Tuesday 29 December 2015

हज्जम

श्वा पुणे स्टेशन शिवनेरी बस stand वर धावतच घुसला . शेवटची शिवनेरी उभी बघून त्याला हायसं वाटलं. स्साला त्याच्या प्रोग्राम मधला बग त्याला शेवटी ११ वाजता सापडला होता. लगेच software ची बिल्ड फायर
करून तो निघाला. तरी मगर -पट्ट्यावरून इथे येईपर्यंत १२ वाजलेच होते.


 stand वर इतक्या रात्रीही तुरळक रांग होती. शुक्रवार रात्र आणि गणपतीचे दिवस साहजिकच होतं ते.अश्वाने झटपट तिकीट घेतलं, पाण्याची इटुकली बाटली ताब्यात घेतली आणि तिकीटाकडे एक बेफिकीर नजर टाकली . बोअरिंग ८ नंबर होता पण व्हू केअर्स ?
 तो आरामात जाऊन १ नंबरच्या सीटवर बसला . ही त्याची तुफान आवडती सीट. व्होल्वो मधली दरवाज्याकडून पहिली सीट ! इतर पाठच्या सीट्स पेक्षा खूप प्रशस्त लेग स्पेस ,डावीकडे तिरपी उतरणारी मोठ्ठी काच आणि समोरचा भव्य विंड शिल्ड ....ओहोहोहो जस्ट हेवन !!!

 पण एक मोठ्ठा प्रॉब्लेम होता . या १ आणि २ नंबर सीट्स व्ही . आय . पी . साठी राखीव असत ; आमदारांसाठी म्हणे ..आता च्यायला कोणता आमदार बस मधून प्रवास करतो ? त्या बहुतेक मोकळ्याच असत आणि पुढे औंध वाकडला नॉर्मल प्रवाशांनीच भरत. पण पुणे स्टेशनवर मात्र अश्वाला त्या मागूनही मिळत नसत आणि अश्वाला तर १ नंबर सीटवर बसायचं व्यसन लागलं होतं...
 त्याचा गेम चालू झाला !
आपल्या बाबांची बस असल्यासारखा तो रुबाबात १ नंबर सीटवर पाय ताणून बसला.
तेवढ्यात बाकीची ५ - ६ माणसंही चढली आणि तिकीट चेकर माणसं मोजायला आत आला .
लगेच अश्वाने फोन उपसला आणि आणि त्याच्या खास कमावलेल्या आवाजात तो चालू झाला,"हां आबा कधीही या , आता प्रचाराची गडबड नाही ..गाडी पाठवू का न्यायला ?" फुल टू फेकाफेकी !
तिकीट चेकर अश्वाकडे वळला , " बघू सायब तिकीट तुमचं. " अश्वाने फोनवर प्रचंड गुंतल्यासारखं दाखवत तिकीट त्याच्या हातात दिलं खरं पण त्याच्या छातीत बाकबूक होत होतं.
चेकर क्षणभर थांबला , त्याने तिकीटाकडे एक ओझरती नजर टाकली आणि तिकीट अश्वाला परत देऊन तो पुढे सरकला .
अश्वाच्या छातीत आनंद शिरशिरला ! एकतर चेकरला तो खरंच कोणा आमदाराचा भाचा-फीचा वाटला होता किंवा त्याला अश्वाची प्लेन दया आली होती. काही का असेना पण त्याने अश्वाला एक नंबरवरून उठवायचे कष्ट घेतले नव्हते .
१ नंबर सीट आता आख्खी त्याची होती ...पूर्ण ३ तास आणि गर्दी कमी असल्यानं कदाचित २ नंबर सुद्धा !

सवयीनं अश्वाला हां गेम आणि त्यातला छोटासा थरार आवडायला लागला होता . त्यानं मिस्कील हसत खुशीत बबलला मेसेज केला "hajjam ;)" लगेच बबलचा मेसेज किणकिणला , ";) congrats baby ...muaaah"
साला मरते आपल्यावर अश्वा खुशारला.पुण्यात ५ दिवस बबल आणि वीक एन्डला मुंबईत टीना !
"अश्वा तेरी तो पांचो उंगलिया घी मे और सर कढाइमे है बॉस अश्वाचे मित्र म्हणायचे .
त्यानं लगेच बबलला रिप्लाय केला "baby miss u n ur lips :-* " .
लगे हाथ दुसरा मेसेज टीनाला पण करून टाकला "on ma way to Mumbai love ...c u tomorow ..all of u ;) "
स्वतःवरच खुश होत त्यानं बाहेर नजर टाकली. पावसाची रिपरिप चालू झाली होती. गणपती चालू झाले तरी पाऊस अजूनही फुल फॉर्म मध्ये होता. तितक्यात औंध-परिहार चौक आलंच. इतक्या रात्री stop वर बहुतेक कोणच नसणार होतं तरी ड्रायवरने कर्तव्य म्हणून बस स्लो केली आणि त्याला विंडोच्या काचेतून ती दिसली , कसली बॉम्ब होती !!!
 ती घाईघाईत बसमध्ये चढली तेवढा वेळ अश्वाला झाडी मारायला पुरेसा होता.
लीवाईस कर्व्ह डी स्लिम फीट जीन्स ....तिचे सगळे कर्व्हज दाखवत आपलं नाव सार्थ करत होती !
काळा हाल्टर नेकचा स्लीवलेस top , त्यातून दिसणारे ते गोरे गोरे मांसल दंड , अस्ताव्यस्त बन मध्ये बांधलेले हाय-लाईट केलेले केस आणि खांद्याला चक्क लुई व्हितोची डिझायनर bag !
'मोठी पार्टी असणार ' , अश्वा तरारला , 'हिला पटवायला धमाल येईल यार. ' त्याचा मेंदू सटसट काम करू लागला.

