Monday 29 December 2014

मॉडर्न उखाणे: २

-----------------------------------
ज्ञानोबाची राइड मी झाले रे रक्त-बम्बाळ… 
तुझ्या 'पिंकी' बाळाला बायो जरा सम्भाळ!  
-----------------------------------

हे काय?
(कमेंट-मध्ये उत्तर द्या)


Thursday 25 December 2014

मॉडर्न उखाणे: १

------------------------------
समोरीया पळती माणके लाल लाल…
उजवीला सोन-गोळे करून येती चाल! 
------------------------------
हे काय?
(कमेंट-मध्ये उत्तर द्या)

Sunday 14 December 2014

घरनामा १: सत्यमेव जयते झिरपताना

 तो धावत धावत ऑफिसवर पोचला… १:४०!…२ वाजता लंचची वेळ त्यात आज दिवाळीआधीचा शनिवार म्हणजे बहुतेक हाफ डे.

 समोरच एक क्लार्क बसली होती… नवीनच लग्न झालं असावं: लख्ख कुंकू, हातात भरलेला चूडा… दात किंचित बाहेर डोकावणारे… पण त्याला तिचे डोळे नाही आवडले… थोडे बिलंदर होते ते. 

बाजूलाच एक शांत ऋजू माणूस बसला होता, समोर पाटी होती 'हेडक्लार्क अडफळे' म्हणून… 

धाड-धाड पायऱ्या चढून लागलेला दम शांत करत त्यानं विचारलं, "नवीन घर घेतल्यावर म्युन्सिपालिटीचा टॅक्स माझ्या नावावर ट्रान्स्फर करायचाय… तो इथेच होईल ना?"

"हो हो" ती क्लार्क उत्तरली, "पण सोसायटीची एन. ओ. सी., जुन्या मालकाचे डिटेल्स, सेल अ‍ॅग्रीमेन्ट्ची कॉपी, भरलेला फॉर्म… आणलंय का सगळं?"

"येस्स", त्यानं संगतवार लावलेली कागदांची चळत तिच्याकडे दिली.

तिनं सराईतपणे पेपर्स चाळले, "अच्छा आपटे!…"
अहो मॅडम, आपटे नव्हे आ - ट - पे! "आस्तिक आटपे"
"ओह मला वाटलं आपटे" ती हसत म्हणाली!
त्यानं मनातल्या मनात तिचं नाव नु. ल. झा. ठेवून टाकलं: नुक्तंच ग्न झालेली.
"ठीक आहे प्रॉपर्टी टॅक्स आणि ट्रान्स्फर फी आत्ता भरून टाका टोटल ३६१० रुपये!"
त्यानं तत्परतेनं एक्झॅक्ट चेंज काढून पुढे सरकवली आणि रिसीट घेता घेता विचारलं, "किती दिवस लागतील साधारण मॅडम?"
हेडक्लार्क अडफळे तेव्हढ्यात काही कामासाठी बाहेर गेले होते… नु.ल.झा.नं लुकलुकणारे डोळे बारीक केले, माफक मिशीवरनं ओलसर जीभ फिरवली:
"तसं तर एक महिना लागतो पण साहेबांच्या चहा-पाण्याचं बघा जरा… आज ऑफिस बंद व्हायच्या आत करून टाकू तुमचं काम!"

Sunday 2 November 2014

"नि इदिया!" च्या निमित्ताने

एक पोस्ट वाचून आपल्याला खूप काही भसाभसा लिहावसं वाटणं हे मस्तच!
म्हणजे हा त्या पहिल्या मुळ पोस्टचा विजयच तेव्हा माझ्या मैत्रिणीची मुळ पोस्ट इथे वाचा
http://shabd-pat.blogspot.in/2014/11/blog-post_2.html
म्हणजे मी भसाभसा लिहायला मोकळा:

तर…
'हे काहीतरी घडणार' च्या मागे होणारी घरंगळ वगैरे एकदम पटेश पण मी कुठे तरी एक गोष्ट वाचली होती.

म्हणजे एका माणसाला कोणतरी सांगत की नर्मदेच्या सुक्या पात्रात हटकून परिस आहे…शोधला की मिळतोच.
तर हा आपला चालू होतो लोखंडाचा तुकडा घेऊन:
उचल गोटा… लाव लोखंडाला … नाय झालं सोनं… दे फेकून.
'व्हाइल-लूप' मध्ये चालू राहतं हे दिवस-महिने-वर्षं.
माणूस आपला शोधतोय-शोधतोय कणाकणाने फ्रस्ट्रेट होत.
शेवटी त्याची हटते आणि तो नाद सोडून द्यायचा ठरवतो …
पात्रातून बाहेर निघताना सहज लोखंडावर नजर टाकतो तर तो तुकडा केव्हाच सोन्याचा होऊन गेलेला असतो!

