Monday 13 November 2023

सजनी शिंदे का व्हायरल व्हिडिओ नावाचा अंडरडॉग

त्या दिवशी अवचित एक थोडी विंडो मिळाली रविवारी रात्री. 

"आत्मपॅम्फ्लेट" बघायचा का "सजनी..." असं चाललं होतं. 

बघायचेत तर दोन्ही. 

पण जगण्याची तारांबळ, इ एम आय, अप्रेझल रेटींग, कुटुंबातल्या कुरबुरी, चाळिशीपारच्या तब्येतीच्या तक्रारी अशा मोठ मोठ्या भूतांशी लढताना "वेळ" ही फर्स्ट वर्ल्ड कमोडिटी होऊन जाते आणि काही सारख्याच वजनाच्या नितांत रेकमेन्डेड गोष्टींसाठी सोफी'ज चॉईस वापरावाच लागतो. 

तर सजनी जिंकला कारण दिग्दर्शक मिखिलची प्रत्यक्ष भेट झाली नसली तरी त्याची आई मुसळे काकू ह्या आमच्या शेजारी.

(भारी गोड कुटुंब!!!)  

त्यामुळे हा पिक्चर थोडा घरचाच समजतो मी आणि बायको. 

सो आत्मपॅम्फ्लेट सॉरी भाई भेटू लवकरच. थिएटरला नाही तर ओ टी टी ला _/\_

तर सजनी...

ह्याची मला पात्रं, कथा आणि ट्रीटमेंट (प्रॉडक्शन ? डिझाईन??) हे तिन्ही फार फार आवडलं. 

कमीत कमी स्पॉयलर्स देत ह्या तिन्ही गोष्टींविषयी लिहायचा सायास करतो. 

अर्थात ह्या तिन्ही गोष्टी लव्ह सेक्स आणि धोखा सारख्या एकमेकांत उडक्या मारणारच. 

ते जरा ऍडजस्ट मारा. 

पात्रं:  

राधिका मदन हा कडक अभिनयाचा (छोटा) ऍटमबॉम्ब "मर्द को कभी दर्द नही होता" पासूनच आवडलेला.

मग "रे" मध्ये तर तिच्या राधे माँ चा हार्डकोअर फॅन झालेलो. 

("कुत्ते" मात्र वाईट होता पण तो तिचा दोष नव्हे)    

इकडेही तिनं परफेक्ट उचलेला पुण्यात पी. जी राहणाऱ्या नगरच्या मराठमोळ्या मुलीचं बेअरिंग खास. 

अशा लहान गावातून पुण्यात आलेल्या मराठी मुलींमध्ये बोल्डपणा, व्हल्नरेबिलीटी, स्ट्रीट स्मार्टगिरी, आणि परंपराशरणता ह्याचं फार फार डेडली मिश्रण असतं. 

(आणि अशा काही एक मुलींना मी काहीएक मर्यादेपर्यंत दुखवलंय आणि दुखवून घेतलंय सुद्धा.) 

त्यांचा तोच बोल्डपणा + व्हल्नरेबिलीटी + स्ट्रीट स्मार्टगिरी + परंपराशरणता ह्या मूव्हीच्या मेन इव्हेंटला, जो एक व्हायरल व्हिडीओ आहे त्याला कारणीभूत होतो. 

हे नावातच असल्यामुळे हा स्पॉयलर नव्हे.

त्या व्हायरल व्हिडीओने कोणाचातरी जीव जातो आणि, 

मग व्हू डन इट, व्हाय व्हू डन इट आणि हाऊ व्हू डन इटच्या शक्यतांचा रशियन रोले धूर्तपणे गरागरा फिरत राहतो. 

तपासकाम करणाऱ्या इन्स्पेक्टरच्या रोलमध्ये डूबर-मन मॅम निम्रत कौर अर्थातच क्लास.

ह्या ताईसुद्धा लंच-बॉक्सपासूनच आवडत्या. 

बाय अँड लार्ज मराठी लोकांच्या आणि मराठी सेटअपच्या ह्या बॉलीवूड सिनेमात तिचं असणं बाय डिझाईन आहे. 

निम्रत कौर ऍज ऍन ऍक्टर आणि आतलं पात्र सुद्धा परप्रांतीय असणं ह्याची एक खास गम्मत आहे.  

ती ज्या काही आत्मविश्वासाने "कंठाळी सन ऑफ द सॉइल्स"ची टेबलं अलगद उलथवते ते पडद्यावरच बघा.

आता अर्थातच आपले नेहेमीचे यशस्वी मराठी कलाकार जे ह्या चित्रपटात अजिबातच बिनचूक शाईन करायचं थांबत नाहीत. 

तसंही मेन हिरो इन्स्पेक्टरच्या विश्वासू सपोर्टींग पार्टनरचा पार्ट म्हणजे आपल्या गुणी मराठी ऍक्टर्सचं घट्ट होम पीच झालंय.  