ती आत शिरता शिरता त्यानं सहज वाटेल अशी दोन नंबरवर ठेवलेली आपली bag उचलली , तिचे डोळे लकाकले , 'Can I seat here' ? , ती चिवचिवली . 'Shuaaaaa Ma'm Aaall yours pleeease' , (& me too हे मनात ) अश्वा चालू झाला ! गोड हसत ती बसली आणि 'डेविडऑफ गर्ल ' चा धुंद सुगंध दरवळला . २-३ मिनटे अशीच गेली ..."madam तुम्ही सीट बेल्ट नाही लावलाय " ! 'ओह्ह लावायलाच पायझे खा ? is it like mandatory ??' , ती आन्ग्लाळलेल्या मराठीत उत्तरली.
'Not Really पण लावावा माणसानं ..सेफ्टी फर्स्ट आणि देशाला तुमच्या माझ्यासारख्या स्मार्ट लोकांची गरज आहे यु नो !'
ती खळखळून हसली आणि त्याचा कलिजा खल्लास झाला ...तिचे ते दोन्ही वरच्या कोपऱ्यातले एक्स्ट्रा दात तिला अजूनच सेक्सी बनवत होते.
थोडा वेळ ऑक्वर्ड शांतता ! वाकड stop ला कोणी नव्हतंच. पुढच्या पाच मिन्टांत गाडी एक्स्प्रेस वे ला लागली.
शिवनेरी रिपरिप पावसात चकाकणारा रस्ता सण्ण सण्ण कापत होती.

टाईम फॉर नेक्स्ट मूव्ह ! अश्वान समोरच्या कप्प्यात ठेवलेला प्युअर मॅजिक बिस्किट्सचा पुडा
उघडला , एक बिस्किट तोंडात टाकल ...कुड्डुम् कुड्डुम...चॉकलेट बिस्किट आणि त्याच्या आतल
डार्क चॉकलेट!
त्याच्या तोंडात आनंदाचा एक छोटासा स्फोट झाला. त्यानं सुखाची परिसीमा गाठल्यासारखे डोळे अर्धवट मिटले. असे बोक्यासारखे अर्धवट डोळे मिटले की आपण जाम सेक्सी दिसतो असं त्याचं स्पष्ट मत होतं.
त्यानं पुडा तिच्याकडे केला , ती ऑक्वर्ड हसत 'नको' म्हणाली . 'अरे तुम्ही डायटिंग करताय का ? इतक्या काही जाड्या नाही आहात तुम्ही' तिची थोडी खेचायचा टाईम होता.
ती परत खळखळली आणि तिनं बिस्कीट घेतलं.मग काय बर्फ फोडायला अश्वाला फारसा वेळ लागला नाही.

सीट हज्जम झाल्यापासून आज सगळं कसं मनासारखं घडत होतं.१ नंबरची सीट , सण्ण सण्ण रस्ता कापणारी शिवनेरी आणि बाजूला दिलखुलास गप्पा मारणारी मस्स्त बेब , और क्या चाहिये लाईफमे 'हाथी घोडा' ??

बोलता बोलता त्याला कळलं की ती पण त्याच्याच सारखी डेथ मेटल , स्पीड मेटल म्युझिकची फॅन आहे."मग तर तू मेटालिकाचं 'कॉल ऑफ क्टुलू' ऐकलंच पाहिजेस " ,लगेच त्यानं आपला लेटेस्ट आय फोन उपसला. "ए तू पण ऐक ना " , ती किणकिणली. मस्तच !!! एक बोंडूक त्याच्या उजव्या कानात आणि एक तिच्या डाव्या. एका मागून एक गाणी चालू झाली आणि मग लागलं गॉड्स्मॅकच 'सेरेनीटी ' ! ते गूढरम्य ड्रम्स ..कुठच्या तरी खूप खिन्न प्राचीन विश्वात नेणारे , अशोक व्हटकरांच्या अथर्वीय जगात , किंवा नारायण धारपांच्या समर्थांबरोबर खोल तळघरात. अश्वानी हळूच एक नजर साईडवाईज टाकली. ती डोळे मिटून गाण्यात फुल घुसली होती. पास होणाऱ्या गाड्यांच्या प्रकाशात तिचे लालचुटुक ओठ चमकत होते.त्याने दुसरी नजर मागे टाकली. कुठे कुठे विखुरलेले चार पाच प्रवासी सगळेच झोपेत लुढकले होते.ड्रायवरपण बिचारा शहाणा होता पाठी बिठी बघत नव्हता . इमानदारीत गाडी पळवत होता.