ह्यातून मी इतकच घेतलं की मोठे इव्हेंट्स वगैरे ठीकाय पण त्यांना जास्त भाव नाय द्यायचा…
म्हणजे स्वत:चं मोठ्ठ घर वगैरे मस्त पण कधी कधी स्वच्छ दाढी केल्यावर पण तितकच मस्त वाटतं…

Monday 13 October 2014

नळी-बाव


गोष्ट "ऐकण्यासाठीइथे क्लिक करा
----------------------------------------



टणाच्या रश्श्याचा घमघमाट सुटला होता… दोन दोन पेग व्हिस्कीनं अरुकाका, एस. के., आणि पुनीत तिघांच्याही पोटात आग लागली होती!
तेव्हढ्यात मम्मीनी ताटंच घेतली.
चौघंही टेबलावर बसले.

स्टीलची चकचकीत ताटं… चकचकीत वाट्या… कांदा-टॉमॅटो-दह्याची कोशिंबीर… गरमागरम मऊसूत चपात्या… वाटीतला वाफाळता लालभडक मटणाचा रस्सा… आणि खास पुनीतसाठीच्या वाटीत मोठ्ठा नळीचा तुकडा!

पुनीत खुशारला, "मम्म्या आय लव्ह यू!"
त्यानं तीन चार किसेस हवेत फेकले आणि नळी गरम गरम असतानाच चोखली.
आतला बोन-मॅरोचा घसघशीत गोळा बक्कन त्याच्या तोंडात गेला!
किंचित तुपकट… उबदार… गुलगुलीत राखाडी-पांढऱ्या रंगाचा तो ऐवज पुनीतच्या घशातून खाली उतरला आणि त्यानं सुखानं डोळेच मिटले!

मम्मीना प्रेमाचं भरतं आलं, "माझं लेकरू गं ते पाय मोडून बसलंय बिचारं… खा बाळा खा… हाडात शक्ती यायला पाह्यजे लवकर लवकर… माझं पोर ते… ही मेली दळिद्री लोकं कुठेपण फुटपाथवर झोपतात आणि आम्हाला त्रा…"

एस. कें. नी त्यांच्या मांडीला हळूच चिमटा काढला तेव्हा कुठे त्या गप्प झाल्या.

"काय मग अरुशेठ कोणता नवीन प्रोजेक्ट चाललाय सध्या?" त्यांनी सफाईनं विषय बदलला.

आवडीचा विषय निघाल्यावर अरुकाका तरारला, "अरे सध्या आम्ही मायक्रॉइड्सवर काम करतोय!"

"मायक्रॉइड्स म्हणजे?"

"सांगतो… नॅनो-बॉट्स ऐकलेयत ना तुम्ही? म्हणजे सूक्ष्म यंत्रमानव!"

"नॅनो कार माहितीये माला", पुनीत फिदीफिदी हसला… "त्या दिवशी गाडी ठोकली तेव्हा एक नॅनो पण चेपली… ओय ओय"… एस. कें. नी त्याच्या धडक्या पायावर टेबलाखालून जोरात पाय मारला!

"अरू त्याच्याकडे लक्ष देऊ नकोस… अहो तुमच्या पोराला अजून पेग देऊ नका आता, लगेच टाईट होतो तो… तू बोल पुढे!"

"तर आम्ही थोडा वेगळा विचार केला: नॅनो बॉट्स पूर्णपणे यांत्रिक असतात पण त्यांच्यात काही जैविक गुणधर्म आणता आले तर?"
उदाहरणार्थ मुंग्या किंवा वाळवी किंवा मधमाश्यांइतकी कार्यक्षमता आणि बुद्धिमत्ता!
ह्या मठ्ठ सूक्ष्म यंत्रांना चांगला मेंदू आणि थोडाफार कॉन्शस देता आला तर?
… म्हणजे मानवाएवढा नाही पण एखाद्या मुंगीएवढा?"

Saturday 6 September 2014

आख्तुंग ६ ('पुरोगामी'चा सिक्वेल)

पाच कोवळ्या मुलींचा नर-बळी गेला त्यानंतर बरोब्बर १५ वर्षांनी: १८ नोव्हेंबर २०२८ 
अंकुश शिर्केचा चाळीसावा वाढदिवस 
वरळीची ओशन व्ह्यू बिल्डींग: 
अंकुश तिच्याशी लिफ्टमध्येच खेळायला लागला होता पण सिक्युरिटी कॅमेराकडे बोट दाखवून तिनं त्याला थोपवलं होतं.  

ते दोघं अंकुशच्या तिसाव्या मजल्यावरच्या फ्लॅटमध्ये आले. 

समोरचा व्ह्यू बघून तिनं टूण्णकन उडीच मारली!
मोठ्ठ्या फ्रेंच विन्डो मधून दिसणारा अफाट समुद्र… दुपारच्या उन्हात चांदी वितळवल्यासारखा दिसत होता.
किंचित डावीकडे सी-लिंक वरून इटुकल्या गाड्या चालल्या होत्या. 
आणखी डावीकडे महालक्ष्मी आणि समोरच माहीम-वांद्र्याची स्कायलाईन! 