मला वाटतं सेक्रेड गेम्सपासून. 

इकडेही त्या रोलमध्ये आपला चिन्मय मांडलेकर फ्लॉ-लेसच.

बाकी सुबोध भावे, अक्षय टंकसाळे, आणि इतर बरेच मराठी लोक्स अर्थातच रॉकींग. 

भाग्यश्री मला आधी थोडी "जड" किंवा "लॉस्ट" वाटली पण नंतर नंतर शेवटाकडे तिचंही इंजिन गरम होत जातं. 

आशुतोष गायकवाडही सजनीच्या भावाच्या रोल मध्ये फार मस्त.

ह्या फ्रेश चेहेऱ्याला मी नक्कीच फॉलो करेन.  

पण मला सगळ्यात आवडलाय तो सजनीचा फियान्से (प्लेड बाय सोहम मुजुमदार)

थोडे जास्त स्पॉयलर्स येथे आहेत. 
>>>    

असा हार्मलेस वाटणारा, चष्म्याआड लुकलुकते डोळे असणारा पण सगळ्यात खंगरी आणि चालू मित्र आपण सगळ्या ग्रुप्समध्ये बघतोच. 

इकडे त्याचं बेरकी पॅसिव्ह ऍग्रेसिव्ह होत फियान्सेला मांजर उंदरासारखं खेळवणं, 

व्हल्नरेबल ते थंड क्लिनिकल आय टी. वाला ह्या दोन टोकांत आंदोळत रहाणं,

मॉडर्न नवतरुण म्हणता म्हणता मांजरीच्या नख्यांसारखं अलगद नकळत शॉव्हनिझम परजणं . 

हे सगळं फार फार कसबीपणे उतरलंय ह्या पात्राकडून.  
>>>

स्पॉयलर समाप्त 

त्याचा टी. व्ही इंटरव्ह्यूचा सीन खास. 

ट्रीटमेन्ट:

पुणे हेही जवळ जवळ एक पात्र म्हणूनच येतं ह्या मुव्हीत. 

मार्झोरीन, मध्यवर्ती पुण्यातली स्वस्तातली पी. जी. देणारी जुनी घरं, नाट्यमंदिरं, प्रसिद्ध ऍटिट्यूडवाल्या खानावळी, चाळीस एक मैलावरची टेमघर डॅम सारखी स्थळं. 

ही  सर्व लोकेशन्स फारच ओळखीची असल्यामुळे बघायला मजा आली. 

पुणेरी अपमान, पुणेरी गुंठा मंत्री स्टाईल गुंडगिरी, आणि निनिर्विष सेन्स ऑफ ह्युमर हे सर्व डायलॉग्ज आणि सीन्स मधून येत रहातं. 

इथंही कडक पोळ्यांविषयीचा एक विनोद पुढे होणाऱ्या घटनेची अभद्र चाहूल देत जीव घाबडवून टाकतो.          

कथा:

चांगली कथा हा अर्थातच चित्रपटाचा गाभा असतो. 

आजकाल बरेच चित्रपट कुठल्या तरी स्पॅनिश / युरोपिअन चित्रपटातून उत्तम कथा अधिकृतरीत्या उचलतात आणि तिला देशी अंगडं टोपडं चढवतात.  

तेही ठीकच. 

पण जेव्हा खास आपल्या मुळांतली, फ्रेश, पहिल्या धारेची, वर्जिनल कथा जेव्हा आपण शून्यातून बनवतो 

तेव्हा तिची ऐट वेगळीच असते. 

(इथे "रेगे"ची आठवण काढल्याशिवाय राहवत नाहीये, "लंचबॉक्स" आणि "मसान"सुद्धा)

"सजनी..."चा मला वाटते दिग्दर्शकही सहलेखक आहे.

लेखकांच्या टीमला खास मिठ्या आणि पाप्या. 

कथा सांगण्याचा वेडेपण अर्थातच मी करणार नाहीये. 

पण नॉन लिनिअर शैली, भयाण सिच्युएशनमधले ऍब्सर्ड विनोद, प्रत्येकाचे आपापले अजेंडे असणं (थोडंसं "अग्ली" सारखं),
हे सगळं इकडे एकमेकांत चपखल बसतं. 

आपली कॅन्सल कल्चरची मानसिकता, प्रत्येक गोष्टं व्हिडिओत शूट करायची वेडी-बिद्री असोशी, मिडीया वापरून जनमत मॅनिप्युलेट करता येणं, परंपराशरणता ह्या सगळ्यावर फार फार बोचऱ्या पध्दतीने हा पिक्चर टिपणी करतो. 

आणि फार फार फार रंजक पद्धतीने. 

जरूर बघा. 

माझ्या अक्षम्य आळशीपणाने हा नॉन-रिव्ह्यू येईस्तोवर हा छोटूला मूव्ही थेटरांतून उतरलाय. 