त्यानं धाडस करून तिच्या खांद्यावर हात टाकला आणि तिला अलगद जवळ ओढली , थोडी आणखी जवळ. तो तिच्या कानात काहीतरी कुजबुजला , काय ते त्यालाही माहित नव्हतं , त्याला तर तिच्या कानाची लुसलुशीत पाळी कुर्तडायची होती. ती हलकेच कण्हली. आता अश्वानी तिला फुल कॉन्फिडन्सनी जवळ खेचली आणि ती त्याला बिलगलीच. ती जणू ट्रान्समध्ये गेली होती. तिच्या गर्रम गालांचा त्याच्या हाताला होणार स्पर्श ! ३० सेकंदात मोठ्ठा बोगदा येणार होता. अश्वाने आपले ओठ हळूहळू तिच्या ओठांजवळ नेले. तिचा गर्रम श्वास त्याच्या ओठांवर रेंगाळला..जवळ अजून जवळ..बोगदा चालू झाला आणि त्यांचे ओठ भिडले..तो लुसलुशीत ओलसर स्पर्श गरम रस्श्यातील कोवळ्या मटणासारखा!

खोलखोल रुतणारा भण्ण बोगदा आणि त्याच्या छपरावरचे ते सोनेरी दिवे!
लांब काळा साप आणि त्याच्या पाठीवरची पिवळ्याधम्मक सोनेरी मण्यांची दुहेरी रांग!
लपेटल सापाने दोन्ही देहांना.
आणि तिचे ते सेक्सी एक्स्ट्रा दात अलगद बाहेर आले .
तिचे चमचमते हिरवे डोळे आणि लालचुटुक ओठांतून बाहेर आलेले ते पिवळट सुळे.
तिच्या तोंडाला येणारा तो दुर्गंध कचऱ्याच्या १० गाड्या एकदम गेल्यासारखा, पण गम्मत म्हणजे अश्वाला तो वास हवाहवासा वाटत होता...तिचा दुर्गंध, ते डोळे, ते सुळे सगळंच.
अश्वा सापाच्या तोंडातल्या उंदरासारखा मंत्रावला होता.

आता तिनं त्याला जवळ ओढला आणि ती खसपसली अस्सल मालवणीत , "उगी ऱ्हव तुझा रक्त पितंय"!
'कोण आहेस तू' ?, अश्वाने निस्त्राण स्वरात विचारलं .
"माका बरीच नावा आसत लावसट , खणुबाई, आणि प्राचीन संकृतात रक्त-लोभा".कुडाळ जवळच्या डोंगरात एका गुहेत मी ऱ्हव्तय.१०-१० वर्षांनी आमचा टाईम येता .. गणेश चतुर्थी नंतरच्या षष्ठीपासून पितृपक्षापरेंत प्वाटभर रक्त पिऊचा आणि पडून ऱ्हाउचा फूडची १० वर्षा. कुडाळसून आंबोली घाटातून कोल्हापुरात आणि थयसून सातारामार्गे रक्त पीत पीत पुण्याक ईलय आता मुंबैसून अशीच झाडा शोधात परत जातलय कोकण मार्गे माझ्या गुहेत.
ये हयसर प्राणनाथ "

 ती खुसूखुसू हसली आणि तिनं खस्स्कन सुळे अश्वाच्या मानेत खुपसले .

आहाह कसलं फिलिंग होतं ते समोरची काच , काळे डोंगर आणि धुवाधार पाउस सगळं विरघळल एकमेकांत आणि त्याचा झाला शाईचा एक मोठ्ठा डाग ...आधी काळा मग काळपट लाल आणि मग लालचुटुक !
तो डाग झपाट्यानं मोठ्ठा होत होता त्याच्या शरीरातील रक्तानं ..त्याला एकाच वेळी अफाट आनंद मिळत होता ऑर्गॅजम सारखा आणि तो प्रचंड निस्त्राण होत होता. कुठेतरी त्याच्या मनातला भाग क्षीण विरोध करत होता पण खणुबाई घुसत चालली होती त्याच्यात खोल खोल.शिवनेरी सटासट घाटातली वळणं घेत पळत होती.अजून एक २० सेकंद मग अश्वा वितळणार होता त्या अंधारात आणि मग शांत झोप ...कायमची.
 तेव्हढ्यात ठाण ठाण आवाज आला : "घालीन लोटांगण वंदिन चरण | डोळ्यांनी पाहीन रूप तुझे ||"
बाहेर कुठे तरी एक्स्प्रेस वे जवळच्या घरात मनसोक्त आरती चालू होती.