"दोनच मिनटं दे मला जान आत जाऊन फ्रेश होऊन येते मी आणि गिफ्ट मी आल्याशिवाय उघडू नकोस"

महुआनी आठवणीने पर्स आणि फोन बरोबर घेतला. 
'हो उगीच अंकुशने उघडायला नको'

अंकुश आरामात सोफ्यावर पाय ताणून बसला, या वरळीच्या फ्लॅटवर तो सुद्धा बऱ्याच दिवसांनी आला होता . 
समोर जुने पेपर पडले होते. पहिल्याच पानावर दादा शिर्केचा फोटो होता. महिन्याभरापुर्वीची त्याच्या हत्येची बातमी मोठ्ठ्या अक्षरात होती. आणि गोळी लागण्यापूर्वीचा दादाचा शेवटचा फोटो… प्रचारसभेत तलवार घेतानाचा. 

अंकुशला दादाच्या आठवणीनी थोडं वाईट वाटलं… आणि थोडी भीतीसुद्धा!
बरं आपण नव्हतो सभेत नायतर आपला पण गेम होता!!
त्यानं उगीच एक नजर खिडकीवर टाकली. 
'ह्या फ्लॅटवर बरंय 'सी-साईट'चा असल्यामुळं समोरून कोण गोळी मारणार नाय 
पन दादाचे शत्रू कमी नव्हते. उगीच आपल्यालापण गोळी बसण्यापेक्षा दुबईत गायब झालेलं बेष्ट!'
त्यानं सहजच परत त्या प्रचारसभेच्या फोटो कडे नजर टाकली. एक मुलगी दादाला तलवार देत होती… तिनं अगदी शालीनपणेवगैरे मान खाली घातल्याने तिचं तोंड दिसत नव्हतं. 
पण अचानक त्याच्या लक्षात आलं: 
तिच्या हातावर गोंदलेले  तीन मासे अस्पष्टपणे दिसत होते. 

Sunday 31 August 2014

आख्तुंग ५ ('पुरोगामी'चा सिक्वेल)

पाच कोवळ्या मुलींचा नर-बळी गेला त्यानंतर १४ वर्षं ११ महिने २७ दिवसांनी: १५ नोव्हेंबर २०२८
संकेत चक्रदेवांच्या घरी एक छोटीशी मीटिंग भरली होती:
गम्बादादा भोसले: "चक्रदेव दादा, नवीन "मावशी" आनलिय आपल्या रशियन दोस्तांकडून ज्यास्त रेंजची आख्तुंग बाबासाठी!
मार्केटमदी तीन किलोमीटरच्या वरची रेंज नाय मिळणार तुमाला पण ही एकदम लेटेष्ट हाय!
६ किलोमीटर वरचा डाव आरामात मोड्तीय!
तुमच्यासाठी काय पन!" 

चक्रदेव: "थॅन्क्स गम्बा! पण अंतर जास्त आहे रे... सी लिंक वरून शॉट घेतला तर किंवा होडीवरून?"

गम्बादादा: "नाय सी लिंक वर गाडी थांबवायला अलाउट नाय, बंद पडल्याचं नाटक केलं तरी लगेच आर.  टी.  ओ. वाले धावत यितील सोन्शय यील आनि हूडी लयच डूचमळणार"

चक्रदेव: "आख्तुंग बाळा जमेल इतक्या लांबचा शॉट तुला?
मला माहितीये रे तुझ्यासाठी पण हे अंतर जास्तच आहे… पण वेळ कमी आहे आपल्याकडे. 
अंकुश शिर्के सावध झालाय दादा शिर्के आणि बाबाच्या गेममुळे… पुढच्या आठवड्यात गाशा गुंडाळून तो दुबईला पळतोय अशी नक्की खबर आहे. मग सगळं आणखीच अवघड होईल." 

आख्तुंग खळ्या पडत हसला… हसला की त्याची बुब्बुळं अगदी बारीक व्हायची… मांजरासारखी!

Thursday 28 August 2014

आख्तुंग ४ ('पुरोगामी'चा सिक्वेल)

डॉ. नाडकर्णींचा खून व्हायच्या सात दिवस आधी: ८ नोव्हेंबर २०१३
डॉ. नाडकर्णी प्रचंड एक्साईट झाले होते,
"तुझा भाचा म्हणजे एक चमत्कार आहे संकेत!
मी खरं तर डोळ्यांची डॉक्टरकी थांबवून पूर्ण वेळ अंधश्रद्धा निर्मूलनाच्या कार्याला वाहून घेतलंय बरीच वर्षं. 
पण कसली अफलातून केस आहे तुझ्या भाच्याची:
सामान्य माणसापेक्षा तिप्पट लांबवरच बघू शकतोय तो. 
आणि वस्तूचा रंग लाल असेल तर जवळ जवळ दहा पट लांबचं… अगदी स्पष्ट!"