पण ओ. टी. टी. वर लवकरच येईल तिकडे लक्ष ठेवा. 


- नील आर्ते (डायरेक्टरचा प्राऊड शेजारी) 


        

   


   

  

  

  


     

 




 

Monday 14 August 2023

(देह-फुलं: ७) लँडींग

त्यानं तिच्या बुझम्समध्ये डोकं घुसळलं. 

डोकं दाबत दाबत आणखी आत आत जाऊ दिलं. 

तिनं आळसावलेले डोळे उघडत ऊं ऊं SSS करत फारसं एन्करेजमेंट नसलं तरी विरोध नक्कीच नसल्याचा सिग्नल देत त्याला एक पापी घेऊ दिली. 

त्यानं तिच्या सुती जुनाट अशक्य कम्फर्टेबल पजामात मागून हात घालत हलकेच दाबलं आणि तो पुटपुटला... 

चांद्रयान पण असंच लँड होऊ देत यार!

मऊ मऊ सॉफ्ट सॉफ्ट!! 

Friday 14 January 2022

मांजा (sober)

संक्रांतीपूर्वी एक आठवडा:
कॉलनीतल्या गच्चीवर पोरांचा गलका चालला होता.
'नारळ', 'तपेली' आणि मन्या सिनियर पतंगबाज.
नारळ काय काटाकाटीतला नव्हता. तो आपला सुम्ममध्ये पतंग बदवून मजा बघत बसायचा... कोणाच्या अध्यात ना मध्यात.
तपेलीचा पतंग नुकताच 'कायपो छे' झालेला आणि क्लासची वेळ झाल्यामुळे तो कल्टी मारायच्या तयारीत होता.
मन्या मात्र फुल्ल फॉर्ममध्ये होता. तसा तो नेहमीच असायचा.
लागोपाठ चार पतंगी कापल्या होत्या त्यानं.
चार तोळे कडक खरवाल्या बदामी मांजाची पूर्ण फिरकी बदवून आकाशात इवलूसा ठिपका दिसत होता त्याचा पतंग.
पूर्ण स्थिर, गुम्म... घारी-बिरींनापण पाठी टाकून वर वर चालला होता त्याचा दुरंगा.

बाकी तीन-चार छोटी पोरं इकडे तिकडे लुडबुडत होती.
सुमितनं तर चक्क प्लास्टिकच्या पिशवीला दोरी बांधून तीच उडवायची ट्राय चालवली होती.
सिध्धूनी घरच्या घरीच लोकसत्ताचा हीराच्या काड्या लावून पतंग बनवलेला.
पण तो काय नीट जमला नव्हता. कठड्यावरच ठाप खाऊन परत परत सिध्धूच्या तोंडावरच येत होता तो.
पिनाकनं मात्र छान छोट्याश्या फिरकीला मांजा गुंडाळला होता.
आईच्या मागे लागून छोटूशी पतंगपण आणली होती.
खूप म्हणजे खूप आवडायची त्याला पतंग. या सगळ्या दादा लोकांसारखीच आकाशात उंच पतंग बदवून काटाकाटी करायचं त्याचं आवडतं स्वप्न होतं.
मागे एकदा तपेलीदादानं बदलेली पतंग पिनूच्या हातात दिली होती थोडावेळ, तेव्हा खूप मस्त वाटलेलं त्याला.
दूरवर गेलेली पतंग जवळजवळ आकाशाला टेकलेली... इतक्याजवळ की पतंगीवर मेसेज लिहिला तर तो बाबांपर्यंत पोचेल बहुतेक.
आणि तो मांजा... अस्सा वाऱ्यानं वाकडा झालेला... स्टाईलमध्ये.
मागच्या वर्षी बाबा होते तेव्हा तो, आई आणि बाबा त्या जंगल सफारीला गेले होते.
तिकडचा जंगलातला रोडसुद्धा असाच होता... ऐटबाज वाकडा... त्याची आठवण झाली त्याला.
पतंग तिकडे लांबवर असली तरी मांजा त्याची बोटं ओढत होता...
पॅंटला धरून हळूहळू खेचणाऱ्या माऊच्या पिल्लासारखा वाटलेला त्याला तो मांजा...
हातातून सोडूच नये असं वाटलेला... पण तेवढ्यात त्याला पाठीमागे काहीतरी टोचलेलं...
बघतो तर मन्यादादा त्याला एकदम पाठी चिकटून उभा असलेला...
आणि विचित्र हसत असलेला... पण मग नारळदादा मन्यादादाला ओरडलेला.
 
पण त्या दिवसानंतर पिनू मन्यापासून जरा लांबच राह्यचा.   
आत्ताही तो थोडं अंतर राखूनच होता.
पतंग काय विशेष उडत नव्हती त्याची खरंतर... पण तो आपला प्रामाणिकपणे सगळ्या दादा लोकांचं बघून पतंगीला टिचक्या देत होत्या.