"प्रेमे आलिंगन आनंदे पूजीन | भावे ओवाळीन म्हणे नमा  "
ते मंगल अ‍ॅग्रेसिव्ह बीट्स..त्याचा विवेकाचा ठिपका थोडा मोठा झाला...अजून थोडा मोठा...आणि अश्वा सावरला !
प्रतिक्षिप्त क्रियेने त्याने तिला दूर ढकललं.त्याची मान प्रचंड ठणकत होती. बसनं आरतीचा स्पॉट पार केला होता आणि आरती झपाट्याने क्षीण होत होती.तितक्यात त्याला आठवलं फोनमध्ये "godsmack-serenity" च्या जस्ट आधीच "ghaleen lotangan" होतं. ही अश्वाची खूप आवडती आरती...सगळ्यात फास्ट आणि अ‍ॅग्रेसिव्ह , ऑल्मोस्ट स्पीड मेटल . अश्वाने झटकन प्रीव्हीयस साँगचं बटन दाबलं आणि खणुबाईचा चेहेरा वेदनेनं वेडा वाकडा झाला , ती धडपडत मागे झाली . तिचे केस आता वाखासारखे झाले होते , सेक्सी हात हडकुळे आणि हिरवट डोळे वेडसर !

"त्वमेव माता च पिता त्वमेव | त्वमेव बंधुश्च सखा त्वमेव||"

इअर-फोन मधून तापलेल्या तेलासारखे ते स्वर तिच्या मेंदूत घुसले , ती घुसमटली , तिचा चेहेरा किंचाळत होता पण तोंडातून फक्त क्षीण घर्र घर्र आवाज निघाला. तिने इअर फोन उपसायचा प्रयत्न केला पण अश्वाने चपळाईने तिचाच हात तिच्या कानावर गच्च दाबून धरला . तिची ताकत क्षीण होत चालली होती .

अच्युतं केशवं राम नारायणं कृष्ण दामोदरं वासुदेवं हरी ||

आणि ती जागेवरच वितळत गेली.

हरे राम हरे राम  राम राम हरे हरे |
हरे कृष्ण हरे कृष्ण कृष्ण कृष्ण हरे हरे ||

 २ नंबर सीटवर फक्त एक मोठ्ठा काळपट लाल भिजका डाग राहिला .
पुढच्या दोनच मिन्टांत गाडी खोपोली फूड मॉलला शिरली .
अश्वा अजूनही हपापत होता .
झोपेत लुढकलेली लोकं 'हलकं' व्हायला फटाफट खाली उतरली त्यात ती गायब झाल्याचं ड्रायवरला समजलं नाही बहुतेक.
अश्वाही उतरला ....गार वाऱ्यात त्याचं डोकं थोडं शांत झालं पण मान  'य' ठणकत होती आणि मोठ्ठ्या तापातून उतरल्यासारखा प्रचंड अशक्तपणा आला होता.
खणुबाई फूड मॉलला उतरून गेल्याचं ड्रायवरला पटेल असं कारण त्याला शोधायला लागणार होतं.

बरोब्बर एका आठवड्यानंतर :

 श्वा बस stand वर धावतच घुसला. शेवटची शिवनेरी लागलीच होती. तिकीट घेऊन तो झपाझप आत घुसला. त्याचा बोअरिंग २३ नंबर होता..१ नंबर सीट रिकामीच होती , पण तो इमानदारीत २३ नंबरवर जाऊन बसला . थकून त्यानं सीटवर मागे डोकं टेकवलं . हा वीक भलताच धावपळीचा गेला होता. मागच्या रविवारी टीनाला भेटून त्यानं तो अकाउंट कायमचा क्लोज केला होता . तिनी त्याला घाल घाल शिव्या घातल्या होत्या पण तिला उगाच आशेवर ठेवण्यात  पॉइन्ट नव्हता !

 तितक्यात बबलचा मेसेज आला , " बेबी सीट हज्जम झाली का ? लव्ह यू मिस यू ..मुआह !"
गेला आठवडाभर अश्वा विचार करत होता , त्याच्या छातीत खूप काहीतरी दाटून आलं आणि त्यानं  सट्टकन रिप्लाय केला :

"फक हज्जम बेब्स ...लाईफ इज शॉर्ट , विल यू मॅरी मी " ? 
आणि स्वतःशीच हसत तो सीटमध्ये सैल सैल होत गेला !!!

------------------- समाप्त -------------------

-नील आर्ते













































तमाशा

रोशाच्या रिव्ह्युअर्सनी कमी मार्क दिल्यामुळे ऑलमोष्ट डिसमिस केला होता पहायचा.
पण पायला बरं झालं… (lesson learnt)!
इम्तियाझ अलीचा खूप पर्सनल सिनेमा असल्याचं लख्ख कळतं…
तारानं मिडिऑकर वेद शोधल्यापासून ते त्याला आपलं कॉलिंग ठाम कळेपर्यंतचा भाग लोकांना कन्फ्युजिंग वाटला असणार बहुतेक. 
पण तो तसंच असणं साहजिकच आहे.
काय हवं काय नको कळेपर्यंत असा केऑस असतोच.
मन बाय-पोलार होतंच… 