चक्रदेव भंजाळले,
"पण कसं?"

Sunday 24 August 2014

आख्तुंग ३ ('पुरोगामी'चा सिक्वेल)

पाच कोवळ्या मुलींचा नर-बळी गेला त्यानंतर १४ वर्षं ११ महिने १५ दिवसांनी: ३ नोव्हेंबर २०२८
'चमत्कारी' बाबा फ़ुल्ल फॉर्ममध्ये होते!
बऱ्याच दिवसांनी नवीन शिष्या गळाला लागली होती.
कसली मादक होती ती आणि तितकीच हुशारसुद्धा शिवाय प्रचंड बोल्ड!

अघोरी पंथ, त्याची मुळं, मंत्र-तंत्र विद्या, जारण-मरण आणि कायकाय तासंतास चर्चा चालायची तिच्याबरोबर!
पण अजूनपर्यंत अंगाला हात लावू दिला नव्हता तिनं.
बाबा त्यानं अजुनच कासावीस झाले होते.

पण आज चक्क लॉटरी लागली होती! नवीन शिष्या त्यांना तांत्रिक सेक्स शिकवणार होती:
सुखाचा डोंगर चढायचा अगदी हळू-हळू… लहान सहान गोष्टी पूर्ण करत… आणि मग गाठायचं उत्कट शिखर आणि तरंगत रहायचं तिथेच तीन तास, चार तास, तासंतास!

Friday 22 August 2014

आख्तुंग २ ('पुरोगामी'चा सिक्वेल)

डॉ. नाडकर्णींचा खून व्हायच्या आठ दिवस आधी: ७ नोव्हेंबर २०१३
आख्तुंग किंचाळत झोपेतून उठला… परत त्याला आई बाबांच्या अ‍ॅक्सिडेन्टचं घाणेरडं स्वप्न पडलं होतं!
हमसाहमशी रडत होता तो, तेवढ्यात चक्रदेव बाजूच्या खोलीतून धावत आले आणि त्याला जवळ घेतलं.

"अरे बाळा… ब्रेव्ह आहे ना माझा टायगर?
असं रडायचं नाही मग!
आई बाबांना प्राउड करायचं ना आपल्याला?
तुझ्या ममाने म्हणजे माझ्या दीदीने तुझं नाव आख्तुंग का ठेवलं होतं माहितीये तुला?
तिला जर्मन भाषा खूप म्हणजे खूप आवडायची!
जर्मनमध्ये 'आख्तुंग' म्हणजे 'सावधान'… चलाख… फोकस्ड! तसाच होणार माझा भाचू है ना?
चल झोप आता, उद्या लवकर उठायचय, शाळा आहे ना?

आख्तुंगनं डोळे पुसले थोडा शांत झाला होता तो…
त्यानं खिडकीकडे बोट केलं!
सोसायटीच्या गार्डन पलीकडे लांबवर 'बी' बिल्डींग मधल्या भल्लांचा लाईट अजून चालू होता.
"मामा मला त्या विकीनं घातलंय बघ तसं टी शर्ट घेशील? रेड लेटर्स मध्ये हॅप्पी हॉलिडेज लिहिलेलं?"
-------------------------------------------------------------------------------------------------
क्रमश:
-नील आर्ते

Wednesday 20 August 2014

आख्तुंग १ ('पुरोगामी'चा सिक्वेल)

पाच कोवळ्या मुलींचा नर-बळी गेला त्यानंतर १४ वर्षं ११ महिन्यांनी : १८ ऑक्टोबर २०२८
प्रजा-सेवक पार्टीची उद्घाटन प्रचार सभा

खासदार दादा शिर्के खुर्चीवरून उठले आणि त्यांनी मसिहाच्या थाटात हात वर केले… खाली (पेड) टाळ्यांचा प्रचंड कडकडाट!

दादा शिर्केंनी धत्तुरे द्यायला चालू केले:


"तुमा सर्वांच्या मासायेब आणि माजी प्रिय पत्नी १४ वर्षांपूर्वी बाळंतपनात हॉफ जाली आनि मला सोडून गेली,
तवापासून माजे कार्यकर्ते आनि मद्दार-संग हेच माजी फ्यामिली हायेत (टाळ्या).

माजं तन मन धन रयतेचं हाये आनि गरज पडल्यास मी जनतेसाठी जीव पण दिऊ शकतो (टाळ्या).

तवा आजपासून मी पर्चाराचा शुबारंब जाल्याचं झाईर करतो" (जोरदार टाळ्या).

