tag:blogger.com,1999:blog-7421186678739620342024-03-25T07:06:38.758-07:00पाइनॅपल सन्Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.comBlogger139125tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-13917544735430936702023-11-13T10:40:00.000-08:002023-11-13T11:09:50.365-08:00सजनी शिंदे का व्हायरल व्हिडिओ नावाचा अंडरडॉग<p>त्या दिवशी अवचित एक थोडी विंडो मिळाली रविवारी रात्री. </p><p>"आत्मपॅम्फ्लेट" बघायचा का "सजनी..." असं चाललं होतं. </p><p>बघायचेत तर दोन्ही. </p><p>पण जगण्याची तारांबळ, इ एम आय, अप्रेझल रेटींग, कुटुंबातल्या कुरबुरी, चाळिशीपारच्या तब्येतीच्या तक्रारी अशा मोठ मोठ्या भूतांशी लढताना "वेळ" ही फर्स्ट वर्ल्ड कमोडिटी होऊन जाते आणि काही सारख्याच वजनाच्या नितांत रेकमेन्डेड गोष्टींसाठी सोफी'ज चॉईस वापरावाच लागतो. </p><p>तर सजनी जिंकला कारण दिग्दर्शक मिखिलची प्रत्यक्ष भेट झाली नसली तरी त्याची आई मुसळे काकू ह्या आमच्या शेजारी.</p><p>(भारी गोड कुटुंब!!!) </p><p>त्यामुळे हा पिक्चर थोडा घरचाच समजतो मी आणि बायको. </p><p>सो आत्मपॅम्फ्लेट सॉरी भाई भेटू लवकरच. थिएटरला नाही तर ओ टी टी ला _/\_</p><p>तर सजनी...</p><p>ह्याची मला पात्रं, कथा आणि ट्रीटमेंट (प्रॉडक्शन ? डिझाईन??) हे तिन्ही फार फार आवडलं. </p><p>कमीत कमी स्पॉयलर्स देत ह्या तिन्ही गोष्टींविषयी लिहायचा सायास करतो. </p><p>अर्थात ह्या तिन्ही गोष्टी लव्ह सेक्स आणि धोखा सारख्या एकमेकांत उडक्या मारणारच. </p><p>ते जरा ऍडजस्ट मारा. </p><p><b>पात्रं:</b> </p><p>राधिका मदन हा कडक अभिनयाचा (छोटा) ऍटमबॉम्ब "मर्द को कभी दर्द नही होता" पासूनच आवडलेला.</p><p>मग "रे" मध्ये तर तिच्या राधे माँ चा हार्डकोअर फॅन झालेलो. </p><p>("कुत्ते" मात्र वाईट होता पण तो तिचा दोष नव्हे) </p><p>इकडेही तिनं परफेक्ट उचलेला पुण्यात पी. जी राहणाऱ्या नगरच्या मराठमोळ्या मुलीचं बेअरिंग खास. </p><p>अशा लहान गावातून पुण्यात आलेल्या मराठी मुलींमध्ये बोल्डपणा, व्हल्नरेबिलीटी, स्ट्रीट स्मार्टगिरी, आणि परंपराशरणता ह्याचं फार फार डेडली मिश्रण असतं. </p><p>(आणि अशा काही एक मुलींना मी काहीएक मर्यादेपर्यंत दुखवलंय आणि दुखवून घेतलंय सुद्धा.) </p><p>त्यांचा तोच बोल्डपणा + व्हल्नरेबिलीटी + स्ट्रीट स्मार्टगिरी + परंपराशरणता ह्या मूव्हीच्या मेन इव्हेंटला, जो एक व्हायरल व्हिडीओ आहे त्याला कारणीभूत होतो. </p><p>हे नावातच असल्यामुळे हा स्पॉयलर नव्हे.</p><p>त्या व्हायरल व्हिडीओने कोणाचातरी जीव जातो आणि, </p><p>मग व्हू डन इट, व्हाय व्हू डन इट आणि हाऊ व्हू डन इटच्या शक्यतांचा रशियन रोले धूर्तपणे गरागरा फिरत राहतो. </p><p>तपासकाम करणाऱ्या इन्स्पेक्टरच्या रोलमध्ये डूबर-मन मॅम निम्रत कौर अर्थातच क्लास.</p><p>ह्या ताईसुद्धा लंच-बॉक्सपासूनच आवडत्या. </p><p>बाय अँड लार्ज मराठी लोकांच्या आणि मराठी सेटअपच्या ह्या बॉलीवूड सिनेमात तिचं असणं बाय डिझाईन आहे. </p><p>निम्रत कौर ऍज ऍन ऍक्टर आणि आतलं पात्र सुद्धा परप्रांतीय असणं ह्याची एक खास गम्मत आहे. </p><p>ती ज्या काही आत्मविश्वासाने "कंठाळी सन ऑफ द सॉइल्स"ची टेबलं अलगद उलथवते ते पडद्यावरच बघा.</p><p>आता अर्थातच आपले नेहेमीचे यशस्वी मराठी कलाकार जे ह्या चित्रपटात अजिबातच बिनचूक शाईन करायचं थांबत नाहीत. </p><p>तसंही मेन हिरो इन्स्पेक्टरच्या विश्वासू सपोर्टींग पार्टनरचा पार्ट म्हणजे आपल्या गुणी मराठी ऍक्टर्सचं घट्ट होम पीच झालंय. </p><p>मला वाटतं सेक्रेड गेम्सपासून. </p><p>इकडेही त्या रोलमध्ये आपला चिन्मय मांडलेकर फ्लॉ-लेसच.</p><p>बाकी सुबोध भावे, अक्षय टंकसाळे, आणि इतर बरेच मराठी लोक्स अर्थातच रॉकींग. </p><p>भाग्यश्री मला आधी थोडी "जड" किंवा "लॉस्ट" वाटली पण नंतर नंतर शेवटाकडे तिचंही इंजिन गरम होत जातं. </p><p>आशुतोष गायकवाडही सजनीच्या भावाच्या रोल मध्ये फार मस्त.</p><p>ह्या फ्रेश चेहेऱ्याला मी नक्कीच फॉलो करेन. </p><p>पण मला सगळ्यात आवडलाय तो सजनीचा फियान्से (प्लेड बाय सोहम मुजुमदार)</p><p><b>थोडे जास्त स्पॉयलर्स येथे आहेत. </b><br />>>> </p><p>असा हार्मलेस वाटणारा, चष्म्याआड लुकलुकते डोळे असणारा पण सगळ्यात खंगरी आणि चालू मित्र आपण सगळ्या ग्रुप्समध्ये बघतोच. </p><p>इकडे त्याचं बेरकी पॅसिव्ह ऍग्रेसिव्ह होत फियान्सेला मांजर उंदरासारखं खेळवणं, </p><p>व्हल्नरेबल ते थंड क्लिनिकल आय टी. वाला ह्या दोन टोकांत आंदोळत रहाणं,</p><p>मॉडर्न नवतरुण म्हणता म्हणता मांजरीच्या नख्यांसारखं अलगद नकळत शॉव्हनिझम परजणं . </p><p>हे सगळं फार फार कसबीपणे उतरलंय ह्या पात्राकडून. <br />>>></p><p><b>स्पॉयलर समाप्त</b> </p><p>त्याचा टी. व्ही इंटरव्ह्यूचा सीन खास. </p><p><b>ट्रीटमेन्ट:</b></p><p>पुणे हेही जवळ जवळ एक पात्र म्हणूनच येतं ह्या मुव्हीत. </p><p>मार्झोरीन, मध्यवर्ती पुण्यातली स्वस्तातली पी. जी. देणारी जुनी घरं, नाट्यमंदिरं, प्रसिद्ध ऍटिट्यूडवाल्या खानावळी, चाळीस एक मैलावरची टेमघर डॅम सारखी स्थळं. </p><p>ही सर्व लोकेशन्स फारच ओळखीची असल्यामुळे बघायला मजा आली. </p><p>पुणेरी अपमान, पुणेरी गुंठा मंत्री स्टाईल गुंडगिरी, आणि निनिर्विष सेन्स ऑफ ह्युमर हे सर्व डायलॉग्ज आणि सीन्स मधून येत रहातं. </p><p>इथंही कडक पोळ्यांविषयीचा एक विनोद पुढे होणाऱ्या घटनेची अभद्र चाहूल देत जीव घाबडवून टाकतो. </p><p><b>कथा:</b></p><p>चांगली कथा हा अर्थातच चित्रपटाचा गाभा असतो. </p><p>आजकाल बरेच चित्रपट कुठल्या तरी स्पॅनिश / युरोपिअन चित्रपटातून उत्तम कथा अधिकृतरीत्या उचलतात आणि तिला देशी अंगडं टोपडं चढवतात. </p><p>तेही ठीकच. </p><p>पण जेव्हा खास आपल्या मुळांतली, फ्रेश, पहिल्या धारेची, वर्जिनल कथा जेव्हा आपण शून्यातून बनवतो </p><p>तेव्हा तिची ऐट वेगळीच असते. </p><p>(इथे "रेगे"ची आठवण काढल्याशिवाय राहवत नाहीये, "लंचबॉक्स" आणि "मसान"सुद्धा)</p><p>"सजनी..."चा मला वाटते दिग्दर्शकही सहलेखक आहे.</p><p>लेखकांच्या टीमला खास मिठ्या आणि पाप्या. </p><p>कथा सांगण्याचा वेडेपण अर्थातच मी करणार नाहीये. </p><p>पण नॉन लिनिअर शैली, भयाण सिच्युएशनमधले ऍब्सर्ड विनोद, प्रत्येकाचे आपापले अजेंडे असणं (थोडंसं "अग्ली" सारखं), <br />हे सगळं इकडे एकमेकांत चपखल बसतं. <br /><br /></p><p>आपली कॅन्सल कल्चरची मानसिकता, प्रत्येक गोष्टं व्हिडिओत शूट करायची वेडी-बिद्री असोशी, मिडीया वापरून जनमत मॅनिप्युलेट करता येणं, परंपराशरणता ह्या सगळ्यावर फार फार बोचऱ्या पध्दतीने हा पिक्चर टिपणी करतो. </p><p>आणि फार फार फार रंजक पद्धतीने. </p><p>जरूर बघा. </p><p>माझ्या अक्षम्य आळशीपणाने हा नॉन-रिव्ह्यू येईस्तोवर हा छोटूला मूव्ही थेटरांतून उतरलाय. </p><p>पण ओ. टी. टी. वर लवकरच येईल तिकडे लक्ष ठेवा. </p><p><br /></p><p>- नील आर्ते (डायरेक्टरचा प्राऊड शेजारी) </p><p><br /></p><p> </p><p> </p><p><br /></p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p><br /></p><p> </p><p> </p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p> </p>Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-10890730984962065952023-08-14T23:45:00.000-07:002023-08-14T23:45:48.571-07:00(देह-फुलं: ७) लँडींग<p>त्यानं तिच्या बुझम्समध्ये डोकं घुसळलं. </p><p>डोकं दाबत दाबत आणखी आत आत जाऊ दिलं. </p><p>तिनं आळसावलेले डोळे उघडत ऊं ऊं SSS करत फारसं एन्करेजमेंट नसलं तरी विरोध नक्कीच नसल्याचा सिग्नल देत त्याला एक पापी घेऊ दिली. </p><p>त्यानं तिच्या सुती जुनाट अशक्य कम्फर्टेबल पजामात मागून हात घालत हलकेच दाबलं आणि तो पुटपुटला... </p><p>चांद्रयान पण असंच लँड होऊ देत यार!</p><p>मऊ मऊ सॉफ्ट सॉफ्ट!! </p>Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-12608579399692884252022-01-14T10:13:00.000-08:002022-01-14T10:13:42.182-08:00मांजा (sober)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>संक्रांतीपूर्वी एक आठवडा:</b><br />
कॉलनीतल्या गच्चीवर पोरांचा गलका चालला होता.<br />
'नारळ', 'तपेली' आणि मन्या सिनियर पतंगबाज.<br />
नारळ काय काटाकाटीतला नव्हता. तो आपला सुम्ममध्ये पतंग बदवून मजा बघत बसायचा... कोणाच्या अध्यात ना मध्यात.<br />
तपेलीचा पतंग नुकताच 'कायपो छे' झालेला आणि क्लासची वेळ झाल्यामुळे तो कल्टी मारायच्या तयारीत होता.<br />
मन्या मात्र फुल्ल फॉर्ममध्ये होता. तसा तो नेहमीच असायचा.<br />
लागोपाठ चार पतंगी कापल्या होत्या त्यानं.<br />
चार तोळे कडक खरवाल्या बदामी मांजाची पूर्ण फिरकी बदवून आकाशात इवलूसा ठिपका दिसत होता त्याचा पतंग.<br />
पूर्ण स्थिर, गुम्म... घारी-बिरींनापण पाठी टाकून वर वर चालला होता त्याचा दुरंगा.<br />
<br />
बाकी तीन-चार छोटी पोरं इकडे तिकडे लुडबुडत होती.<br />
सुमितनं तर चक्क प्लास्टिकच्या पिशवीला दोरी बांधून तीच उडवायची ट्राय चालवली होती.<br />
सिध्धूनी घरच्या घरीच लोकसत्ताचा हीराच्या काड्या लावून पतंग बनवलेला.<br />
पण तो काय नीट जमला नव्हता. कठड्यावरच ठाप खाऊन परत परत सिध्धूच्या तोंडावरच येत होता तो.<br />
पिनाकनं मात्र छान छोट्याश्या फिरकीला मांजा गुंडाळला होता.<br />
आईच्या मागे लागून छोटूशी पतंगपण आणली होती.<br />
खूप म्हणजे खूप आवडायची त्याला पतंग. या सगळ्या दादा लोकांसारखीच आकाशात उंच पतंग बदवून काटाकाटी करायचं त्याचं आवडतं स्वप्न होतं.<br />
मागे एकदा तपेलीदादानं बदलेली पतंग पिनूच्या हातात दिली होती थोडावेळ, तेव्हा खूप मस्त वाटलेलं त्याला.<br />
दूरवर गेलेली पतंग जवळजवळ आकाशाला टेकलेली... इतक्याजवळ की पतंगीवर मेसेज लिहिला तर तो बाबांपर्यंत पोचेल बहुतेक.<br />
आणि तो मांजा... अस्सा वाऱ्यानं वाकडा झालेला... स्टाईलमध्ये.<br />
मागच्या वर्षी बाबा होते तेव्हा तो, आई आणि बाबा त्या जंगल सफारीला गेले होते.<br />
तिकडचा जंगलातला रोडसुद्धा असाच होता... ऐटबाज वाकडा... त्याची आठवण झाली त्याला.<br />
पतंग तिकडे लांबवर असली तरी मांजा त्याची बोटं ओढत होता...<br />
पॅंटला धरून हळूहळू खेचणाऱ्या माऊच्या पिल्लासारखा वाटलेला त्याला तो मांजा...<br />
हातातून सोडूच नये असं वाटलेला... पण तेवढ्यात त्याला पाठीमागे काहीतरी टोचलेलं...<br />
बघतो तर मन्यादादा त्याला एकदम पाठी चिकटून उभा असलेला...<br />
आणि विचित्र हसत असलेला... पण मग नारळदादा मन्यादादाला ओरडलेला.<br />
<br />
पण त्या दिवसानंतर पिनू मन्यापासून जरा लांबच राह्यचा. <br />
आत्ताही तो थोडं अंतर राखूनच होता.<br />
पतंग काय विशेष उडत नव्हती त्याची खरंतर... पण तो आपला प्रामाणिकपणे सगळ्या दादा लोकांचं बघून पतंगीला टिचक्या देत होत्या.<br />
<div>
<br /></div>
इतक्यात वरती आकाशात दिलावरचा कौवा सरसरत आला आणि मन्या तरारला.<br />
दिलावर म्हणजे मन्याचा एक नंबर रायव्हल. प्रेरणावरून दोघांमध्ये ठसन चालू होती.<br />
मन्यानं कावळ्यासारखा एक डोळा समोरच्या खिडकीत वळवला.<br />
दळवींची प्रेरणा चहा पीत खिडकीतच उभी होती... बेस्ट चान्स... इम्प्रेशन मारायचा.<br />
त्यानं आपली पतंग किंचित उतरवून दिलावरच्या पतंगीवर क्रॉस टाकली आणि तो रापराप घसटी मारायला लागला.<br />
दिलावर सुद्धा तिकडून घसटायला लागला.<br />
प्रेरणापण वरच बघत होती.<br />
'च्यायची दिल्याची पतंग लटकवून दोन्ही पतंगी उतरवून दाखवायच्या प्रेरू डार्लिंगला.'<br />
मन्या तापला.<br />
<br />
पिनाक थोडं बाजूला धडपडत होताच...<br />
इतक्यात एक रँडम वाऱ्याचा झोत आला आणि त्याची पतंग मन्याला क्रॉस पडली...<br />
अगदी हातभर अंतरावर...<br />
पिनाक थोडा गडबडला आणि त्यानं पतंग खेचली... आणि...<br />
मन्याचा मांजा सपकन तुटला!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9PN-vQGRmqHymm1yoWJHYqeKZ1ITpfTX-ZiK8Su5MVKOLGP06Ga-ZvZCapG41TL-3Ct1UXC8O6r2P42ORaXHFstmHioNMzNwMvXsDqMxaBG-x3EDYCrgP3KxyHxpwyn96LbMNUXWwVVs/s1600/Capture.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="199" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9PN-vQGRmqHymm1yoWJHYqeKZ1ITpfTX-ZiK8Su5MVKOLGP06Ga-ZvZCapG41TL-3Ct1UXC8O6r2P42ORaXHFstmHioNMzNwMvXsDqMxaBG-x3EDYCrgP3KxyHxpwyn96LbMNUXWwVVs/s320/Capture.PNG" width="320" /></a></div>
<br />
मन्याला क्षणभर काही कळलंच नाही... की गॅलरीत प्रेरणा खदाखदा का हसतेय ते...<br />
मग त्याला उं SSS च आकाशात गुल झालेली पतंग दिसली... आणि त्याची तार सटकली.<br />
त्यानं भांबावलेल्या पिनाकच्या फाडकन एक कानफटात मारली, "चुत्या साला. मध्ये मध्ये आपली #$ घालतोय."<br />
तो पिनाकला अजून मारणार होता पण तपेली आणि नारळनी त्याला पकडला.<br />
<br />
पिनाकच्या डोळ्यासमोर अंधारल्यासारखं होत होतं...<br />
फुटणारं रडू आवरत त्यानं पतंग घेतली आणि तो खाली आला.<br />
त्यानं कुलूप काढून दार उघडलं. आई ऑफिसमधून यायला अजून दोन तास तरी होते.<br />
वाटीत खाऊ काढून ठेवला होता तिनं... पण त्याचा गाल दुखत होता आणि मूडही नव्हता.<br />
त्यानं पतंग-फिरकी टी.व्ही.खाली ठेवली आणि त्याला एकदम आठवलं,<br />
'डांगूल'ला खाणं द्यायचं विसरूनच गेला होता तो.<br />
त्यानं फ्रीजमधून डेअरी-मिल्कचा छोटासा तुकडा काढला आणि तो गॅलरीतल्या तुळशीजवळ आला.<br />
त्यानं हलकेच हाक मारली आणि आणि कुंडीतून गांडुळासारखा दिसणारा सोनेरी-हिरवट रंगाचा डांगूल सरसरत बाहेर आला.<br />
त्यानं प्रेमानं पिनूच्या हाताला हलकेच दंश केला आणि त्याच्या हातातलं चॉकलेट मटामटा खाल्लं.<br />
डांगूल पिनूचा बेस्ट फ्रेंड होता. सगळं सगळं सांगायचा तो डांगूलला.<br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
जेव्हा बाबा होते मागच्या वर्षी तेव्हा तो, आई आणि बाबा जंगल सफारीला गेले होते... खूप मजा आली होती.<br />
जीपच्या ड्रायव्हर काकांनी त्यांना जंगलाच्या एकदम आत नेलं होतं.<br />
तिकडे म्हणे एलियन्सचं प्लेन क्रॅश झालं होतं असं सगळे म्हणत होते...<br />
पण बाबा म्हणत होते की ती अफवा होती कारण त्यांना एलियन्सचं प्लेन किंवा एलियन्स काहीच दिसलं नाही.<br />
त्यांची जीप मात्र पंक्चर झाली... आणि तिकडेच दगडाखाली पिनाकला डांगूल दिसला होता.<br />
मुंग्या लागलेला... अर्धमेला.<br />
पिनूनं त्याला वॉटरबॅगेतलं पाणी पाजलं आणि कोणाचं लक्ष नाही असं बघून हळूच वॉटरबॅगेत घालून घरी आणलेलं, आणि कुंडीत लपवून ठेवलेलं.<br />
<br />
डांगूलला तो सगळं सांगायचा आणि डांगूलही त्याच्याशी बोलायचा पण तोंडाने नाही तर त्याच्या वळवळत्या शरीराची अक्षरं करत:<br />
<i>"हा य पि नू मु ड ऑ फ?" </i><br />
<br />
आता मात्र पिनूला रडं आवरलं नाही आणि त्यानं गच्चीवरची सगळी गोष्ट डांगूलला भडाभडा सांगितली...<br />
मन्यादादा पाठून त्याला चिकटायचा ते सुध्दा.<br />
<br />
डांगूल आधी काहीच बोलला नाही फक्त थरथरत राहीला...<br />
आणि मग पटापटा अक्षरांची वेटोळी करायला लागला:<br />
"<i>ए क आ ठ व डा </i><br />
<i>म ला बा री क व्हा य ला ला गे ल </i><br />
<i>आ णि लां ब </i><i>खु प लां ब </i><br />
<i>प ण नु स तं चॉ क ले ट खा ऊ न चा ल णा र ना ही </i><br />
<i>तु झं थो डं सं र क्त प्या वं ला गे ल </i><br />
<i>अ ग दी थो डं </i><br />
<i>चा ले ल ?</i><br />
<i>आ णि आ ई ला सां गू न को स </i><i>"</i><br />
<br />
तसंही पिनू आईला सांगणार नव्हताच,<br />
तिनं रानमांजरीसारखा ओरबाडला असता मन्याला पण मग त्याचं पतंग उडवणं बंद झालं असतं.<br />
<br />
पिनूनं मान डोलावली आणि डांगूल त्याच्या बोटाला खुषीत लुचला.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<b>संक्रांतीची संध्याकाळ:</b><br />
आख्ख आकाश पतंगींनी भरलं होतं.<br />
लाल, हिरव्या, जांभळ्या, गुलाबी, पिवळ्या पतंगी...<br />
आणि त्यांचे बा SSS रिक दिसणारे मांजे...<br />
बदामी, घासलेटी, तारवाला, साखळीछाप मांजे... अगदी फुलपुडीचे दोरेसुद्धा.<br />
<br />
नारळला कोणी आज सुखाने फक्त पतंग उडवू देणार नव्हतंच, त्याने नाईलाजाने दोन पतंगी कापल्या होत्या.<br />
तपेलीच्या दोन ऑलरेडी 'कायपो छे' झाल्या होत्या आणि तो तिसरीची कणी बांधायला बसला होता.<br />
आणि मन्या...<br />
मन्यानी सात पतंगी कापल्या होत्या... नॉट आऊट... त्यात दिलावरच्या दोन.<br />
खिडकीतून प्रेरणानं त्याला चक्क अंगठा आणि पहिल्या बोटाचा गोल दाखवून लाईन दिली होती.<br />
पतंगीसारखाच मन्या हवेत होता...<br />
<br />
आणि गच्चीत पिनाक आला.<br />
<br />
हातात भला मोठा ढेल पतंग... गुलाबी रंगाचा... मध्ये निळाशार चांद.<br />
आणि रक्तासारखी लाल लांबलचक शेपूट.<br />
भर्र वाऱ्यात फुरफुरणारा पतंग... शर्यतीच्या घोड्यासारखा.<br />
आणि दुसऱ्या हातात फिरकी... पूर्ण भरलेली... हिरवट सोनेरी मांजाने.<br />
<br />
माहित नाही का पण सगळे अगदी गप्प झाले होते. <br />
<div>
पिनू इकडेतिकडे न बघता सरळ मन्याच्या विरुद्ध बाजूला गेला आणि त्याने पतंग कठड्यावरून खाली सोडली. पुढच्या क्षणाला त्याची पतंग वर झेपावली... त्याच्या पुढच्या क्षणाला ती सरसर जायला लागली. </div>
<div>
फिरकीतून सटासट मांजा सुटत होता आणि पतंग वर... अजून वर. </div>
<div>
निळा चांद गुलाबी रंगात मिसळला. </div>
<div>
लांबवर छोटूसा ठिपका दिसायला लागला वळवळणाऱ्या शेपटीसकट... विजयी शुक्रजंतूसारखा. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
दिलावरनं त्याच्या गच्चीतून नवा शिकाऊ बकरा हेरला आणि पतंग पिनूच्या पतंगीवर टाकली. </div>
<div>
तो सपासप घसटी मारायला लागला... </div>
<div>
आणि... आणि... त्याचीच पतंग कटली. </div>
<div>
दिलावर कपाळावर हात मारत फिरकी गुंडाळायला लागला. </div>
<div>
पिनू खुषीत हसला आणि शांत झालेल्या गच्चीवर पुन्हा आनंदी कल्ला झाला. </div>
<div>
मन्या सोडून सगळेच पिनूच्या नावानं ओरडत होते,</div>
<div>
"सही छोट्टे!" "हक् है तेरेको जिनेका!" "हय पिनू!" "भाई शिकला पोरगा पतंग!"</div>
<div>
<br /></div>
<div>
पिनूनं मिस्कील हसत त्याची पतंग तपेलीच्या पतंगीवर टाकली आणि हलकेच घसटी मारली... </div>
<div>
तपेलीचा दुरंगा गुल्ल झाला. </div>
<div>
पण तो खाली जायच्या आतच त्यानं दुरंगा वरच्यावर आपल्या मांजावर लटकावला आणि हळूहळू खाली उतरवत तपेलीच्या हातात दिला. </div>
<div>
तपेलीनं आधी आ वासला आणि मग कौतुकानं पिनूच्या पाठीत धपाटा घातला. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
आता त्याचा मांजा सरसरत नारळच्या पतंगीकडे चालला होता,</div>
<div>
पण पिनू हळूच काहीतरी मांजाजवळ जाऊन पुटपुटला आणि डांगूलनं नारळच्या पतंगीखालून हळूच स्वतःला सोडवला आणि त्याला एकटा सोडला. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
मग डांगूल वळला मन्याकडे </div>
<div>
</div>
<div>
उंचच उंच आकाशात दोनच पतंगी होत्या आता.<br />
मन्या आणि पिनाक...<br />
मन्याची जास्तच उंच उडत होती कारण तपेलीची पतंग लटकावण्याच्या नादात पिनूनं आपली पतंग बरीच उतरवली होती.<br />
पण त्यानं हलकेच टिचकी दिली आणि पिनूची पतंग सपसप आकाशात चढू लागली.<br />
मिनिटभरात ती मन्याच्या पतंगीला भिडली.<br />
मन्या चवताळला.<br />
त्यानं घसटी मारायला चालू केली सपासप दोन्ही हातांनी.<br />
पिनू मात्र ढील देत होता अजून अजून.<br />
मन्यानं तोंडात शिवी पुटपुटत फायनल हिसका मारला...<br />
डांगूलनं आपले अणुरेणू फिरवत सूक्ष्म अणकुचीदार दात बाहेर काढले आणि चावा मारला.<br />
बरोब्बर मन्याच्या कण्णीखाली.<br />
दुसऱ्याच क्षणी मन्याची पतंग गुल्ल!<br />
<br />
मन्या क्षणभर बघत राह्यला आणि मग दात ओठ खात पिनाकच्या दिशेनी सरकला...<br />
पण थबकला.<br />
गच्चीवरच्या मावळत्या उन्हात पिनाकचे डोळे वेगळेच चमकत होते.<br />
आणि हातात तो बारीक धारदार मांजा... लवलवणारा.<br />
का कोणास ठाऊक पण मन्याला धीर झाला नाही पिनूवर हात उचलायचा.<br />
तो हळूहळू पाठी झाला.<br />
त्याचे कान शरमेनी गरम झाले होते... सगळा उत्साह गळलेला...<br />
तो खांदे पाडून परत फिरला...<br />
<br />
इतक्यात...<br />
<br />
त्याच्या पायात मांजाचं वेटोळं बसलं आणि तो भिरकावला गेला...<br />
आधी कठड्याकडे आणि मग खाली... खूप खाली.<br />
<br />
----------------------------------------------------- समाप्त -----------------------------------------------------<br />
-नील आर्ते<br />
<br />
<br /></div>
</div>