क्युडोस टू रणबीर… आणि दिपिका सुद्धा!
खऱ्या आयुष्यात "खुप जवळ राहून मग लांब" गेल्यावर
स्क्रीन वर जवळ - लांब - जवळ … नं काय काय करायचं म्हणजे काय खाऊ नव्हे.
इथे 'एक्स'चा फोटो फेसबुकवर दिसल्यावर आमची भूक मरते दिवसभर…

-नील आर्ते 

Saturday 10 October 2015

रंगे-कान

फार फार दूरच्या गॅलक्सीवर एक आटपाट ग्रहावर एका चिमुकल्या राज्यात :

------------------------------------------------------------
वेळ:
नुकतीच नवे महाराज गादीवर आल्याची
स्थळ:
महाराजांचा खलबतखाना

प्रधानजी:
महाराज तुम्हाला काँग्रॅट्स हं सत्ता मिळाल्याबद्दल.

महाराज:
प्रधानजी तुम्हाला सुद्धा काँग्रॅट्स… खरं तर कोणी "काँग्रॅट्स" केलं की आम्हाला खिक्कन हसूच येतं
द्या टाळी!

प्रधानजी (तत्परतेनं टाळी देत):
हाहा महाराज तुमचा सेन्स ऑफ ह्युमर म्हणजे ना…

महाराज:
बरं भंकस पुरे आत्ता कामाला लागायला हवं.
मला सांगा आत्ता जनतेपुढे काय काय अडचणी आहेत?

प्रधानजी:
तशा बर्याच अडचणी आहेत… हजारो… कदाचित लाखोसुद्धा…
पण मला वाटतं आपण लो हॅन्गिंग फ्रुटपासून सुरुवात करावी.

महाराज:
म्हणजे?

प्रधानजी:
म्हणजे असं काय तरी की जनतेला वाटेल की आपण कार्य हे SSS  जोमदार चालू केलं पयल्या फटक्यात.

महाराज:
मग चालवा तुमचं सुपीक डोकं.

प्रधानजी:
एक कल्पना आहे तशी…
काय्ये ना आपल्या राज्यात तशा दोन-तीन प्रमुख टोळ्या आहेत.
आणि प्रत्येक टोळीचं चिंन्ह एक एक प्राणी आहे.
ती ती टोळी त्या त्या प्राण्याला भारी मानते.
पण दुसऱ्या टोळया मात्र बिंधास त्या पवित्र प्राण्याला मारून खातात नं काय.
म्हणजे आपल्या सार्वभौम राज्याच्या समता आणि बंधूभावाला धोकाच की हा.
तर मी काय म्हणतो हे जे जे पवित्र प्राणी उर्फ प.प्रा. आहेत ना त्यांना खाण्यावर आपण बंदी टाकूया.
म्हणजे सगळ्या टोळ्या खूष नं काय!

महाराज:
बेष्ट आयडिया… फिरवा द्वाही सगळीकडे!
------------------------------------------------------------

Sunday 9 August 2015

(देह-फुलं: २) थरथर

निर्मोही टिळक-मंदीर लायब्ररीतून बाहेर पडली आणि हे ssss धो धो पाउस चालू झाला…
खुशीत हसली ती, "पड बाबा पड"!
छत्री नव्हतीच तिच्याकडे, दोन मिनटं टपाखाली उभी राहून ती पाउस बघत राह्यली…
हरखून…
छोटू बाळासारखी…
'थांबावं का दहा मिनटं? होईल पाउस कमी?? की भिजावं सरळ???
पहिलाच सणसणीत पाऊस आहेय या वर्षाचा…

मागच्यावर्षी समीप बरोबर भिजलेलो आपण कुठे कुठे:
मरीन ड्राइव्ह, नॅशनल पार्क, 
राजमाची… 
ट्रेकला चालता चालता… 
बाकी सगळे मुद्दामहून पाठी-पुढे राह्यलेले…  
आणि ती दोघं… एकटीच… भिजत-थरथरत… 
पानांचा आणि ओल्या मातीचा गच्च वास येणाऱ्या वाटेवर… ती त्याला थरथरत बिलगलेली!
विल्स नेव्ही-कटचा वास येणारं त्याचं ओलसर टी शर्ट आणि भिजकी दाढी… 
त्यातले ते त्याचे जाडसर ओठ… 
आधी दोघांची नाकं चुरमडली एकमेकांवर… मग ओठ आणि मग जिभा!

शिरशिरी आली निर्मोहीला…
आख्ख्या देहाला समीप आठवला…
कोणाला तरी गुदमरून टाकणारी गच्च मिठी मारावीशी वाटत होती!

Monday 27 July 2015

तळ्यात... (निखिल क्षिरसागर याच्या इंग्रजी कथेचा स्वैर भावानुवाद)

जूनही मला तो दिवस आठवतोय जेव्हा मी नेसीचा पह्यला फोटो 'बघला'…
हो लहानपणी मी 'बघितला'ला 'बघला' म्हणायचो…
खरंतर स्कॉटलंड मध्ये राहूनही माझं मराठी बरंच चांगलं होतं… आमच्या मांसाहेबांची कृपा…
बरं ते सोडा…
असं विषयांतर करत मी कुठच्या कुठे घुसतो.