लगेच स्टेजवर उजव्या विंगेतून एक छान नटलेली युवती आली… सावळा तरतरीत चेहेरा… टप्पोरे डोळे आणि हंसिनीसारखी लांबसडक मान…
पांढरेशुभ्र दात दाखवत ती हसली आणि दादा शिर्केची नजर तिच्यावर हलकेच रेंगाळली!
तिनं लखलखती तलवार दिली आणि मग तबकातून कुंकवाचा टिळा त्याच्या घामानी चिकचिकलेल्या कपाळावर लावला. टिळा कसला कुंकवानी जवळ-जवळ मळवटच भरला त्याचा (अर्थात दादाला ते कळलं नाही म्हणा…)

दादानी तिला नजरेत पुन्हा एकदा पिउन घेतलं आणि तो परत जन-समुदायाकडे वळला:
लालभडक मळवट भरलेलं कपाळ… जुळलेल्या भिवया… वटारलेले बटबटीत डोळे आणि हातात उगारलेली तलवार!
त्यानं खच्चून आरोळी दिली,
"परजा-सेवक पक्षाचा SSS इजय…"
तितक्यात दोन किलोमीटरवरून  सूं सूं करत आलेली गोळी त्याच्या मळवटाचा मधोमध घुसली आणि त्याच्या डोक्याच्या चिंधड्या उडाल्या!
-------------------------------------------------------------------------------------------------
क्रमश:
-नील आर्ते

Saturday 16 August 2014

पुरोगामी (लेखक: प्रसन्ना करंदीकर ) प्रकरण ४

१८ नोव्हेंबर

रात्रीचे बारा वाजून गेले होते. आकाशातून उल्का कोसळत होत्या. चमत्कारी बाबाने मोठा होम रचला होता. तोंडाने विचित्र मंत्र म्हणत तो घुमायला लागला.

- इकडे चक्रदेवनी गाडी काढली. आणखीन दोघांना प्रसाद देवून झाला होता. त्या मुलींना घेवून दादा शिर्के कुठे असेल याचा ठाव ठिकाणा लागला.

होमासमोर दादा शिर्के आणि त्याची पत्नी डोक्याला भस्म लावून हात जोडून बसलेले. उल्कांचा जोर वाढत चालला. त्यासरशी बाबाने बाजूच्या थाळीतली कसलीशी पूड मूठ भरून घेतली आणि मंतरुन होमात फेकली. ज्वाला उंच उंच जावू लागल्या. ते बघून बाजूला हात पाय बांधून बसवलेल्या त्या पाच मुली आणखीनच घाबरल्या. रात्रीच्या भयाणतेत रातकिडे अधिकच भर घालत होते.

- इन्स्पेक्टर चक्रदेवांनी कारचा यू टर्न घेतला. उजव्या हाताने स्टीयरिंग सांभाळत डाव्या हाताने कॉल केला.“हॅलो... हॅलो खेर... खेSSSर... हा ऐक... एक इम्पॉर्टंट टिप आहे... हॅलो.... ऐकतोयस ना?”“हॅलो सर... मी आत्ता स्टेशनमधेच आहे. २ मिनिटात मीटिंग आहे सो फार वेळ नाही बोलू शकत. सॉरी, कालच्या प्रकरणात आमदाराने फूल फिल्डिंग लावलिय. बहुतेक ट्रान्सफर नक्की आहे. नवीन इन्स्पेक्टर त्याचं मांजर असल्यासारखा वागतोय. सो काही करता येणार नाही. सॉरी! बाय”कॉल कट झाला.“शिट्ट!!!” चक्रदेवने फोन बाजूच्या सीटवर आदळला आणि गाडी टॉप गियरला टाकली.

Sunday 10 August 2014

पुरोगामी (लेखक: प्रसन्ना करंदीकर ) प्रकरण ३

आज : १६ नोव्हेंबर

- नमस्कार, सर्वात आधी आजच्या दिवसाची सर्वात मोठी बातमी. इन्स्पेक्टर संकेत चक्रदेव यांनी रात्री साडे बाराच्या सुमारास जबरदस्तीने आपल्या रेस्टहाऊस मध्ये घुसून झडती घेतल्याचा आरोप आमदार दादा शिर्के यांनी केला आहे. कोणताही वॉरंट नसताना, कोणतीही पूर्वसूचना न देता ही झडती घेतल्याचं स्पष्ट झालं आहे. आपण पाहू शकतो कशी सर्व समानाची उलथापालथ झालेली आहे. पाहूया या बाबत आमदार शिर्के काय म्हणतायत-