इतक्यात वरती आकाशात दिलावरचा कौवा सरसरत आला आणि मन्या तरारला.
दिलावर म्हणजे मन्याचा एक नंबर रायव्हल. प्रेरणावरून दोघांमध्ये ठसन चालू होती.
मन्यानं कावळ्यासारखा एक डोळा समोरच्या खिडकीत वळवला.
दळवींची प्रेरणा चहा पीत खिडकीतच उभी होती... बेस्ट चान्स... इम्प्रेशन मारायचा.
त्यानं आपली पतंग किंचित उतरवून दिलावरच्या पतंगीवर क्रॉस टाकली आणि तो रापराप घसटी मारायला लागला.
दिलावर सुद्धा तिकडून घसटायला लागला.
प्रेरणापण वरच बघत होती.
'च्यायची दिल्याची पतंग लटकवून दोन्ही पतंगी उतरवून दाखवायच्या प्रेरू डार्लिंगला.'
मन्या तापला.

पिनाक थोडं बाजूला धडपडत होताच...
इतक्यात एक रँडम वाऱ्याचा झोत आला आणि त्याची पतंग मन्याला क्रॉस पडली...
अगदी हातभर अंतरावर...
पिनाक थोडा गडबडला आणि त्यानं पतंग खेचली... आणि...
मन्याचा मांजा सपकन तुटला!

मन्याला क्षणभर काही कळलंच नाही... की गॅलरीत प्रेरणा खदाखदा का हसतेय ते...
मग त्याला उं SSS च आकाशात गुल झालेली पतंग दिसली... आणि त्याची तार सटकली.
त्यानं भांबावलेल्या पिनाकच्या फाडकन एक कानफटात मारली, "चुत्या साला. मध्ये मध्ये आपली #$ घालतोय."
तो पिनाकला अजून मारणार होता पण तपेली आणि नारळनी त्याला पकडला.

पिनाकच्या डोळ्यासमोर अंधारल्यासारखं होत होतं...
फुटणारं रडू आवरत त्यानं पतंग घेतली आणि तो खाली आला.
त्यानं कुलूप काढून दार उघडलं. आई ऑफिसमधून यायला अजून दोन तास तरी होते.
वाटीत खाऊ काढून ठेवला होता तिनं... पण त्याचा गाल दुखत होता आणि मूडही नव्हता.
त्यानं पतंग-फिरकी टी.व्ही.खाली ठेवली आणि त्याला एकदम आठवलं,
'डांगूल'ला खाणं द्यायचं विसरूनच गेला होता तो.
त्यानं फ्रीजमधून डेअरी-मिल्कचा छोटासा तुकडा काढला आणि तो गॅलरीतल्या तुळशीजवळ आला.
त्यानं हलकेच हाक मारली आणि आणि कुंडीतून गांडुळासारखा दिसणारा सोनेरी-हिरवट रंगाचा डांगूल सरसरत बाहेर आला.
त्यानं प्रेमानं पिनूच्या हाताला हलकेच दंश केला आणि त्याच्या हातातलं चॉकलेट मटामटा खाल्लं.
डांगूल पिनूचा बेस्ट फ्रेंड होता. सगळं सगळं सांगायचा तो डांगूलला.

Tuesday 14 September 2021

लेखक महाशय

ऑक्टोबर-एंडच्या त्या निवांत दुपारी वरच्या फ्लॅट्समधल्या प्रि-दिवाळी शंकरपाळ्यांच्या तळणाच्या घमघमाटात सायकिऍट्रिस्टने आपल्या कॅडल-रोडवरच्या क्लिनिकचा दरवाजा उघडला आणि प्रसन्न हसून नवीन पेशंटला आत घेतलं. 

खरं तर पेशंटनी अपॉइंटमेंट घेतलेली नव्हती पण लकीली दोन सिटींग्ज लागोपाठ कॅन्सल झाल्यामुळे त्याला फीट करता आलं सायकिऍट्रिस्टला. 

पेशंट आत आला. अगदीच निवांत दिसत होता.  

सायकिऍट्रिस्टचं प्रायमरी ऍनालिसिस मनातल्या मनात झरझर चालू झालं. 

शिडशिडीत गोरटेला, दात किंचित पुढे, पण एकंदरीत दिसायला छान, फिटींगचा ब्रँडेड (बहुतेक "रेअर रॅबिट") कोबाल्ट ब्लू शर्ट आणि सुंदर विटलेली गुडघ्यावर फाटलेली रिप्ड डिझेल "जीन्स"!

केस थोडे अस्ताव्यस्त, 

डोळे पाणीदार पण थोडे थकलेले किंवा नुकतेच जरुरीपेक्षा जास्त झोपून आल्यासारखे. 

हालचाली अगदीच संथ.

खूप खूप श्रीमंत किंवा खूप खूप दुःख भोगलेल्या माणसांना कुठेच पोचायची घाई नसते आणि हा बहुतेक दोन्ही होता. 