तर काय सांगत होतो शाळेतून आल्याआल्या शुभं करोति म्हणायला मांसाहेब डोकं खात होत्या.
खरं तर दुपारचे फक्त चार वाजले होते पण आमच्या त्या छोट्याश्या 'इन्व्हर-नेस' गावात ऑलरेडी हिवाळी तिन्हीसांजा झाल्या होत्या…
आणि मी उगाचच श्लोक म्हणायचे सोडून टणाटण उद्या मारत होतो.
शेवटी आयोनी वैतागून माझ्या 'च्याबो'वर  न्यूजपेपरचा एक सटका मारला पण आम्ही म्हणजे चपळनाथ…
"च्याबो" सेफ आणि पेपर जमिनीवर!

त्या पेपरावरच मला तो फोटो दिसला:
धुरकट दिसणारं आमचं लॉक-नेस तळं आणि त्यात कायकी ती 'मॉन्स्टर'ची अस्पष्ट आकृती.
खरंच मॉन्स्टर होता की आईच्या कुठल्यातरी इंडियन मसाल्याचे डाग कोण जाणे…
पण आजूबाजूचे सगळे शेजारी पुढचे दोन दिवस मोट्ठे डोळे करून तो मॉन्स्टरच असल्याचं शपथेवर सांगत होते.

मलातर बंडला वाटल्या सगळ्या पण मी काय बोल्लो नाय… कुठे परत 'च्याबो'वर फटके खा… च्यायला!

पण हळू हळू लोकांचे वेडे चाळे वाढतच गेले नं काय…
'लॉक-नेस मॉन्स्टर'ला प्रेमाने नेसी काय म्हणायला लागले,
गाईड आवेशाने 'पुराव्याने शाबित' दाखले काय द्यायला लागले,
म्युझिअम काय स्थापन केलंन नी काय काय.

मी आपला मोठा होता होता मजा बघत होतो.
आमच्या शांत कंट्री साईडचं हळूहळू टुरिस्ट-ट्रॅपमध्ये रुपांतर होत होतं.
लोकं जगभरातून येउन फोटो काढून घ्यायचे तळ्यावर.
त्यांना सूक्ष्म आशा असायची की आपला फोटो निघतानाच पाठी तळ्यात खळबळ होईल…
लांब मानेचा तो अज्रस्त्र पशू गुरगुरत दर्शन देईल आणि पुन्हा पाण्यात सूर मारेल.

काय घंटा कोण यायचं नाय ते सोडा…
फोटोत यायचं फक्त एक तळं… अंमळ मोठं इतर तळ्यांपेक्षा…
आणि त्याचं काळंशार पाणी…
ते सुद्धा विचित्र चवीचं…
प्यायलं की सगळी आतडी ढवळून यायची…
कापडी पिशवी उलट केल्यासारखं वाटायचं आख्ख्या शरीरभर… अंगाला कसलीशी हुरहूर लागायची.
सॉरी… विषयांतर नको!



पण मला आवडायचं आमचं ते तळं.
तो मॉन्स्टरचा सगळा फार्स सोडला तर खूप सुंदर होतं आमचं लॉक-नेस तळं.
संध्याकाळच्या उतरत्या प्रकाशात त्याचं काळंशार पाणी अथांग चमकायचं गूढपणे…
आणि सगळी हुरहूर निवली की आतून शांत शांत वाटत जायचं.

तुम्ही बसा घेऊन त्या नकली मॉन्स्टरला
मला माझं तळंच मस्त!

त्या रात्रीपण निवांत चमकदार पौर्णिमा होती.
मी रमतगमत हाय-लॅन्ड्स मध्ये फिरत होतो.
अचानक काय वाटलं कुणास ठाऊक मी सगळे कपडे काढले आणि तलावात हळूच उतरलो…
मंद लहरींची कांकणं न तोडता तरंगत राह्यलो.
तळ्याचं पाणी घटाघट प्यायलो… आधीचा ठसका हळूहळू शांत झाला.
माझ्या आत पाणी आणि बाहेर पाणी…
आतलं पाणी हळू हळू वाढत गेलं…
माझा जीव सुपाएवढा झाला… मान लां sssब… आणि शरिर  मोठ्ठं!

बघायला कुत्रंसुद्धा नव्हतं… फक्त चारदोन मासे… त्यातले दोन मी उगीचच मटकावले…
तृप्तीनं खुशीत गुरगुरलो आणि पाण्यात खोलवर घुसलो…
भवतालची पिठोरी रात्र तेवढी मायेनं बघत राह्यली.