“काल रात्री याठिकानि जबरदस्तीने कोनतीही परवानगी नसताना, कोनताही पुरावा हाताशी नसताना डॉ. नाडकर्णी यांच्या खुन्यांचा शोध गेन्यासाटीमनून ही जी अंधाधुंद कारवाई करण्यात आली त्याचा मी निषेध करतो. -
इन्स्पेक्टर चक्रदेवांनी टी.व्ही. बंद केला. निलंबनाचं पत्र त्यांच्या समोर होतं. दहा वर्षांपूर्वी पोलिस दलात रुजू झाल्या नंतर आज पहिल्यांदा छत्तीसशे साठ दिवसांनंतर पहिल्यांदा ते शांतपणे आपल्या घरी बसलेले.
‘काहीच काम नाही. काहीच करण्यासारखं नाही. दहा वर्ष अविश्रांत धावपळ आणि आज शांsssत. काहीच काम नाही. काहीच नाही. डॉ. नाडकर्णींसारख्या माणसाचा खून होतो? तेही पुण्यात? तेही आपल्या शहरात? आत्ता सर्वात जास्त गरज आहे जास्तीत जास्त लोकांनी अस्वस्थ होण्याची,घराबाहेर पडण्याची, त्या खुन्यांना असतील तिथून शोधून काढण्याची आणि मी काय करतोय?शांSSSSत! आपल्या घरात बसून टीव्ही बघत शांSSSSत! काहीच काम नाही! काहीच नाही!आणि दादा शिर्के काय करतोय? तोही झोपलाय शांSSSSत मला घरी बसवून!
-ट्रिंग ट्रिंग-

Wednesday 6 August 2014

पुरोगामी (लेखक: प्रसन्ना करंदीकर ) प्रकरण २

‘त्या’ घटनेआधी ८ दिवस : ९ नोव्हेंबर २०१३

दादा शिर्केंचा फोन वाजला.
“जय जय बाबा!”
“जयजयकार!”
“काय आदेश?”
“काल माळावर एक ‘डाव' मोडला कळलं असेलच!”
“जी! आपण काय करायचं? फुडं ढकलूया?”
“मूSSSSर्ख! ही वेळ वर्षातून फक्त एकदा. तुमच्या समस्येसाठी फक्त आणि फक्त हीच वेळ योग्य आहे. सिंह राशी महत्वाची आहे. सिंहेचा उल्कापात चुकवून चालणार नाही. ही वेळ चुकली की मग एकदम पुढल्या वर्षी. त्यामुळे येत्या १८ तारखेला हे कार्य सिद्धीस गेलं तरच फलप्राप्ती होईल.”
“पन मग आपल्यावेळी पुन्हा कुनीतरी तडमडल म्हंजे?”
“कुणीतरी नाही! काही मत्वाच मट्रियल एकदम ताजं मिळवावं लागतं आणि ते फक्त आदिवासी पाड्याजवळच मिळतं. त्यामुळे कार्याची माहिती आपण सोडून फक्त तिथल्या लोकांनाच असते. आता आदिवासीतर स्वतःहून पोलिस स्टेशनमध्ये जावून सांगणार नाहीत. म्हणजे असं कोण आहे जे आदिवासी पाडयाबाहेरचं आहे मात्र त्याला पाड्यातली सगळी आतली बातमी असू शकते?”
................................................

· ‘त्या’ घटनेआधी ९ दिवस : ८ नोव्हेंबर २०१३

“दादा एक गडबड झालीय!” अंकुश शिर्के धापा टाकत बोलला.

Monday 4 August 2014

पुरोगामी (लेखक: प्रसन्ना करंदीकर ) प्रकरण १



आज : १६ नोव्हेंबर २०१३


- नमस्कार, सर्वात आधी आजच्या दिवसाची सर्वात मोठी बातमी. इन्स्पेक्टर संकेत चक्रदेव यांनी रात्री साडे बाराच्या सुमारास जबरदस्तीने आपल्या रेस्टहाऊस मध्ये घुसून झडती घेतल्याचा आरोप आमदार दादा शिर्के यांनी केला आहे. कोणताही वॉरंट नसताना, कोणतीही पूर्वसूचना न देता ही झडती घेतल्याचं स्पष्ट झालं आहे. पाहूया या बाबत आमदार शिर्के काय म्हणतायत-




“काल रात्री याठिकानि जबरदस्तीने कोनतीही परवानगी नसताना, कोनताही पुरावा हाताशी नसताना डॉ. नाडकर्णी यांच्या खुन्यांचा शोध गेन्यासाटीमनून ही जी अंधाधुंद कारवाई करन्यात आली त्याचा मी निषेध करतो. आमचे काही स्थानिक कार्यकर्ते याठिकानी काही नव्या कार्यक्रमसंदर्भात मीटिंगसाटी राहिले होते. आज सकाळी आमि भेटानार होतो मात्र मध्यरात्री एका कार्यकर्त्याचा फोन आला की इकडे अचानक पोलिसांची धाड पडली आहे. मी होतो त्या परिस्थितिमद्दे इते धाऊन आलो. कोनताही पुरावा नसताना आमच्या कार्यकर्त्यांना आरोपी म्हनून पकडण्यात आलं हे चुकीचं आहे. डॉ. नाडकर्नि यांचेबद्दल आम्हाला सर्वांनाच आदर आहे. त्यांना लवकरात लवकर न्याय मिळावा अशी आम्ही प्रार्थना करतो. मात्र हे कारन पुढे करून जर का कुनी व्यक्तीगत द्वेषाने काम करत असेल तर ते आम्ही सहन करनार नाही. आशा प्रकारची कारवाई करन्याचे कोनतेही आदिकार नस्ताना तेंनी हे पाऊल उचललेल आहे. जर का आमच्यासारके लोकप्रतींनिधी जर याटीकानी सुरक्षित नसतील तर सर्वसामान्य लोकांनी पाहावं कुनाकडे? आम्ही गृहमंत्र्यांशी बोललो आहोत. या इन्स्पेक्टरवर तात्काळ कारवाई करा अशी आम्ही मागनी केलेली आहे, आणि तात्काळ करवाईच आश्वासन त्यांनी आमाला दिलेलं आहे. ”