दोघांनी आपापल्या जागा घेतल्या. 

सायकिऍट्रिस्टनं काही मिन्टऺ अशीच जाऊ दिली. 

त्यांच्या व्यवसायात पॅसिव्ह असणं फार महत्त्वाचं होतं. 

पेशंटचं भडाभडा बोलणं बहुधा पहिल्या मिन्टालाच चालू व्हायचं. 

नॉर्मली पहिला शब्द सायकिऍट्रिस्ट दहा मिनटांनीच काढायचा. 

तोपर्यंत पेशंट भरपूर काही बोलून टाकायचा. 

आणि त्याला अजूनही भरपूर काही बोलायचं असलं तरी ते सगळं आधीच्याच दहा मिन्टाऺची रिडन्डन्ट पुनरावृत्ती असणार हे त्याला अनुभवाने माहित झालं होतं. 

आत्ताही... सायकिऍट्रिस्ट त्या व्हर्बल विरेचनाची वाट पहात राहिला... 

एक मिन्टऺ... दोन मिन्टऺ... तीन 

हे पेशंटसाहेब मात्र मस्त समोर बसून फक्त मंद मंद हसत होते. 

आता मात्र एक ढुशी द्यायलाच हवी,

"बोला साहेब आज क्लिनिकवर येऊन मला भेटावंसं वाटण्याचं काही खास कारण?

हाऊ कॅन हेल्प यु??"

मंद मंद हसणारा पेशंट आणि रुंद हसला. 

स्माईल छान होतं त्याचं. 

हसू डोळ्यांपर्यंत पोचून त्याचे पिंगट घारटेले डोळेही हसत होते. 

त्या पिंगट घाऱ्या नजरेवरून सायकिऍट्रिस्टला उगीचच सुहास शिरवळकरांचा "दारा बुलंद" आठवला.  

त्याची पिंगट घारी नजर, पिळदार बॉडी...

त्याचे ते बादल, शीतल, मधुर  वगैरे साथीदार... 

माल सुंदर बहीण सलोनी... 

जेसलमेरमधल्या त्या वेस्टर्न टेक्सासस्टाइल थरारक गन फाइट्स... 

एक गोळीचे सात तुकडे करून एकाच वेळी डागणारी सात नळ्यावाली दाराच्या शत्रूची बंदूक!  

सायकिऍट्रिस्ट हरवलाच दोन मिन्टऺ! 

पण त्याला इकडे आपण डॉक्टरच्या खुर्चीवर आहोत हे फायनली आठवलं आणि त्यानं पुन्हा जोर मारला. 

"साहेब कसं आहे ना बरेचदा आपला प्रॉब्लेम शेअर करण्यातूनच आपोआप सोल्यूशन मिळून जातं. 

किंवा कधीकधी तर शेअर करणं हेच सोल्यूशन असतं. 

ट्रस्ट मी. तुम्ही वाटल्यास मला तुमचा मित्र समजा ह्या सेशनपुरता तरी."

पेशंटनं ओठ मुडपले. त्यानं तोंड उघडून परत मिटल्यासारखं केलं. 

"शिवाय आपल्याला वेळेचंही  भान ठेवायला हवं. कारण पुढची अपॉइंटमेंट लवकरच येईल... सो... "

पेशंट अस्वस्थपणे चुळबुळत राहिला आणि काही क्षण आणि मग त्याचा निर्णय झाला. 

फायनली लीप ऑफ फेथ घेणाऱ्या बंजी-जंपरसारखा त्याचा चेहेरा वेडा वाकडा झाला क्षणभरच... 

आणि तो बोलू लागला,

Friday 16 July 2021

मालफंक्शन

 'पूजा की थाली' सिरियलच्या हजाराव्या एपिसोडची पार्टी...

डिसेंबर महिन्यातला सुखद गारवा...
'मॅरियट-जुहू' च्या बाहेर एकामागोमाग एक गाड्या सुळ्ळकन लागत होत्या आणि तारे तारका आत शिरत होते.
सगळा पोर्च 'डिओर', 'शनेल', 'हर्मिस' ...आणि व्हॉट नॉट परफ्युम्सच्या वासानी प्रमत्त यौवनेसारखा घमघमत होता.

सगळ्यात आधी आली पी. के. टी. (पूजा की थाली) चा हिरो रचित सिन्हाची 'बीमर'.
आपल्या दोन्ही गालांवरच्या खळ्या फोटोग्राफर्सनी पुरेशा टिपल्यायत याची खात्री करून तो दोन्ही हातांनी विजयी बट्ट्या दाखवत आत घुसला.

त्याच्या पाठोपाठ पी. के. टी.ची व्हॅम्प सिम्रन शर्मा आली.
ऑडीतून उतरल्या उतरल्या तिनं सटासट पाठमोऱ्या पोझेस दिल्या.
खोल खोल उतरत्या बॅकलेस काळ्या गाऊन मधल्या संगमरवरी पाठीचे पुरेसे फोटो निघाल्यावर ती आत गेली.