</div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-60993894976257767852021-09-14T10:45:00.001-07:002023-09-14T09:00:03.114-07:00लेखक महाशय<p><b>ऑक्टोबर-एंडच्या त्या निवांत दुपारी वरच्या फ्लॅट्समधल्या प्रि-दिवाळी शंकरपाळ्यांच्या तळणाच्या घमघमाटात </b><b>सायकिऍट्रिस्टने आपल्या कॅडल-रोडवरच्या क्लिनिकचा दरवाजा उघडला आणि प्रसन्न हसून नवीन पेशंटला आत घेतलं. </b></p><p>खरं तर पेशंटनी अपॉइंटमेंट घेतलेली नव्हती पण लकीली दोन सिटींग्ज लागोपाठ कॅन्सल झाल्यामुळे त्याला फीट करता आलं सायकिऍट्रिस्टला. </p><p>पेशंट आत आला. अगदीच निवांत दिसत होता. </p><p>सायकिऍट्रिस्टचं प्रायमरी ऍनालिसिस मनातल्या मनात झरझर चालू झालं. </p><p>शिडशिडीत गोरटेला, दात किंचित पुढे, पण एकंदरीत दिसायला छान, फिटींगचा ब्रँडेड (बहुतेक "रेअर रॅबिट") कोबाल्ट ब्लू शर्ट आणि सुंदर विटलेली गुडघ्यावर फाटलेली रिप्ड डिझेल "जीन्स"!</p><p>केस थोडे अस्ताव्यस्त, </p><p>डोळे पाणीदार पण थोडे थकलेले किंवा नुकतेच जरुरीपेक्षा जास्त झोपून आल्यासारखे. </p><p>हालचाली अगदीच संथ.</p><p>खूप खूप श्रीमंत किंवा खूप खूप दुःख भोगलेल्या माणसांना कुठेच पोचायची घाई नसते आणि हा बहुतेक दोन्ही होता. </p><p>दोघांनी आपापल्या जागा घेतल्या. </p><p>सायकिऍट्रिस्टनं काही मिन्टऺ अशीच जाऊ दिली. </p><p>त्यांच्या व्यवसायात पॅसिव्ह असणं फार महत्त्वाचं होतं. </p><p>पेशंटचं भडाभडा बोलणं बहुधा पहिल्या मिन्टालाच चालू व्हायचं. </p><p>नॉर्मली पहिला शब्द सायकिऍट्रिस्ट दहा मिनटांनीच काढायचा. </p><p>तोपर्यंत पेशंट भरपूर काही बोलून टाकायचा. </p><p>आणि त्याला अजूनही भरपूर काही बोलायचं असलं तरी ते सगळं आधीच्याच दहा मिन्टाऺची रिडन्डन्ट पुनरावृत्ती असणार हे त्याला अनुभवाने माहित झालं होतं. </p><p>आत्ताही... सायकिऍट्रिस्ट त्या व्हर्बल विरेचनाची वाट पहात राहिला... </p><p>एक मिन्टऺ... दोन मिन्टऺ... तीन </p><p>हे पेशंटसाहेब मात्र मस्त समोर बसून फक्त मंद मंद हसत होते. </p><p><i>आता मात्र एक ढुशी द्यायलाच हवी,</i></p><p>"बोला साहेब आज क्लिनिकवर येऊन मला भेटावंसं वाटण्याचं काही खास कारण?</p><p>हाऊ कॅन हेल्प यु??"</p><p>मंद मंद हसणारा पेशंट आणि रुंद हसला. </p><p>स्माईल छान होतं त्याचं. </p><p>हसू डोळ्यांपर्यंत पोचून त्याचे पिंगट घारटेले डोळेही हसत होते. </p><p>त्या पिंगट घाऱ्या नजरेवरून सायकिऍट्रिस्टला उगीचच सुहास शिरवळकरांचा "<i>दारा बुलंद</i>" आठवला. </p><p>त्याची पिंगट घारी नजर, पिळदार बॉडी...</p><p>त्याचे ते <i>बादल, शीतल, मधुर</i> वगैरे साथीदार... </p><p>माल सुंदर बहीण सलोनी... </p><p>जेसलमेरमधल्या त्या वेस्टर्न टेक्सासस्टाइल थरारक गन फाइट्स... </p><p>एक गोळीचे सात तुकडे करून एकाच वेळी डागणारी सात नळ्यावाली दाराच्या शत्रूची बंदूक! </p><p>सायकिऍट्रिस्ट हरवलाच दोन मिन्टऺ! </p><p>पण त्याला इकडे आपण डॉक्टरच्या खुर्चीवर आहोत हे फायनली आठवलं आणि त्यानं पुन्हा जोर मारला. </p><p>"साहेब कसं आहे ना बरेचदा आपला प्रॉब्लेम शेअर करण्यातूनच आपोआप सोल्यूशन मिळून जातं. </p><p>किंवा कधीकधी तर शेअर करणं हेच सोल्यूशन असतं. </p><p>ट्रस्ट मी. तुम्ही वाटल्यास मला तुमचा मित्र समजा ह्या सेशनपुरता तरी."</p><p>पेशंटनं ओठ मुडपले. त्यानं तोंड उघडून परत मिटल्यासारखं केलं. </p><p>"शिवाय आपल्याला वेळेचंही भान ठेवायला हवं. कारण पुढची अपॉइंटमेंट लवकरच येईल... सो... "</p><p>पेशंट अस्वस्थपणे चुळबुळत राहिला आणि काही क्षण आणि मग त्याचा निर्णय झाला. </p><p>फायनली लीप ऑफ फेथ घेणाऱ्या बंजी-जंपरसारखा त्याचा चेहेरा वेडा वाकडा झाला क्षणभरच... </p><p>आणि तो बोलू लागला,<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p>"मी लेखक आहे आणि मी एकटा रहातो. </p><p>गडगंज श्रीमंत नसलो तरी मुंबईत मोक्याच्या ठिकाणी (अर्थात) वाड-वडिलांच्या पुण्याईने माझी तीन-चार घरं आहेत. </p><p>सो मला उपजीविकेसाठी इतर काही धंदा / व्यवसाय करावा लागत नाही. </p><p>आणि मी चक्क मराठी लेखनातूनही चिकार पैसे मिळवतो... </p><p>वेट चुकलो थांबा! </p><p><i>मिळवायचो</i> असं म्हणायला हवं टेक्निकली. </p><p>तेच तर सगळं सांगायचंय तुम्हाला."</p><p>सायकिऍट्रिस्टनं सहज कॅज्युअली विचारलं, </p><p>"मी वाचतो मराठी पुस्तकं बऱ्यापैकी. तुमचं नाव किंवा चेहेरा कधी कुठल्या पुस्तकावर पाहिल्यासारखं आठवत नाही."</p><p>पेशंट हसला, </p><p><i>२.०</i> हे माझंच टोपणनाव. </p><p>सायकिऍट्रिस्ट उडालाच,</p><p>"अरे <i>२.०</i> नावाच्या लेखकाने मराठी साहित्यविश्वात प्रचंड खळबळ उडवली होती साधारण वर्षभरापर्यंत"</p><p>"गिल्टी ऍज चार्ज्ड... मीच तो", पेशंटने मान तुकवली. </p><p>"मी रिबूट केलेल्या पात्रांपैकी तुमचे कोणी फेवरीट?"</p><p>"अर्थातच धारपांचे समर्थ. काय मस्त आजच्या युगात आणून बसवलंय तुम्ही त्यांना! भारी!!</p><p>खरंच तुम्हीच २.० ?"</p><p>सायकिऍट्रिस्ट एखाद्या लहान मुलासारखा एक्साईट झाला होता. </p><p>त्याचवेळी त्याच्या मेंदूच्या सायकिऍट्रिस्ट भागानं शंका काढली, "<i>स्वतः सायकिऍट्रिस्टनं असं पोरकट व्हल्नरेबल दिसून चालेल का?</i>"</p><p>आणि त्याच्या सायकिऍट्रिस्ट भागानंच उत्तर दिलं की, "<i>अशी थोडी व्हल्नरेबिलिटी शेअर केल्याने पेशंट जास्त चांगला कनेक्ट होईल सो आगे बढो बिंधास.</i>"</p><p>"मलाही धमाल आली समर्थांचा रिबूट लिहिताना. </p><p>त्या रिबूटमध्ये मी त्याच्या असिस्टंट आप्पाच्या जागी मुलगी घातली ऍप्पी नावाची त्यावरूनही बऱ्याच उलट-सुलट प्रतिक्रिया उमटल्या. </p><p>पण मी स्वतःसुद्धा खूप एंजॉय केले आधीआधीचे काही भाग."</p><p>"शिवाय आजच्या जगातला बिटकॉईन्समध्ये उलाढाल करणारा झोलर फिरोज इराणी, बलोचिस्तानमध्ये सर्जिकल स्ट्राईक करणारा कॅप्टन दीप... भारी सर भारी एकदम", </p><p>आता ही सायकिऍट्रिस्टची पोज-बीज नव्हती खरंच मनापासून एक्साईट झाला होता तो. </p><p>"थँक्स पण तीच तर गोची सांगायचीय तुम्हाला. </p><p>तर लहानपणापासून ह्या सगळ्या नायकांची आणि लेखकांची पुस्तकं वाचत मोठा झालेलो. </p><p>अर्थात सत्तर-ऐंशी च्या दशकात ह्या पुस्तकांकडे जरा आठ्या पाडूनच पाह्यलं जायचं. </p><p>'पिवळी पुस्तकं', वाचक-रंजक, कमी दर्जाचं साहित्य म्हणून त्याला हिणवलं जायचं. </p><p>पण गेली काही वर्षं मात्र सीन थोडा पलटला. </p><p>दोन शतकांच्या सांध्यावरच्या काही रसिक पत्रकार, ब्लॉगर्स आणि इन्फ्लुएन्सर्सनी ह्या उपेक्षित कथा कादंबऱ्यांना मनापासून नावाजलं. </p><p>आणि अचानक पुन्हा ह्या सगळ्या पात्रांना आणि लेखकांना (मरणोत्तर) एक्झॉटिक पण सत्पात्री नवा फॅन-बेस मिळाला. </p><p>आणि तेव्हाच मला ही कल्पना सुचली. </p><p>माझी स्वतःची अशी काही आवडती पात्रं आजच्या काळात रिबूट करायचं ठरवलं. </p><p>मग काय फटाफट त्या लेखकांच्या कुटुंबीयांना भेटून बाकायदा हक्क घेतले त्या पात्रांचे आणि माझ्या सुपीक डोक्याने त्यांच्यावर पुन्हा कथा पाडायला सुरुवात केली."</p><p>सायकिऍट्रिस्टनी हसून मान डोलावली. </p><p>"मी लोकांसमोर कधीच आलो नाही. ह्या सगळ्या रिबूट्ससाठी मी २.० हे टोपणनाव घेतलं. ते गिमिकसुद्धा हिट झालं. </p><p>बिटकॉईन्सवाला सातोशी नाकोमोटो, किंवा मास्कधारी डी. जे. "मृतमूषक" (<span>DEADMAU</span>5) सारखंच हा लेखक आहे कसा आननी ह्याचे लोक तर्क-वितर्क करत राहिले.</p><p>आणि हे सगळं यश अंमळ माझ्या डोक्यातच गेलं. </p><p>चक्क मराठी लेखनातून एवढे पैसे मिळतायत हे अप्रूप मला स्वतःलाच पचता पचेना. </p><p>सोशल मीडियावर तर हैदोस घातला मी. </p><p>#कोकरू_लेखक हा माझा हॅशटॅग प्रचंड व्हायरल झाला. </p><p>दिवाळी अंकातल्या एका कथेचे शेंगदाण्यांएवढंच मानधन मिळवणाऱ्या किंवा बरेचदा नुसत्या कौतुकावारी कथा छापायला धडपडणाऱ्या,</p><p>पुस्तक काढण्यासाठी एखाद्या बेरकी प्रकाशकाला पोरांच्या तोंडचा घास काढून लाखभर रुपये हसत हसत देणाऱ्या, </p><p>पु ल, विश्वास नांगरे पाटील आणि मोरोपंतांच्या नकली ओळी फॉरवर्ड करून स्वतःला लेखक समजत खुष होणाऱ्या </p><p>असंख्य बापड्या लेखकांची मी यथेच्छ चेष्टा केली. </p><p>बेनामीचं चिलखत असल्यामुळे काही वेळा क्रूरसुद्धा झालो.</p><p>पण लाथेचा प्रसाद देणाऱ्या पॉप्युलर मौनी बाबासारख्याच ह्या सगळ्या लीला मला आणखीच एक्झॉटिक करत गेल्या.</p><p>हे असं अभूतपूर्व यश मी काही वर्षं एन्जॉय केलं... </p><p>आणि मग मी उताराला लागलो. </p><p>एकाहून एक सरस कथा-कादंबऱ्या दिल्यानंतर हळूहळू पाट्या टाकायला लागलो. </p><p>असं का होतंय मलाही कळेना. </p><p>कदाचित ही सगळी त्या लेखकांची पूर्वपुण्याई आहे आणि माझं काँट्रीब्युशन काहीच नाही असं मला वाटत होतं का?</p><p>ह्यात क्रिएटिव्हिटीपेक्षा कारागिरीच जास्त आहे असं होतं का?</p><p>कोण जाणे?</p><p>खरं तर आत्ताचा माझा फिरोज इराणी ब्लॅक-वेबमध्ये ऑनलाईन पोकर खेळतो,</p><p>समर्थांचे अमानवी शत्रू वर्महोलमधून येतात आणि कॅप्टन दीपचा हिरव्या डोळ्यांचा शत्रू अलीबाबा आयसिस-k ला जाऊन मिळतो. </p><p>हे सर्व मी खूप मनापासून लिहिलं आणि एंजॉयही केलं. </p><p>पण मग अचानक अशी गुंतवळ का?</p><p>का बिचाऱ्या कोकरू-लेखकांना हसल्यामुळे "कर्मा" नावाच्या कुत्रीने माझ्या ढुंगणाचा चावा घेतला होता?</p><p>का हा रायटर्स ब्लॉक होता?</p><p>कोण जाणे. </p><p>हळूहळू पण निश्चित मला काही सुचायचं बंद झालं. </p><p>लिहिणं अर्थातच थांबलं. </p><p>खाणं-पिणं आणि शांत जगत रहाणं हाच माझा दिनक्रम झाला. </p><p>वर्षभर असंच गेलं आणि एके दिवशी चमत्कार झाला... सॉरी आय मीन रात्री. </p><p>आता माझी झोप तशी चांगलीच गाढ असते. </p><p>त्यात मी पैसा राखलेला एकटा जीव सदाशिव म्हणजे बायकोचं घोरणं, सकाळचा अलार्म, कामाचे फोन अशी काहीच डिस्ट्रॅक्शन्स नाहीत. </p><p>सो एखादा नेटफ्लिक्सचा एपिसोड किंवा थोडं किंडल टाकून बारा वाजता झोपलो की थेट साडेनवाला उठतो मी.</p><p>त्या दिवशीही असाच मस्त झोपून उठलो मी. </p><p>दारावरचा पेपर घ्यायला हॉलमध्ये आलो. </p><p>डोकं मस्त छानपैकी रिकामं लेखन-संन्यास घेऊनही बरेच महिने झालेले... </p><p>तरीही मी सहज म्हणून माझ्या लिहिण्याच्या टेबलाकडे नजर टाकली. </p><p>धुळीचा पातळ थर जमलेल्या टेबलावर कागदांची एक चळत बरेच दिवस पडून होती. </p><p>खिडकीतून आलेला एक कवडसा चळतीवर फोकस करत होता. </p><p>आणि त्या कागदावर काहीतरी लिहिलेलं होतं. </p><p>मी आपलं सहजच उचलून चाळलं आणि थरारलो. </p><p>हा चक्क फास्टर फेणेचा रिबूट होता. </p><p>म्हणजे अमेय वाघच्या पिक्चरसारखा नव्हे वेगळाच. </p><p>म्हणजे बनेश (फास्टर) फेणेचं मामांच्याच मुलीशी 'माली'शी लग्न झालंय. </p><p>डेड-एण्ड जॉबमध्ये अडकलेल्या बन्याचा दारू पिऊन सुजलेला काका झालाय </p><p>आणि माली मामेभावाशीच लग्न करून एवढ्या लवकर संसारात पडल्यामुळे हळहळत रिझेन्ट करतेय असं काहीतरी. </p><p>बनेशच्या त्या खिन्न लूजर आयुष्यात त्याला परत त्याचा सळसळणारा फास्टर फेणे कसा सापडतो ह्याची प्रचंड सुरस, नाट्यमय तरीही मानवी नातेसंबंधांचे बोचकारणारे पापुद्रे उलगडून दाखवणारी लघुकादंबरी रेडी होती त्या पानांत. </p><p>आता खरं तर फास्टर फेणेचे राईट्स पण नव्हते माझ्याकडे पण ही गोष्ट प्रसिध्द व्हायलाच हवी होती. </p><p>मी लगेच माझ्या वकीलाला फोन केला आणि पुढच्याच महिन्यात पुस्तक बाजारात आलं सुद्धा. </p><p>प्र चं ड हा शब्द अपुरेल असा रिस्पॉन्स आला. आय वॉज बॅक इन द गेम!</p><p>खरंतर कोणी माझ्यासाठी आख्खा ड्राफ्टच एका रात्रीत लिहून ठेवतंय हे अभद्र होतं. </p><p>पण तेव्हा मात्र शंका कुशंका न काढता मी माझ्या दैवाचे आभार मानले. </p><p>कोणी लिहलं ते कळेलच जातो कुठे च्यायला. </p><p>पण नंतर हे वारंवार होऊ लागलं. </p><p>महिन्यातून एक दोनदा मला छान छान ड्राफ्ट मिळू लागले. </p><p>शैली माझीच होती पण क्रिएटिव्हिटी भन्नाट होती ह्या चोरट्या लेखकाची. </p><p>आणि अक्षर... आहाहा </p><p>त्याच्या वेलांट्यांवरून घसरावं, "प" ला पयोधरासारखं लुचावं आणि "व" च्या पोटात गुदगुल्या कराव्यात असं देखणं सुंदर मायाळू अक्षर. </p><p>माझं स्वतःचं अक्षर म्हणजे अगदी कोंबडीचे पाय मलाच कित्येकदा लागत नाही थोड्या वेळाने. </p><p>तर हा कोण बरं सुंदर अक्षरवाला, माझी शैली कोळून प्यायलेला, भन्नाट प्रतिभेचा इसम असावा जो हळूच रोज माझ्या फ्लॅटमध्ये येऊन अश्या तूफानी ष्टोऱ्या लिहून जातोय?</p><p>आणि तुफानी म्हणजे साक्षात तुफानी हां सर!</p><p>उदाहरणार्थ एक तर क्रॉसओव्हर कादंबरी होती ज्यात फिरोज इराणी मुजाहिदीन लोकांचा हवालाचा पैसा पकडण्यात कॅप्टन दीपला मदत करतो आणि नंतर अतिरेक्यांचे पन्नास कोटी रुपये घेऊन छू होतो वगैरे. </p><p>फास्टर फेणे आणि मालीची मध्यम वयातली सेकंड इनींगही प्रचंड हिट झाली. </p><p>लग्न होऊन वर्षानुवर्षं झालेलं, एकमेकांना बोचकारणारं, कचाकचा भांडणारं पण एकमेकांची प्रचंड सवय किंवा प्रेम किंवा दोन्ही असणारं डिस्फंक्शनल जोडपं लोकांनी डोक्यावर घेतलं. </p><p>तर काही महिने असं होत राहिलं. </p><p>मला लोक आता गमतीनं <b>३.०</b> देखील म्हणू लागले. </p><p>एका टीकाकाराने तर लिहिलं की <i>मार्व्हलच्या ऍव्हेंजर्सचं मनोरंजन, श्याम मनोहरांची व्हिम्झीकल तर्कसंगती , लव्हक्राफ्टीयन वैश्विक भय आणि भारत सासणेंचा खिन्न मनस्क माहौल माझ्या एकाच कादंबरीत एकत्र दिसतो</i> वगैरे... </p><p>आता मात्र मला रहावेना. तिच्यामारी हे कोण लेखक महाशय? शोधलंच पाहिजे. </p><p>मी पहिले छूट माझ्या बेडरूमच्या खिडक्या आतून गच्च बंद केल्या, दरवाजाही आतून लॉक करून चावी माझ्या उशीच्या खाली ठेवली आणि झोपलो. </p><p>दुसऱ्या दिवशी सकाळी जणू मला फाट्यावर मारायला नवा ड्राफ्ट तयार टेबलावर. </p><p>ह्यावेळी तर चक्क स्पायडी आणि आयर्नमॅन एका गॅलॅक्सीवर चालणारा जुगार जिंकायला फिरोझ इराणीला घेऊन जातात असा डेडली प्लॉट होता पण आता मार्व्हलकडे राइट्स मागायला मी कुठे जाऊ?</p><p>आता मात्र बास्स! मी सरळ एक स्पाय कॅमेरा आणला आणि पांडुरंगाच्या डोळ्यात फीट केला. </p><p>"पांडुरंग सांगवीकर" माझ्या लाडक्या मोठ्ठया टेडी बेअरचं नाव. त्याला बाजूला घेऊनच झोपतो मी. </p><p>शिवाय नाईट लॅम्प चालू ठेवला म्हणजे कोण रात्री चुपकेसे येतो की येते ते कळेल, की धारपांच्या मितीतून 'तिसरं'च काहीतरी येतं ते तरी कळेल. </p><p>पुढच्या काही रात्री अगदीच मोळ्या गेल्या. </p><p>रेकॉर्डिंगमध्ये शांत गरगरणारा पंख आणि माझं मंदसप्तकातलं घोरणं एवढंच कॅप्चर झालं. </p><p>सकाळीही काही नवीन ड्राफ्ट वगैरे अर्थातच नव्हतं. </p><p>घाबरला वाटते... हेहेहे चुत्या!</p><p>मी मनातच त्याला हसून घेतलं. </p><p>पण चौथ्या दिवशी मात्र टेबलावर ड्राफ्ट होता. </p><p> मी धडधडत्या उत्सुकतेने फुटेज चेक केलं. </p><p>रात्री तीन वाजेपर्यंत तेच, मंद नाईटलॅम्प, गरगरणारा पंखा आणि डाराडूर मी. </p><p>पण... </p><p>तीन वाजून दोन मिन्टांनी मात्र मी स्वतःच बेडवरून उठलो. </p><p>आता मी बेडवर पूर्ण नंगूपंगू झोपतो. </p><p>बऱ्याच बॅचलर लोकांना सवय असते तशी. </p><p>तर मी तसाच नंगूपंगू चालायला लागलो. </p><p>त्यातही पोट फारसं दिसत नसल्याचं पाहून मी स्वतःच थोडं छान वाटून घेतलं. </p><p>डोळे मात्र मिटलेलेच बरं का! </p><p>तसाच मी डेस्कपुढे बसलो आणि सरसर लिहायला लागलो. </p><p>कुरूकुरू चालणारं पेन आणि डोळे मिटून मंद घोरणारा मी असं साधारण दीड तास चालत राह्यलं. </p><p>मग अचानक मी पेन व्यवस्थित मिटून स्टँडवर ठेवलं, </p><p>झोपेतच चालत बेडजवळ आलो, थोडीशी 'चिल्लर' पाडली,</p><p>आणि आडवा होऊन झोपून गेलो. </p><p>हीच ती माझी अवार्ड विनर कादंबरी "छळनंग" जिच्यात पुरुषोत्तम बोरकरांचा 'मेड इन इंडिया'वाला पंजाबराव आणि नंदा खरेंच्या 'उद्या' मधला हिरो सुदीप खान्देशात एकत्र येतात आणि दडपशाहीविरुद्ध बंडाची सुरुवात करतात. </p><p>एकंदर पुन्हा फॉर्मात आलो मी. </p><p>माझं हे झोपेत असतानाच मराठी कथाविश्वातली अप्रतिम माणकं लिहिणं चालूच राहीलं आणखी काही महिने. </p><p>आणि मग मात्र मला गिल्टी वाटून घ्यायचं की नाही असा प्रश्न पडू लागला. </p><p>म्हणजे झोपेतल्या माझ्या लिखाणावर जागेपणीच्या मी पैसा, प्रसिद्धी आणि कौतुक मिळवलं तर ते नैतिक की चोरी?</p><p>आणि मुळात मला ह्या अशा सुसाट कथा जागेपणी का नव्हत्या सुचत? आं?? ..." </p><p>काही सेकंद असेच गेले आणि मग गुंगलेल्या सायकिऍट्रिस्टची ट्यूब पेटली. </p><p>पेशंटचा प्रश्न त्याला होता,</p><p>"अं हो... माझ्या मते तरी फारसा काही प्रॉब्लेम नाही दिसत मला ह्यात कारण झोपलेले तुम्ही हे तुम्हीच आहात ना. </p><p>आणि सबकॉन्शस माईंड आपलं अक्षर बदलू शकतं काही केसेसमध्ये.</p><p>तुम्ही प्लीज कंटिन्यू करा भारी इंटरेस्टिंग आहे हे."</p><p>"हं SSS", पेशंट सुस्कारला. </p><p>"ही दोन्ही पार्ट्यांना जिंकवणारी भागीदारी काही काळ सुखनैव चालू राहिली. पण नंतर मात्र सगळंच बदललं. हाच तो पॉईंट जिकडे मला तुमची खरंच गरज आहे." </p><p>एके दिवशी शुभ्र पांढऱ्या कागदावर फक्त एकच ओळ होती. </p><p><b>ची मा का य का मा ची</b></p><p>काही दिवसांनी नवीन ओळ:</p><p><b>टे प आ णा आ प टे</b></p><p>आणि अशा एकच एक ओळी येत राहिल्या. </p><p><b>स र जा ता ना प्या ना ता जा र स</b></p><p><b>रा मा ला भा ला मा रा</b></p><p><b>तो क वी च क्का च वि क तो</b></p><p>वगैरे वगैरे... </p><p>मग ही विलोमपदं (पॅलिन्ड्रोम्स ) थांबली आणि पुन्हा कागदाचे तावच्या ताव लिखाण मला मिळू लागलं. </p><p>पण प्रचंड अश्लील आणि बीभत्स, काही आगा-पीछा नसलेलं. </p><p>कधी नुसत्याच घाण घाण शिव्या. </p><p>कधी विकृत लैंगिक वर्णनं ज्यात शरीराची सगळी छिद्रं आणि सगळे द्राव हजर होते.</p><p>ती पानं प्रकाशित करणं तर सोडाच मला स्वतःलाही वाचवेनात.</p><p>बरं सिक्युरिटी कॅमेऱ्यात झोपलेला मी, रादर झोपेत लिहिणारा मी मात्र तोच होतो. </p><p>माझ्या लिहीतानाच्या अविर्भावात काहीच बदल नव्हता. </p><p>नंतर नंतर फक्त असंबद्ध अक्षरं येऊ लागली. </p><p>पण थोडं बारकाईनं पाहिल्यावर कळलं की ते आख्खंच्याआख्खं लिखाण वाचून रेकॉर्ड करून उलटं वाजवलं की</p><p>कसलेतरी भयकारी मंत्र ऐकू येत. </p><p>मग नुसतेच काहीतरी विचित्र शब्द साधारण लव्हक्राफ्टच्या क्थुलू, नियालाथोटेप किंवा धारपांच्या गोग्रामच्या पठडीतले. </p><p>किंवा नुसतीच अमानवी गुरगुरीची अक्षरं. </p><p>कुठून कुठे येऊन पोचलो मी श्या!"</p><p>"म्हणजे थोडक्यात तुमचा रामगोपाल वर्मा झालाय", सायकिऍट्रिस्टला जोक करायचा मोह आवरला नाही. </p><p>पण पेशंट हसायच्या मूडमध्ये नव्हता, </p><p>"मी हे सगळं रिपेयर करण्याचाही प्रयत्न केला. </p><p>माणूस कसा असतो बघा, हे अवचित आलेलं घबाड जेव्हा चांगलं चालत होतं तेव्हा मी थोडंसं उपेक्षेनीच बघायचो ह्या सगळ्याकडे. म्हणजे अगदी अलिप्त, निर्लेप वगैरे. स्वतःच्याच 'होम्स'ला मारणाऱ्या ऑर्थर कॉनन डॉयल सारखा. </p><p>पण सकस लिहिणं बंद झाल्यावर मात्र मी प्रचंड मिस् करायला लागलो ते दर्जेदार ड्राफ्ट्स. </p><p>असंच असतं आपल्यावर जीवापाड प्रेम करणारी, आपणच हड-तूड केल्यामुळेच कायमचं फक ऑफ करून गेलेली पोरगी दूर गेल्यावर प्रचंड हॉट वाटायला लागते. हीच ती मांजर-मांजा थिअरी बहुतेक.... </p><p>एनीवेज... </p><p>चांगली झोप लागली किंवा झोपताना चांगला मूड असेल तर असं काही वेडं-बिद्रं लिहायचं थांबेल आणि कदाचित परत मी चांगलं किंवा किंवा किमान बरं लिहू लागेन असं मला वाटलं.</p><p>मग मी बरेच काय काय उपाय केले,</p><p>कोणी सांगितलं म्हणून झोपायच्या आधी दाट दूध आणि जायफळ घातलेली फिक्कट म. म. व. कॉफी काय प्यायलो,</p><p>शीर्षासन काय केलं,</p><p>कुमार गंधर्व काय ऐकले,</p><p>गरम पाण्यात गुलाब पाकळ्या टाकून अंघोळ काय केली,</p><p>दिक्षित डाएट केलं, स्व-संमोहनपण ट्राय केलं. </p><p>पण काही उपयोग झाला नाही लिखाणातले वेडाचार वाढलेच उलटे!</p><p>फक्त एक बदल झाला आता हे सगळं लिखाण हटकून प्रथम पुरुषी एक वचनी यायला लागलं.</p><p>आणखी काही महिने असंच चालू राहीलं... </p><p>आणि एक दिवस अचानक हे सगळं थांबलं. </p><p>नवीन ड्राफ्ट्स येईनात. </p><p>मी दबकत दबकत विचार केला, संपलं हे सगळं प्रकरण! </p><p>थोडा विषाद वाटला पण किंचित सुटल्यासारखंही वाटलं. </p><p>आणि बऱ्याच दिवसांनंतर एका आठवड्यापूर्वी हे सगळं परत चालू झालं. </p><p> पण आता वेगळीच गंमत होतेय. </p><p>रोजच्या रोज मी झोपेतून उठून लिहितानाच व्हिडिओ दिसतायत खरे, पण एकच एक सेम टू सेम कथा लिहिलेली मिळतेय मला.</p><p>काय कळेना. </p><p>कदाचित माझ्या अबोध मनाला ही डेस्परेटली पब्लीश व्हावी असं वाटत असेल म्हणून मी रोज तीच गोष्ट लिहितोय. </p><p>मी आणलीय ती कथा माझ्याबरोबर. </p><p>तुम्ही बघणार का?</p><p>कदाचित तुम्हाला काही टोटल लागेल?</p><p>सायकिऍट्रिस्ट तरारला, "हो नक्कीच वाचून बघूया आपण. कदाचित काही इंटरप्रिटेशन्स मिळतेल. काय होतंय ते कदाचित कळेलही."</p><p>पेशंटनी सुबक लिहिलेल्या कागदांची चळत सायकिऍट्रिस्टपुढे अलगद ठेवली. </p><p>सायकिऍट्रिस्टनं पहिलं पान उघडलं आणि तो चमकला. </p><p>त्यानं पहिला पॅरा वाचला, पहिलं पान वाचलं... </p><p>फटाफट पानं चाळत शेवटचं पान उघडलं. </p><p>शेवटचा आणि पहिला पॅरा एक्झॅक्टली सेम होता. </p><p><b>ऑक्टोबर-एंडच्या त्या निवांत दुपारी वरच्या फ्लॅट्समधल्या प्रि-दिवाळी शंकरपाळ्यांच्या तळणाच्या घमघमाटात </b><b>सायकिऍट्रिस्टने आपल्या कॅडल-रोडवरच्या क्लिनिकचा दरवाजा उघडला आणि प्रसन्न हसून नवीन पेशंटला आत घेतलं. </b></p><p> </p><p>---------------------------------------------- समाप्त ----------------------------------------------</p><p>निखिल क्षिरसागर ह्याच्या 'द रायटर' ह्या कथेचे स्वैर रूपांतर. </p><p>मूळ इंग्रजी कथासंग्रहाची लिंक: <a href="https://www.amazon.in/dp/B0978LHHF9" target="_blank">https://www.amazon.in/dp/B0978LHHF9</a> </p><p> </p><p><br /></p><p><br /></p><p> </p><p> </p><p><br /></p><p> </p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p> </p><p><br /></p><p> </p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p> </p><p><br /></p><p> </p><p> </p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p> </p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p> </p>Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-41525738670841968522021-07-16T09:52:00.001-07:002021-07-16T09:52:37.561-07:00मालफंक्शन<p> '<b><span style="font-size: large;">पू</span></b>जा की थाली' सिरियलच्या हजाराव्या एपिसोडची पार्टी...</p>डिसेंबर महिन्यातला सुखद गारवा...<br />'मॅरियट-जुहू' च्या बाहेर एकामागोमाग एक गाड्या सुळ्ळकन लागत होत्या आणि तारे तारका आत शिरत होते.<br />सगळा पोर्च 'डिओर', 'शनेल', 'हर्मिस' ...आणि व्हॉट नॉट परफ्युम्सच्या वासानी प्रमत्त यौवनेसारखा घमघमत होता.<br /><br />सगळ्यात आधी आली पी. के. टी. (पूजा की थाली) चा हिरो रचित सिन्हाची 'बीमर'.<br />आपल्या दोन्ही गालांवरच्या खळ्या फोटोग्राफर्सनी पुरेशा टिपल्यायत याची खात्री करून तो दोन्ही हातांनी विजयी बट्ट्या दाखवत आत घुसला.<br /><br />त्याच्या पाठोपाठ पी. के. टी.ची व्हॅम्प सिम्रन शर्मा आली.