Wednesday 4 June 2014

पॅशन

 त्यानं कथा संपवून शेवटचं 'समाप्त' टाईप केलं आणि खुशीत कडकडून आळस दिला!
हाताची बोटं कटाकट मोडली… मान डावी उजवीकडे वाकवली आणि कथेकडे एक नजर टाकली. 
छान जमली होती कथा… या वेळचं त्यांच्या ऑनलाइन सायन्स -फिक्शन कट्ट्याचं चॅलेंज होतं "लाल रंग"… 
काय काय टाकलं होतं त्यानं कथेत: मर्लॉट वाइन, रासबेरी आईस्क्रीम, व्हॅलन्टाइन डे, ठिबकणारं रक्त आणि बरंच काय काय!

मनासारखं लिहून झाल्यावर त्याला नेहमीप्रमाणे सह-कट्टेकरी आणि खास दोस्त प्रसन्ना करंदीकरची आठवण आली आणि त्यानं फोन लावला,

"अरे पैलवान आहेस कुठे? गायबच झालास तू तर!"

"अरे इकडे मालवणच्या आतल्या भागात नेटवर्क नाय मिळत. पण एक मस्त सुमसाम पठार शोधलंय… कुडाळपासून १६ किलोमीटरवर! आपली लोकं पुढच्या वेळी लॅन्ड करतील तेव्हा त्यांना उतरायला आयडियल जागा आहे. तुझं काय चाललंय?"

"आत्ताच आपल्या या वेळच्या चॅलेंजची कथा लिहिली, लाल रंगावर!"

"आईल्ला भारी आहेस तू तर… मी तर यावेळचं चॅलेंज पास ओव्हर करायच्या विचारात होतो. आपली कंडीशन कळली तर कट्ट्यावरच्या लोकांना संशय येईल रे!"

"मी पण पास ओव्हरच करणार होतो पण मग विचार केला प्रयत्न तर करूया!
शिवाय ही कंडीशन इकडच्या पण १ टक्के पुरुषांत असते. तेव्हा फक्त प्रोटॅनोपिया असला म्हणून लगेच काही पकडले नाही जात आपण!
पण खरं सांगू का, या लोकांमध्ये 'पॅशन'  हा काहीतरी भन्नाट कन्सेप्ट आहे रे. 
तो अनुभवायचा होता ,मला या कथेच्या निमित्ताने."

"हे पॅशन काय असतं?"

"अरे देहाची, निसर्गाची, परिस्थितीची साथ नसताना सुद्धा कधी कधी अचाट कामं करतात ही लोकं केवळ एखाद्या गोष्टीच्या-माणसाच्या प्रेमापायी! 
माझा नवीन मित्र झालाय जग्गू, त्याची बायको प्युअर व्हेज आहे पण फर्स्ट क्लास नॉन वेज जेवण बनवते 
जग्गुला आवडतं म्हणून… चव सुद्धा न घेता!
कालच एका ठिकाणी कर्ण बधीर मुलांचा नाच बघायला गेलो होतो… काय सुंदर नाचत होती रे ती पोरं!
एक बीट चुकत नव्हता त्यांचा!
आजसुद्धा पेपर मध्ये बातमी आलीये राजाभाऊ साळुंकेनी प्रोस्थेटिक लेगवर एव्हरेस्ट सर केल्याची!
कधी कधी वाटतं ना आपल्या 'करंदी' ग्रहावर सगळं खूप जास्तच रॅशनल आहे… अति लॉजिकल!
आपल्या 'शक्यन्त्रा'ने ७० टक्क्यांपेक्षा जास्त यशाचा अंदाज दिल्याशिवाय आपण कुठलं काम हातात घेतलच नाहीय गेली काहीशे वर्षं.
एव्हढी प्रगती करून सुद्धा म्हणूनच आपला ग्रह संपत चाललाय कदाचित!
इकडची माणसं बघ भांडतात, हेवेदावे करतात, चुकतात, पडतात पण आय थिंक हा पॅशन त्यांना तगवेल, पुढे घेऊन जाईल!"