तेवढ्यात काळीशार मर्स आली आणि फोटोग्राफर्स थोडे सैलावले.
सिरियलची हिरॉईन पूजाचं काम करणारी बरखा आतून उतरली... पांढऱ्या शुभ्र साडीत.
तिनंच होस्ट केली होती आजची पार्टी.
बरखाचा सत्यनारायणाच्या प्रसादासारखा गोड चेहेरा, ऑन आणि ऑफ स्क्रीन असलेला 'संस्कारी' ट्रॅक रेकॉर्ड,
आणि अंमळ बोअरिंगच पर्सनल लाईफ (शून्य बॉयफ्रेंड्स) यामुळे पापाराझ्झी फारसे मागे लागायचे नाहीत तिच्या.
हिरॉईन ती असली तरी आजकाल सिम्रनचीच जास्त हवा होती खरं तर.
फोटोग्राफर्सनी कर्तव्यभावनेनं तिचे दोन चार फोटो क्लिक केले...
तिनं पोर्चमध्येच उभं राहून स्वतःच्याच पार्टीला उशिरा पोचल्याबद्दल सगळ्यांची माफी मागितली...
आणि अचानक धुवाधार पाऊस सुरू झाला...
फोटोग्राफर्स आपले महागडे कॅमेरे झाकायला धडपडू लागले...
बरखा आत धावायला लागली... पण तिचा पदर कारच्या दारात अडकला होता...
तो सोडवायच्या प्रयत्नात ती चिंब भिजली...
इतक्यात एका फोटोग्राफरचं लक्ष तिच्या शुभ्र भिजक्या ब्लाऊजकडे गेलं...
त्याचे डोळे विस्फारले...
आणि मग शंभर हजारो लाखो फ्लॅश लखलखत राहिले.

Tuesday 26 November 2019

मुंबई कोलाज: बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला हय्!

झालं असं की मी माझ्या फायनॅन्शियल ऍडव्हायझरला एक बारीक शंका विचारायला फोन केला.
(हे असं बोललं की आपण करोडोंत खेळत असल्याचा फील येतो... असो)

तर हा मनुक्ष अस्सल मुंबईकर.
एका बाबांचा निस्सीम भक्त.
बाबांना जाऊन काही वर्षं झालेली वगैरे.
त्याच बाबांचा अवतार 2.0 मुंबईत येणार असल्याने हा सध्या प्रचंड एक्सायटेड!

आणि त्याची चूक-बरोबर श्रद्धा ह्या पोस्टचा मुद्दा नाहीयेच...
मुद्दा वेगळाच हय!

तो त्याच्या चेंबूरी-सिंधी-चटपटीत बंबैय्या हिंदीत बोलला,
"निलेश भाय थोडा बिझी हूँ दो दिन
xxxxxx बॉम्बे आ रहे है
बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला हय्!"

अयाई गं...
मुंबईचा आख्खा धेडगुजरी फ्लेवर शब्दोशब्दी ठासून भरलाय ह्या वाक्यात!

गुगल ड्राइव्हमध्ये खोल खोल कुठेतरी लपून ठेवलेला एक्सचा टॉपलेस फोटो अवचित समोर यावा
आणि छातीत एक आठवणीची बारीक कळ उमटावी...
तसा "मिसिंग मुंबई"चा बारीक ऍटॅक आला मला...

एक एक शब्द नीट बघूया जरा यातला.

उसका:
मुंबईकर तसंही "आपके" / "उनके" वगैरे आदरार्थी भाव कोणालाच देत नाहीत.
अगदी "उसके"ही नाही!
"उसका"तला शेवटचा आकार हा खास मुंबईचाच.
उदाहरणार्थ:
"उसके गाडीमे जायेंगे" म्हणा
आणि आता...
"अरे सेजल उसका गाडीमे जायेंगा ना" म्हणा
दुसऱ्या वाक्यात खाट्टकन् तो...
शनिवारी रात्री तीन मुलं आणि दोन मुली छान तयार होऊन, कल्याण / वाशी किंवा मिरारोडवरून, वडलांच्या मिनतवाऱ्या करून घेतलेली वॅगन-आर घेऊन मरीन ड्राइव्हला जाण्याचा फील आपोआप येतोना...
तो "उनके" किंवा "उसका"मध्ये नाहीना येऊ शकत बॉस!

बॉडीमे:
हा शब्द तर स्पीक्स फॉर इटसेल्फ!
"माझी चोर-बॉडी आहे रे चुत्या!"
हे वाक्य छातीच्या फासळ्या दाखवत म्हणणारा एकतरी किडकिडीत पत्र्या पोरगा प्रत्येक नाक्यावर असतो.
आणि मजा म्हणजे सम हाऊ हा चोर-बॉडीवाला बारक्या हटकून मारामारीत पुढे असतो.
सिंगल फासळी आणि डेअरींगचं कायतरी अजब कनेक्शन आहे कसं कोण जाणे.