<br />ऑडीतून उतरल्या उतरल्या तिनं सटासट पाठमोऱ्या पोझेस दिल्या.<br />खोल खोल उतरत्या बॅकलेस काळ्या गाऊन मधल्या संगमरवरी पाठीचे पुरेसे फोटो निघाल्यावर ती आत गेली.<br /><br />तेवढ्यात काळीशार मर्स आली आणि फोटोग्राफर्स थोडे सैलावले.<br />सिरियलची हिरॉईन पूजाचं काम करणारी बरखा आतून उतरली... पांढऱ्या शुभ्र साडीत.<br />तिनंच होस्ट केली होती आजची पार्टी.<br />बरखाचा सत्यनारायणाच्या प्रसादासारखा गोड चेहेरा, ऑन आणि ऑफ स्क्रीन असलेला 'संस्कारी' ट्रॅक रेकॉर्ड,<br />आणि अंमळ बोअरिंगच पर्सनल लाईफ (शून्य बॉयफ्रेंड्स) यामुळे पापाराझ्झी फारसे मागे लागायचे नाहीत तिच्या.<br />हिरॉईन ती असली तरी आजकाल सिम्रनचीच जास्त हवा होती खरं तर.<br />फोटोग्राफर्सनी कर्तव्यभावनेनं तिचे दोन चार फोटो क्लिक केले...<br />तिनं पोर्चमध्येच उभं राहून स्वतःच्याच पार्टीला उशिरा पोचल्याबद्दल सगळ्यांची माफी मागितली...<br />आणि अचानक धुवाधार पाऊस सुरू झाला...<br />फोटोग्राफर्स आपले महागडे कॅमेरे झाकायला धडपडू लागले...<br />बरखा आत धावायला लागली... पण तिचा पदर कारच्या दारात अडकला होता...<br />तो सोडवायच्या प्रयत्नात ती चिंब भिजली...<br />इतक्यात एका फोटोग्राफरचं लक्ष तिच्या शुभ्र भिजक्या ब्लाऊजकडे गेलं...<br />त्याचे डोळे विस्फारले...<br />आणि मग शंभर हजारो लाखो फ्लॅश लखलखत राहिले.<br /><br /><a name='more'></a><br /><b>एका आठवड्यानंतर </b><br />----------------------------------------------------------------------------------------<br />बरखा थोडी चमकली...<br />समोर देवी नव्हती. दुसरीच कोणतरी पाठवली होती टाइम्सनं इंटरव्ह्यू घ्यायला.<br />नयी चावल दिसत होती.<br />"हाय मॅम मी शुची."<br />नयी चावलनं विश केलं पण खुर्चीतून उठण्याबिठण्याचे कष्ट-बिष्ट घेतले नाहीत.<br />शाळकरी मुलीसारखा आवाज होता तिचा आणि बांधासुद्धा!<br />खुर्चीत बसलेल्या तिचे पाय जमिनीवर पोचत नव्हते.<br />बरखानं मनातल्या मनात या टिंगूला हसून घेतलं...<br />आणि "हाय" बोलत खोटं हसू तिच्याकडे फेकलं.<br />"देवी?"<br /><br />"अरे मॅम तिला चिकन गुनिया झालाय.<br />त्यामुळे सध्या बॉलीवूड सेक्शन मी संभाळतेय.<br />तुमची कमेंट हवी होती मागच्या आठवड्यातल्या वॉर्डरोब मालफंक्शन विषयी."<br /><br />बरखा कोरड्या आवाजात उत्तरली,<br />"मी ऑलरेडी ऑफिशियल स्टेटमेंट दिलंय आणि नवीन सांगण्यासारखं काही नाहीये माझ्याकडे."<br /><br />"हो मॅम ते स्टेटमेंट आहे माझ्याकडे,<br /><i>जे झालं ते दुर्दैवी होतं पण असा अवकाळी पाऊस येईल याची कोणालाच कल्पना नव्हती नाहीतर मी पांढरी साडी नेसलेच नसते. </i><br /><i>शिवाय जिम येऊन वरून घाईघाईत फंक्शनसाठी कपडे बदलले त्यामुळे इनर्स राहून गेले ... </i><br /><i>आता कृपया आपण सगळेच हा एक छोटासा अपघात समजून मूव्ह ऑन होऊया</i><i>त</i> ...<br />वगैरे वगैरे"<br /><br />"गुड मग झालं तर... मी निघू? मला वेळ होतोय. पण तू चहा घेतल्याशिवाय जाऊ नकोस हं!"<br />बरखा जायला वळली.<br /><br />"मॅम एकच मिनिट... तुमचं अभिनंदन करायचं होतं कालच बातमी आऊट झालीय<br />शिवम संदालीच्या 'मिट्टीकी कार' या प्रचंड अँबीशियस आणि सेन्शुअस प्रोजेक्ट मध्ये तुम्हाला आधुनिक वसंतसेनेची भूमिका मिळालीय.<br />खरं तर तीन सुपरस्टार अभिनेत्रींची नावं या रेसमध्ये होती... पण शेवटी तुम्ही फायनल झालात...<br />कसं वाटतंय?"<br /><br />"ऑफकोर्स छान वाटतंय शिवम संदाली सारख्या ब्रिलियंट माणसाबरोबर काम करणं म्हणजे 'ड्रीम कम ट्रू' आहे."<br /><br />"पण मॅम शिवम मागे एकदा म्हणाले होते ना, "<i>बरखा खूप सुंदर आहे पण सोज्वळ आणि तीच तिची मर्यादा आहे... ती सीता, पार्वती, शालीन सून अशा भूमिकांतच बरीये. </i>" इत्यादी इत्यादी. मग आता कसं काय हे एकदम हृदय परिवर्तन वगैरे?"<br /><br />"वरच्याची कृपा", बरखानी वर बघून हात जोडले.<br /><br />"वरच्याची म्हणजे तुम्हाला पावसाची म्हणायचंय का?"<br /><br />बरखा चमकली!<br />"काय बडबडतेयस तू... इंटरव्ह्यू संपलाय बाय अँड हॅव अ गुड डे."<br /><br />शुची हलकेच हसली,<br />"मॅम शेवटचा प्रश्न प्रॉमिस!... तो क्लाउड फिजिसीस्ट वरुण पावसकर तुमचा सावत्र भाऊ आहे ना?"<br /><br />तरातरा चाललेली बरखा गप्पकन थांबली.<br /><br />शुचीनी बोलणं पुढे रेटलं,<br />"म्हणजे गम्मत काये माहितीये का? मी नं खरं तर सायन्स सेक्शन कव्हर करते टाइम्सचं आता जस्ट देवीच्या बदली आले तात्पुरती."<br />मी रिसर्च करतेय खरं तर बिग डेटा आणि को-रिलेशनमध्ये . पण हे वर्षभर फ्री लान्स जर्नालिझम पण करतेय. तेवढीच स्टुडंट लोन फेडायला मदत!<br />तर साधारण महिन्याभरापूर्वी मी वरुणचं आर्टिकल वाचलं होतं 'कृत्रिम पावसाविषयी'<br />इंटरेस्टिंग काम करतोय तो.<br />मुख्य म्हणजे दोन दिशांनी त्याचं संशोधन चाललंय<br />एक तर समुद्राचं पाणी मायक्रोवेव्हजनी गरम करून वाफेचे ढग करायचे म्हणजे नैसर्गिक रेन-सायकल वर अवलंबून न रहाता कधीही ढग बनवता येतील.<br />अगदी डिसेंबरमध्ये सुद्धा काय?"<br />शुचीनी खेळकरपणे डोळा मारला.<br /><br />बरखाची एव्हाना मेणाची बाहुली झाली होती.<br /><br />"आणि दुसरं म्हणजे वर्षावक्षेत्राचा फोकस:<br />म्हणजे असंख्य छोट्या छोट्या ड्रोन विमानांनी हवीयेत ती रसायनं फवारून आपल्याला हव्या त्या अचूक क्षेत्रात पाण्याचे ढग बनवायचे.<br />आणि फोकस्ड पाऊस पाडायचा पाच-सहा किलोमीटरच्या परिघात... फार नाही दहा मिनिटांसाठी.<br />उदाहरणार्थ फक्त जुहूमध्ये!<br />शुची आता फुल फॉर्ममध्ये आली होती,<br />'मला तेव्हाच भारी आवडलं होतं ते आर्टिकल आणि मग जेव्हा मागच्या आठवड्यात फक्त जुहूमध्ये पाऊस झाल्याची बातमी आली तेव्हा मी जस्ट सहज म्हणून परत ते आर्टिकल ब्राउझ केलं. आर्टिकलवरच्या फोटोतला वरुणचा आणि नेटवर व्हायरल झालेला तुझा चेहेरा मला भारी सिमिलर वाटला.<br />पण तुमची आडनावं वेगळी आहेत... ब्रदर फ्रॉम अनदर फादर?"<br />तिनं तर बरखाला मॅम बोलायचं पण सोडून दिलं होतं आता...<br />सटासट फैरी झाडत होती ती,<br />"शिवाय समुद्राच्याच पाण्याची वाफ करायचीय तर जुहू सोप्पं ना?<br />म्हणजे तुझ्या सगळ्या पार्ट्या फोर सीझन्स हॉटेलला होतात जे किनाऱ्यापासून थोडं आत आहे पण ही पार्टी मात्र एकदम सी साईडच्या मॅरीयटमध्ये.<br />भारी इंटरेस्टिंग आहे हे सगळं!"<br />एक्साइटमेन्टनी शुचीचा उर धपापत होता.<br /><br />बरखा वळून परत खुर्चीत बसली.<br />"यु कान्ट प्रूव्ह ऑल धिस"<br /><br />"अवघड आहे पण अशक्य नाही... गुप्त असला तरी शेवटी सरकारी एक्सरसाइज आहे हा.<br />पाण्याची वाफ करणाऱ्या जहाजाला कोस्टगार्डची परमिशन लागणारच.<br />शिवाय ढग 'सीड' करणाऱ्या ड्रोन्सची सुद्धा एव्हिएशन डिपार्टमेंटकडे नक्की नोंद असणार.<br />पण मुद्दा तो नाहीये."<br /><br />"मग काय आहे मुद्दा?"<br /><br />"म्हणजे काय झालं आणि कसं झालं ते मी फिगर आऊट केला बरचसं... की बाबा तू कृत्रिम पावसाचा उपयोग तुझे भिजके ऍसेट्स दाखवायला केलास वगैरे... आणि हो दे आर व्हेरी नाईस ऍसेट्स बाय द वे!<br />पण <b>का</b> केलंस हे मला नीटसं नाही कळलं... म्हणजे शिवमच्या नजरेत यायसाठी केलंस बहुतेक.<br />पण असंच छान सेन्शुअस फोटो-शूट करून पर्सनली शिवमला पाठवला असतंस तरी चाललं असतं ना?<br />एवढा द्राविडी प्राणायाम कशासाठी?<br />हा एकच प्रश्न मला विचारायचा होता तुझ्या डोळ्यांत बघून."<br /><br />शुचीचे लुकलुक काळे डोळे बरखाच्या मधाळ तपकिरी डोळ्यांना भिडले.<br />बरखाच्या डोक्यातला कसलातरी कल्लोळ हळूहळू शांत होत होता.<br />तिनं उजवा पाय डाव्या पायावर टाकला...<br />तिचं ते प्रसिद्ध सोज्वळ स्मित केलं ... जे शुचीला खरं तर ('पाऊस' प्रकरणानंतर) सेक्सी वाटलं.<br /><br />"सोप्पं आहे तुझ्या प्रश्नाचं उत्तर!<br />साइन फ्रॉम दी युनिव्हर्स!"<br /><br />शुचीला काही कळलं नाही.<br />"म्हणजे"<br /><br />"काय आहे ना शिवम दिग्दर्शक म्हणून ब्रिलियंट आहेच पण तेव्हढाच हट्टी आणि तर्कट.<br />मी सोज्वळ भूमिकांनी टाईपकास्ट झालीये... मला सेन्शुअस रोल जमणार नाहीत हे त्याच्या मनानं पक्कं घेतलं होतं.<br />आणि मला वसंतसेनेचा रोल पाहिजे म्हणजे पाहिजे म्हणजे पाहिजेचच होता.<br />हजार सेक्सी पोझेस देऊनसुद्धा तो कन्व्हिन्स झाला नसता.<br /><div>पण ते दैवी कौल वगैरे प्रकार भारी मानतो तो. </div>शाहरुख यश चोप्रा आणि गॅंगनी नं ते 'उपरवालेका का सिग्नल' वगैरे भारी सगळ्यांच्या डोक्यात भरवलंय.<br />तर अचानक आलेल्या पावसात मी "अपघाताने" वगैरे एक्स्पोज होणं हा त्याला निसर्गाचा कौल वाटणार...<br />तो हरखून जाणार...<br />हे मला चांगलं माहिती होतं.<br />आणि तसंच झालं.<br />आणि हो वरुण माझ्या आईच्या पहिल्या नवऱ्याचा मुलगा पण आम्ही सख्ख्या भावंडांपेक्षाही क्लोज आहोत.<br />वरुणची एक्सपरिमेन्ट जुहूला होणार होतीच.<br />मी फक्त त्यावेळी माझं फंक्शन प्लॅन केलं.<br />आय वॉज जस्ट अ पर्सन इन द राईट प्लेस अॅट द राईट टाइम."<br /><br />"हम्म हा साईनवाला अँगल डोक्यात नाही आला माझ्या."<br />शुची उत्तरली.<br /><br />"आला ही नसता कारण तुम्ही सायंटिस्ट लोक्स गरजेपेक्षा जास्त लॉजिक वापरता आणि आमचे कलाकार लोक्स गरजेपक्षा कमी.<br />आणि जे हे ओळखतात ते यशस्वी होतात माझ्यासारखे.<br />सो व्हॉट नेक्स्ट?<br />करणारायस तू मला एक्स्पोज?<br /><i>'एक्स्पोजमागील कारस्थान एक्स्पोज</i> ' "<br />बरखाला मथळ्याच्या कल्पनेनी हसू यायला लागलं.<br /><br />"हम्म"<br />शुची थोडी विचारात पडली.<br />"माहित नाही... खरं सांगायचं तर तुझी बॉडी तुझे कर्व्ह्ज... दाखवायचे... किती दाखवायचे... की नाय दाखवायचे तुझा चॉईस. असा काय मोठा तू कोणाचा खून नाय केलायस.<br />'<i>एव्हरीथिंग इज फेयर इन लव्ह अँड वॉर अँड गेटिंग रोल</i>'" म्हणूयात हवंय तर.<br />या स्कॅण्डलचा चांगला बोनस मिळाला असता पण जाऊ दे... आय थिंक हा मॅटर विसरून जाऊयात आपण<br />चल निघते मी."<br /><br />बरखानं जाणाऱ्या शुचीला हलकेच हात पकडून थांबवलं...<br />थोडं जवळ ओढलं...<br />आणि आपले '<i>लॅक्मे ऍबसोल्युट मॅट फुशिया शेड</i>' लावलेले ओठ शुचीच्या अनावृत्त ओठांवर टेकवले.<br />शुचीचे डोळे विस्फारत गेले.<br />बरखानं हलकेच मान हलवली.<br />'मिट्टीकी कार' चं शूट तीन महिन्यांत संपलं की मी तुला अजून मोठं स्कँडल देईन.<br />माझा "कपाटातून बाहेर येणारा" इंटरव्ह्यू एक्सक्लुसिव्हली तू घेणार आहेस.<br />त्या बोनसनी तुझं स्टुडंट लोन फिटेल बहुतेक...<br />कॉल मी.<br /><br />----------------------------------------------------- समाप्त -----------------------------------------------------<br />-नील आर्ते<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-43241899978784287362019-11-26T10:08:00.000-08:002019-11-26T10:19:48.240-08:00मुंबई कोलाज: बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला हय्!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b><span style="font-size: large;">झा</span></b>लं असं की मी माझ्या फायनॅन्शियल ऍडव्हायझरला एक बारीक शंका विचारायला फोन केला.<br />
(हे असं बोललं की आपण करोडोंत खेळत असल्याचा फील येतो... असो)<br />
<br />
तर हा मनुक्ष अस्सल मुंबईकर.<br />
एका बाबांचा निस्सीम भक्त.<br />
बाबांना जाऊन काही वर्षं झालेली वगैरे.<br />
त्याच बाबांचा अवतार 2.0 मुंबईत येणार असल्याने हा सध्या प्रचंड एक्सायटेड!<br />
<br />
आणि त्याची चूक-बरोबर श्रद्धा ह्या पोस्टचा मुद्दा नाहीयेच...<br />
मुद्दा वेगळाच हय!<br />
<br />
तो त्याच्या चेंबूरी-सिंधी-चटपटीत बंबैय्या हिंदीत बोलला,<br />
"निलेश भाय थोडा बिझी हूँ दो दिन<br />
xxxxxx बॉम्बे आ रहे है<br />
<i>बाबा <b>उसका बॉडीमे घुस गयेला हय्!</b></i>"<br />
<br />
अयाई गं...<br />
मुंबईचा आख्खा धेडगुजरी फ्लेवर शब्दोशब्दी ठासून भरलाय ह्या वाक्यात!<br />
<br />
गुगल ड्राइव्हमध्ये खोल खोल कुठेतरी लपून ठेवलेला एक्सचा टॉपलेस फोटो अवचित समोर यावा<br />
आणि छातीत एक आठवणीची बारीक कळ उमटावी...<br />
तसा "मिसिंग मुंबई"चा बारीक ऍटॅक आला मला...<br />
<br />
एक एक शब्द नीट बघूया जरा यातला.<br />
<br />
<b>उसका:</b><br />
मुंबईकर तसंही "आपके" / "उनके" वगैरे आदरार्थी भाव कोणालाच देत नाहीत.<br />
अगदी "उसके"ही नाही!<br />
"उसका"तला शेवटचा आकार हा खास मुंबईचाच.<br />
उदाहरणार्थ:<br />
"उसके गाडीमे जायेंगे" म्हणा<br />
आणि आता...<br />
"अरे सेजल उस<span style="background-color: yellow;">का</span> गाडीमे जायेंगा ना" म्हणा<br />
दुसऱ्या वाक्यात खाट्टकन् तो...<br />
शनिवारी रात्री तीन मुलं आणि दोन मुली छान तयार होऊन, कल्याण / वाशी किंवा मिरारोडवरून, वडलांच्या मिनतवाऱ्या करून घेतलेली वॅगन-आर घेऊन मरीन ड्राइव्हला जाण्याचा फील आपोआप येतोना...<br />
तो "उनके" किंवा "उसका"मध्ये नाहीना येऊ शकत बॉस!<br />
<br />
<b>बॉडीमे:</b><br />
हा शब्द तर स्पीक्स फॉर इटसेल्फ!<br />
"माझी चोर-बॉडी आहे रे चुत्या!"<br />
हे वाक्य छातीच्या फासळ्या दाखवत म्हणणारा एकतरी किडकिडीत पत्र्या पोरगा प्रत्येक नाक्यावर असतो.<br />
आणि मजा म्हणजे सम हाऊ हा चोर-बॉडीवाला बारक्या हटकून मारामारीत पुढे असतो.<br />
सिंगल फासळी आणि डेअरींगचं कायतरी अजब कनेक्शन आहे कसं कोण जाणे.<br />
<br />
<b>घुस:</b><br />
सकाळची विरार-चर्चगेट लोकल आणि वसई स्टेशन... पिरियड!<br />
<br />
<b>गयेला:</b><br />
हे आयेला / गयेला चा तर मुंबईला कॉपीराईट घेता यावा आरामात.<br />
मुंबईची टपोरी लँग्वेज दाखवण्यासाठी लाखो पिक्चर्सनी क्लिशेड केलेलं.<br />
पण बऱ्याच दिवसांनी ऐकलं...<br />
आणि काही क्लिशेड गोष्टींना:<br />
उदारणार्थ नवाजुद्दीनच्या शिव्या, मरीन ड्राइव्ह, अजय-अतुलच्या ढोल यांना पर्याय नाही हे पटलंच.<br />
<br />
<b>हय्:</b><br />
इकडे सगळा गेम त्या एंडच्या पाय मोडक्या "य्" वर आहे.<br />
म्हणजे तुम्ही "बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला..." बोलून शुद्ध "है" बोललात तर ते पाया सूप, सीख पराठा, मटन बिर्याणी खाऊन नंतर पियुष मागवण्यासारखं आहे.<br />
सो "हय्"च<b> </b><br />
<br />
...<br />
...<br />
...<br />
<br />
<i><b>बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला हय्!</b></i><br />
<br />
मुंबुड्या आय लव्ह यु SSS!!!<br />
<br />
<br />
-नील आर्ते<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg57D9IHRBT2Q7qfnrihumcxvmsNbEqtaIbFKPRil2Ld0b1xRCtI5JzJHPhz6GXKkZh1IrXOVVMQt86Vk-n6X17KTsPEz5Q2WbeWE-QBe32l7EQWwPzrAYjCWD9e-OHnxR0xM_xsDAI7E/s1600/IMG-20191124-WA0003.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="612" data-original-width="1280" height="306" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg57D9IHRBT2Q7qfnrihumcxvmsNbEqtaIbFKPRil2Ld0b1xRCtI5JzJHPhz6GXKkZh1IrXOVVMQt86Vk-n6X17KTsPEz5Q2WbeWE-QBe32l7EQWwPzrAYjCWD9e-OHnxR0xM_xsDAI7E/s640/IMG-20191124-WA0003.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-38702998863680074202019-11-14T11:08:00.001-08:002019-11-15T21:38:30.608-08:00(देह-फुलं: ६) बोटं<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b><span style="font-size: large;">ए</span></b>क टाईम होता जेव्हा मला स्पर्श नको-नकोसा वाटायचा... कोणाचाच... कसलाही.<br />
शाळेत तर मला नावच पडलं होतं, <i>"अंगचोर"</i> म्हणून.<br />
सातवी आठवीतली मुलं त्यातही मुली प्रचंड क्रूर असतात, त्यांना चिडवायला खूप आवडतं...<br />
<br />
माझ्या पाठच्या बाकांवरूनही खुसफुसते आवाज यायचे,<br />
ए <i>अंगचोर</i>, ए <i>टच मी नॉट</i>, ए <i>विअर्डो</i>...<br />
आणि माझे डोळे पाण्याने डबडबायचे.<br />
पण आधी मी अशी अजिबातच नव्हते खरं तर.<br />
आई म्हणायची भारी खेळकर पिल्लू होते मी.<br />
कोणालाही धावत जाऊन बिलगायची मी आणि खुदुखुदू हसायची.<br />
<br />
पण बहुतेक मी दहा वर्षाची असताना कधीतरी ते चालू झालं.<br />
मी एकटी किचनमध्ये जाऊन घटाघटा पाणी पीत होते आणि अचानक माझ्या मानेवर बोटं रेंगसली.<br />
कर्र-कर्र आवाज करत धारदार नखं माझ्या बॉयकट मानेवरून हळूहळू खाली उतरली... पाठीच्या पहिल्या मणक्यापर्यंत.<br />
असं दोन तीनदा वर खाली झालं... फार नाही पाच-एक सेकंद.<br />
आणि खरंतर पहिल्यांदा मला भीतीपण नाही वाटली.<br />
उन्हाळ्याचे दिवस होते आणि पाठीवर मेजर घामोळी आली होती...<br />
सो ती करकरीत नखं फिरताना खाज शमल्यासारखं झालं... बरंही वाटलं...<br />
मी हसत पाठी बघितलं... तिथे कोणीच नव्हतं.<br />
फक्त तिन्हीसांजेचं अंधारत चाललेलं किचन... आमचा जुनाट रागीट घुम्या फ्रीज आणि पोटाचा तुकडा काढलेलं ओट्यावरचं लालभडक कलिंगड...<br />
मी किंचाळत बाहेर आले एव्हढंच आठवतंय मला...<br />
<br />
आणि मग ते चालू झालं.<br />
<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a><br />
बरोब्बर दहा बोटं अवचित कधीही माझ्या मानेवर फिरायची.<br />
ते सुद्धा अगदी वरचेवर नव्हे.<br />
कधी कधी तर दोन-तीन महिन्यांच्या गॅपनीसुद्धा.<br />
खरं तर त्या कोणत्यातरी काळोख्या अज्ञातातून आलेल्या नख्यांनी मला जखम कधीच नाही केली.<br />
पण भीती वाटायचीच.<br />
कोणाचाच स्पर्श नको वाटू लागला मला त्या लुब्र्या बोटांमुळे.<br />
माझी हसा-खेळायची अलवार वर्षं कुढत काढली मी त्या बोटांमुळे.<br />
<br />
पण एकेदिवशी...<br />
<br />
मी पिक्चर बघत होते.<br />
अनुष्का शर्माचा "एन-एच १०".<br />
डाव्या उजव्या बाजूच्या दोन्ही सीट्ससुद्धा मीच घेतल्या होत्या अर्थात.<br />
हो कोणाचा टच नको व्हायला.<br />
<br />
माझा क्रश होती अनुष्का म्हणजे...<br />
त्यातला सीन आहे ना ती त्या खाप गुंडांना चुकवून भिंत क्लाइम्ब करून जाते.<br />
आणि वरून ओरडते फ SSS क यु!!!<br />
नेमकं तेव्हाच त्या बोटांनी खरवडलं मानेवर.<br />
...<br />
...<br />
...<br />
चुकलंच त्यांचं...<br />
<br />
तो अनुष्काचा ब्राव्हाडो बघून मला कसा कोण जाणे पण चेव आला आणि मी गप्पकन दोन्ही हात पाठी नेऊन ती बोटं पकडली.<br />
रंगेहात पकडले गेल्यावर एक क्षण ती बोटंही बावचळली आणि स्तब्ध झाली क्षणभरच.<br />
पण मग मात्र त्यांची निकराची वळवळ चालू झाली माझ्या हातात.<br />
मी मात्र इतक्या वर्षांचा राग काढत दात ओठ खाऊन "एम-सी बी-सी" शिव्या पुटपुटत त्यांना माझ्या बोटांत आवळून धरलं.<br />
जणू पडद्यावरची चवताळलेली अनुष्का माझ्यात शिरली होती.<br />
मिनिटभर आमची झटापट चालू राहिली...<br />
मी तर आज शेंडी तुटो व पारंबी तुटो अशा आवेशात होते...<br />
आणि अचानक त्या हात-रहीत बोटांनी तह केला.<br />
पुढच्या दहा सेकंदांत ती बोटं वळवळायची थांबली... स्तब्ध झाली.<br />
आणि प्रत्येक बोटानी - माझ्या प्रत्येक बोटाला हलकेच ढुशी दिली.<br />
जणू त्यांना समझोता करायचा होता... एकत्र नांदायचं होतं!<br />
...<br />
...<br />
<br />
<br />
रात्री मी पिक्चर बघून घरी आले आणि डॅडूला घट्ट मिठी मारली, मम्मीचे गाल ओढले...<br />
कित्येक वर्षांनी...<br />
ते दोघं तर आनंदानी कपडे फाडायचेच बाकी होते.<br />
...<br />
...<br />
<br />
आता त्या बोटांना मी कंट्रोल करायला शिकलेय...<br />
त्यांना चक्क मी काही कन्स्ट्रक्टीव्ह गोष्टी शिकवल्या...<br />
उदाहरणार्थ गिटार...<br />
कॉलेजमध्ये अपकमिंग गिटारीस्ट म्हणून नाव व्हायला लागलंय माझं.<br />
माझा कॉन्फिडन्सही परत आलाय.<br />
चक्क रॉकस्टार बनायचा मार्गावर आहे मी...<br />
मोठ्ठे मोठ्ठे लूज फ्लॅनेलचे शर्ट्स, आणि फाटक्या जीन्स माझी सिग्नेचर स्टाईल होत चाललीय कॉलेज फेस्ट्स मधली.<br />
कसंय ना एक्स्ट्रा लांब बाह्या असल्या की मला "माझी" बोटं वापरता येतात बिन्धास गिटारवर कोणालाही न दिसता (;)<br />
<br />
जिमी पेज, एरीक क्लॅप्टन, स्लॅश, हेन्ड्रिक्स, हेटफील्ड काय काय म्हणायला लागलीयत पोरं-पोरी मला.<br />
<br />
काल एक नवीनच मैत्रीण झालीय मीरा म्हणून...<br />
माझ्या गिटार रीफ्सच्या प्रचंड प्रेमात आहे. माझ्या बोटांत जादू आहे म्हणतेय.<br />
आज रात्री भेटतोय आम्ही तिच्याकडे.<br />
रम पीत-पीत लेड-झेपलीन ऐकायचा प्लॅन आहे.<br />
पुढे बघूया, व्हेअर दी नाईट टेक्स अस...<br />
<br />
कदाचित लेड झेपचं "<i>स्टेअर वे टू हेवन"</i> चालू असेल...<br />
कदाचित "रम्स-अप" नाकात झिणझिण्या, जिभेत गोडवा, घशात गरमी आणि मनात कांड आणत असेल.<br />
कदाचित मिणमिणत्या कँडल्समध्ये तिचे कोनॅकच्या रंगाचे डोळे चमकत असतील.<br />
कदाचित माझ्या मेन्स (हो मला मुलांचे पर्फ्युमच आवडतात) पर्फ्युमचा वास घ्यायला ती माझ्या मानेजवळ येईल.<br />
कदाचित मी तिचा नवीन ब्राऊन लेदरचा बेल्ट बघायला तिच्या पोटाजवळ जाईन.<br />
कदाचित मी तिथेच थांबेन.<br />
कदाचित बेल्टचं पॉलिश हुंगेन.<br />
कदाचित मी तिचं गोलसर पोट निरखून बघेन.<br />
कदाचित तिच्या बेल्टचं चमचमणारं पितळी बक्कल निघतं का मी जस्ट म्हणजे जस्ट चेक करेन.<br />
कदाचित ती मला छातीवर गुब्ब दाबून घेईल.<br />
कदाचित माझे हात खाली सरकतील.<br />
कदाचित ती माझे जाडसर कुरळे केस हुंगेल.<br />
<div>
कदाचित मी कँडल्स पाडून अंधार करेन...</div>
कदाचित ती कण्हल्यासारखी हसेल.<br />
<div>
आणि मग "माझी" जादूगार बोटं कर्र्कन बाहेर येतील आणि तिला "<i>स्वर्गाच्या पायऱ्यांवर</i>" नेतील... कदाचित! <br />
<br />
<br />
-नील आर्ते<br />
<br />
निखिल क्षिरसागर याच्या कथेचे स्वैर रूपांतर.<br />