"आयला तू तर ह्या ग्रहाचा फॅनच झालायस, आडनावसुद्धा अगदी बरोबर घेतलयस: अर्थ - आर्थे - आर्ते!"

"हाहा हा, हो ना आणि तू आपल्या मातृग्रहाचं 'करंदीच'च आडनाव ठेवलयस!
पण सिरीयसली तू सुद्धा ट्राय कर "लाल" वर कथा लिहायची… रेफरन्सेस तर काय मित्रांशी गप्पा मारल्या तरी मिळतात हवे तितके. आणि नेटोबा आहेच!"

"यस बॉस ट्राय करतो नक्की! 
शिवाय दोन तीन महिन्यांत या नवीन पठारावर आपलं रसद यान येईल तेव्हा आर्टीफिशियल 'एल' कोन्स मागवतो. टाकून देऊया रेटिनामध्ये हाय काय नाय काय!
चल ठेवतो फोन…संडासचा नळ थरथरतोय करंदीवरून मेसेज येतोय! "

"बाय…वन्दे करंदी!"

नीलनं फोन ठेवला आणि परत आळस देत गॅलरीत नजर टाकली,
भण्ण उन्हात फुललेला काळाशार  गुलमोहर त्याच्याकडे बघून हसत होता!

-नील आर्ते 












Saturday 29 March 2014

सपना टॉकीज :२

मंगळवारी :
सकाळपासूनच आज नभचा मूड मस्त होता.  साहेब चक्क वीस मिनटं लवकर उठले होते!
लंचसुद्धा आज त्याला 'माणसांच्या' वेळेत करायला मिळाला… आणि बेस्ट पार्ट म्हणजे हरमन आणि मनालीच्या टेबलावर त्याला बसायला मिळालं.
फुल्ल 'दिपिका स्टाइल' वन सायडेड सैल शेपट्यात हरमन खूप गोड दिसत होती आज!

त्यानं ऐटीत स्वत:चा टिफिन-बॉक्स उघडला, नाटकीपणे आतली अदृश्य चिठी काढली आणि डोळे मिचकावत तो म्हणाला, "डीअर इला…!"

हरमन खळाळून हसली आणि त्याच्या छातीत बुगूबुगू झालं!
"फायनली बघितलास वाटते तू लंच-बॉक्स?"

"यस्स बॉस काय मस्त आहे यार, इरफान खान आणि निम्रत कौर दोघंही टू गुड… "
"आणि नवाजुद्दिन पण कसला आहे ना?" हरमन चिवचिवली!

"हो ना शेखचा रोल ढासू केलाय त्यानं… "हेल्लो स sssss र" कसं बोलतो ना तो?
पण सगळ्यात भारी शेवटचा ट्विस्ट!
म्हणजे इला भविष्यकाळातली असते आणि अवकाश-काळाच्या घडीने त्यांचे डबे क्रॉस होतात वगैरे मस्तच!"

पुढे बराच वेळ फक्त नभ बोलत राह्यला आणि हरमन - मनाली अस्वस्थपणे चुळबुळत राह्यल्या!

Wednesday 26 March 2014

सपना टॉकीज १:

 "लो sss डार्लिंग…"

"गाढवाच्या X%#त घाल तुझं डार्लिंग… आम्ही काय चुत्या आहे काय रे एकसारखा तुला फोन करायला?
भोसडीच्या परत तुला मेलो तरी फोन करणार नाय."

"मेलास तर कसा फोन करशील राजा? इट्स बायोलॉजीकली इम्पॉसिबल!", नभला हसू फुटलं…,
"अरे तिरकू असा काय रागावतो खूप बिझी होतो यार."

"हो ना तू बिझी अगदी मनमोहन सिंगपेक्षा आणि आम्ही इकडे बेकार बसलोय आम्हाला काय कामंच नायत!"

"सॉरी सॉरी सॉरी राजा असा काय मुलींसारखा रुसतो… बोल ना"

तिरक्या थोडा निवला होता… आता नुसताच गुरगुरत होता!
नभूनी ओळखलं साहेबांचा राग शांत व्हायच्या मार्गावर आहे…फायनली!

"काही नाही काल 'लंच-बॉक्स' बघितला… कसला पिक्चर आहे छोट्टे!"

"नभू परत हळहळला, 'नाही यार वेळच नाय मिळाला", आणि त्यानं घाबरून जीभ चावली!

तिरक्या परत उसळला, "अबे तू स्वत:ला खरंच मनमोहन सिंग किंवा केजरीवाल समजतो काय रे? आम्ही काय लल्लू पंजू बसलोय काय इथे? पुण्याला जाऊन जास्तच शाणा झालायस! चांगला पिक्चर वेळात वेळ काढून बघायचा असतो कळ्ळ ना? तुला पिक्चरचं वेड आहे म्हणून सांगतोय."