घुस:
सकाळची विरार-चर्चगेट लोकल आणि वसई स्टेशन... पिरियड!

गयेला:
हे आयेला / गयेला चा तर मुंबईला कॉपीराईट घेता यावा आरामात.
मुंबईची टपोरी लँग्वेज दाखवण्यासाठी लाखो पिक्चर्सनी क्लिशेड केलेलं.
पण बऱ्याच दिवसांनी ऐकलं...
आणि काही क्लिशेड गोष्टींना:
उदारणार्थ नवाजुद्दीनच्या शिव्या, मरीन ड्राइव्ह, अजय-अतुलच्या ढोल यांना पर्याय नाही हे पटलंच.

हय्:
इकडे सगळा गेम त्या एंडच्या पाय मोडक्या "य्" वर आहे.
म्हणजे तुम्ही "बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला..." बोलून शुद्ध "है" बोललात तर ते पाया सूप, सीख पराठा, मटन बिर्याणी खाऊन नंतर पियुष मागवण्यासारखं आहे.
सो "हय्"च 

...
...
...

बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला हय्!

मुंबुड्या आय लव्ह यु SSS!!!


-नील आर्ते


  







Thursday 14 November 2019

(देह-फुलं: ६) बोटं

क टाईम होता जेव्हा मला स्पर्श नको-नकोसा वाटायचा... कोणाचाच... कसलाही.
शाळेत तर मला नावच पडलं होतं, "अंगचोर" म्हणून.
सातवी आठवीतली मुलं त्यातही मुली प्रचंड क्रूर असतात, त्यांना चिडवायला खूप आवडतं...

माझ्या पाठच्या बाकांवरूनही खुसफुसते आवाज यायचे,
अंगचोर, ए टच मी नॉट, ए विअर्डो...
आणि माझे डोळे पाण्याने डबडबायचे.
पण आधी मी अशी अजिबातच नव्हते खरं तर.
आई म्हणायची भारी खेळकर पिल्लू होते मी.
कोणालाही धावत जाऊन बिलगायची मी आणि खुदुखुदू हसायची.

पण बहुतेक मी दहा वर्षाची असताना कधीतरी ते चालू झालं.
मी एकटी किचनमध्ये जाऊन घटाघटा पाणी पीत होते आणि अचानक माझ्या मानेवर बोटं रेंगसली.
कर्र-कर्र आवाज करत धारदार नखं माझ्या बॉयकट मानेवरून हळूहळू खाली उतरली... पाठीच्या पहिल्या मणक्यापर्यंत.
असं दोन तीनदा वर खाली झालं... फार नाही पाच-एक सेकंद.
आणि खरंतर पहिल्यांदा मला भीतीपण नाही वाटली.
उन्हाळ्याचे दिवस होते आणि पाठीवर मेजर घामोळी आली होती...
सो ती करकरीत नखं फिरताना खाज शमल्यासारखं झालं... बरंही वाटलं...
मी हसत पाठी बघितलं...  तिथे कोणीच नव्हतं.
फक्त तिन्हीसांजेचं अंधारत चाललेलं किचन... आमचा जुनाट रागीट घुम्या फ्रीज आणि पोटाचा तुकडा काढलेलं ओट्यावरचं लालभडक कलिंगड...
मी किंचाळत बाहेर आले एव्हढंच आठवतंय मला...

आणि मग ते चालू झालं.

बरोब्बर दहा बोटं अवचित कधीही माझ्या मानेवर फिरायची.
ते सुद्धा अगदी वरचेवर नव्हे.
कधी कधी तर दोन-तीन महिन्यांच्या गॅपनीसुद्धा.
खरं तर त्या कोणत्यातरी काळोख्या अज्ञातातून आलेल्या नख्यांनी मला जखम कधीच नाही केली.
पण भीती वाटायचीच.
कोणाचाच स्पर्श नको वाटू लागला मला त्या लुब्र्या बोटांमुळे.
माझी हसा-खेळायची अलवार वर्षं कुढत काढली मी त्या बोटांमुळे.

पण एकेदिवशी...

मी पिक्चर बघत होते.
अनुष्का शर्माचा "एन-एच १०".
डाव्या उजव्या बाजूच्या दोन्ही सीट्ससुद्धा मीच घेतल्या होत्या अर्थात.
हो कोणाचा टच नको व्हायला.

माझा क्रश होती अनुष्का म्हणजे...
त्यातला सीन आहे ना ती त्या खाप गुंडांना चुकवून भिंत क्लाइम्ब करून जाते.
आणि वरून ओरडते फ SSS क यु!!!
नेमकं तेव्हाच त्या बोटांनी खरवडलं मानेवर.
...
...
...
चुकलंच त्यांचं...