मूळ कथेची लिंक: <a href="https://weirdstorieslikelochness.blogspot.com/2019/09/the-fingering.html">the fingering</a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="background-color: white; color: #d52a33; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 26px; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-weight: normal; line-height: normal; margin: 0px; position: relative;">
</h3>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-41519438607808481952019-09-16T12:23:00.000-07:002020-07-18T08:29:17.307-07:00त्रिकथा ३: बलम पिचकारी<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><b>आ</b></span>ज मला कसंतरीच होतंय.<br />
बऱ्याच वर्षांनी आज कोणतरी खास मित्र/ बायको/ गर्लफ्रेंड/ भाऊ-बहीण/ आई-बाबा पाहिजे होतं असं राहून राहून वाटतंय.<br />
म्हणजे खरंतर लहानपणापासून बरीच वर्षं मी एकटाच राहिलोय.<br />
आई मला जन्म देतानाच गेलेली, आणि बाबूजी मी पाच वर्षांचा असतानाच गेले... आत्महत्या केली त्यांनी.<br />
नंतर सगळं शिक्षण पाचगणीला बोर्डिंग मध्ये... अमेरिकेत ग्रॅज्युएशन.. रिसर्च...<br />
एव्हढी सगळी वर्षं एकटाच तर होतो मी.<br />
आणि एकटेपणाची खतरनाक सवय होते हो...<br />
आख्खच्या आख्ख डेअरी-मिल्क एकट्यानी खायची,<br />
घरी नागडं फिरायची,<br />
बिनधास्त जोरात पादायची,<br />
नवीन सिनेमा एकटं बघायची,<br />
आणि सगळ्यात मस्त म्हणजे एकट्यानी छान हॉटेलात सेव्हन कोर्स डिनर करायची.<br />
जेवण म्हणजे माझी खास आवड आणि तिथेतर कंपनी नकोच वाटते मला.<br />
एकेक डिशबरोबर माझा प्रणय चालतो म्हणाना, आणि प्रणय करताना एकांतच बरा.<br />
हो म्हणजे ते अन्नाचे फोटो घेत बसणारे मठ्ठ मित्र, आणि वेटरला आपण जन्मभरासाठी विकत घेतल्यासारखं वागणाऱ्या एंटायटल्ड मैत्रीणी असल्यापेक्षा नसलेले बरे.<br />
<br />
पण आजमात्र आयुष्यात पहिल्यांदा कोणीतरी शेअर करायला हवं असं वाटतंय.<br />
कारण आज मला कळतंय लोकांना फाट्यावर मारून तुम्ही दुःख पचवू शकता, प्रॉब्लेम्स एकट्यानी हॅण्डल करू शकता...<br />
पण तुमचा आनंद, तुमचं यश मात्र शेअर करायला कोणतरी हवंच बॉस! <br />
<br />
आणि मला अर्थातच खास मित्र/ बायको/ गर्लफ्रेंड/ भाऊ-बहीण/ आई-बाबा ह्यातलं कोणीच नसल्यामुळे मी माझ्या ब्लॉगवरतीच माझं मन मोकळं करतोय.<br />
<br />
आता हा ब्लॉग शेयर करायचा किंवा नाही ह्या प्रश्नाचा पूल आपण थोडं नंतर ओलांडला तरी चालेल माझ्यामते...<br />
<br />
<i>'पूल</i> ' म्हटलं ना की मला हटकून पाषाण लेक वरचा तो कमानदार पूल आठवतो.<br />
चमचमणाऱ्या तळ्यावरचा तो इटकुला पूल...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
बाबूजी आणि मी दर सोमवारी तिथे जायचो.<br />
सोमवारी... कारण बाबूजी सोमवारी सुट्टी घ्यायचे.<br />
आधी दुपारी एक पिक्चर बघायचो जो असेल तो राहूल टॉकीजला:<br />
मग बस पकडून पाषाण हायवेवर जायचो.<br />
बरोब्बर चार वाजता पाषाण गार्डनचं गेट उघडायचं.<br />
आम्ही आत जायचो छोट्याश्या पायवाटेवरून...<br />
उजवीकडे गच्चम झाडं: वड, पिंपळ, जांभूळ, आंबा आणि काय काय.<br />
आणि डावीकडे झाडांची एक पातळ फळी... फारशी गच्चम नाही विरळ.<br />
आणि त्याला लागूनच पसरलेलं मोठ्ठ तळं... ढळत्या उन्हात मिचमिच करणारं.<br />
एक पाच मिनटांत पायवाट संपायचीच आणि तो छोटूसा पूल लागायचा.<br />
<br />
आणि मजा म्हणजे पुलाच्या डावीकडे संपत आलेलं तळ असायचा पण उजवीकडे मात्र झाडं संपून डायरेक्ट पुणे बंगलोर हायवेच दिसायचा.<br />
<br />
मी तासंतास झुर्र्कन जाणाऱ्या गाड्या बघायचो आणि बाबूजी पाण्यात गळ सोडून बसायचे.<br />
रात्री मग मस्त झणझणीत माशाचं आंबट चिंबट कालवण.<br />
ते मस्त आंबट तिखट व्हायचं कारण बाबूजी चक्क त्याच्यात पाणीपुरीचं पाणी टाकायचे.<br />
आम्हा बाप लेकांचं खास सिक्रेट होतं ते.<br />
<br />
पण मग एके दिवशी त्या पूलावर कायतरी मासे पकडण्यावरून वाद झाला आणि आम्ही तिकडे जायचंच बंद केलं.<br />
मला फारसं काही आठवत नाही...<br />
फक्त एक माणूस भैय्या भैय्या असं जोरात ओरडत बाबूजींच्या अंगावर धावून गेल्याचं अंधूक आठवतं.<br />
मग आमचं तळ बंदच झालं.<br />
बाबूजी सोमवारीसुद्धा पाणीपुरी विकायला लागले.<br />
<br />
आणि अशाच एक सोमवारी दोन लोकं येऊन बाबूजींना लाथा बुक्क्यांनी मारायला लागले ...<br />
त्यातल्या एकानं बाटलीतलं सोनेरी पाणी बाबूजींच्या घशात कोंबलं आणि मग तो माझ्याकडे आला.<br />
मग अजून मारामारी झाली त्यांच्यात्यांच्यातच असं काय काय लख्ख आठवतंय मला.<br />
<br />
त्या दिवसापासून बाबूजींनी पाणीपुरी विकणं सोडूनच दिलं.<br />
घरीच असायचे दिवसभर भेदरलेल्या सशासारखे.<br />
मी शाळेतून आलो की मला घट्ट जवळ घेऊन रडत राह्यचे तासंतास.<br />
<br />
आणि एकसारखा हमसून बोलत रहायचे.<br />
<br />
त्या रात्री असंच मला जवळ घेऊन खूप रडले...<br />
आणि अचानक आम्ही कधीतरी बघितलेल्या पिक्चरमधला ('कमीने') डायलॉग जोरजोरात बोलू लागले,<br />
<i>'हम य</i><i>हां</i><i> दूधमे शक्कर की तरह है, </i><br />
<i>चले गये तो दूध कम नही होगा लेकिन फिका जरूर पड जायेगा!' </i><br />
<br />
मग मला थोपटून झोपवलं आणि दुसऱ्या दिवशी सकाळी मला ते दिसलेच नाहीत.<br />
मदन्यानी पाजलेल्या त्या पिवळ्या द्रवाचा त्यांनी धसका घेतला आणि आत्महत्त्या केली असं काय काय लोक बोलत राहिले.<br />
<br />
मी आपला इकडे दोन दिवस तिकडे दोन दिवस असा शेजाऱ्यांकडे राह्यलो कसाबसा महिनाभर...<br />
आणि एक दिवस रिक्षावाल्या सय्यद चाचूकडे फोन आला कोणाचातरी... कोलकात्यावरून.<br />
आणि सरळ माझी रवानगी पाचगणीला झाली बोर्डिंगमध्ये.<br />
<br />
महिन्याला पैसे यायचे कोलकात्यावरून, पण घर मात्र तुटलंच कायमचं.<br />
मग काय सगळं स्वतःचं स्वत: करायची सवय लागतच गेली.<br />
<div>
बाबूजींची आठवण गेली नाही पण अंधुक मात्र झाली थोडी. </div>
<div>
मध्येच घाणेरडी स्वप्नं पडायची... </div>
<div>
मदन्या बाटली बाबूजींच्या तोंडात खुपसताना दिसायचा... मग माझ्याकडे यायचा... </div>
<div>
त्याची जीभ वळवळत असायची पालीसारखी आणि डोळे लाल रक्ताळलेले. </div>
<div>
<div>
मग तो तीच बाटली माझ्या तोंडात खुपसायचा... </div>
</div>
<div>
मला गुदमरून जाग यायची आणि उलटी यायची हमखास... </div>
<div>
<br /></div>
<div>
बोर्डींग संपलं, ग्रॅज्युएशनसुद्धा...</div>
<div>
मग मी अमेरिकेत सनीव्हेलला गेलो रोबॉटिक्सच्या रिसर्चसाठी. </div>
<div>
पैसे यायचेच... पुरेसे पण खूप जास्त नव्हेत. </div>
<div>
मग मी सुद्धा पार्ट टाइम जॉब करायचो. </div>
<div>
'चाट भवन' मध्ये.<br />
इंडियन रेस्टॊरंट असल्यामुळे इथे भारतीय स्टुडन्ट्सना टेम्प जॉब्स चटकन मिळायचे.<br />
<br />
सनीव्हेलचं 'चाट भवन' आख्ख्या 'बे एरियात' प्रसिध्द आहे.<br />
खास भारतीय चाट, पाणीपुरी, भेळ इत्यादी इत्यादीसाठी.<br />
<br />
सिटीझनशिपची गुलबकावली मिळून कॅलिफोर्नियात स्थायिक झालेले भारतीय,<br />
महिन्या - दोन महिन्यांसाठी आलेले भारतातून आलेले हौशी आय.टी.वाले,<br />
आणि खास इंडियन एक्झॉटिक फूडसाठी येणारे गोरे लोक..<br />
ह्या सगळ्यांचीच गर्दी असते इथे.<br />
<br />
मला अजूनही आठवतोय तो शनिवार.<br />
वीक-एण्ड असल्यामुळे तुफान गर्दी होती त्या संध्याकाळी.<br />
आणि माझ्याकडे पाणीपुरीचा काउंटर होता.<br />
<br />
खरंतर पाणीपुरी देताना बाबूजींची खूप आठवण यायची.<br />
पण आता मला त्याची सवय झाली होती.<br />
काही म्हातारी माणसं कशी गुडघे-दुखीसकट जगायला शिकतात तसंच काहीसं.<br />
असाच एक अमेरिकन म्हातारा काउंटरवर आला.<br />
<br />
बहुतेक पहिल्यांदाच पाणीपुरी खात असावा त्याचे डोळे नुसते एक्साइटमेंटनी चमकत होते.<br />
मी द्रोण त्याच्या हातात दिला.<br />
पहिली पुरी त्याच्या द्रोणात ठेवली.<br />
त्याचा चेहेरा लालेलाल झाला पण जाम आवडली त्याला.<br />
<br />
'कीप इट कमिंग विल यु?, तो म्हणाला.<br />
<br />
मी सटासट पुऱ्या द्यायला लागलो.<br />
रगडा, तिखट पाणी,गोड पाणी आणि पुरी द्रोणात.<br />
अचानक माझ्या डोळ्यासमोर बाबूजी चमकले आणि त्यांच्या तोंडातली बाटली.<br />
<br />
मला सूक्ष्म घाम फुटला.<br />
माझे ठोके वाढले आणि पुऱ्या द्यायचा वेगसुद्धा.<br />
<br />
म्हाताऱ्याला एवढ्या झटझट पुऱ्या खाणं जमेना बहुतेक.<br />
तो एक पुरी तोंडात कोंबून 'थांब थांब' च्या खूणा करू लागला.<br />
मी मात्र ट्रान्समध्ये गेलेलो.<br />
म्हाताऱ्याचा द्रोण रपारप पुऱ्यांनी भरत होता.<br />
म्हाताऱ्याला काय करावं कळेना.<br />
तोंडात फुटलेला पुरीचा बॉम्ब. जिभेला घोळवणारा आंबट तिखट पाण्याचा लोळ.<br />
आणि द्रोणात कधीही ओल्या होऊन फुटण्याच्या तयारीतल्या पुऱ्या.<br />
म्हातारा टम्म तोंडानी माझ्याकडे बघत होता...<br />
आणि त्याला ठसका लागला.<br />
<br />
त्याच्या तोंडाची सुद्धा एक मोठ्ठी पुरी झाली क्षणभर आणि फुस्सकन फुटली ती पुरी.<br />
मग तोंडातून हिरवट पाण्याची लांब पिचकारी उडाली आणि सरळ बाजूच्या बाईच्या लस्सीच्या ग्लासात पडली.<br />
<br />
पुढचा केऑस बोअरिंग आहे आणि तो काही मी तुम्हाला सांगत बसणार नाहीये...<br />
<br />
आत्ता तुम्ही म्हणाल की माझ्या विद्यार्थी दशेतल्या आठवणी ऐकण्यात तुम्हाला इंटरेस्ट नाहीये आणि ते फेअरच आहे.<br />
पण मी तुम्हाला जर सांगितलं की ह्या आठवणीचा काल झालेल्या माननीय खासदार धर्मभूषण, जात-भूषण, महाराष्ट्राचा ढाण्या मदन मानकर यांच्या खुनाशी संबंध आहे तर?<br />
<br />
काय बसलात ना सरसावून?<br />
<br />
हो म्हणजे पेपरात आलेल्या बातमीनुसार:<br />
<i><b>काल माजी खासदार मदन मानकर यांचा त्यांच्या वरळी येथील रहात्या घरी गूढ मृत्यू झाला. </b></i><br />
<i><b>पोलिसांनी प्राथमिक निष्कर्षानुसार कारण विष प्रयोग सांगितले असून. </b></i><br />
<i><b>त्यांच्या खुर्चीच्या बाजूच्या ग्लासातील दारूत जहाल थॅलियम चा अंश सापडला. </b></i><br />
<i><b>चक्रावून टाकणारी गोष्ट म्हणजे त्यांचा फ्लॅट आतून बंद होता आणि कोणीही जबरदस्ती आत घुसल्याच्या खुणा पोलिसांना मिळाल्या नाहीत. </b></i><br />
<i><b>पाच वर्षांपूर्वी त्यांचा घटस्फोट झाला होता. </b></i><br />
<i><b>आणि मदन मानकर एकटेच रहात होते. </b></i><br />
<i><b>त्यांनी नेहमी प्रमाणे झोमॅटोमधून पार्सल मागवले होते. </b></i><br />
<i><b>रात्री साडे दहा वाजल्यानंतर पार्सल आणणाऱ्या व्यक्तीला वर जाण्याची परवानगी नसल्याने त्यांना स्वतः खाली येऊन ते घेऊन जावं लागलं आणि त्यासाठी त्यांनी सिक्युरिटीला प्रदेशवाचक शिवीगाळ केल्याचेही कॅमेऱ्यात दिसून आले. </b></i><br />
<i><b>आमच्या खास सूत्रांकडून कळलंय की ग्लासात विष होते पण बाटलीत मात्र अजिबातच विषाचा अंश नव्हता. </b></i><br />
<i><b>त्यामुळे त्यांच्या मृत्यूचे रहस्य अजूनच गडद झालंय... </b></i><br />
<i><b>पोलीस आत्महत्त्येची शक्यताही तपासतायत . </b></i><br />
<i><br /></i>
वगैरे वगैरे.<br />
<b style="font-style: italic;"><br /></b>
म्हणजे झाली ना आता ही लॉक्ड रूम मिस्ट्री?<br />
<br />
ओक्के मला माहितीय तुमच्यातल्या हुशार (म्हणजे सगळ्याच ;)) वाचकांनी हे एव्हाना गेस केलंच असणार की,<br />
मीच मारलं मदन्याला!<br />
<br />
आणि ते खरंच आहे.<br />
पण मी कसं मारलं त्याला हे मात्र कळलं नसेल तुम्हाला.<br />
पोलीस तर भंजाळून गेलेत.<br />
मला मात्र रहावेना म्हणून हा ब्लॉग लिहितोय मी.<br />
आणि तो पब्लीश करायचा की नाही ह्याचा निर्णयही झालाय माझा आता.<br />
<br />
तर...<br />
<br />
माझं पोस्ट ग्रॅज्युएशन रोबोटिक्समध्ये होतं हे मी मघाशीच सांगितलं तुम्हाला पण स्पेशलायझेशन सांगायलाच विसरलो.<br />
ते होतं मरीन रोबॉटिक्स आणि माझा प्रोजेक्ट होता SoFi: "सॉफ्ट रोबॉटीक फिश"<br />
<br />
त्या दिवशी म्हाताऱ्याच्या तोंडातली पिचकारी त्या बाईच्या लस्सीत गेली.<br />
आणि मला डोक्याच्या ब्लो-होलमधून पाणी सोडणारा व्हेल आठवला.<br />
<br />
त्याच दिवशी मदन्या मरणार हे पक्कं झालं!<br />
<br />
मदन मानकर साहेबांचं फोटोग्राफी आणि मरीन फिश टॅंकचं वेड जगजाहीर होतं.<br />
तुम्ही बघितलाय कधी मरीन टॅंक?<br />
फार गॉर्जस मासे असतात ते.<br />
आपल्या साध्या गोड्या पाण्यातल्या एंजल नी, फायटर नी, ऑस्कर नी, गुरामीपेक्षा कैकपटींनी सुंदर असतात हे समुद्री मासे.<br />
<br />
वेगळेच चमकदार रंग असतात त्यांचे:<br />
लिमलेट शेंदरी क्लाऊन-फिश, निळा पिवळा झळाळता ब्ल्यू टॅन्क, गुलबट आभा फेकणारे सी-ॲनिमोन्स...<br />
हे सगळं मदनच्या मोठ्ठ्या टॅन्कमध्ये होतंच. <br />
पण मी जेव्हा पाचूसारख्या हिरव्या रंगाचा दुर्मिळ क्रो-फिश त्याला विकला फक्त पाच हजारात तेव्हा भलतीच खुश झाली स्वारी.<br />
<br />
त्या माशामध्ये छोटा कॅमेरा आणि रिसीव्हर आहे हे त्याला अर्थातच माहीती नव्हतं.<br />
आणि छोटूसं विषाचं चेंबरसुद्धा.<br />
<br />
काल रात्री जेव्हा टॅन्कमध्ये फिरणाऱ्या माशाने आपल्या डोक्यातून विषाची पिचकारी बरोब्बर मदन्याच्या ग्लासात सोडली तेव्हा मदन्या त्याच्या फोनवर कुठलातरी लिंचिंगचा व्हिडिओ खदाखदा हसत बघत होता.<br />
पुढच्या दहाच सेकंदात त्याचे डोळे लाल भडक झाले आणि जीभ पालीसारखी बाहेर आली.<br />
मग तोंडातून निळसर फेस आला आणि खुडकला 'महाराष्ट्राचा माजी ढाण्या'.<br />
...<br />
...<br />
...<br />
<br />
<br />
<br />
काल पहिल्यांदा मला रात्री घाणेरडी स्वप्नं न पडता झोप लागली.<br />
<br />
म्हणूनच आज आयुष्यात पहिल्यांदा कोणीतरी शेअर करायला हवं असं वाटतंय.<br />
<br />
आणि हो माशाच्या पोटात चेंबरमध्ये विषाबरोबर आणखी एक द्रवही टाकला मी दोन थेंब.<br />
सो बाबूजींचा हिशोब अगदी फिट्टूस<br />
<br />
म्हणूनच आज मला कळतंय लोकांना फाट्यावर मारून तुम्ही दुःख पचवू शकता, प्रॉब्लेम्स एकट्यानी हॅण्डल करू शकता...<br />
पण तुमचा आनंद, तुमचं यश मात्र शेअर करायला कोणतरी हवंच बॉस!<br />
मग खूनासाठी अटक झाली तरी बेहत्तर.<br />
<br />
पण खरं सांगू का?<br />
चान्सेस कमी आहेत फार पकडला जायचे:<br />
पुढच्या दोन एक दिवसांत मी माझा यंत्र-मासा रिमोट शट-डाऊन करेन आणि फ्लॅटवरचा एखादा पोलीस तो 'मेलेला' मासा संडासात टाकून देईल.<br />
सो पुरावा इल्ले!<br />
<br />
आणि हे ब्लॉगचं म्हणाल तर माझ्या ब्लॉगला मोजून तेरा व्ह्यूज झालेत गेल्या दोन वर्षांत.<br />
आता मी इन्स्टावर जीभा वेडावणारी हॉट तरुणी, किंवा आजीच्या रेसिप्या आसूसून टाकणारी पुरंध्री, किंवा जीवघेण्या सेल्फ्या काढणारा पोऱ्या नसल्याने ह्यापुढेही माझा ब्लॉग तुम्ही वरवर वाचून इग्नोर माराल ह्याचीच शक्यता जास्त.<br />
<br />
असो...<br />
<br />
त्या एका मागच्या पिढीतल्या प्रसिद्ध लेखक-दिग्दर्शकाने म्हटल्याप्रमाणे:<br />
<i>इंटरनेटच्या समुद्रात माझ्या आनंदाची आणि कबुलीची बोट सोडून दिलीय...</i><br />
<br />
पुढचं पुढे.<br />
<br />
सध्या मात्र मी सेलिब्रेशनच्या मूडमध्ये आहे.<br />
आज रात्री खास डिनरला जाणार त्या नवीन हॉटलात.<br />
त्याची थीम आणि नाव दोन्ही भारी आवडलं मला: <a href="https://nilesharte.blogspot.com/2018/07/blog-post.html">अंधाराची खरी चव</a><br />
<br />
<br />
<br />
-बलम गुप्ता<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/jT1WvNWsRrFuygcyfpJHkqxwqcS58rgOEIaAZX8hPVIWvzltHrt-R9S16QCG6vjPsg9OsuBnIQA=s400" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="400" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/jT1WvNWsRrFuygcyfpJHkqxwqcS58rgOEIaAZX8hPVIWvzltHrt-R9S16QCG6vjPsg9OsuBnIQA=s400" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/KWYjmyBthGvQBvKJApybp5iZx5q-cQc9G2BbIThkGONNPzeGuYqpiKRsa8DwdlI2GBkOgBYvKLY=s400" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="400" height="150" src="https://1.bp.blogspot.com/KWYjmyBthGvQBvKJApybp5iZx5q-cQc9G2BbIThkGONNPzeGuYqpiKRsa8DwdlI2GBkOgBYvKLY=s400" width="200" /> <span style="text-align: left;"> </span></a></div>
<a href="https://1.bp.blogspot.com/iMTdk_uVPy4NseIKSHhCW4DS_kBtvz-ouibzBRcHDP1R1jnJqUo725nhFO46q3usOjVqGnAvLTU=s400" imageanchor="1" style="clear: right; display: inline !important; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="229" data-original-width="400" height="182" src="https://1.bp.blogspot.com/iMTdk_uVPy4NseIKSHhCW4DS_kBtvz-ouibzBRcHDP1R1jnJqUo725nhFO46q3usOjVqGnAvLTU=s400" width="320" /></a><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/EwwOAgx7KbEW84FF58HmoC3hSIIVdknJjrnI8OVuzdQ7xr35TjhUL_3OVS7JH4xTKoJkbVS1M7c=s400" imageanchor="1" style="clear: right; display: inline !important; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/EwwOAgx7KbEW84FF58HmoC3hSIIVdknJjrnI8OVuzdQ7xr35TjhUL_3OVS7JH4xTKoJkbVS1M7c=s400" width="150" /></a><a href="https://1.bp.blogspot.com/EXmnfd0xcUjBsRZ8tXf2oMBBAxWxuUePHovzzObLUXJPyg1mQXQABak-WXVaa84uZOrEEaO5oYY=s400" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="360" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/EXmnfd0xcUjBsRZ8tXf2oMBBAxWxuUePHovzzObLUXJPyg1mQXQABak-WXVaa84uZOrEEaO5oYY=s400" width="288" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/2sQI_rnrKwjXrLmKnGra9Jwjwfy-z03ZwVIbfa4FViFwaGaZ9M4oLrhKLbSx-eRW5wuauBom-g8=s400" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="400" height="150" src="https://1.bp.blogspot.com/2sQI_rnrKwjXrLmKnGra9Jwjwfy-z03ZwVIbfa4FViFwaGaZ9M4oLrhKLbSx-eRW5wuauBom-g8=s400" width="200" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
(अवतरणाबद्दल विशेष आभार: सचिन कुंडलकर)<br />
(चित्रांबद्दल विशेष आभार: केतकी पोरे, रिया भट, दुर्गा भट, सिद्धांत भट, वैदेही नाईक, पूजा पनवेलकर)<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
</div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-2932611669652429442019-07-27T12:17:00.001-07:002019-07-28T07:21:20.034-07:00त्रिकथा २: आ दा पा दा<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><b>मी</b></span> माधव डोळस उर्फ माध्या डोळस.<br />
<br />
एक टाइम माझी पण थोडीशी हवा होती अंडरवर्ल्ड मध्ये.<br />
शिवाय माझं नावही म्हणे २०-३० वर्षांपूर्वीच्या कोणत्यातरी नामचीन गुंडाशी मिळतं जुळतं होतं.<br />
<br />
मला खरं तर आधी भारी वाटायचं हे सगळं.<br />
डेअरिंग याहूम आपल्यात पहिल्यापासून.<br />
<div>
केशूचा तर उजवा हात होतो मी... आणि डावा हात मदन्या.<br />
पण केशूभाई म्हणायचाच, 'खरा जिगर माध्यातच आहे'<br />
मदन्यात डेअरींगपेक्षा क्रौर्य जास्त होतं...<br />
कुठे झुरळाला चटकेच दे, कुत्र्यांचे पायच बांध, आंधळ्या भिकाऱ्याला टपलीच मार असं काय काय करायला भारी आवडायचं त्याला.<br />
<br />
त्यात मदन्यानं कुठूनतरी ती नार्कोझ सिरीज बघितली आणि केशूभाईला दाखवली.<br />
त्यानंच केशूभाईच्या डोक्यात ते पुण्याचा पाब्लो एस्कोबार बनायचं भूत घातलं.<br />
केशूभाई जास्तच खतरनाक जास्तच विकृत बनत चालला होता दिवसेंदिवस.<br />
<br /></div>
मला मात्र हळूहळू कंटाळा यायला लागला होता या सगळ्याचा.<br />
त्यात त्या नदीवरच्या दंगली झाल्या दोन्ही जमातीतली शेकडो माणसं मेली.<br />
मी कशात नव्हतो, पण एकदा केशूभाईला फोनवर आमदारबाईशी खुसपुसताना ऐकलं...<br />
त्यानंच बाईच्या सांगण्यावरून दंगल भडकावलीय ह्याची जवळ जवळ खात्री होती मला.<br />
<br />
मी मग जरा विचार करायला लागलो...<br />
त्यात झिलिक पण प्रेग्नंट झाली आणि तिच्या पोटातली ती धडधड ऐकून वेगळंच कायतरी वाटायला लागलेलं.<br />
धतिंग आणि खाणं, दोनच शौक होते आपले...<br />
पण हळूहळू भाईगिरी सोडून द्यावीशी वाटायला लागलं होतं<br />
<br />
खाण्यात मात्र पाणीपुरी फेव्हरीट!<br />
आपला ठरलेला भैया पण होता पाणीपुरीवाला... गुप्ता!<br />
चांगला होता बिचारा... गायीसारख्या मोठ्ठ्या पाणीदार डोळ्यांचा.<br />
सेनापती बापट रोडवर त्याचा तो लाल अलवणातला लहानसा ठेला लावायचा.<br />
कधीकधी बरोबर पोरगा असायचा.<br />
त्याचीच छोटी कॉपी, तसेच पाणेरी डोळे...<br />
गुप्ताच्या पाया-पायात घोटाळत... मांजराच्या पिल्लासारखा.<br />
फारसं बोलायचा नाही तो...<br />
मोठ्ठया डोळ्यांनी बघत मात्र रहायचा टुकूर टुकूर!<br />
<br />
रोज न चुकता पाणीपुरी खायचो मी त्याच्याकडे.<br />
अजब चव होती त्याच्या हाताला.<br />
<div>
मुलायम रगडा, गोडूस चटणी, ठसकेदार पाणी, कुरकुरीत पुरी... </div>
<div>
या सगळ्यांचे एकाचवेळी एकत्र आणि स्वतंत्र उत्सव चालायचे..,</div>
<div>
माझ्या जिभेवर, घशात, गालांत, ओठावर, पोटात, छातीत, मेंदूत.</div>
<br />
त्यादिवशी सुद्धा...<br />
<br />
खरं तर माझी सगळी सेटींग झाली होती.<br />
पुण्यातला माझा शेवटचा दिवस होता तो.<br />
केशूभाईच्या फोनमधली ती दंगलीच्या संभाषणाची रेकॉर्डिंग मी सुमडीत माझ्या फोनवर घेतली आणि केंजळे सायबांना पाठवली.<br />
<div>
<br /></div>
आता इकडे केशू, मदन्या आणि त्या आमदार बाई बाराच्या भावात<br />
आणि आम्ही तिकडे क्राईम ब्रँचच्या खबरी फंडातून केंजळसायबांनी दिलेले दीडलाख घेऊन कोलकात्याला छू.<br />
<br />
मग कदाचीत कोलकात्याला बुर्जी पावची गाडी टाकली असती.<br />
पण तिकडे लोक खातात तरी का आपल्यासारखे बुर्जीपाव? कोण जाणे??<br />
का गुप्तालाच घेऊन जावा आणि पाणीपुरी टाकावी?<br />
<br />
काय बरं म्हणतात तिकडे पाणीपुरीला?<br />
<i>पुचका</i> वाटते.<br />
<br />
गुप्तावरून मला पाणीपुरी आठवली त्याची.<br />
मी घड्याळ बघितलं.<br />
माझा पाणीपुरीचा टाइम झालेला.<br />
बरोब्बर साडेतीन तास होते केंजळे सायबांना भेटायला.<br />