--------------------------------- समाप्त ---------------------------------

निखिल क्षिरसागर याच्या इंग्रजी कथेचा स्वैर भावानुवाद
मूळ इंग्रजी कथा इथे वाचा:  
http://weirdstorieslikelochness.blogspot.in/









Wednesday 24 June 2015

(देह-फुलं: १) गंध

तो रात्री हळूच दार उघडून आत आला… पण तिनं त्याला पकडलंच!
ओशाळं हसत त्यानं बूट काढले…
"मजा आली आज?"
"खूप!"
"एक विचारू तुला?"
"बोल ना!"
"तू का नाचतोस"?
तो हलकेच हसला…
म्हणाला,

"मी असा रात्री घरी येतो ना तेव्हा डाव्या हाताचा पंजा पाठून हळूच हुंगतो!
सुंदर फिक्का गंध येत असतो त्याला…
कोणत्या बरं मुलीच्या परफ्युमचा असेल तो? आठवत राहतो मी…
सुंदर लाल ड्रेस घातलेली ती थोडीशी मोटू, हसरी मुलगी… जी साल्सा करताना भिंगरी सारखे टर्न्स घेत होती… तिचा?
की ती किंचित रागीट उंच शिडशिडीत सफेद ड्रेसवाली पोरगी… जिच्याबरोबर वॉल्ट्झ केलं… तिचा?
की हिरव्या चाफ्यासारख्या रंगाच्या हॉट-पॅन्ट्स घातलेली, नूडल्स सारखे केस असलेली  मैत्रिण…
जिच्याबरोबर जाईव्ह करताना आम्ही दोघं खिदळत होतो… तिचा?
आय थिंक या वासासाठी नाचतो मी"

ती त्याच्याकडे बघत उमजून हसली!

तो पंजा हळूच हुंगत म्हणाला, "ए तुला मी थोडा क्रॅक वाटतो ना?"

"ते मला तुला जन्म दिल्यापासून माहितीये… झोपा आता वेडोबा!"




-नील आर्ते




Friday 15 May 2015

का?

 तमाम सोसायट्यांतले यच्चयावत "नेपाळी थापा" गाड्या धुतल्यावर गाडीचा एक आणि फक्त एकच व्हायपर उभारून ठेवतात… ते का?
हा गाडी धुणाऱ्यांच्या 'ब्रेद्रन'चा काही सिक्रेट कोड असतो का?
असेल तर कोणासाठी? दुसर्या 'फेलो' थापांसाठी? गाडीच्या धन्यासाठी?? की खुद्द गाडीसाठी???
सकाळच्या उन्हात स्वच्छ चमचमणारी एकच व्हायपर उगारलेली गाडी भारी गोड दिसते हे बरीक खरं!

 सगळ्या '*सागर' किंवा '*ली' किंवा तत्सम उडुपी हॉटेलांत मसाला डोसा मागवल्यावर आतल्या भाजीत एकच बटाटा हेsss प्रचण्ड असतो… ते का?
बाकीचे सगळे तुकडे विनम्रपणे छान छोटुले असतात मग हा एकच लॉर्ड फॉकलंड का असतो?
का सगळ्या शेट्टी हॉटेलवाल्यांना एक बटाटा अज्रस्त्र ठेवायची शपथ घ्यावी लागते?

 झाडून सगळ्या सुंदर मुलींचा एकतरी जीभ उजवीकडे(च) तिरकी बाहेर काढलेला वेडगळ सेल्फी असतो… ते का?
म्हणजे देवानी दिलेला चांगला-बरा चेहेरा वेडा-वाकडा करावा असं माणसाला का वाटत असेल?
तशा त्या खरोखर छान नाही दिसत… हे त्यांना कोणतरी 'माईका लाल' सांगू शकेल का?
की त्यांचाही इलाज नसतो? आणि सगळी पोरं बीअर ढोसून झोपली असताना हळूच झालेल्या पोरींच्या वैश्विक मीटिंगमधला ठराव त्यांना पाळावाच लागतो?… जीवाच्या कराराने??

अडनीड वळण - समोर ट्रक - उजव्या बाजूला एस टी - डावीकडे घसटी मारणारा बाईकवाला…
अशा वेळी आपल्याला अचानक ठ्यांश्कन शिंक येते… क्षणभर डोळे ही मिटतात… 
पण डोळे उघडल्यावर सगळे तसेच असतात… सुखरूप!
कितीही विचित्र वेळी शिंक आली तरी फ्लो तसाच चालू राहतो… सेफ… उबदार… ते का? आणि कसं??
जणू डोळे मिटल्याच्या त्या क्षणापुरते  रस्ता आणि बाकी सगळे 'डायवर' आपल्याला अलगद सांभाळून घेतात.
शरीर धर्माची मजबुरी जाणवून त्या क्षणापुरतं युनिव्हर्स आपल्याला वाचवायचा कट करतं का?

सोड ना बे येवढा विचार करायचं आपलं काम नाय:
मस्त धुवट गाडी बिनधास्त चालवावी आणि मसाला डोसा चेपत तिरकी जीभ वाले सेल्फी लाईक करावेत…
To each his own!