तो अनुष्काचा ब्राव्हाडो बघून मला कसा कोण जाणे पण चेव आला आणि मी गप्पकन दोन्ही हात पाठी नेऊन ती बोटं पकडली.
रंगेहात पकडले गेल्यावर एक क्षण ती बोटंही बावचळली  आणि स्तब्ध झाली क्षणभरच.
पण मग मात्र त्यांची निकराची वळवळ चालू झाली माझ्या हातात.
मी मात्र इतक्या वर्षांचा राग काढत दात ओठ खाऊन "एम-सी बी-सी" शिव्या पुटपुटत त्यांना माझ्या बोटांत आवळून धरलं.
जणू पडद्यावरची चवताळलेली अनुष्का माझ्यात शिरली होती.
मिनिटभर आमची झटापट चालू राहिली...
मी तर आज शेंडी तुटो व पारंबी तुटो अशा आवेशात होते...
आणि अचानक त्या हात-रहीत बोटांनी तह केला.
पुढच्या दहा सेकंदांत ती बोटं वळवळायची थांबली... स्तब्ध झाली.
आणि प्रत्येक बोटानी - माझ्या प्रत्येक बोटाला हलकेच ढुशी दिली.
जणू त्यांना समझोता करायचा होता... एकत्र नांदायचं होतं!
...
...


रात्री मी पिक्चर बघून घरी आले आणि डॅडूला घट्ट मिठी मारली, मम्मीचे गाल ओढले...
कित्येक वर्षांनी...
ते दोघं तर आनंदानी कपडे फाडायचेच बाकी होते.
...
...

आता त्या बोटांना मी कंट्रोल करायला शिकलेय...
त्यांना चक्क मी काही कन्स्ट्रक्टीव्ह गोष्टी शिकवल्या...
उदाहरणार्थ गिटार...
कॉलेजमध्ये अपकमिंग गिटारीस्ट म्हणून नाव व्हायला लागलंय माझं.
माझा कॉन्फिडन्सही परत आलाय.
चक्क रॉकस्टार बनायचा मार्गावर आहे मी...
मोठ्ठे मोठ्ठे लूज फ्लॅनेलचे शर्ट्स, आणि फाटक्या जीन्स माझी सिग्नेचर स्टाईल होत चाललीय कॉलेज फेस्ट्स मधली.
कसंय ना एक्स्ट्रा लांब बाह्या असल्या की मला "माझी" बोटं वापरता येतात बिन्धास गिटारवर कोणालाही न दिसता (;)

जिमी पेज, एरीक क्लॅप्टन, स्लॅश, हेन्ड्रिक्स, हेटफील्ड काय काय म्हणायला लागलीयत पोरं-पोरी मला.

काल एक नवीनच मैत्रीण झालीय मीरा म्हणून...
माझ्या गिटार रीफ्सच्या प्रचंड प्रेमात आहे. माझ्या बोटांत जादू आहे म्हणतेय.
आज रात्री भेटतोय आम्ही तिच्याकडे.
रम पीत-पीत लेड-झेपलीन ऐकायचा प्लॅन आहे.
पुढे बघूया, व्हेअर दी नाईट टेक्स अस...

कदाचित लेड झेपचं "स्टेअर वे टू हेवन" चालू असेल...
कदाचित "रम्स-अप" नाकात झिणझिण्या, जिभेत गोडवा, घशात गरमी आणि मनात कांड आणत असेल.
कदाचित मिणमिणत्या कँडल्समध्ये तिचे कोनॅकच्या रंगाचे डोळे चमकत असतील.
कदाचित माझ्या मेन्स (हो मला मुलांचे पर्फ्युमच आवडतात) पर्फ्युमचा वास घ्यायला ती माझ्या मानेजवळ येईल.
कदाचित मी तिचा नवीन ब्राऊन लेदरचा बेल्ट बघायला तिच्या पोटाजवळ जाईन.
कदाचित मी तिथेच थांबेन.
कदाचित बेल्टचं पॉलिश हुंगेन.
कदाचित मी तिचं गोलसर पोट निरखून बघेन.
कदाचित तिच्या बेल्टचं चमचमणारं पितळी बक्कल निघतं का मी जस्ट म्हणजे जस्ट चेक करेन.
कदाचित ती मला छातीवर गुब्ब दाबून घेईल.
कदाचित माझे हात खाली सरकतील.
कदाचित ती माझे जाडसर कुरळे केस हुंगेल.
कदाचित मी कँडल्स पाडून अंधार करेन...
कदाचित ती कण्हल्यासारखी हसेल.
आणि मग "माझी" जादूगार बोटं कर्र्कन बाहेर येतील आणि तिला "स्वर्गाच्या पायऱ्यांवर" नेतील... कदाचित!     


-नील आर्ते

निखिल क्षिरसागर याच्या कथेचे स्वैर रूपांतर.
मूळ कथेची लिंक: the fingering