त्यांना भेटून पैशांचं पाकीट घेतलं की डायरेक् स्टेशनवर.<br />
झिलिक कामावरून परस्पर तिकडेच येणार होती.<br />
मग १० च्या लातूर हावरा एक्सप्रेसनी कलटेश!<br />
डायरेक कोलकाता.<br />
तिकडे झिलिकचा भाऊ होताच.<br />
<br />
माझ्या डोक्यात कीडा वळवळला...<br />
पाणीपुरीची तलफ आली.<br />
तसाही आज शेवटचा दिवस पुण्यातला.<br />
नाही म्हटलं तरी हुरहूर लागलेली.<br />
<br />
पण नको जाऊदे तिच्यायला आज पोटपण खराब होतं...<br />
सकाळपासून ढाम-ढूम चालू होतं.<br />
ते सुद्धा नुसतं 'झागवालं' नव्हे तर डेंजर वासवालं.<br />
माझ्याच नाकातले केस करपायची पाळी आली होती.<br />
झिलिकनं जाताजाता धमकी दिली होती...<br />
जाताना डब्यात प्रदूषण केलंस तर चालत्या ट्रेनमधून फेकून देईन म्हणून... ह्या ह्या ह्या!<br />
जाऊ दे नको जायला आज...<br />
<br />
दहाव्या मिंटाला गुप्ताकडे होतो मी :)<br />
एक एक पाणीपुरी मन लावून खाल्ली मी.<br />
ह्या शहराची शेवटची चव साठवून घेतली.<br />
गुप्ताला पैसे दिले, छोटूला टाटा केला तेवढ्यात गुप्तानी मसाला पुरी पुढे केली.<br />
हो म्हणजे चाटनंतरची कडक पुरीवर बटाटा, मसाला आणि शेव टाकलेली फ्री पुरी हा आपला जन्मसिद्ध हक्क आहे.<br />
<i>कोलकात्यात अशी फ्री पुरी देतात का?</i><br />
मला उगीचच सेंटी वाटलं,<br />
<div>
मी पुरी तोंडात कोंबली... </div>
<div>
... </div>
<div>
... </div>
<div>
... </div>
<div>
तितक्यात केशूभाई आणि मदन्या बुलेटवरून फुदफुदत आले.</div>
<div>
<br /></div>
दोघांची नजर बघून मला चर्र झालं.<br />
केशूभाई सरळ माझ्याकडे आला,<br />
"तुझा फोन लागत नाय."<br />
(मी सिम फेकून नवीन घेतलं होतं.)<br />
"बॅटरी ऑफ आहे केशूभाई."<br />
केशूभाईनी दोन क्षण रोखून बघितलं...<br />
बुलेट साईडला लावली...<br />
आणि अंगावर धावला... गुप्ताच्या.<br />
त्यानं फाडकन गुप्ताच्या कानफडात मारली.<br />
पाठून मदन्यानी त्याचा पाण्याचा मटका उचलून खाली आपटला.<br />
रस्त्यावर तिखट शेवाळी पाणी पसरत गेलं.<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
गुप्ता हेलपांडत होता.<br />
पोरगा मात्र त्याच्या पायाला चिकटूनच होता.<br />
<br />
मला कळेनाच क्षणभर की गुप्ताला का मारतायत ते... सालस माणूस होता तो.<br />
<br />
मी मदन्याला ढकलून दिलं आणि केशूभाईला आवरायची धडपड करायला लागलो...<br />
<br />
"जाऊ दे ना केशूभाय, काय झालं?"<br />
<br />
"अरे माध्या मार भेंचोत...<br />
हे भय्या लोक...<br />
तिकडे ठाण्यात एक भय्या पाणीपुरीच्या मटक्यात मुततोय, बघितला नाय काय व्हिडीओ व्हाट्सअप वर...<br />
यांना सगळ्यांना सरळ केला पायजे... #$$%"<br />
<br />
मला केशूभाई आवरत नव्हता.<br />
खरंतर तिकडे ठाण्यात कोणीतरी कायतरी केलं म्हणून इकडे बिचाऱ्या गुप्ताला मारण्यातलं लॉजिक काय कळत नव्हतं,<br />
पण आपण सगळेच दिवसेंदिवस जास्तच येड्या गांडीचे होत चाललो होतो...<br />
<br />
तितक्यात मदन्यानं कुठूनतरी एक प्लास्टिकची बाटली काढली... आतमध्ये सोनेरी पिवळट लिक्विड हिंदकळत होतं.<br />
मला काही कळायच्या आतच त्यानं ती बाटली गुप्ताच्या तोंडात खुपसली...<br />
"पी मूत आयघाल्या"<br />
खदाखदा हसत होता मदन्या...<br />
गुप्ता घाबराघुबरा होत ठसकला!<br />
<br />
मी केशूभाईला सोडून गुप्ताकडे धावलो...<br />
मदन्यानं तेवढ्यात पोराला खस्स्कन ओढला आणि त्याच्या तोंडात तो बाटली खुपसणार...<br />
इतक्यात मी मदन्याच्या बरगडीत एक लाथ घातली...<br />
तो हेलपांडून खाली पडला!<br />
माझ्या डोक्यात बऱ्याच दिवसांनी रागाचा एक दाट लालसर ढग तयार होत होता...<br />
असा ढग तयार झाला की खूप शांत वाटायचं मला... शांत आणि तल्लख आणि फाष्ट.<br />
पुढच्याच २० सेकंदात मी खाली पडलेल्या मदन्याला पार फोडून टाकला.<br />
त्याच्या चेहेऱ्याच्या जागी रक्तामांसाचा चिखल राह्यला होता फक्त!<br />
<br />
हळूहळू माझा राग ओसरला आणि मग मला कळलं काय लोचा करून ठेवला होता मी ते.<br />
जायच्या आधी ह्या लफड्यात पडायलाच नको पायजेल होतं... पण गुप्ताच्या पोराचे ते मोठ्ठे डोळे नाचत राह्यले असते डोक्यात मध्ये पडलो नसतो तर.<br />
<br />
मी हळूच पाठी वळलो...<br />
केशूभाई कोणाशीतरी फोनवर बोलत होता.<br />
... पळून जावं का?<br />
<i>तीन तास काढून डायरेक्ट झिलिकला स्टेशनावर बोलावता येईल.</i><br />
हळूहळू गर्दी जमायला लागली होती.<br />
तेवढ्यात केशूभाई लगबगीनं जवळ आला.<br />
"चल इकडून लवकर आधी... मदन्याला आपली पोरं उचलतील नंतर येऊन"<br />
त्यानं बुलेट काढली.<br />
मी नाईलाजानं पाठी बसलो.<br />
इकडून लवकर छू होणं पण जरुरी होतं.<br />
जाता जाता ते पोलीस-बिलिसचं लफडं मला नको होतं.<br />
केंजळेसायबांनी सांभाळूनही घेतलं असतं पण वेळ गेला असता.<br />
मला आता १० ची गाडी दिसत होती.<br />
माझी घालमेल घालमेल.<br />
कशाला ती पाणीपुरी खायला गेलो आणि झवती माकडं अंगावर घेतली असं वाटायला लागलं.<br />
<br />
आमची बुलेट गोखलेनगरच्या चौकातून लेफ्ट मारून दीप बंगला चौकाकडे सुसाट चालली होती.<br />
पण हा सगळा केशूभाईचा एरिया होता.<br />
मला सेफ वाटेना.<br />
मी हळूच आजूबाजूला बघायला लागलो.<br />
कुठे काय दांडू-बिंडू दिसला तर सरळ केशूभाईच्या डोक्यात घालून बुलेट घेऊन पशार व्हायचं शिजायला लागलं... माझ्या डोक्यात.<br />
<br />
दीप बंगला चौकात नेहेमीप्रमाणे गाड्यांचा कल्ला झालेला.<br />
मला बाजूच्या भंगाराच्या हातगाडीवर रॉड दिसला एक.<br />
मी हळूच तिकडे हात सरकवणार...<br />
तितक्यात बाजूच्या बाइकवाल्यानं माझ्या डोक्यात फाडकन हेल्मेट मारलं आणि सगळा काळोख झाला.<br />
...<br />
...<br />
...<br />
<br />
मी हळूच डोळे किलकिले केले.<br />
एका गाडीच्या आत होतो मी.<br />
बहुतेक केशूभाईची वॅगन-आर<br />
पुढे ड्रायव्हिंग सीटवर संत्या होता.<br />
बाजूला केशूभाई.<br />
मागे माझ्या बाजूला सनी.<br />
हात गच्च बांधले होते माझे आणि डोकं घणघणत होतं.<br />
सनीला कळलं मला शुद्ध आल्याचं... फाडकन माझ्या कानशिलात बसली.<br />
ओठात खारट रक्त जमा झालं.<br />
<br />
केशूभाईनी पाठी बघितलं आणि पाब्लो-बिब्लोसारखा टेरर लुक द्यायचा प्रयत्न केला.<br />
मला तशाही स्थितीत हसू यायला लागलं.<br />
अजून एक ठाप्पकन बसली मला.<br />
<br />
केशूभाईनी माझ्यापुढे रिझर्वेशन नाचवलं हावरा एक्सप्रेसचं.<br />
मला डोकं आपटून घ्यावंसं वाटायला लागलं.<br />
तरी झिलू सांगत होती ऑनलाईन मेसेज आलाय त्या कागदाची काय जरूर नाय म्हणून.<br />
पण मी आपलं सेफ्टी म्हणून खिशात ठेवला होता प्रिंट-आऊट.<br />
तोच पडला असणार खिशातून, मघाशी मारामारीत.<br />
<br />
"काय भावड्या आम्हाला न सांगता पळून चाललाय अचानक?<br />
काय गेम काय्ये?<br />
आमची काय टीप-बीप देतो का काय?<br />
रिक्षा पण विकतायत म्हणे तुमच्या मिसेस?"<br />
<br />
परत थाड-थाड दोन बसल्या.<br />
<br />
माझा फोन केशूच्या ताब्यात होता आणि तो उघडायचा प्रयत्न करत होता.<br />
<br />
मी हळूच बाहेर नजर टाकली रस्त्याचा अंदाज घ्यायचा प्रयत्न केला.<br />
कुठेतरी भोर गावाचा बोर्ड ओझरता दिसला.<br />
<br />
आणि माझी ट्यूब पेटली आम्ही वरंधा घाटातल्या केशूच्या फार्म-हाऊस वर चाललो होतो.<br />
म्हणजे मी जवळ जवळ दोन-अडीच तास आऊट होतो.<br />
किती वाजले असतील साडे-नऊ दहा?<br />
ट्रेन गेली असेल.<br />
दोनतीनदा वाजलासुद्धा फोन... झिलू असणार.<br />
वाट बघून ती रडवेली झाली असेल.<br />
मला लहान मुलासारखं मोठ्ठ्यानं भोकाड पसरावसं वाटलं.<br />
केशूनी त्याची माणसं हाल हाल करून मारून टाकणार मला त्या निर्जन जागी.<br />
कसलं कोलकाता नी कसलं काय. कुठून त्या गुप्ताच्या लफड्यात पडलो असं झालं मला.<br />
<br />
मी गळून बघत राह्यलो काळ्या काचेतून बाहेर.<br />
गाडी आता घाटात पोचली होती.<br />
संत्याचं ड्रायव्हिंग म्हणजे सुसाट.<br />
माझा खास दोस्त खरं तर संत्या... मीच लावलेला त्याला केशूकडे.<br />
पण आज मला कापताना तो पाठी पुढे बघणार नाही याची गॅरंटी होती.<br />
<br />
"पासवर्ड सांग रे भोसड्या", केशू खेकसला.<br />
<br />
तितक्यात गाडीनं एक सफाईदार वळण घेतलं...आणि माझ्या पोटात गुरगुरलं.<br />
खराब पोट विसरूनच गेलो होतो मी<br />
का का का खाल्ली मी पाणीपुरी?....<br />
मला फुस्सकन पादायला आलं...<br />
ढुसकीचा गंध गाडीभर दरवळला...<br />
दोन सेकन्दात सगळ्यांची नाकं वाकडी झाली.<br />
"कोण रे तो आयघाल्या?"<br />
केशूभाईनं शिव्या हासडत गाडीच्या काचा खाली केल्या,<br />
<div>
रानटी चाफ्याचा घमघमाट आत आला... </div>
घाटात कुठेतरी फुलला असणार...<br />
संत्या ठसाठस शिंकायला लागला... हो लहानपणापासून त्याला चाफ्याची ऍलर्जी होती.<br />
एक सेकंद त्याचं लक्ष ढळलं...<br />
समोर शार्प टर्न आला...<br />
आणि मी जीव खाऊन हॅन्डब्रेक खेचला.<br />
<br />
गाडी गर्र्कन फिरली आणि कठडा सोडून खाली उतरली.<br />
पंधरा-वीस फूट खाली रस्त्याला लागूनच थोडं पठार होतं गाडीनं तिथं पहिली कोलांटी मारली आणि मी दरवाज्यातून बाहेर फेकलो गेलो.<br />
कशावर तरी थाड्कन डोकं आपटलं माझं.<br />
गाडीनं तशीच दुसरी कोलांटी मारली आणि गाडी पठार सोडून खालच्या खोल दरीत गेली<br />
<br />
एक पाच सेकंदांनंतर ढूमक्कन स्फोटाचा आवाज आला.<br />
जाळाचा प्रकाश वरपर्यंत आला आणि त्या क्षणमात्र प्रकाशात मला दोन गोष्टी धूसर दिसल्या:<br />
एक म्हणजे माझा फोन.<br />
केशूच्या हातातून उडाला असणार बहुतेक गाडी पलटली तेव्हा.<br />
आणि... दुसरं...<br />
...<br />
...<br />
...<br />
मी पुन्हा बेशुद्ध झालो...<br />
पुन्हा शुद्धीवर आलो...<br />
बाजूला कुठेतरी माझा फोन वाजत होता.<br />
मी डोळे उघडून शोधला<br />
पण किर्र अंधार होता.<br />
फोन एकसारखा टिरटिरत होता.<br />
लाईट खरं तर दिसायला हवा होता फोनचा पण कायतरीच गच्च अंधार होता.<br />
मी कसातरी अंदाजानी शोधून फोन घेतला...<br />
फोन वाजत होता पण मला कॉल घ्यायचं बटण दिसेचना च्यायची...<br />
आणि तेव्हा माझी ट्यूब पेटली मला दिसायचं बंद झालं होतं!<br />
<br />
मी अंदाजाने स्वाईप मारलं आणि फोन कट झाला.<br />
पुन्हा आला...<br />
आता उलटीकडे स्वाईप केलं.<br />
लागला... नशीब!<br />
झिलिकचाच फोन होता.<br />
मला शोधून शोधून भैसाटली होती ती.<br />
तिला कसंबसं शांत केलं,<br />
गाडी उलटायच्या आधी मी "न्हिवे" ५ कि. मी. चा दगड बघितला होता ते तिला समजावून सांगितलं.<br />
तिनी लगेच रिक्षा काढली हो म्हणजे पुण्यात "सखी-रिक्षा" चालवायची ती...<br />
आणि मग स्वतःशीच हसत-रडत डोळ्यापुढची काळीशार शाई बघत शांतपणे पडून राह्यलो.<br />
<br />
आज तीस वर्षं झाली या सगळ्या गोष्टीला...<br />
<br />
कोलकात्यात कधीच कुणालाच माझी बॅक-ष्टोरी नाय सांगितली...<br />
पण आज "ऑनलाईन ब्रेल पुणे टाइम्स"मध्ये बातमी वाचली मदन्याविषयीची आणि हे सगळं कुणालातरी सांगावंसं वाटलं.<br />
<br />
त्यावेळी आमदारबाईंना शिक्षा झालीच माझ्या क्लिपच्या पुराव्यावर<br />
केशूभाई मेलाच जळून त्या कारच्या स्फोटात.<br />
मदन्या मात्र सुटला संभाषणात त्याचं नाव स्पष्ट नव्हतं म्हणे.<br />
<div>
मग काय मेलेल्या केशूभाईची जागा मदन्यानं लगेच घेतली. </div>
<div>
मदन्या एवढा मोठा होईल वाटलं नव्हतं पण आपल्याकडे जात-जमात-धर्म-प्रदेशाच्या नावावर मोठं होणं तसंही कुठं अवघड आहे म्हणा. </div>
<div>
<br />
पण आजची बातमी वाचून जीवाला बरं वाटलं... </div>
<div>
<br /></div>
<div>
काय म्हणालात?</div>
<div>
मला स्फोटाच्या प्रकाशात दोन गोष्टी दिसल्या आणि मी एकच सांगितली? (माझा फोन)</div>
<div>
हा बघा खरा सुज्ञ वाचक वगैरे. मानलं राव तुम्हाला -/\-</div>
<div>
<br /></div>
<div>
हां तर झिलिक दोन तासांनी पहाटे मला घ्यायला आली तेव्हा मला (डोळे जाण्याआधी) दिसलेली दुसरी गोष्ट आम्ही रिक्षात टाकली... </div>
<div>
ती म्हणजे अडीच करोड रुपये भरलेली पैशाची बॅग. </div>
<div>
ते नोटबंदीचे दिवस होते आणि केशूनी कुठूनतरी जुन्या नोटा बदलून आणली असणार ती कॅश. </div>
<div>
पहाटेच्या गाडीनी आम्ही डायरेक कोलकाता!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
आणि कोलकाता तशी फार स्वस्त सिटी आहे बरं का!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
अडीच करोड + दीड लाख रुपये आम्हाला आरामात पुरले,</div>
<div>
बुर्जीपावची गाडी टाकायला... </div>
<div>
माझ्या पोराला, नयन त्याचं नाव, शिकून मोठ्ठा डोळ्यांचा डॉक्टर बनवायला... </div>
<div>
दुसऱ्या एका अनाथ पोराचा शिक्षणाचा खर्च उचलायला... </div>
<div>
वगैरे वगैरे... </div>
<div>
<br /></div>
<div>
आणि आता तर नयननी हौस म्हणून हॉटेल पण टाकलंय... </div>
<div>
काय बरं त्याचं नाव... </div>
<div>
हां आठवलं... </div>
<div>
<a href="https://nilesharte.blogspot.com/2018/07/blog-post.html">अंधाराची ^खरी चव</a> </div>
<div>
</div>
<div>
<br />
<br />
-नील आर्ते<br />
<br />
<br /></div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-42712208584591203372019-05-05T00:42:00.001-07:002019-05-05T09:21:04.461-07:00सध्या...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><b>ब</b></span>सवतो मी तुला मानाने माझ्या सिंगल काट्याच्या थ्रोनवर.<br />
खेळतो लुटपुट लढाई तुझ्या वत्सल विशाल थॅनोसशी.<br />
मधल्या बोटानी तुझ्या चिंब लोकशाहीला मतदान करतो.<br />
आणि...<br />
शनिवारच्या तप्त दुपारी लिंचिंगविरहीत राज्याची क्लांत स्वप्नं बघत असतानाच माझा एंडगेम होतो.<br />
<br />
<br />
-नील आर्ते<br />
<br />
</div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-77137375916255140732019-02-22T22:22:00.000-08:002019-02-22T23:13:23.992-08:00टाळ्या<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b><span style="font-size: large;">आ</span></b>मच्या एव्हिएशनच्या फील्ड मध्येच एक रुबाब आहे बॉस!<br />
कोणाला ते ताठ चालणारे युनिफॉर्ममधले पायलट आठवतील,<br />
कोणाला तो टॉप गनमधला रे-बॅन लावलेला चिकणा टॉम क्रूझ आठवेल,<br />
कोणाला दुसऱ्या महायुद्धातली B-52 बॉम्बर्स आठवतील...<br />
पण मला सांगू काय आवडतं?<br />
<br />
तो फ्लाईन्गचा नशा, ती डोक्यातली हलकीशी गरगर,<br />
तें गुईईईईं करून खाली येणं आणि झप्पकन वर जाणं,<br />
ते डौलात फिगर ऑफ एट काढणं...<br />
खाली खेचणाऱ्या ग्रॅव्हीटीला एफ ओ देत उंच उंच जाताना हवेत पंखांनी रेखलेल्या त्या रेषा!<br />
<br />
एकदा तर मृत्यूच्या लवलवत्या जिभेला हूल देत मी सरळ सूर्याच्या दिशेनेच सूर मारलेला...<br />
समोरून येणारी तिरीप, खाली चमचमणारं पाणी आणि पाठी शत्रू...<br />
भीती आणि डेअरींगचं अजब डुचमळतं कॉकटेल रिचवून, खदाखदा हसत, आकाशातच दोन डौलदार कोलांट्या मारून सुर्र्कन निघून जायचं.<br />
<br />
आणि असं जीवाशी खेळून आमच्या खुफिया अडनिड्या तळावर आलं रे आलं की थोडी विश्रांती घेऊन परत सज्ज होतो आम्ही.<br />
राऊण्ड टू ला.<br />
<br />
पण आता मघाचा सूर्य अलवार झालेला असतो.<br />
गाडीवर चाखलेल्या गुलाबी फालुद्यासारख्या रंगाचा.<br />
सावल्या लांब व्हायला लागलेल्या...<br />
अंधार हळूहळू वाढत जातो आणि आमचं मिशन पुन्हा चालू होतं...<br />
नव्या दुप्पट जोमानं...<br />
अंगात भिनलेलं सगळं ट्रेनिंग एकवटून टार्गेट शोधायचं<br />
आणि सुमडीत काम वाजवून न पकडले जाता पळून यायचं<br />
काय नशा काय आनंद असतो राजे हो... सेक्सपेक्षाही भारी.<br />
<br />
सेक्सवरून आठवलं...<br />
एक कबूल करू का?<br />
फ्लाय करताना पण 'केलंय' मी ;).<br />
एकमेकांवर गच्च स्वार होत सुखाच्या तळाशी जात उंच उंच उडायचं.<br />
म्हणजे डबल नशा... काय म्हणतात तो तुमचा "माईल हाय क्लब".<br />
<br />
तुम्हाला वाटलं असेल की काय हा हुच्च् निर्लज्जपणा...<br />
पण खरं सांगू का हेच लाईफ आहे.<br />
आयुष्य जितकं छोटं तितका तुम्ही प्रत्येक दिवस रसरसून जगता.<br />
<br />
आमच्यासारखे आम्हीच...<br />
आम्ही कामोत्सुक अनंगरंगी,<br />
आम्ही दर्दी पिणारे,<br />
आम्ही सैनिक,<br />
आम्ही कलाकार...<br />
आणि या सगळ्याला पुरून वर उडणारे, आयुष्याची भंगुरता पुरती कळून चुकलेले तत्वज्ञसुद्धा.<br />
<div>
<br /></div>
मला तर पक्कं माहितीय की मी त्या चंदेरी फुलबाजीसारखं झरझर लखलखणार आणि विझून जाणार.<br />
सरसर तुटणाऱ्या ताऱ्यासारखं आनंदानं विलीन होणार शून्य काळोखात.<br />
माझ्या मृत्यूला टाळ्या मात्र वाजत राहतील... एक- दोन अनंत टाळ्या.<br />
तसंही इथं जगायचंय कोणाला वर्षानुवर्षं...<br />
<br />
कॉलरा किंवा मलेरिया किंवा पिवळा ताप किंवा असाच काहीतरी इरिटेटिंग रोग घेऊन हॉस्पिटलात खितपत मरणाऱ्यातले आम्ही नव्हे राजे हो!<br />
<br />
मला एक्झॅक्टली माहितीय मी कसं मरणार ते,<br />
उडताना डाव्या पंखात बिघाड होईल किंवा<br />
शत्रूच्या हल्ल्याने उजव्या पंखातून ठिणग्या उसळतील ...<br />
जळकट वास पसरेल,<br />
मीच लडबडेन माझ्या चिकट रक्तात आणि उंचावरून खोल खोल खाली कोसळेन मी,<br />
'रोआल्ड डाल'च्या एखाद्या गोष्टीतल्या पायलटसारखं.<br />
<br />
पण इतक्यात तरी नाही, अजूनतरी नशीब साथ देतंय.<br />
मागल्या आठवड्याचीच गोष्ट...<br />
<br />
तिन्हीसांजेची वेळ त्यात हलका पाऊस पडून गेलेला,<br />
त्यामुळे व्हिजिबिलिटीचे ३६ झालेले.<br />
मधूनच वीज कडकडतेय.<br />
अख्ख्या वातावरणात हाय टेन्शन वायरसारखा तंगवा.<br />
अशा विचित्र वेळी आमची सगळी टीमच थोडी हिस्टेरिकल होते.<br />
अजय अतुलची गाणी ऐकल्यावर येतो तशा मरू किंवा मारूच्या उन्मादी अवस्थेत,<br />
त्यात बराच काळ ऍक्शन नसल्याने सगळी टीम लिटरलली वखवखलेली...<br />
<br />
आम्ही उडत होतो, बऱ्याच खालून...<br />
सगळे डिटेक्टर्स चुकवत.<br />
सा SSS वध!<br />
कारण पकडलं की मेलो स्ट्रेट.<br />
युद्धबंदी-फंदी काय ठेवत नायत ती हलकट माणसं.<br />
<br />
तर...<br />
<br />
मी टार्गेट बघितलं.<br />
सुर्र्कन डावीकडे वळून लँड केलं.<br />
काम वाजवलं.<br />
गरज नसताना माझी संगिन कचाकचा आणखी २-३ दा खुपसली त्याच्यात.<br />
(आम्हीही असा आसुरी आनंद लुटतो कधीकधी.)<br />
आता खुशीत तळावर परतायला निघणार...<br />
इतक्यात व्हू SSS श करून आवाज आला डाव्या पंखाखाली.<br />
आणि काही कळायच्या आधीच आमची स्वारी गरगरायला लागली.<br />
कन्ट्रोल गेलाच होता ऑलमोस्ट<br />
पण मी जीव खाऊन उसळी मारली आणि वाऱ्याच्या एका सूक्ष्म थर्मल करंटवर झोकून दिलं.<br />
शत्रू जीव खाऊन पाठी लागला होता.<br />
माझा चेंदामेंदा केल्याशिवाय काय सोडत नाय तो आता.<br />
<br />
मलाही कुठेतरी वर्मी लागलं होतं.<br />
निस्त्राण पाय कापसाचे झाले होते.<br />
पण एअरोडायनॅमिक्स माझ्या बाजूने होतं.<br />
मी धडपडत सुरक्षित अंतरावर क्रॅश करून लॅन्ड होणार इतक्यात फाड करून मोठ्ठा आवाज झाला.<br />
वाऱ्याचा मोठ्ठा झोत आणि शॉकवेव्ह्ज सगळ्या दिशेनी माझ्याकडे चालून आल्या.<br />
आता पुढच्या क्षणी माझ्या चिंधड्या होणार...<br />
इतक्यात मला जाणवलं की मी एका निर्वात पोकळीत आहे.<br />
वेळ काळ आवाज प्रकाश सगळं थांबल्यासारखं झालं.<br />
स्टॅनली क्यूब्रिकच्या एखाद्या पिक्चरमधल्या एलियन यानासारखी पोकळी होती ती.<br />
सगळी गाबाचोदी सोडून शांत निर्विकार होत तिथेच संपून जावं,<br />
किंवा माणसाच्या लहान गर्भासारखं गुरगटून रहावं त्या पोकळीत अनंत काळ.<br />
<br />
इतक्यात ती पोकळी उघडली आणि माझा फ्री फॉल चालू झाला...<br />
खाली खाली...<br />
कोसळता कोसळता माझी शुद्ध हरपली.<br />
पण त्याच्या आधी मी सुरक्षित ठिकाणी लॅन्ड व्हायची काळजी घेतलीच.<br />
रक्तात भिनवलेलं ट्रेनिंग असं मोक्याच्या वेळी कामी आलं.<br />
<br />
काही दिवसांनी मला बरं झाल्यावर कळलं की माझी बाकी टीम वाचू शकली नाही.<br />
माझ्या मागे लागलेल्या शत्रूला डिस्ट्रॅक्ट करताना बाकीच्या सगळ्यांना वीरगती मिळाली.<br />
मी सोडून कोणीच परत आलं नाही.<br />
<br />
परमेश्वर त्यांच्या आत्म्याला सद्गती देवो.<br />
<br />
मी दोन दिवस आराम केला.<br />
थोड्या दुरुस्त्या केल्या.<br />
जखमा भरू दिल्या.<br />
आणि धरम पाजीसारखी पुन्हा डरकाळी फोडली,<br />
<i>"...मै तुम्हारा खून पी..."</i><br />
<br />
आणि खरं तर बदला वगैरे काय माझ्या डोक्यात नाहीये...<br />
मला फक्त सडकून भूक लागलीय.<br />
<br />
हो म्हणजे ऍनाफेलिस डासाची मादी असणं सोपं नाहीच.<br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
- निखिल क्षीरसागर याच्या 'क्लॅप क्लॅप' या इंग्रजी कथेचं स्वैर रूपांतर<br />
मूळ कथेची लिंक:<span style="background-color: #fefefe; color: #3b3b3b; font-family: "verdana" , "geneva" , "arial" , "bitstream vera sans" , "dejavu sans" , "meiryo" , "hiragino kaku gothic pro" , "ms pgothic" , "osaka" , sans-serif; font-size: 14px;"> </span><a href="https://weirdstorieslikelochness.blogspot.com/2018/10/the-clap.html" style="background-color: #fefefe; color: #047272; font-family: Verdana, Geneva, Arial, "Bitstream Vera Sans", "DejaVu Sans", Meiryo, "Hiragino Kaku Gothic Pro", "MS PGothic", Osaka, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0px; padding: 0px; text-decoration-line: none;" title="Clap Clap">Clap Clap</a><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
</div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-26811336012422633722019-01-20T09:21:00.000-08:002019-01-20T09:21:02.741-08:00ऍन ओड टू...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
खातो मी मोत्यांची खिचडी<br />
आणि साबुदाण्यांचे मिरवतो हार!<br />
<br />