 -नील आर्ते










Tuesday 31 March 2015

ढब्बू आकाश-कंदील आणि ड्यूस एक्स माकिना

पुणे… 
प्रोफेसर शुक्ला आणि राधाचं एकदम इंटेन्स डिस्कशन चालू होतं.
एरंडवण्याच्या "वल्लभ" सोसायटीतल्या बागेत रातराणी घमघमत होती.
दोघंही नुकताच इंटर-स्टेलार पाहून आले होते आणि प्रचंड एक्साईट झाले होते.
शांत रात्रीत दोघांचा आवाज घुमत होता.
"पण हा  'टेसरॅक्ट 'काय प्रकार असतो मला कळालं नाही नीटसं"
"अरे रामू एकदम सोपं करून सांगते मी तुला", आता राधा मधला फिजिक्स प्रोफेसर जागा झाला होता.
तीन मितीतला क्यूब समजा एक काचेच्या पारदर्शक भिंतीला चिकटवून ठेवलास आणि एखादा सूक्ष्म प्राणी जो दोन मित्यांतच आहे तो भिंतीवरून लुटूलुटू चाललाय. तर त्याला फक्त क्युबची भिंतीला चिकटलेली बाजू दिसेल आणि "समजेल" जी एक चौकोन आहे.
म्हणजे तो चौकोन हे तीन मितीतल्या क्यूबचं द्विमितीय प्रोजेक्शन झालं.

आता हेच आपण तीन आणि चार मित्यांत पुढे नेऊया.
क्युबचा चार मितीय इक्युव्हॅलन्ट आकार म्हणजेच टेसरॅक्ट. 
समजा चार मितीतल्या बुद्धिमान प्राण्यांनी हा टेसरॅक्ट आपल्या पृथीवर पाठवला तर तो आपल्याला एका क्यूब सारखाच दिसेल आणि समजेल.
"हम्म आणि हे बाकीच्या आकारांना पण लागू असेल"?
"अफकोर्स उदाहरणार्थ पंचकोन षटकोन वगैरे सगळ्या आकारांना!
आणि मजा काय आहे माहितीय का? हे चार मितीतले आकार कदाचित आपल्या तीन मितीवाल्या जगात एकीकडून दुसरीकडे जायचे शॉर्टकट असू शकतील… कोणत्याही काळात कोणत्याही ठिकाणी!

राधा लगेच टिशू पेपर वर आकृती काढायला लागली…
प्रोफेसर शुक्ला आपल्या बायकोकडे कौतुकाने बघत राहिले.
राधूची मान केवढी लांबसडक आहे हे त्यांना परत एकदा जाणवलं.
तिच्या केसांत आलेली चंदेरी जर चांदण्यात चमचम करत होती…
आणि निघताना मारलेल्या  'बरबेरी 'परफ्युमचा मंद गंध रातराणीत मिसळला होता.
प्रोफेसर शुक्लानी तिला मायेनं जवळ ओढलं… आणि त्यांना खाडकन जाग आली.

मुंबई: धनत्रयोदशी २०१५ रात्र
अद्भुत ८७ नंबरच्या बसमधून माटुंग्याच्या सिटीलाईट स्टॉपवर उतरला आणि त्यानं चहूवार नजर टाकली.
रात्रीचे दहा वाजले होते पण लोकांची उत्साही गर्दी काय हटत नव्हती.
पणत्यावाले, उटणीवाले, रांगोळ्यांचे ढीग आणि ते रांगेत लटकणारे शेकडो हजारो कंदील!
लाल-पिवळे-हिरवे चमचमणारे लखलखणारे झिरमिळणारे कंदील!
हा रस्ता 'कंदील-स्ट्रीट' म्हणूनच तर फ़ेमस होता आख्ख्या जगात.

Thursday 26 February 2015

श्रीमान योगी

तीन-चार दिवस "ब्रोक" फिरत होतो.
पैसे लागलेही नाहीत फारसे म्हणा… सोडेक्सो कूपनं आणि कार्डावरच किल्ला लढवत राहिलो.
शेवटी आत्ता रात्री मुहूर्त लागला आणि ए. टी. एम मध्ये गेलो…  

आत सिक्युरिटीवाले मामा मस्त "श्रीमान योगी" वाचत बसलेले!

उगीचच छान वाटलं!
सिक्युरिटीची नोकरी धरली तर पुस्तकांचा बॅकलॉग पुरा करता येईल असंही वाटून गेलं. 
त्या मामांचा थोडा हेवा सुद्धा… अर्थात "जावे त्याच्या वंशा" वगैरे आहेच!

म्हातारपणी जागरणवाला जॉब का करावा लागत असेल त्यांना? प्रॉब्लेम्स असतील?? घर चालवायला???
की,
मस्त रिटायर्ड होऊन, पोरं-बाळं वगैरे सेटल करून, टाइमपास म्हणून करत असतील ते?
तसंच असावं… तसंच असू दे!

एनी-वेज आज रात्री मस्त पुस्तकाचा ठोकळा वाचतायत ना… खुश दिसतायत… उद्याचं उद्या च्या मारी!
आपण पण घरी जाउन रस्किन बॉन्डचा ठोकळा वाचायचा… कित्ती दिवस तसाच पडलाय… उद्याचं उद्या च्या मारी! 

-नील आर्ते