडली,
"...मै तुम्हारा खून पी..."

आणि खरं तर बदला वगैरे काय माझ्या डोक्यात नाहीये...
मला फक्त सडकून भूक लागलीय.

हो म्हणजे ऍनाफेलिस डासाची मादी असणं सोपं नाहीच.

  
- निखिल क्षीरसागर याच्या 'क्लॅप क्लॅप' या इंग्रजी कथेचं स्वैर रूपांतर
मूळ कथेची लिंक: Clap Clap




...




     

ऍन ओड टू...

खातो मी मोत्यांची खिचडी
आणि साबुदाण्यांचे मिरवतो हार!

घेतो ओली चुंबनं तलवारींची
ओठांचे मी सोसतो वार!

लावतो नेलपेन्ट बोटांना
आणि जातो पौरुषाच्या पार!

टेकवतो बोचा रीतीभातीच्या निखाऱ्यांवर
आणि वाटून घेतो मस्त गाSSS र गाSSS र

...
...
...
सकाळपासून आज विंदांची...
आठवण येतेय फार! 
आठवण येतेय फार!!  

-नील आर्ते