घेतो ओली चुंबनं तलवारींची<br />
ओठांचे मी सोसतो वार!<br />
<br />
लावतो नेलपेन्ट बोटांना<br />
आणि जातो पौरुषाच्या पार!<br />
<br />
टेकवतो बोचा रीतीभातीच्या निखाऱ्यांवर<br />
आणि वाटून घेतो मस्त गाSSS र गाSSS र<br />
<br />
...<br />
...<br />
...<br />
सकाळपासून आज विंदांची...<br />
आठवण येतेय फार! <br />
आठवण येतेय फार!! <br />
<br />
-नील आर्ते<br />
<br />
</div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-72593415770914929222018-12-20T11:25:00.000-08:002018-12-20T11:25:20.899-08:00व्हॅकी लेखक<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b><span style="font-size: large;">द</span></b>हा एक वर्षांपूर्वी नवलमध्ये एक कथा वाचलेली, "<i>जीभ</i>" नावाची.<br />
त्यात नायकाला एक विचित्र कंडीशन असते, दारू प्यायला की त्याची जीभच बाहेर येते...<br />
कालीमातेसारखी!<br />
आणि तो मग कालिकेसारखाच "व्हिजिलांटे" होऊन दुष्टांना शिक्षा द्यायला लागतो वगैरे.<br />
भारी आवडली होती ती कथा, पण लेखकाच्या नावाबद्दल फारसं बॉदर नव्हतं केलं.<br />
<br />
मग आणखी काही वर्षांनी (बहुतेक हंस) "<i>लेखक महोदय</i>" (की महाशय?) नावाची कथा वाचली:<br />
माझ्या आवडत्या पुण्यात चिल्ड-आऊट आयुष्य जगणाऱ्या,<br />
मजबूत गोड खाणाऱ्या,<br />
फारसं काम न करणाऱ्या,<br />
अधून मधून वीड मारणाऱ्या,<br />
नैतिकतेमध्ये जास्त न गुंतता समोरून आलेल्या मोहांचा पुरेपूर आनंद घेणाऱ्या पण कन्फ्युज्ड लेखकाची गोष्ट!<br />
<br />
कथेवरचं चित्र मला लख्ख आठवतंय,<br />
टिपिकल चंद्रमोहन कुलकर्णीं स्टाईलचं, बारीक सूक्ष्म डोकं आणि अज्रस्त्र धड असलेल्या माणसाचं सरिअल चित्र ...<br />
<br />
ख - प - च च्या मोहांना अनअपोलोजेटिकली सामोरं जाणाऱ्या नायकाच्या आयुष्याबद्दल अनावर आकर्षण दाटून आलेलं!<br />
<br />
आणि शैली खूप आवडलेली!<br />
लेखक भारतभर-जगभर खूप फिरलाय, तो अजिबातच जजमेंटल नाहीये...<br />
आपल्या क्षेत्रात प्रचंड हुशार असावा असं काय काय जाणवलं... <br />
ह्या वेळी आवर्जून लेखकाचं नाव बघितलं,<br />
अनिरुद्ध बनहट्टी!<br />
<br />
अरुण हेबळेकर, बशीर मुजावर, मिलिंद बोकील, वनश्री सावंत ('रोआल्ड डाल'ची रूपांतरं) ह्यांच्या कथांची<br />
ठरलेल्या दिवाळी अंकांत वर्षभर वाट बघायचो...<br />
त्यात बनहट्टींचंही नाव ऍड झालं.<br />
<br />
त्यांच्या काही कथा तूफान आवडलेल्या,<br />
काही थोड्या कमी!<br />
<br />
पण शैली मात्र नेहेमी आवडायची!<br />
<br />
जगभरची कल्चर्स, खाद्यसवयी, ड्रग्ज, सेक्सबिक्स चा बिन्धास्त उल्लेख,<br />
आणि ह्या सगळ्यांना टॅंजंट जाणारी, वरवर असंबद्ध सायकेडेलिक वाटणारी तरीही खुबीनं बांधणारी त्यांची अशी एक खास शैली होती.<br />
<br />
मग फेसबुकवर त्यांना शोधून ऍड केलं. <br />
तेव्हा प्रोफाईलवर त्यांचा, मध्ये साक्षात निऑन ब्लू रंगाचा मोहॉक केलेला आणि साईडनी डोकं तासलेला फोटो होता :)<br />
तेव्हाच हा माणूस आवडलेला!<br />
<br />
नंतर 'हंस'च्या ग्रुपवर त्यांचा नंबरच मिळाला आणि आम्ही बोलू लागलो.<br />
बांधलेले सगळे अंदाज बिंगो होते.<br />
जगभर फिरलेला, आपल्या इंजिनीअरींगच्या क्षेत्रात प्रचंड कमांड असलेला दिलखुलास माणूस होता तो.<br />
कथा आवडली की सगळयांना सांगत, आवर्जून फोन-मेसेज करत.<br />
एकदा भेटून आम्ही खूप बोलणार होतो... ते राह्यलंच.<br />
<br />
आज अवचित जाणवलं की,<br />
मी जेव्हा सेक्सबद्दल भरभरून मनसोक्त लिहितो (आणि भारी बरं वाटतं असं लिहायला )<br />
तेव्हा बनहट्टींच्या खास करून पूर्वीच्या कथांवरून घेतलेलं इन्स्पिरेशन आणि हिंमत आहे ही.<br />
ज्ञानदेवे रचिला पाया वगैरे...<br />
<br />
त्याबद्दल थँक्यूच बनहट्टी सर.<br />
पुढच्या दिवाळीला मिस् करेन मी तुम्हाला! <br />
<br />
-नील आर्ते<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-34954577974025494582018-07-21T02:14:00.002-07:002019-07-27T12:33:37.031-07:00त्रिकथा १: अंधाराची ^खरी चव<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b><span style="font-size: large;">दो</span></b>स्तांनो तुम्ही कधी त्या "अंधाराची चव" नावाच्या हॉटेलात गेलतात का? <br />
आपल्या टुमदार पेन्शनर शहरात ते चालू झालं तेव्हा प्रचन्ड हाइप झालं होतं आठवतंय?<br />
म्हणजे त्यांचा मेन सेलींग पॉईंट होता की ते आपल्या गिऱ्हाईकांना चक्क आंधळेपणाचा तात्पुरता आणि थरारक अनुभव देऊ करायचे वगैरे...<br />
<br />
आयडीया तशी सिम्पल होती त्यांची, की रेस्टॊरंटमध्ये शिरताना तुम्ही तुमचे फोन्स, लॅपटॉप्स वगैरे डिजिटल लळालोम्बा बाहेरच ठेवून आत जायचं...<br />
कम्प्लीट काळ्याशार अंधारात.<br />
त्यांचा स्टाफ तुम्हाला हाताला धरून घेउन जाणार...<br />
<div>
बसायला मदत करणार... </div>
<div>
तुमची जी पण काय ऑर्डर असेल ती बनवणार...</div>
<div>
जेवण सर्व्ह करणार... <br />
सगळ काही किर्र-मिच्च अंधारात!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
तुमचं ते अंधार-जेवण झालं आणि बडीशेप-बिडीशेप चघळत तुम्ही लख्ख प्रकाशात बाहेर आलात की मग ते तुम्हाला सांगायचे की,</div>
<div>
हॉटेलचा आख्खा स्टाफ: वेटर्स, ऑर्डर घेणारा कॅप्टन, मॅनेजर आणि शेफसुद्धा सगळे अंध आहेत खरोखरचे!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
म्हणजे आयडीया तशी मुदलात चांगली होती पण या सगळ्यात एक मेजर उणीव होती... </div>
<div>
म्हणूनच बहुतेक त्या हॉटेलनं फारसं न चालता मान टाकली... </div>
<div>
आणि मग मी...<br />
<br /></div>
<div>
पण थांबा!</div>
<div>
पहिल्यांदा तुम्हाला मी थोडीशी बॅकग्राउंड सांगतो:</div>
<div>
मी एक प्रचंड टॅलंटेड (असं लोक म्हणतात) शेफ आहे. </div>
<div>
पण माझा बाप फुलटू अंडरवर्ल्ड टच होता. </div>
<div>
एका क्षणी त्याला कायतरी उपरती झाली आणि सगळे वाईट धंदे सोडून तो माफीचा साक्षीदार बनला. </div>
<div>
अर्थात अंडरवर्ल्ड म्हणजे काय तुमचं नेटफ्लिक्स सब्स्क्रिप्शन नाय की वाटलं नको आणि केलं कॅन्सल. </div>
<div>
बाहेर यायची किम्मत त्याला चुकवावी लागलीच आणि त्याचे डोळे गेले. </div>
<div>
(तो किस्सा इथे: <a href="https://nilesharte.blogspot.com/2019/07/blog-post_96.html">आ दा पा दा</a>)</div>
<div>
गम्मत म्हणजे डोळे गेल्यापासून त्याचा चवीचा सेन्स हजारपटीनी वाढला असं तो छाती ठोकून सांगायचा. </div>
<div>
म्हणजे उदाहरणार्थ पाणीपुरी त्याची फेव्हरेट... </div>
<div>
आधीही खायचा तो आवडीनी. </div>
<div>
पण... </div>
<div>
आंधळा झाल्यापासून पाणीपुरी खाताना चवीचे अक्षरश: स्फोट व्हायचे त्याच्या मस्तकात... </div>
<div>
मुलायम रगडा, गोडूस चटणी, ठसकेदार पाणी, कुरकुरीत पुरी... </div>
<div>
या सगळ्यांचे एकाचवेळी एकत्र आणि स्वतंत्र उत्सव चालायचे..,</div>
<div>
त्याच्या जिभेवर, घशात, गालांत, ओठावर, पोटात, छातीत, मेंदूत.</div>
<div>
आनंदानी डोळे मिटून झेलपांडत नाचायचा तो. </div>
<div>
<br />
आणि तेव्हाच माझ्या लक्षात आली ग्यानबाची मेख:<br />
<a name='more'></a><br />
तुमच्या सेन्सेसना तुम्ही इतकं सहजासहजी चुत्या नाही बनवू शकत.<br />
म्हणजे तुम्हाला अंधाऱ्या खोलीत कोंडलं म्हणून तुम्ही काही खरोखरचे आंधळे नाही होत.<br />
आणि हाच तर मेजर लोचा होता "अंधाराची चव"च्या बिझनेस मॉडेलमध्ये.<br />
म्हणजे गिऱ्हाईकांच्या डोक्यात कुठेतरी चालू असणारच ना की हे सगळं लुटूपुटूचं आहे म्हणून.<br />
मग कसे बरं एकवटतील त्यांचे ५ मायनस १ सेन्सेस?<br />
नाहीच ना शक्य.<br />
म्हणजे पॉर्नमध्ये आणि खऱ्या सेक्समध्ये फरक असतोच ना...<br />
मग फूड -पॉर्नचं ही तसंच...<br />
<br />
तर लोकहो... मुद्द्याची गोष्ट अशी की...<br />
ह्या बंद पडलेल्या "अंधाराची चव"च्या गल्लीत ज SSS स्ट २०० मीटर मीटर पुढे चालत गेलात की तुम्हाला दिसेल एक चकाचक नवीन हॉटेल.<br />
पाटीवर नाव असेल: "<i>अंधाराची ^खरी चव"</i><br />
आणि खाली प्रोप्रायटर म्हणून अस्मादिकांच नाव असेल, <i>डॉ. नयन माधव डोळस</i>.<br />
<br />
बरं त्या काकपदा(^)सकट ऍड केलेल्या "खरी" शब्दाची गम्मत सुज्ञ वाचकांना कळली असेलच.<br />
(फक्! 'हे सुज्ञ वाचक' वगैरे टाकलं की ना. सी. फडकेंसारखा बिग शॉट लेखक असल्यागत वाटतंय.)<br />
<br />
तर... <i>"अंधाराची ^खरी चव" </i>मध्ये तुम्ही आलात की अंधार बिंधार काय नसणार.<br />
ती चिंधी कामं आपण नाय करत.<br />
व्यवस्थित लख्ख प्रकाश असणार.<br />
फक्त...<br />
तुम्ही आल्या आल्या आमची फटका होस्टेस तुमच्या कानात कायतरी पुटपुटणार...<br />
आणि तुम्ही दोन मिनटं विचार करून मान डोलावली की...<br />
...<br />
...<br />
...<br />
मी सुळ्ळकन् तुमचे डोळे काढून टाकणार खरोखरचे!<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfbaE2aOYf_mKkAzEO2O6O0OqSDhD8w2IVLOM9W_gxBnYPyxMjkBtGuzUskOFqB3HkUSLggOzpZbpTjeEAnEJPNL620dIL_r7Minh-zf7qaAP2y5xwh2Alm-zUnzfYHm2b7KmGSWhr9GSA/s1600/d.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="994" data-original-width="1024" height="310" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfbaE2aOYf_mKkAzEO2O6O0OqSDhD8w2IVLOM9W_gxBnYPyxMjkBtGuzUskOFqB3HkUSLggOzpZbpTjeEAnEJPNL620dIL_r7Minh-zf7qaAP2y5xwh2Alm-zUnzfYHm2b7KmGSWhr9GSA/s320/d.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
घाबरू नका मी अशी हजारो ऑपरेशन्स केलीयत माझी खास पेटंटेड टेक्नॉलॉजी वापरून.<br />
पाच मिनटं पण नाय लागणार मला आणि दुखणार तर अजिबात नाही आपली गॅरंटी.<br />
पण तरीही बहुतेक लोकं त-त-प-प करायला लागतात.<br />
नो प्रॉब्लेम!<br />
अशा टरकू लोकांना आम्ही एक सुंदर डेझर्ट फ्री देऊ करतो त्यांच्या इन्स्टा-बिन्स्टा वर टाकायला.<br />
आणि गोड हसून फुटवून लावतो सरळ.<br />
<br />
पण...<br />
काही माईके लाल तयार होतातसुद्धा चवीसाठी असं झोकून द्यायला.<br />
<div>
वर्षातनं एखादा वगैरे...<br />
पण ठीकाय तसंही माझ्यासाठी हे हॉटेल धंद्याच्या पार पलीकडे आहे.<br />
माझ्या डॉक्टरीमधून मी तुफान पैसे कमवतो.<br />
शेफगिरी ही माझी हौस आहे आणि हौसेला मोल नसतंच.<br />
कमी असले तरी अशा खवैयांसाठीच तर हे हॉटेल चालवतोय आम्ही.<br />
</div>
<div>
अशा नवांध खवैयांसाठी मग चालू होतो एक अविस्मरणीय प्रवास. </div>
<div>
चवींचा, वासांचा, नादाचा, स्पर्शाचा: </div>
<div>
जिभेला चटके देणारं वाफाळतं आंबट तिखट रस्सम, </div>
<div>
छाती जाळत उतरणारी कस्टम मेड ओल्ड मॉंक रम,</div>
<div>
कर्रम कुर्रम कानात वाजणारे पोह्याचे पापड, </div>
<div>
नाकात घमघमाट सोडणारे ऑलिव्ह ऑईलमधले सुके बोंबील,</div>
<div>
अजूनही थरथरणारं ताजं ताजं फक्त काळी मिरी टाकलेलं मांस (कोणत्या प्राण्याचं हे आमचं ट्रेड सिक्रेट ;)) </div>
<div>
आणि माझी खास स्पेशालिटी :</div>
<div>
व्होडका पाणी-पुरी...</div>
<div>
एक एक पाणी पुरी मी माझ्या हातानी कस्टमर्सना भरवतो... </div>
<div>
आणि त्यांच्या डोळ्यांतून घळाघळा पाणी वहायला लागतं... </div>
<div>
कारण त्यांच्यासाठी हे सगळं खरं असतं. </div>
<div>
खऱ्या डोळ्यांची किंमत देऊन मिळवलेली खरी चव!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
असं प्रॉपर सेव्हन कोर्सवालं जेवण जेवले की ते तृप्त होऊन धडपडत उठतात आणि मग आमची फटाका होस्टेस त्यांना परत माझ्या सर्जरी रूम मध्ये आणते आणि मी त्यांना बेशुद्ध पाडतो. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
का म्हणजे काय?</div>
<div>
त्यांचे डोळे परत करायला अर्थात. </div>
<div>
हो म्हणजे मी काय तुम्हाला राक्षस बिक्षस वाटलो की काय?<br />
<br />
फ्रीजमध्ये ठेवलेले त्यांचेच डोळे मी झरझर परत बसवतो, माझ्या सेल रिजनरेशन टेक्निकनी फारतर दोन मिनटं लागतात परत दृष्टी यायला.<br />
<br />
आणि मग काय... आनंदी आनंद गडे <i>'बहुतेक'</i>वेळा.<br />
म्हणजे एकतर आपण वेडं साहस केल्याचा नशा,<br />
त्यात चार सेन्सेसना फाडू 'गॅजम देणारं अप्रतिम जेवण,<br />
आणि दृष्टी सुद्धा परत...<br />
म्हणजे विन-विनच ना!<br />
हां आता त्यांचे परत आलेले डोळे पांढरे होतात बिल बघून पण <i>'अं. ^ख. च.'</i> आंडू पांडू लोकांसाठी नाहीच आहे.<br />
एकंदरीत बहुतेक लोकं खूष होतातच हमखास.<br />
<br />
पण...<br />
(सूज्ञ वाचकांनी वरचा "बहुतेक" शब्द नोटीस केलाच असेल.) <br />
परवाच आम्हाला एक मनुष्यशिरोमणी भेटला आणि त्यानं चक्क तक्रार केली:<br />
झोमॅटोवर फीडबॅक सुद्धा सो सो दिला.<br />
<br />
त्याचं ठाम म्हणणं होतं की,<br />
"जेवण अप्रतिम होतं नो डाउट! पण माझे डोळे च्यायला परत का दिले?<br />
एका परफेक्ट जेवणासाठी डोळेच काय जीवही द्यायला तयार होतो मी!</div>
<div>
खूप कमी क्षण येतात आयुष्यात असे... पाठचा पुढचा विचार न करता ऐंद्रिय आनंदासाठी न्यौछावर होण्याचे. <span style="background-color: white; color: navy; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 14px; text-align: -webkit-center;"> </span> </div>
<div>
पण तुम्ही मुर्खासारखं हीण मिसळलंत माझ्या विशुध्द अनुभवात."</div>
<div>
<br /></div>
<div>
आम्हाला तो ढोंगी नी घाबरट नी बूर्झ्व्हा नी काय काय बोलला. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
पण मानलं त्याला आपण...</div>
<div>
साला बावन्नकशी खराखुरा खवैय्या होता!</div>
<div>
असे हिरे रोज रोज नाय मिळत!! </div>
<div>
म्हणूनच... </div>
<div>
मी त्याला आमच्या मॅनेजमेंटकडून खास मेल टाकलाय, </div>
<div>
त्याला आमच्या लवकरच उघडणाऱ्या नवीन हॉटेलच्या प्रिमीयरचं आमंत्रण दिलंय. </div>
<div>
आमच्या नवीन हॉटेलचं नाव आहे... </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b><i>अंधाराची खरी^खुरी चव</i> </b></div>
<div>
<br /></div>
<div>
आणि इकडे मेनूच असा असेल की त्याला तक्रारीला जागा रहाणार नाही... प्रॉमिस!</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKbsXENhxuSJMTBXVBgS_2nFLidOeNhexDFc-GIESJD9OUMyYL5liW-V58bIz6fnRnbBPld80uBWw7IVG089iWNcuXipiyawrtNqx1GofEyc8NssH3iOLqYVqfNqN3QEoQWRa5oa4ne4SA/s400/eye.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="400" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKbsXENhxuSJMTBXVBgS_2nFLidOeNhexDFc-GIESJD9OUMyYL5liW-V58bIz6fnRnbBPld80uBWw7IVG089iWNcuXipiyawrtNqx1GofEyc8NssH3iOLqYVqfNqN3QEoQWRa5oa4ne4SA/s320/eye.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
-नील आर्ते </div>
<div>
<br /></div>
निखिल क्षीरसागर याच्या "The Real taste of darkness" या कथेचा स्वैर भावानुवाद. <br />
मूळ इंग्रजी कथेची लिंक: <a href="https://weirdstorieslikelochness.blogspot.com/2018/05/the-real-taste-of-darkness.html" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px;">The Real taste of darkness</a><span style="background-color: white; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 14px;"> </span><br />
<div>
<br />
<br />
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
<br /></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br />
<br />
<br />
<div>
<br /></div>
</div>
</div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-28114931668505565762018-06-02T12:39:00.001-07:002018-06-06T02:07:31.694-07:00स्वमग्न लोनसम<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLgKCnCMZOPRoLzOIUnV4NDuSdxQ37lwYBqLBn6_AqA3wefd_FsAjs1m80GXgkKVKpdGjF8dwJHudnKR26EL1EFz5DVWBNqiGXEhQA0NpAQBzaZAT3rP63WtoTxVkRatyqqUtNcE9Drrw/s1600/IMG_20180413_114505.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLgKCnCMZOPRoLzOIUnV4NDuSdxQ37lwYBqLBn6_AqA3wefd_FsAjs1m80GXgkKVKpdGjF8dwJHudnKR26EL1EFz5DVWBNqiGXEhQA0NpAQBzaZAT3rP63WtoTxVkRatyqqUtNcE9Drrw/s640/IMG_20180413_114505.jpg" width="480" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<b><span style="font-size: large;">त्या</span></b>ला बघितल्या बघितल्या पहिल्यांदा मला आठवलं ते "अलिबाबा चाळीस चोर"...<br />
लहानपणी बघितलेलं...<br />
गिरगावच्या साहित्यसंघात...<br />
सुट्टीत... अशाच रण्ण उन्हाळ्यात.<br />
बहुतेक सुधा करमरकरांचं असावं कारण प्रॉडक्शन खूपच छान होतं.<br />
खास करून गुहेतला खजिना:<br />
त्यातल्या हंड्यातून सांडणाऱ्या धम्मक पिवळ्या सोनमोहोरा...<br />
त्यांचं ते पिवळं गारूड अस्संच!<br />
<br />
माझ्या सोसायटीच्या गेटमधून बाहेर पडून डावीकडे वळलं की भस्सकन NH4 हायवेच लागतो.<br />
त्याच्या किंचित आधी हा हँडसम उभा असतो आजकाल...<br />
बाजूच्या रखरखटावर पिवळाई शिंपडत.<br />
त्याला रास असती तर ती लिओ असणार असं मला उगीचच वाटतं.<br />
आणि नाव असतं तर: ईशान अवस्थी.<br />
पेशा असता तर: प्रोफेसर.<br />
आणि हा राजबिंडा प्रोफेसर आख्ख्या वर्गानी बंक मारला तरी तत्व म्हणून रिकाम्या क्लासरूमला शिकवेल असंही वाटत राहतं.<br />
<br />
आठवत रहातात मग असे स्वमग्न आत्मे इथं तिथं पाहिलेले...<br />
आपल्याच मस्तीत आतल्या डोहात बुड्या मारणारे...<br />
बाहेरल्या जगाला एफ. ओ. देत भरभर आनंद सांडणारे.<br />
<br />
ती मित्राच्या हळदीला 'वाजले की बारा'वर बेभान नाचणारी स्थूल बाई आठवते... जिचा नवरा अस्वस्थ चुळबुळ करत होता...<br />
ती गोरेगाव स्टेशनावर पाहिलेली कानातल्या हेडफोन्सबरोबर मोठ्ठ्यानं 'शेप ऑफ यु' गाणारी मुलगी आठवते... जिच्या सावळ्या गालांवर मुंबईचा घाम ओघळत होता.<br />
'व्हिप्लाश'च्या शेवटच्या सीनमधला जीव खाऊन ड्रम्स वाजवणारा अँड्र्यू आठवतो... जेव्हा तो ओरडतो, <i>"आय'ल क्यू यु इन!"</i> <br />
<br />
हा बहावाही एक दिवशी खच्चून ओरडणार नक्कीच ते पिवळं सुख मावेनासं होऊन...<br />
मी वाट बघतोय!<br />
<br />
-नील आर्ते<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-55558900444133926082018-05-11T07:02:00.000-07:002018-05-11T21:27:58.202-07:00सिरीज तिसरी: ब्लॅक मिरर<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
सूचना:<br />
या लेखात स्पॉयलर्स आहेत. खास करून ब्लॅक मिररच्या या एपिसोड्स विषयी: <i>नॅशनल अँथम, </i><i>फिफ्टीन मिलियन मेरिट्स, </i><i>मेन अगेन्स्ट फायर, </i><i>एन्टायर हिस्टरी ऑफ यु</i><br />
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZzI8e8HcwK-K4JTauMmZmrovSSB8_p2ukBpZcDHmiqvZ7YxweA2LQmys91laRogyu7NO0f9DSSu6MA3IIB3d9lw4wVf4JgVzCDIaoVlkXhSwO1c4IN0qz_3XtJdlktxs-2iTmgFVBg-c/s1600/black-mirror.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="1200" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZzI8e8HcwK-K4JTauMmZmrovSSB8_p2ukBpZcDHmiqvZ7YxweA2LQmys91laRogyu7NO0f9DSSu6MA3IIB3d9lw4wVf4JgVzCDIaoVlkXhSwO1c4IN0qz_3XtJdlktxs-2iTmgFVBg-c/s320/black-mirror.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="font-size: large;"><b>क</b></span>धी आपण गाडीतून मस्त चाललेले असतो फॅमिलीबरोबर... सगळं सामान भरून लांब...<br />
किंवा बाईकवरून डेमला पाठी घेऊन... टोचत असतात मखमली सुखद भाले आपल्या पाठीला...<br />
किंवा एकटेच एंट्री टाकतो क्लबमध्ये... कडक शर्ट पॅन्ट मारून...<br />
<br />
म्हणजे असं इन्व्हिन्सीबलच वाटत असतं आपल्याला...<br />
पण अचानक कुठूनतरी कोणतरी भलं माणूस येतं आणि सांगतं,<br />
<br />
"बॉस आपका डिक्की खुल्ला है..."<br />
किंवा<br />
"मॅडमका ओढणी टायरमे फसनेवाला हय..."<br />
किंवा<br />
"दोस्ता तुझी झिप् उघडी आहे..."<br />
<br />
आणि बाल-बाल वाचतो आपण त्या संभाव्य आर्थिक/शारीरिक/मानसिक डॅमेजपासून!<br />
<br />
'ब्लॅक मिरर'नं सुद्धा तसंच जागल्याचं काम केलंय... किमान माझ्यासाठी तरी!!<br />
<br />
इथे ब्लॅक मिरर म्हणजे काळाशार आरसा... स्क्रीन...<br />
आपल्या फोनचा, टॅबचा, टीव्हीचा, लॅपटॉपचा<br />
काळा आरसा आणि त्याची काळी जादू...<br />
या काळ्या जादूला आमच्या मालवणीत चपखल शब्द आहे: 'देवस्की'!<br />
<br />
देवस्की म्हणजे एखाद्या माणसाचं गुंतत जाणं अनाकलनीय अभद्र गुंत्यात.<br />
बरेचदा समजून-उमजून!<br />
<br />
<a name='more'></a>तसेच तर गुंतलोय तुम्ही आणि अर्थातच मी:<br />
व्हॉट्सॅपच्या मळमळत्या फॉरवर्ड्समध्ये...<br />
आणि फेसबुकच्या लाचार लाइक्समध्ये...<br />
बाहेर आलेल्या आतड्यांचे आणि कोळसा होत जळणाऱ्या देहाचे व्हिडीओ बघतोय आपण जिभल्या चाटत...<br />
आणि शेअर करतोय सेलिब्रिटींच्या हागल्या-पादल्या गोष्टी...<br />
निसरानी शिक्षा ठोठावतोय आरामखुर्चीतुन...<br />
आणि स्क्रीनवरची क्षुद्र षडयंत्र बघतोय आख्ख्या खऱ्या विश्वरुपाकडे पाठ फिरवून.<br />
<br />
हे सगळं अगदी अगदी आरशात दिसावं तसं लख्ख दाखवतो ब्लॅक मिरर:<br />
त्याचा पहिलाच एपिसोड: '<i>नॅशनल अँथम</i> ' सगळ्यात प्रसिध्द आहे, बहुतेक त्याच्या विचित्र आणि हिडीस प्रिमाईसमुळे...<br />
ती विचित्र हिडीस गोष्ट पहायला लोक इतके आतुरतात की मेन पॉईंटच विसरून जातात हे या एपिसोडचं स्टेटमेंट थोरच आहे.<br />
<span style="font-size: x-small;"> </span><br />
ह्यातले ओस पडलेले रस्ते बघून हटकून मला भारत - पाक फायनल आठवते.<br />
आणि इतकी वर्षं भारतात (आणि पुरुष देहात) राहूनही न कळलेला त्या ओसाडीतला पॉईंटसुद्धा.<br />
<br />
मग येतं <i>'फिफ्टीन मिलियन मेरिट्स'</i>:<br />
ह्यातलं ते ऍड्सचा मारा करणारं, गरज नसलेल्या व्हर्च्युअल गोष्टी घ्यायला लावणारं, वांझोट्या पॉर्नचं फ्यूचरिस्टिक जग...<br />
पण फ्यूचरिस्टिक का?<br />
अरे हे तर आत्ता या क्षणी या इथे चाललंय ना?<br />
तशाच भोवंडून टाकणाऱ्या जाहिराती, खोट्या खोट्या शॉपिंगच्या गरजा आणि ते नकली आसुरी रिऍलिटी शोज:<br />
या एपिसोडमधला शेवटचा मोनोलॉग इतका खरा आहे की आपलीच आपल्याला लाज वाटावी,<br />
<span style="background-color: white; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 15px;"><i>"...And the faker the fodder is the more you love it because fake fodder’s the only thing that works anymore, fake fodder is all that we can stomach... </i></span><br />
<span style="background-color: white; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 15px;"><i>Cause we’re so out of our minds with desperation we don’t know any better. All we know is fake fodder and buying shit. That’s how we speak to each other, how we express ourselves is buying shit..."</i></span><br />
<br />
एकंदरीतच डेटा वाचण्या-बघण्या आणि शेअर करण्याच्या या गलबल्यात आपल्याला येत चाललेलं रेमेडोकेपण ही या सिरीजची थीम आहे.<br />
<br />
क्षणोक्षणी हर एक एपिसोडला मला आठवण येत रहाते आपलीच: <br />
<br />
मरणाऱ्या माणसाला मदत करायचं सोडून फोनचा कॅमेरा उपसणारे आपण <i>(व्हाईट बेअर)</i><br />
<br />
एक-एक लाईक आणि सोशल अप्रूव्हलसाठी तोंडं वेंगाडत जीव टाकणारे आपण <i>(नोज डाइव्ह)</i><br />
<br />
राजकारणात सप्तपाताळाच्याही खालची पातळी गाठणारे आपण <i>(वाल्डो मोमेन्ट: खूप खिन्न करणारा मेलॅन्कॉलीक पण ब्रिलियंट एपिसोड)</i><br />
<br />
दात ओठ खाऊन ट्रोल करत रहाणारे आपण <i>(हेटेड इन द नेशन) </i><br />
<br />
हेलिकॉप्टर पॅरेंटिंग करणारे आपण <i>(आर्क एंजल)</i><br />
<br />
<div>
ते आणि हे... <br />
भटुरडे, जय भीम, मल्लू, कटवे, बिहारी, भय्या... बकरवाल! <br />
दिल्लीची पब्लिक... <br />
सेंट्रलवाले, वेस्टर्नवाले...<br />
मुंबईकर, पुणेकर...<br />
बायका... <br />
जिकडे मिळेल तिकडे, जसं मिळेल तसं... </div>
<div>
वेचून वेचून प्रोफाईलींग करून ठेचून ठेचून मारणारे आपण <i>(मेन अगेन्स्ट फायर) </i><br />
<br />
आपणच तर आहोत की हे सगळे. <br />
आणि आपलंच हे वेडंबिद्रं रूप दाखवल्याबद्दल आभारच ब्लॅक मिररचे. </div>
<div>
हे सगळंच खूप खूप खूप महत्त्वाचं आहे. </div>
<div>
<br />
पण... <br />
<br />
खास करून एका एपिसोडनं <i>(एन्टायर हिस्टरी ऑफ यु)</i> एक जो ज्ञानाचा ब्रम्हकण दिलाय ना तो सांगायलाच हवा इथे माउली:<br />
<br />
कसं आहे ना की आपलं आणि आपल्या पार्टनरचंही एक आयुष्य असणारे... <br />
<br /></div>
<div>
एकमेकांना माहीत नसलेलं... <br />
आणि ते तसंच असू द्यावं... <br />
तो कॅन ऑफ वर्म्स न उघडेललाच बरा.<br />
एकमेकांच्या काही बाजू रिस्पेकटफुली अंधाऱ्या राहू द्याव्यात.<br />
मोह पडलाही असेल त्या माणसाला कदाचित... एखाद्या रात्री... <br />
पण आपण त्या विद्रुप सत्याच्या मेडुसाकडे बघून नात्याचा दगड करणार...?<br />
की त्या चुकार क्षणाच्या आगे आणि मागे जीवाला जीव देणारं आपलं माणूस जपणार??<br />
<br />
हे ज्याचं त्यानं ठरवायचं... <br />
<br />
...<br />
<br />
... <br />
<br />
माझं ठरलंय! <br />
<br />
... <br />
<br />
थँक्स टू ब्लॅक मिरर!!!<br />
<br />
<span style="background-color: white; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 15px;"> </span><br />
<span style="background-color: white; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 15px;"> </span><span style="background-color: white; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 15px;"> </span><span style="background-color: white; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 15px;"> </span><br />
<span style="background-color: white; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 15px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 15px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 15px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 15px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 15px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 15px;"> </span><span style="background-color: white; font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 15px;"> </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="background-color: white; font-size: 15px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="background-color: white; font-size: 15px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="background-color: white; font-size: 15px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="background-color: white; font-size: 15px;"><br /></span></span>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
</div>
</div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-75332126708191867982018-04-28T03:50:00.000-07:002018-05-07T11:37:13.017-07:00सिरीज दुसरी: कॅलिफॉर्निकेशन<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSsvw0wz9OdDPPYmQAM9fHqo3wNflYZ-w4mCJakzLSzjTIWOskRbvJQfAxAUxz0UepwUetSqMBk3Bcl29myzx_-6M1nH-uPgnXB8-caFJ1SMYBhxivmNqiXnX65g-CdSF7iCJBqESCYaI/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="168" data-original-width="299" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSsvw0wz9OdDPPYmQAM9fHqo3wNflYZ-w4mCJakzLSzjTIWOskRbvJQfAxAUxz0UepwUetSqMBk3Bcl29myzx_-6M1nH-uPgnXB8-caFJ1SMYBhxivmNqiXnX65g-CdSF7iCJBqESCYaI/s400/images.jpg" width="400" /></a></div>
<b><br /><span style="font-size: large;">कॅ</span></b>लिफॉर्निकेशन माझ्या आयुष्यात आली तेव्हा कायतरीच विचित्र स्टेजमध्ये होतो मी.<br />
पुरुष ज्या ज्या चुका करतो त्या सगळ्या करून झालेल्या आणि त्यांची किंमत चुकवायचा 'शीटी' दौर चालू होता.<br />
आपल्याला हे हवंय की ते हवंय (इकडे मात्रा वेलांटीने रिप्लेस करता यावी) की नुसतंच उंडारायचंय अशी सगळी घालमेल घालमेल चालू होती.<br />
आणि रप्पकन आयुष्यात हँक मूडी आला.<br />
त्याचं पुरुषसूक्त घेऊन.<br />
<br />
मला ना लहानपणी आठवतंय,<br />
काही चांगलं प्रोफाउंड नाटक-पिक्चर असलं ना की बहुतेकवेळा माझे बाबा खूर्चीवरून उसळून ओरडायचे, "ही साली माझी स्टोरी आहे माझी."<br />
आणि आई मंदमंद हसत रहायची समजूतदारपणे.<br />
कॅलिफॉर्निकेशन बघताना असे प्रसंग कैक वेळा आले.<br />
हो म्हणजे 'आय ॲम माय फादर्स सन' वगैरे.<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
तर...<br />
हँक मूडी (अप्रतिम डेव्हिड डुकॉव्हनी) हा कॅलिफॉर्निकेशनचा नायक:<br />
लेखक असून लिहायचा प्रचंड कंटाळा असलेला...(इकडेच पहिली उडी मारलेली मी खुर्चीवरून)<br />
बरीच वर्षं काहीच नवीन न सुचलेला, आटलेला हॅज बीन.<br />
बऱ्याच वर्षांपूर्वी लिहिलेल्या ब्रिलियंट कादंबरीच्या पुण्याईवर हँक जगतोय.<br />
दारू... बायका... (ऑकेजनल) ड्रग्ज... हे आलटून पालटून किंवा एकत्रही चालू आहे.<br />
इन जनरलच टेम्प्टेशनला कंट्रोल करण्यात हे बुवा काही फारसे प्रवीण नाहीत. पण ते कुठलाच <strike>पुरुष </strike>माणूस नसतो खरं तर.<br />
पण त्याचवेळी त्याचं आपली ऑन-ऑफ गर्लफ्रेंड कॅरन आणि तिच्यापासून झालेली मुलगी बेका, दोघींवरही जीवापाड प्रेम आहेच.<br />
आणि त्या सगळ्या घोळाचीच कथा आहे ही.<br />
<br />
खरंतर आन्तूराशसारखीच कॅलिफॉर्निकेशनसुद्धा बॉयजची फँटसी वाटू शकते.<br />
म्हणजे प्रत्येक सीझनमध्ये हँकच्या प्रेमात धाडकन पडणाऱ्या, स्वतःहून आपलं लुसलुशीत शरीर देऊ करणाऱ्या सुंदर यशस्वी हुशार स्त्रिया...<br />
पी पी पिऊनही हँडसम राहणाऱ्या हँकचं न सुटणारं पोट...<br />
कुठूनतरी अवचित येणारी संधी आणि पैसा...<br />
हे सगळं आहेच.<br />
<br />
पण इथेही तो पॉईंट नाहीच आहे.<br />
नीट बघितल्यावर कळतं की माणसं मोहात पडतातच.<br />
<strike>पुरुषांना</strike> माणसांना एकाच वेळी एकापेक्षा अधिक माणसं रसरसून आवडू शकतात, आवडतात.<br />
कधी एकाबरोबर असताना दुसऱ्याची हमसून हमसून आठवण येत रहाते...<br />
कधी फक्त शरीराचे कढ येत रहातात...<br />
चूक बरोबर ते अलाहिदा.<br />
<br />
त्या मातीच्या माणसांचीच तर समजूतदार गोष्ट आहे ही.<br />
<br />
हँकला स्त्रिया आवडतात... प्रचंड!<br />
पण त्याचं हे आकर्षण शरीराला धरून मग ओलांडून पलीकडे जात रहातं.<br />
तो म्हणतोच,<br />
<i>You know, there's always something about every damn one of you. There's a smile, a curve, a secret. You ladies really are the most amazing creatures. My life's work.</i><br />
<div>
(या वरूनच मला 'डोळे भरून' सुचलेली तेव्हा थॅंक्सच हँक बुवांना.)</div>
<div>
एक वेगळीच ओढ आहे त्याला स्त्रियांची... एकाच वेळी खूप आदिम आणि आधुनिक... </div>
<div>
त्यांच्यासाठी तो भांडतो, फटके खातो,</div>
<div>
होता होईल तो त्यांना दुखवत नाही पण ते सगळं गोग्गोड अर्थातच नाहीये. </div>
<div>
गुंताडा आहेच. </div>
<div>
हेडॉनिस्ट असला तरी खूप खरा आहे तो, वरिजनल! </div>
<div>
स्वतःशी प्रचन्ड प्रामाणिक... कुठेही झोपणारा, काहीही खाणारा...`हंटर-गॅदरर!<br />
(उदाहरणार्थ पहा तो हॉटेलरूम बाहेर ठेवलेला उरला सुरला बर्गर खाऊन टाकतो तो सीन)<br />
त्या त्या क्षणाशी इमान ठेवण्याच्या किंमती अर्थातच असतात आणि त्या तो चुकवतोच. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
भलतीच जीवघेणी रिलेट होणारी गोष्ट म्हणजे हँकला पडणारी स्वप्नं:<br />
कॅरनची, इतर मुलींची... स्वप्नं... सरीअल... आनंदी... खूप सुंदर... इतकी सुंदर की...<br />
डोळे उघडल्यावर प्रचन्ड खिन्न वाटत रहावं.<br />
ही अशी आपल्याला अप्राप्य झालेल्या माणसाविषयी सुंदर स्वप्नं पडावीत आणि बेडवरून उठायचंही त्राण उरू नये... हा फेज प्रत्येकाच्या आयुष्यात येतोच बहुधा.<br />
<div>
<br /></div>
शिवाय हँकचं पात्र लेखक असल्याने फार फार सुंदर भाषा आहे अख्ख्या सिरीजमध्ये,</div>
<div>
कॅज्युअल स्टायलिश एल. ए. चं हॉलीवूडी इंग्रजी आणि नितांतसुंदर क्लासिक इंग्रजी अशा दोन्हीची छान मिसळण आहे.</div>
<div>
उदाहरणार्थ हँक आणि त्याची गॅंग 'आमेन' ऐवजी 'चर्च' बोलते,<br />
त्याची इंग्लिश छावी टाटा करताना 'टू-ड-लू' बोलते...<br />
हेमिंग्वे, बुकोवस्की, नाबोकोव्ह आणि अनेक साक्षेपी लेखकांचे उल्लेख होत रहातात,</div>
<div>
रादर नाबोकोव्हच्या 'लोलिता'सारखा एक ट्रॅकही आहे इथे. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
एकंदरीतच सेक्शुऍलिटी ही या सिरीजची महत्त्वाची थीम आहे. </div>
<div>
सेक्स, प्रेम, ब्रेकअप्स, अफेयर्स, लग्नं या सगळ्या गोष्टी आयुष्याच्या एकाच वाय झेड माणकाचे पैलू आहेत. </div>
<div>
हे आपल्याला इथे कळतं...<br />
ते सुद्धा प्रचंड विनोदी आणि ऍब्सर्ड रीतीने.<br />
विनोदी असली तरी सगळ्या सिरीजला एक खिन्नतेची किनार आहेच...<br />
ते आदिम दु:ख बरेचदा बेकाच्या ड्रूपी डोळ्यांतून सांडतंच.<br />
<br />
<div>
माझ्या निवांत अंधाऱ्या बेडवर, त्या लॅपटॉपच्या उजळलेल्या स्क्रीनवर बेकानं फाडकन काहीतरी एपिफनी द्यावी... </div>
<div>
आणि माझी तगमग अलवार उलगडल्यागत व्हावी... </div>
<div>
नपेक्षा... </div>
<div>
त्या तगमगीबद्दल, भांडभांड भांडलेल्या माणसांबद्दल एक शांत समजूत दाटून यावी. </div>
<div>
हे थोर थोर उपकारच बेकाचे आणि या सगळ्यांचे. </div>
<div>
<br /></div>
बेका आणि यातल्या सगळ्या स्त्रिया खासच...<br />
स्त्रियांनी जास्त नीतिमान रहावं, मोह टाळावेत, चूका करू नयेत...<br />
असं सगळं आपल्याला नाही म्हटलं तरी वाटत राहतं...<br />
जे अजिबातच फेअर नाहीये...<br />
आणि यातल्या स्त्रिया त्या सगळ्याला झडझडून फिंगर देतातच.<br />
बेका, कॅरन, मिया, मार्सी...<br />
<br />
मार्सी आणि चार्ली रंकल हे जोडपं हँक आणि कॅरनचे जिवाभावाचे दोस्त.<br />
आणि हो दोस्तीची थीम आन्तूराशसारखी इथेही आहेच.<br />
'चार्ली रंकल' हे अजून एक भारी लाईकेबल कॅरेक्टर:<br />
हँकचा खास दोस्त आणि एजंट.<br />
दोघांची भांडणं, दिलजमाई,<br />
ही सगळी मजा इथेही आहेच.<br />
(पहा चार्ली बंदुकीची गोळी खातो तो सीन :)) <b> </b><br />
<br />
चार्ली आणि मार्सीचे अजून वेगळे घोटाळे.<br />
त्यांची अफेअर्स, आकर्षणं...<br />
आणि त्याच्या लाटा ओसरल्यावर जीवाभावाचं माणूस परत आठवणं असं काय काय.<br />
<br />
एकंदरीत सेक्शुऍलिटी ही सगळ्यांनाच असते... तितकीच अनावर... पुरुष कायनं स्त्री काय.<br />
म्हणजे हे इन थिअरी मान्य होतंच...<br />
पण ते धाडकन खरंखुरं होऊन समोर ठाकतं...<br />
तेव्हा आपण ते वर्षानुवर्षं कंडिशन झालेला पुरुष म्हणून स्वीकारणार आहोत की एक निर्लेप स्वच्छ माणूस म्हणून याचा नीरक्षीर विवेक मला इथे मिळाला.<br />
<br />
सगळे प्रश्न अर्थातच सुटले नाहीत.<br />
पण ते सुटत नाहीत याची वाटणारी तडफड कमी झाली.<br />
माणसांबद्दलची, 'एक्सेस'बद्दलची एक शांत मायाळू समजूत आली.<br />
हे श्रेय 'हँक'बुवांचंच.<br />
<br />
आन्तूराशनं 'लंड बाय संड' ऍटीट्युड दिला तर...<br />
कॅलिफॉर्निकेशननं या ऍटीट्युडनी कुणाला आपण दुखावत तर नाहीना हे चेक करायची एम्पथी!<br />
<br />
थँक्स!<br />
<br />
लेखनसीमेआधी आधी एकच प्रार्थना:<br />
जगात सगळ्यांना भरभरून प्रेम, माया आणि सेक्स मिळो...<br />
कुठून ते ज्याचं त्याने शोधावं... षडयंत्र न करता... निखळपणे.<br />
<br />
चर्च!!! </div>
</div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-63259735138083919042018-04-22T06:22:00.000-07:002018-04-28T03:44:49.591-07:00सिरीज पहिली: आन्तूराश (Entourage) <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTzqVnPblHoRX14-GqnYH44lbUhcYC7vjshrlCKbWq3BSx7-mI8DoUr31kFAJPExloXHSU8DUZIs9ijmvDUkTDdxFimtLyJixkKUe-tlcagu3TvYP7sTmCtefvMUMovupuEBdsH-2e_Bk/s1600/which-famous-entourage-do-you-belong-in-1106665-TwoByOne.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="1080" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTzqVnPblHoRX14-GqnYH44lbUhcYC7vjshrlCKbWq3BSx7-mI8DoUr31kFAJPExloXHSU8DUZIs9ijmvDUkTDdxFimtLyJixkKUe-tlcagu3TvYP7sTmCtefvMUMovupuEBdsH-2e_Bk/s400/which-famous-entourage-do-you-belong-in-1106665-TwoByOne.jpg" width="400" /></a></div>
<b>आ</b>पल्या मुंबईत काही एरियाजमधली मुलं भारी म्हणजे भारीच स्ट्रीट स्मार्ट असतात,<br />
उदाहरणार्थ गिरगाव, भेंडीबाजार, लालबाग, बँड्रा - माउंट मेरी स्टेप्स आणि इतर अनेक.<br />
(तुमच्या एरियाचं नाव ऍड करा बिन्धास्त :))<br />
पण गम्मत म्हणजे हे सगळे भाग कनिष्ठ मध्यमवर्गीय म्हणावे असेच.<br />
<div>
त्या त्या एरियातल्या पोरांची एक खास अदा असते, चालूपणा असतो, </div>
गोष्टी सहजासहजी न मिळाल्यानं दुनियादारीची एक तगडी समज असते,<br />
दोस्ती दुष्मनीचे घट्ट हिशेब असतात इत्यादी इत्यादी...<br />
<br />
क्वीन्स हा न्यूयॉर्कमधला अस्साच एक फारसा श्रीमंत नसलेला भाग,<br />
आणि व्हिन्सेंट चेस उर्फ 'व्हिन्स' हा क्वीन्समधला एक देखणा तरुण.<br />
थोडं नशीब थोडं टॅलेंट असं काय काय जमून येतं...<br />
व्हिन्स धाडकन एका रात्रीत सुपरहिट्ट पिक्चरचा सुपरस्टार होतो...<br />
आणि हॉलीवूडला पोचतो.<br />
<br />
पण एल. ए. च्या मायानगरीत तो एकटा येत नाही तर आपल्या तीन घट्ट दोस्तांना घेऊन येतो.<br />
शिवाय त्यांना (पोसत असला तरी) पोसतोय असं वाटू नये म्हणून आपल्या क्रूमध्ये लुटूपुटूची काम देतो.<br />
मॅनेजर, ड्रायव्हर, पर्सनल ट्रेनर नं काय काय,<br />
ही गोष्ट आहे त्याची अन त्याच्या ताफ्याची...<br />
म्हणूनच <b>Entourage (उच्चार: </b><b>आन्तूराश </b><b>) </b>हे नाव.<br />
<a name='more'></a><br />
मग त्या चौघांचा जो काही हैदोस चालू होतो.<br />
आपण नवीन जॉब मिळाल्यावर घरापासून लांब अत्रंगी रूममेट्स बरोबर रहाताना जी धम्माल करतो ना...<br />
त्याला ३०० ने गुणा म्हणजे तुम्हाला थोडीशी आयडिया येईल कदाचित.<br />
<br />
खरं तर ही वरवर बरीचशी 'बॉईज'ची सीरीज वाटू शकते.<br />
म्हणजे बूटी, बूब्ज, आलिशान गाड्या, बिव्हर्ली हिल्समधली गॉर्जस घरं असं सगळं सगळं ठासून आहे आन्तूराश'मध्ये, आणि ते बघायला मजा येतेच, हो म्हणजे खोटं का बोला.<br />
अल्टिमेट 'दांडेकर' फँटसीचा आरोप लोकं करतातच 'आन्तूराश'वर बरेचदा. <b> </b><br />
<br />
पण...<br />
थोडं आत खरवडलंकी कळतं अरेच्चा ही तर दोस्तीची गोष्ट आहे.<br />
सुरवातीला आपल्याला ही श्रीमंत मित्राच्या जीवावर मजा मारणारी खुशालचेंडू पोरं वाटतात.<br />
पण मग कळतं की या मोहाच्या, भुसभुशीत, इन्सिक्युअर्ड फिल्मी दुनियेत हेच खरे व्हिन्सची सपोर्ट सिस्टीम आहेत.<br />
देखणा, उधळ्या, वूमनायझर स्वाव्ह व्हिन्स आणि त्याचे मित्र:<br />
व्यवहाराविषयीचं उपजत जजमेंट सहसा न चुकणारा, व्हिन्सला तोंडावर सुनावू शकणार छोटूसा 'ई' (एरीक),<br />
गांजा मारण्याव्यतिरिक्त फारसं काहीच न करणारा आळशी पण प्रेमळ 'टर्टल',<br />
आणि राडा करायला एव्हररेडी असलेला स्ट्रगलींग ऍक्टर जॉनी 'ड्रामा'.<br />
रत्न आहेत रत्न एकेक.<br />
एकमेकांशी कॉन्स्टन्ट भांडणारे, एकमेकांची घे घे घेणारे बॉईज!<br />
पण एक्झॅक्टली असेच तर असतात मित्र...<br />
फोन करून "लवडू कुठे निजवतोयस" हा पहिला प्रश्न विचारणारे,<br />
आपला पोपट झाल्यावर ख्या ख्या करून हसणारे,<br />
आणि अगदी अगदी अंत पाहून झाला की झप्पकन येऊन आपले सगळे घोळ निस्तरणारे.<br />
<br />
प्रत्येक सीनला कॉलनीतल्या मित्रांची आठवण येईल तुम्हाला हमखास.<br />
<br />
सीरीज पुढे जाते तसं हळूहळू आपल्याला ऊलत जातं:<br />
हा ऐषोआराम त्यांना आवडतोय,<br />
प्रचन्ड झोलर आहेत हे सगळे,<br />
मुलींपाठी हुंगेगिरी करणारे आणि त्यापायी रोज नवा घोळ घालणारे वासू आहेत.<br />
पण त्यांच्या गाभ्याची कांब मात्र बँकेबिलीटीच्या टणक पोलादानी बनलीय.<br />
वेळ आली तर दोस्तीसाठी आणि तत्वासाठी अर्ध्या सेकंदात सगळी ऐयाषी सोडायला तयार होतील ते.<br />
व्हिन्स एकदा बोलतोही,<br />
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: sans-serif; font-size: 14px;">"I came from nothing, and as much as I like the toys, I really don't need them"</span><span style="background-color: white; color: #222222; font-family: sans-serif; font-size: 14px;"> </span><br />
<br />
किंवा:<br />
<br />
मित्राच्या गर्लफ्रेंडच्या पाठी लागलेल्या स्टुडिओ बॉसला 'ड्रामा' तडी देतो...<br />
त्याचा राग म्हणून तो बॉस ड्रामाचा पत्ता हिट सिरियलमधून कट करतो आणि ड्रामाला सांगतो,<br />
"You are not a good enough actor to threaten your boss."<br />
ड्रामा' ताडकन उत्तरतो,<br />
Well, I'm a good enough friend.<br />
दोस्तीची स्टिरॉइड्स देणारा हा सीन मी 'य' वेळा पाहिलाय.<br />
<br />
एकंदरीतच डायलॉग्ज आणि सीन्स तूफान आहेत.<br />
खास करून 'अरी गोल्ड'चे.<br />
शिवराळ, हायपर, मॅनिप्युलेटिव्ह, प्रचन्ड कॉकी अरी!<br />
विन्सचा ज्यू एजंट.<br />
ट्रस्ट मी:<br />
कधी बॉसवर जास्तच फ्रस्ट्रेट झालात,<br />
किंवा एखादं मोठं निगोशिएशन करायचंय...<br />
किंवा कोणालातरी सुनवायचीय...<br />
तर अरी गोल्डचा एखादा सीन बघून जा.<br />
(खास करून अरी गोल्ड आणि त्याचा गे एजंट लॉइडचा पेन्टबॉल गन सीन)<br />
फाडून याल तुम्ही फाडून!<br />
एकतर प्रचंड यशस्वी व्हाल किंवा... जॉब जाऊ शकतो/ प्रचंड नुकसान होऊ शकतं/ मारामारी होऊ शकते :)<br />
पण तुम्हाला हलकं हलकं वाटेल नक्की!<br />
<br />
बिली वॉल्श हे अजून एक ध्यान,<br />
क्रिएटिव्ह फ्रीडमसाठी काही म्हणजे काहीही करणारा प्रचंड ब्रिलियंट आणि चक्रम डायरेक्टर.<br />
<br />
इंटिग्रिटी, दोस्ती निभावणं, बिन्धास्त गट-फीलवर रिस्क घेणं या थीम्स वरचेवर येत राहतात या सीरीजमध्ये.<br />
<br />
आणखी एक गोष्ट व्यक्तीश: मला इथे भारी रिलेट झाली:<br />
म्हणजे कसंय ना,<br />
करिअर, इन्व्हेस्टमेंट, किंवा रिलेशनशीप अशा बऱ्याच महत्त्वाच्या डिसीजन्सपूर्वी आपण आपल्या खास मित्राचं मत विचारतो...<br />
तोही पहिल्यांदा आपल्याला जे ऐकायचंय तेच सांगतो...<br />
मग थोडा वेळ गप्प बसतो..<br />
आणि न रहावून फाडकन त्याचं खरं मत सांगतो आपल्याला आवडो न आवडो.<br />
ते ह्या सिरीजमध्ये फार लोभसपणे होतं बरेचदा.<br />
बरं व्हिन्स आणि त्याची पोरं नेहमी जिंकतात असं नाहीच.<br />
त्यांचेही छत्तीस होतात बरेचदा, निर्णय घेताना घालमेल होते, निर्णय मेजर चुकतात पण या सगळ्यातलं नाट्य आणि त्याची मजा आहेच.<br />
<br />
आधी सांगितल्याप्रमाणे ही बरीचशी बॉईजची सीरीज पण यातल्या स्त्रियाही प्रचंड लाईकेबल आहेत.<br />
अरीची बायको 'मिसेस गोल्ड', एरिकची गर्लफ्रेंड 'स्लोन', स्टुडिओ हेड 'डॅना', विन्सची पब्लिसिस्ट 'शॉना'... सगळ्याच.<br />
<br />
गोष्ट ही पात्रांची असते आणि यातली पात्र तर ध ध ध माल आहेत.<br />
अजूनही रोजच्या धकाधकीनं खूप गांजलो की मी रात्री 'आन्तूराश'चा एक एपिसोड टाकतो.<br />
आणि दुसऱ्या दिवशी कडक तयार होऊन अरी गोल्डसारखी डरकाळी फोडतो...<br />
लॉ SSS यड!!!<br />
<br />
ट्राय करा इट वर्क्स!<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-8835654667990204782018-04-20T12:47:00.000-07:002018-04-20T12:47:12.240-07:00तीन सिरीज<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b><span style="font-size: large;">म</span></b>ला नेहमीच वाटत आलंय की सिनेमा, पुस्तकं, नाटकं, गाणी आणि सगळ्याच कलाकृती...<br />
कलाकारासाठी पर्सनल असतातच येस्स!<br />
पण रसिकासाठी त्याहून कैकपटीने जास्त पर्सनल असतात!<br />
तो बनवणारा त्याला काय बनवायचं ते मस्त बनवतोच.<br />
पण ते घेणाऱ्याला काय घ्यायचंय ते प्र - चं - ड सब्जेक्टिव्ह असतं.<br />
<br />
म्हणजे "मॅट्रिक्स" बघून काही लोकांना त्यातले स्टंट्स आवडलेले,<br />
काही लोकांना त्यातले 'प्राडा'चे ढासू स्टायलिश कपडे आवडलेले,<br />
काही लोकांना भगवदगीता, बुद्ध, ताओइझम, निहीलिझम, अस्तित्ववाद असं काय काय मिळालेलं,<br />
काही लोकांना पातळ शिडशिडीत कियानू आवडलेला,<br />
तर काही लोकांना थंड सुरीसारखी सेक्सी धारदार कॅरी ऍन मॉस आवडलेली...<br />
पण आत्ता आपण मॅट्रिक्सविषयी नको बोलूयात.<br />
कारण मॅट्रिक्सवर मी चालू झालो की मला थांबवणं खरंच म्हणजे खरंच कठीण आहे सो कंट्रोल!<br />
<br />
तर...<br />
मला खूप दिवसांपासून या तीन विशिष्ट सीरीजविषयी बोलायचंय,<br />
<br />
आयुष्याच्या विविध टप्प्यांवर सुदैवाने या तीन सीरीजशी माझी गाठ पडली हे मस्तच.<br />
<br />
"अर्रे यार हे तर आपणच आहोत किंवा आपला खास यार-दोस्त असाच आहे,<br />
किंवा हा च्युत्यापा आपण अस्साच केलेला,<br />
किंवा आपणही असाच फकअप केलेला रिलेशनमध्ये,<br />
किंवा हे असंच आजकाल आपण सगळॆ डोकं गहाण ठेवून वागतो..."<br />
<br />
असं विविध कायकाय मला या सीरीज बघताना अक्षरश: लाखो वेळा वाटलेलं...<br />
<br />
बेदरकारी, लॉयल्टी, इंटिग्रिटी, जज न करणं, क्षमाशीलता, प्रेम, सोशल मिडीयापासूनची सावधगिरी आणि इतर अनेक माणकं माझ्यावर उधळली...<br />
दिलखुलास...<br />
यातल्या पात्रांनी.<br />
मला हसवलं, रडवलं, घाबरवलं, जोश दिला आणि बरंच कायकाय.<br />
<br />
पण हे रिव्ह्यू नाहीयेत बरं का.<br />
रादर... ही दाद आहे इतकं काही ऑस्सम बनवल्याबद्दल.<br />
हे थँक्स आहे जास्त चांगला माणूस व्हायच्या वाटेकडे बोट दाखवल्याबद्दल.<br />
आणि म्हणूनच हे सगळं मला तुम्हाला भडाभडा सांगायचंय.<br />
<br />
आणि हो.<br />
शक्यतो प्रयत्न सिरीज माझ्या गाभ्याला का आणि कशी भिडली ते सांगण्याचा आहे, पण लिहिण्याच्या ओघात काही स्पॉयलर येऊ शकतात.<br />
सो बी अवेअर.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
... लवकरच.</div>
</div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-28525582820558542952018-04-09T11:28:00.001-07:002018-04-09T11:33:14.840-07:00फॉर द लास्ट फकिंग टाइम पीपल<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><b>स्व</b></span>स्त रुचकर जेवण, पाट्या आणि ऍटिट्यूडसाठी (इन दॅट ऑर्डर) साठी प्रसिद्ध असलेल्या सदाशिव पेठेतल्या "बादशाहीची" एक ब्रँच बाणेर मध्ये आलीय हे मस्तच.<br />
त्यानिमित्तानं...<br />
मला बरेच दिवसांपासून हे बोलायचं होतंच.<br />
<br />
फॉर द लास्ट फकिंग टाइम पीपल,<br />
आमचं (हो आमचंच) पुणे कधीच बदललंय...<br />
खालील काही ठळक मिथ्स प्रचन्ड क्लिशेड आणि इनव्हॅलिड होऊन जमाना झालाय रे बाबांनो!<br />
<br />
१. आमची कुठेही शाखा नाही:<br />
वाचा बादशाहीबद्दलची पहिली ओळ.<br />
एकुणातच पुण्यातली नामांकित दुकानं आणि हॉटेलं 'लेफ्ट-राईट-सेंटर' शाखा काढतायत.<br />
चितळ्यांच्या तर पुण्यातल्या प्रत्येक मेजर एरियात शाखा आहेत.<br />
आणि हो माझ्या मुंबईकर मित्रांनो, त्या प्रत्येक शाखेत तितक्याच ताज्या बाकरवड्या मिळतात यार...<br />
सो बाणेरवरून लक्ष्मी रोडला मरवत जायची गरज खरंच नाहीये, ट्रस्ट मी! <br />
<br />
२. एक ते चार:<br />
मी जे जे बाणेर / विमाननगर / वानवडी सारखे कॉस्मो एरियाज बघितलेयत तिकडे प्रॉपर सगळी दुकानं रणरणत्या दुपारी चालू असतात आणि आत्ता बहुतेक चितळे सुद्धा ...<br />
आणि झोपले चितळे तर झोपू देत थोडे दुपारी... सकाळी लवकर उठतात ते कळलं!<br />
आमचा परममित्र मुंबईचा 'पार्ले बिस्कीट' मधला इंजिनिअर अवीसुद्धा दुपारी हळूच पार्किंगमध्ये जाऊन गाडीत डुलकी काढतो.<br />
सो बिग डील!<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
३. रात्री दहा वाजता सामसूम:<br />
अजिबात नाही किमान अकरापर्यंत सगळं चालू असतं.<br />
आणि मुंबईत सुद्धा अकरावाजता झाकपाक चालू होतेच प्लीज.<br />
रात्री दोन वाजताही जेवण मिळू शकणारे अड्डे पुण्यातही आहेतच फक्त तुम्हाला माहिती पाहिजे.<br />
(उदा: वानवडीचं 'जशन', टिळक रोडवरचं 'जयश्री', चांदणी चौकातलं सी सी डी वगैरे)<br />
<br />
४. लोक पत्ता नीट सांगत नाहीत, चुकवतात:<br />
यात खरंच काही दम नाहीये आणि तसंही गूगल मॅप्समुळे हे रिडंडंट झालंय आधीच.<br />
<br />
५. रिक्षा मिळता मिळत नाहीत:<br />
त्या मुंबईत बांद्रा वेस्टला किंवा बी. के. सी. ला ही नाही मिळत.<br />
शिवाय उबरमुळे सगळीकडे ऑप्शन आलेयतच.<br />
<br />
६. पुण्यात करण्यासारखं फारसं नाहीय तुम्ही मुंबईचे लोकं बोर व्हाल:<br />
हे सगळ्यात इरीटेटींग आणि खोटं आहे.<br />
ते पुण्यातलं सुदर्शन, नी नाटकं नी गाणी नी कविता वगैरे तर गिव्हनच.<br />
पण तुम्ही पुण्यातला साल्सा -बचाता सोशल डान्सिंग सीन बघितलाय का कधी?<br />
लॅटिनो डान्सेसचा प्रचंड उत्साही सीन आहे पुण्यात.<br />
किंवा बुधवारी लेडीज नाईटला तयार होऊन कायनेटिक वरून भुर्र्र जाणाऱ्या मादक यक्षिणी?<br />
थोडक्यात इकडेही लेट नाईट जेवणाचाच रुल लागू:<br />
सगळी धमाल चालू असते फक्त तुम्हाला थो SSS डीशी माहिती पाहिजे.<br />
<br />
अर्थात ही सगळी जुनीपानी मिथ्स अजूनही चढवून सांगणारे लोकल महाभाग आहेतच.<br />
पण ते म्हणजे...<br />
एक रॉकस्टार ५० मिलिग्रॅम हेरॉईन करायचा आणि फक्त इमेजसाठी पत्रकारांना ३०० मिलिग्रॅम सांगायचा.<br />
तसंच ते.<br />
<br />
तर आहे हे असं आहे:<br />
आणि हो एक अट्टल मुंबईकर पुण्याच्या इतक्या प्रेमात पडतो याला लव-जिहाद म्हणा, गद्दारी म्हणा किंवा काय हवंय ते म्हणा.<br />
पण दोन किंवा अधिक शहरांवर तितकंच जीव तोडून प्रेम करता यावं बहुतेक...<br />
खरं तर दोन किंवा अधिक माणसांवरसुद्धा.<br />
ते काय ते 'पॉलीअमोरी' वगैरे! <br />
<br />
<br />
-एक (कन्व्हर्टेड (आणि म्हणूनच जास्त कट्टर)) पुणेकर<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-34775266135600355622018-04-07T22:14:00.000-07:002018-04-07T22:17:16.750-07:00काळ्या-पिवळ्या रात्रीची गोष्ट (भाग १२)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>एका आठवड्याने:</b><br />
मी हॉस्पिटलमधून डिस्चार्ज घेतला, सगळे पेपर्स घेतले...<br />
केतकी आणि बाळाला घेऊन खाली उतरलो...<br />
केतकी अजूनही घुश्श्यातच होती...<br />
मागच्या आठवड्याचा राग अजून गेला नव्हता.<br />
<br />
आम्ही गेटवर जाऊन रिक्षा शोधणार...<br />
तितक्यात एक सोनसळी आणि काळ्या रंगाची मिनी कूपर सुळ्ळकन येऊन आमच्या समोर थांबली...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJMQJAiXAsNJ9vBwAFMjznA0KcyUvjVD6hVN5OUjO4tfeGzwiTHZB9nhXtfYpoRiyZWM17YFzMPrDEWLB12sgiSCjMShqxDoHLamHWFpMCB2RHPyhAxsvVUFF5-Kk8Yy19xPmkg7yVzb0/s1600/mini_3door_600x300.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="600" height="100" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJMQJAiXAsNJ9vBwAFMjznA0KcyUvjVD6hVN5OUjO4tfeGzwiTHZB9nhXtfYpoRiyZWM17YFzMPrDEWLB12sgiSCjMShqxDoHLamHWFpMCB2RHPyhAxsvVUFF5-Kk8Yy19xPmkg7yVzb0/s200/mini_3door_600x300.jpg" width="200" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
तिला सुंदर गिफ्ट बो बांधला होता.<br />
आतून पटकन एक चटपटीत पोरगा उतरला आणि त्यानं गाडीची डिजिटल चावी आणि एक छानसा लिफाफा माझ्या हातात दिला.<br />
केतकीचे डोळे बशीएवढे मोठे झाले होते.<br />
मला काही कळेना...<br />
मी लिफाफा उघडला,<br />
आतमध्ये लिहिलं होतं:<br />
<i>"थँक्स फॉर एव्हरीथिंग" </i><br />
आणि खाली अल्फाजची लफ्फेदार सही होती.<br />
<br />
झप्पकन बाजूनी एक टॅक्सी गेली आणि ड्रायव्हरनी मला हात दाखवल्याचा भास झाला.<br />
<br />
<b>---------------------------------------- समाप्त </b><b>----------------------------------------</b><br />
<br />
<br />
तळटीपा:<br />
*रासबेरी पाय*<br />
हा छोटासा साधारण क्रेडिट कार्डाएवढा कम्प्युटर प्रोसेसर असतो.<br />
अधिक माहिती:<br />
<a href="https://www.raspberrypi.org/help/what-%20is-a-raspberry-pi/">https://www.raspberrypi.org/help/what-%20is-a-raspberry-pi/</a><br />
<br />
*बिटकॉइन मायनिंग*<br />
बिटकॉईन्स हे इलेक्ट्रॉनिक चलन (Cryptocurrency) आहे.<br />
१ बिटकॉइन = साधारण सव्वासात लाख रुपये (आजचा रेट)<br />
बिटकॉइन मायनिंग ही बिटकॉईन्स मिळवण्याची पद्धत आहे.<br />
त्यासाठी जास्तीत जास्त प्रोसेसर स्पीड असलेले कम्प्युटर्स आवश्यक असतात.<br />
अधिक माहिती:<br />
<a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Bitcoin">https://en.wikipedia.org/wiki/Bitcoin</a><br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=GmOzih6I1zs">https://www.youtube.com/watch?v=GmOzih6I1zs</a><br />
<div>
<br /></div>
</div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-10536404311227535372018-04-06T22:36:00.001-07:002018-04-06T22:36:23.904-07:00काळ्या-पिवळ्या रात्रीची गोष्ट (भाग ११)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"हो पण रिलॅक्स!<br />
तुझा प्रोब फारसा इनव्हॅजिव्ह नव्हता.<br />
तुझ्या हेडरेस्टमधून एक सूक्ष्म नळी गेली तुझ्या डोक्यात फक्त १० मिनटं...<br />
तुला जाणवलंसुद्धा नाही फारसं."<br />
<br />
"का पण", मी कळवळून ओरडलो,<br />
<br />
"कारण पुढे बसणारा माणूस जर स्वतः ड्रायव्हिंग करणारा असेल तर त्याचं मनातल्या मनात ड्रायव्हिंग चालू असतं.<br />
त्याचा समोरचा व्ह्यू जवळजवळ ड्रायव्हरसारखाच असतो.<br />
तो मनातल्या मनात ब्रेक मारतो, टर्न मारतो आणि समोरची गाडी जास्त जवळ आली की घाबरतो सुद्धा<br />
आणि हा पॅसेंजरचा पॅसिव्ह ड्रायव्हिंग करणारा मेंदू आणि ड्रायव्हरचा ऍक्टिव्ह ड्रायव्हिंग करणारा मेंदू...<br />
यातला डेल्टा आम्हाला डेस्परेटली हवा होता.<br />
तो आज मिळाला फायनली तुझ्यामुळे."<br />
<br />
मी पुढे जाऊन रागाने अल्फाजची कॉलर धरली पण आधीच त्यानं मान टाकली होती आणि तो अर्धवट बेशुद्ध अवस्थेत काहीतरी बडबडत होता,<br />
"डेटा -- अपलोड -- टायर -- हवा -- उंची -- झाड" असं काहीतरी.<br />
त्याच्या मानेजवळ लाल नंबर्स आता २८ मिनिटांचा काउंट डाऊन दाखवत होते.<br />
<br />
मला विलक्षण चीड आली या सगळ्यांची, पावसाची, केतकीच्या न लागणाऱ्या फोनची, पडलेल्या झाडाची सगळ्याचीच...<br />
मी बाइकवाल्याला बोललॊ,<br />
"चलो मेरेको छोडो आगेतक"<br />
<br />
तो बावरल्यासारखा झाला,<br />
"लेकिन ये भाईजान का हालत भौत खराब है!"<br />
<br />
"तो बैठ उसको पकडके, मै जा रहा हू!", मी वैतागून बोललो आणि झाडाखालून वाकून जायला लागलो...<br />
<br />
तेव्हढयात मला काहीतरी क्लिक झालं,<br />
अल्फाज अजूनही बरळत होता, "टायर -- झाड..."<br />
मला रहावेना.<br />
मी परत आलो...<br />
बाइकवाल्याला पोलिसांसाठी थांबायला सांगितलं.<br />
अल्फाजचा पडलेला फोन उचलला, मिष्टीनं लोकेशन पाठवलं होतं.<br />
अल्फाजला पॅसेंजर सीटवर बसवून प्रोसेसरच्या उरलेल्या दोन वायर्स जोडल्या लगेच डेटाचं सिंक चालू झालं.<br />
मग मी माझ्या खिशातलं पेन काढलं आणि टॅक्सीच्या चारही टायर्समधली हवा कमी केली...<br />
पूर्ण नव्हे इंचभराने...<br />
मग मी ड्रायव्हिंग सीटवर बसून गाडी चालू केली, गियर टाकला...<br />
आणि गाडी झाडाखालून अलगद बाहेर काढली. (फक्त रेडिओ अँटेना तुटला.)<br />
<br />
क्रमश:</div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-63065179035341835262018-04-04T06:53:00.001-07:002018-04-04T06:53:33.167-07:00काळ्या-पिवळ्या रात्रीची गोष्ट (भाग १०)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"प्लीज एक औ र का म करो मेरा, ये भाई को बाइकपेसे घर छोड दे<br />
उन की औ र त पेटसी हय"<br />
<br />
"आणि तू / और आप?",<br />
आम्ही दोघांनी एकदम विचारलं,<br />
<br />
"मी अनप्लग होतो इकडेच... मशिनगनची फायरींग ऐकून कोणीतरी फोन केला असेलच सो पोलिसही येतील...<br />
पण तो पर्यंत मी अनप्लग झालेला असेन..."<br />
<br />
तेवढ्यात अल्फाजचा फोन वाजला... '<i>मिष्टी कॉलिंग'</i><br />
अल्फाज चमकला,<br />
त्यानं फोन स्पीकरवर टाकला,<br />
"हॅलो मिष्टी तू जिवंत आहेस?"<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
समोरून आवाज आला<br />
"हो बॉस आपल्या अल्टा-माउंट रोडवरच्या बेससेंटरवर आणि तुमच्या फिल्डटीमवर सायमल्टेनियसली हल्ला झाला. मला बारुआचा संशय येतोय"<br />
<br />
"तोच होता तो" अल्फाजनं परत बारुआच्या मुटकुळ्याला एक क्षीण लाथ घातली,<br />
"कोण कोण वाचलं?"<br />
<br />
"फक्त मी वाचले... पण आपल्या गार्डसनी शौर्याने लढा दिला... बारुआची माणसंसुद्धा मेली<br />
आणि मी त्या धामधुमीत आपली सेटअप व्हॅन घेऊन पळाले.<br />
आता बोरिवलीला आहे श्रीकृष्ण नगरला एका मैत्रीणीच्या बंगल्यावर"<br />
<br />
"ठीक आहे आज आपल्याला हवा होता तो डेटा फायनली मिळालाय तो मी अपलोड करेन थोड्या वेळात"<br />
<br />
"हो मला ट्रॅकरवर पीक परफॉर्मन्सचं नोटिफिकेशन आलं, पण तुम्ही बॉस?",<br />
<br />
अल्फाजला बोलताना धाप लागत होती,<br />
"माझा ब्रेनचा चार्ज संपलाय ऑलमोस्ट...<br />
आणि चार्जिंगच्या वायर्स गोळ्या लागून साफ तुटल्यायत.<br />
मी आता पावरसेव्हिंग मध्ये जाईन आणि मग...<br />
एनीवेज गुडबाय मिष्टी... आणि हो मी तुला चीफ सी. टी. ओ. म्हणून प्रमोट करतोय.<br />
या वर्षातल्या सगळ्या मदतीबद्दल थँक्स आणि बारुआचा बोनस सुद्धा तुझ्या इ-वॉलेटला ट्रान्स्फर करतोय मी...<br />
फक्त हा डेटा मस्कला दे आणि त्याच्याबरोबर काम कर पुढे.<br />
लव्ह यु बाय!"<br />
<br />
"एक मिनटं बॉस", मिष्टीचा एक्सायटेड आवाज आला,<br />
"मी बेस स्टेशनचा चार्जर घेऊन आलीय...<br />
इकडे बोरिवलीला येऊ शकलात अर्ध्या तासात तर चार्ज करता येइल आपल्याला.<br />
आत्ता कुठे आहात तुम्ही?"<br />
<br />
"गो- गोरेगावला सर्व्हिस रोडजवळ, हायवेपासून थोडे आत घुसलो होतो पंक्चर काढायला.<br />
फॉर्च्युनर आणि पडलेल्या झाडामध्ये अडकलीय नदियां"<br />
<br />
"मग निघा लगेच मी लोकेशन पाठवते तुम्हाला"<br />
<br />
"एक सेकंद थांब", अल्फाज म्हणाला आणि माझा आधार घेऊन फॉर्च्युनरमध्ये डोकावला<br />
<br />
फॉर्च्युनरच्या इग्निशनच्या गोळ्या लागून चिंधड्या झाल्या होत्या त्या धुडाचा रिव्हर्स घेणं शक्यच नव्हतं... आणि पुढे झाड...<br />
अक्षरशः इंचभरासाठी नदियांचं रूफ अडत होतं झाडाला.<br />
<br />
"बाइकसे लेके जाता हू भाईजान फटाफट", बाइकवाला बोलला.<br />
<br />
"नाही - माझा ब्रेन आणि प्रोसेसरचं सिंक - परत करावं लागेल - त्या मुर्खाने प्रोसेसर रिस्टार्ट केल्यामुळे.<br />
मी गाडीशी आत्ता डिसकनेक्ट झालो - तर आजचा सगळा डेटा - इरेझ होईल.<br />
मला गाडीशी कनेक्ट - रहावंच लागेल.", अल्फाज हट्ट सोडत नव्हता.<br />
<br />
"अरे भोसड्यात गेला तो आजचा डेटा यार", मी ही वैतागून बोललो.<br />
<br />
"असं नको बोलूस" अल्फाजनं त्याच्या गार हातात माझा हात घेतला,<br />
"म- म ला कन्फेस करायचंय...<br />
तू- तुला अशी शंका नाही का आली की हे गाडीला मेंदू जोडण्याचं जुगाड - म - माझ्या प्रायव्हेट आलिशान गाडीलासुद्धा करता आलं असतं...<br />
मग हा सगळा टॅक्सीचा व्याप का?"<br />
<br />
"माझ्या डोक्यात आला होता तो कीडा पण ह्या सगळ्या गोळीबारीत राहून गेलं ते"<br />
<br />
"मिष्टी सांग त्याला", अल्फाजला बोलणं ऑलमोस्ट अशक्य झालं होतं आता.<br />
<br />
मिष्टी स्पीकरवर सांगू लागली,<br />
"आम्हाला ड्रायव्हरचं परस्पेकिटव्ह कळत होतं बॉसच्या मेंदूतून.<br />
पण आम्हाला आणखी एक पर्स्पेक्टिव्ह हवं होतं अशा माणसाचं की:<br />
जो रिझनेबली तरुण असेल,<br />
आणि ज्याला ड्रायव्हिंग येत असेल<br />
आणि जो पुढे बसेल बॉसच्या बाजूला.<br />
शिवाय आमचा कोणी कलीग घेऊन चाललं नसतं कारण आम्हाला अगदी स्पॉन्टॅनिअस रिऍक्शन्स हव्या होत्या.<br />
म्हणून हा सगळा टॅक्सीचा उपद्व्याप."<br />
<br />
मला ते टोचल्याचं फीलिंग आठवलं,<br />
"म्हणजे भेंचोत तुम्ही माझ्या डोक्यातही प्रोब घातलात?" मी किंचाळलो.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
क्रमश:</div>
</div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-76653147097482071802018-04-01T02:37:00.002-07:002018-04-01T02:37:44.373-07:00काळ्या-पिवळ्या रात्रीची गोष्ट (भाग ९)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
समोर एक झाडाची फांदी वादळी वाऱ्याने अर्धवट तुटून साधारण जमिनीपासून पाच फूट उंचीवर तरंगत होती.<br />
टॅक्सी गेली नसती त्याच्याखालून... किंSSSचित अडत होती ती.<br />
अल्फाजनं दात ओठ खाऊन स्टिअरिंगवर हात मारला.<br />
पाठी रोंरावत येऊन फॉर्च्युनर थांबली आणि बारुआ खाली उतरला आता त्याच्या हातात मशिनगन होती.<br />
<br />
"मी गाडी आडवी लावतो तू ... झाडाखालून पळून जा", अल्फाज पुटपुटला.<br />
मला काहीच समजलं नाही...<br />
पण दुसऱ्याच क्षणी अल्फाजनी फुल्ल स्पीडमध्ये रिव्हर्स मारला आणि बारुआच्या अंगावर पाठमोरी गाडी नेता नेता हॅन्डब्रेक खेचला...<br />
त्यामुळे बेसिकली आमची गाडी बारुआच्या समोर आडवी लागली...<br />
त्याच्या समोर अल्फाज असल्यामुळे मला कव्हर मिळालं आणि अल्फाजनी मला पॅसेंजर डोअरमधून बाहेर ढकललं.<br />
<br />
त्याचवेळी बारुआनं मशिनगन चालवली... रँडम गोळ्यांची फैर टॅक्सीवर तडतडली... <br />
इतक्यात पाठून अवचित वॉंव वॉंव करत आलेल्या बाइकवाल्यानं हाताचा फटका फाडकन बारुआच्या मानेच्या मागे मारला...<br />
बारुआ त्या सडन थापेने उलटा-पालटा झाला त्याच्या मशिनगनचं तोंड मागे वळलं आणि मशिनगन त्याच्या फॉर्च्युनरवरच थडथडली...<br />
पाठून बंदूक उपसून येणारा त्याचा ड्रायव्हर छाती आवळत खाली कोसळला.<br />
अल्फाजनी दार उघडून बारुआवर झेप घेतली आणि त्याला लाथाबुक्क्यांनी बुकलायला चालू केला...<br />
दूर उडालेली मशिनगन अल्फाजनं दात ओठ खाऊन हातात घेतली आणि तो बारुआला गोळ्या घालणार... इतक्यात मी आणि बाइकवाल्याने त्याला कसाबसा थोपवला.<br />
<br />
अर्धमेल्या बारुआला आम्ही टॅक्सीतल्या लगेजच्या रोपनी घट्ट बांधला.<br />
अल्फाज तरीही त्याला लाथा घालत होता...<br />
त्याला कसाबसा आवरत बाईकवाल्याने हेल्मेट उतरवलं... तोच होता मघासचा कडक्या ज्याला अल्फाजनं वाचवलं होतं.<br />
<br />
तो भडाभडा बोलू लागला,<br />
"भाईजान आपने मेरेको बचाया और हेल्मेट को वास्ते डांटा, तभी मै गर्लफ्रेंडको मिलने जा रहा था टाऊन साईडमें.<br />
वो बेचारिका कल एक्झाम है फिर भी उसको प्यार का वास्ता देके बाहर बुला रहा था मै...<br />
लेकिन वो ऍक्सिडन के बाद दिमाग ठिकाने आया मेरा...<br />
उसको फोन करके बोला मै... नही मिलते है... तू पढ अच्छेसे करके.<br />
और मै भी सिधा 'U' मारके वापस घर निकला.<br />
वो बुर्जीपावकी गाडीके इधर आप दिखा तो सोचा आपको ठिकसे थँक्स बोलू...<br />
लेकिन तब्बीच वोह गुंडे लोग आपके पीछे लगा और फिर मै भी चेस मारा उनको!"<br />
एक्साईटमेंटनी थरथरत होता तो.<br />
<br />
"थँक यु दो स्त", अल्फाजचे शब्द थोडे अडखळत होते आणि आत्ता माझं लक्ष गेलं.<br />
त्याच्या मानेवरचा दिवा पूर्ण लाल रंगात कॉन्स्टन्ट लुकलुकत होता.<br />
<br />
क्रमश:<br />
<br /></div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-742118667873962034.post-75241630121436480272018-03-31T11:09:00.000-07:002018-03-31T11:09:57.153-07:00काळ्या-पिवळ्या रात्रीची गोष्ट (भाग ८)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
अल्फाजनी मला हळूSSSच पायाने ढोसलं.<br />
<br />
"पासवर्ड: <i>नदियां२५०४</i>", अल्फाज बोलला...<br />
<br />
बस अगदी समोर आली टॅक्सीच्या...<br />
हायबीम लाइटने पाठच्या दोघांचेही डोळे दिपले क्षणभर...<br />
<br />
त्याचक्षणी अल्फाजने बारुआची बंदूक वळवली आणि अंजाला गोळी घातली...<br />
सायलेन्सरचा दबका आवाज झाला आणि अंजानी मान टाकली,<br />
पण बारुआची बंदुकीवरची पकड घट्ट होती...<br />
आता बारुआ आणि अल्फाजची बंदुकीसाठी झटापट चालू झाली,<br />
तेव्हढ्यात माझीही ट्यूब पेटली आणि मीही अल्फाजच्या मदतीला गेलो...<br />
<br />
बारुआनी आम्ही दोघं त्याला भारी पडणार हे ओळखून टॅक्सीचा दरवाजा उघडला आणि बाहेर उडी मारली...<br />
जरा लांब कोपऱ्यात बारुआची पांढरी फॉर्च्युनर उभी होती तिच्या ड्रायव्हरने गडबड पाहून गाडी चालू केली.<br />
आमच्या टॅक्सीवर गोळ्या तडतडल्या आणि अल्फाजनी सुद्धा वॉंवकन टॅक्सी चालू केली.<br />
अल्फाजनं रप्पकन राईट मारला.<br />
आरशात मला बारुआ फॉर्चुनरमध्ये बसताना दिसला आणि फॉर्च्युनर शिकारी कुत्र्यासारखी आमच्या मागे लागली.<br />
समोरचा रस्ता मेट्रोच्या कामासाठी बंद केला होता आणि डावीकडे उंच फूटपाथ होता...<br />
गाडी चढली नसती त्याच्यावर पण अल्फाजनी थाड्कन पत्रा मरून एक मेट्रोचा जाड पत्रा खाली पाडला आणि तिरक्या पडलेल्या पत्र्यावरून गाडी रोंरावत फूटपाथवर चढवली.<br />
फॉर्च्युनर तिकडे झक मारत रिव्हर्स घेत होती.<br />
अल्फाजनं थोड्या अंतरावर कडक मातीचा फूटपाथला चिकटलेला एक उतार हेरला आणि गाडी त्याच्यावरून सर्व्हिसरोडवर उतरवली. आता आम्ही हायवेला लागलो की सुटलो...<br />
तेव्हढ्यात अल्फाजनी काच्चकन् ब्रेक मारला...<br />
<div>
<br /></div>
क्रमश:</div>
Nil Artehttp://www.blogger.com/profile/02522152888865916491noreply@blogger.com0