Friday 29 November 2013

झगार्ड ३:

 त्यानं झटपट लॉग ऑफ केलं आणि तो निघाला. फक्त सहा वाजले होते. संध्याकाळचा गुलाबी प्रकाश हळूहळू जांभळा होत होता पण रस्त्यावर अजून बऱ्यापैकी उजेड होता. आज चक्क दिवसाउजेडी तो कामावरून सुटला होता.
धिस वॉज अ मोमेंट टु बी चेरीश्ड! तो समोरच्या मावशीच्या गाडीवर गेला आणि त्यानं स्टीलच्या ग्लासातनं पाणी घेऊन ती सोनेरी कॅप्सुल गिळून टाकली!
'मावशी एक वडा पाव आणि कटिंग द्या… थांबा वडे गरम काढताय ना दोन्ही एकदमच द्या मग!'

मावशींनी एक हिरवट पांढरा गोळा घेतला त्याला चण्याच्या पातळ पिठाची "शंभो" केली आणि तो अलगद कढईत सोडला… मग दुसरा… मग तिसरा… ….
ते चुर्र चुर्र करत, मस्तीखोर पोरांसारखे एकमेकांना इकडे तिकडे ढकलत कढईत सेटल झाले!
त्यांच्या आजूबाजूला ते फुर्र फुर्र करणारे तेलाचे बुडबुडे!
हळूहळू ते पिवळे गोळे सोनेरी झाले… मग मावशींनी अलगद तेल निथळलं आणि त्या सगळ्यांना एक पलटी दिली!
मग बस्स दोनच मिनटांत ते थाळीत पडले.
त्यानं त्याचा वडा कढईत  असतानाच हेरून ठेवला होता... चार वेडीवाकडी कुरकुरीत नाकं फुटलेला मॉडर्न-आर्ट  मधल्या चेहेऱ्यासारखा तो वडा! त्यानं त्याच्यावर बोट ठेवलं आणि मावशीनं हसून मान डोलावली.
तिची पातळ सुरी पावामधून हलेकच फिरली आणि पावाचे बुडाशी जोडलेले दोन भाग झाले, आधी चिंच-गुळाची गोड चटणी मग हिरवी ओली चटणी आणि वर भुरभूरवलेलं लाल तिखट!
पर्रर्र्रफेक्ट त्याला हवं तितकच कमी नाही की जास्त नाही…
मग कुरकुर नाकवाले वडेबुवा अलगद पावात घुसले!
मावशीनं तो वडापाव त्याला हॅन्डओव्हर करता करताच निन्जाच्या चपळाईनं दुसऱ्या हातानं कटिंग ओतली!
तिही त्यानं ताब्यात घेतली आणि एक दिलखुष नजर सभोवार फिरवली…
संध्याकाळची वेळ, लोकांची लगबग, समोरून चाललेल्या सिम्बायोसिसच्या दोन छान मुली… सगळं त्यानं डोळ्यात भरून घेतलं आणि वडापावचा एक लचका तोडला; तोंड थोडं उघडंच ठेवून त्यानं बटाट्याची वाफ बाहेर जाऊ दिली आणि मग गरमपणाचा अंदाज घेत हलकेच तो घास चावला… एका कुरकुरीत नाकासकट!
तोंडात घास न गिळता तसाच ठेवत त्यानं कटिंगचा घोट मारला आणि आलंवाला तो कमी गोड चहा घासाच्या आसपास आणि आत पसरला!
'हेवन जस्ट हेवन!'
त्याच्या डोक्यावरचा लाल दिवा लुकलुकू लागला आणि तो स्टूलावर बसत स्तब्ध झाला.

क्रमश:

Thursday 28 November 2013

झगार्ड २:

  दोघांनी मिळून वाईनची अख्खी बाटली पार केली होती… आणि नंतर झक्कास जेवण! शेवटी तिरामिस्सुचा चमचा त्यानं तिला भरवला आणि गालावर हलकेच ओठ टेकत ती सोनेरी कॅप्सुल तिच्या ओलसर जिभेवर ठेवली.
'हे तुझं बर्थ डे प्रेझेंट!' तो डोळे मिचकावत बोलला.
'वाव्व झगार्ड!' ती चित्कारली. ,'पण टायमिंग जुळणार बरोबर? शिवाय कित्ती महाग असतं  ते?…एवढा खर्च करायची काय गरज होती रे??'
त्यानं तिला जवळ ओढली आणि तो तिच्या कानात पुटपुटला, 'तुझा  प्रॉब्लेम माहितीय काय आहे? तू खूप जास्त प्रश्न विचारतेस!'…. पुटपुटतानाच त्यानं तिच्या कानाची पाळी हलकेच चावायला सुरुवात केली होती.
ती सित्कारली आणि तिन त्याचं डोकं केस पकडून आपल्या वक्षात दाबलं!
त्यानं तिचा एक झकास कीस घेतला मग तिनं त्याचा… मग परत त्यानं, तिच्या नाकाचे, डोळ्यांचे, कानाचे… खालच्या ओठाचे, वरच्या ओठाचे, वक्षांचे आणि बेंबीचे, मांड्यांचे  आणि मांड्यांमधले शंभर हजार एक लाख किसेस!!!

हलकेच त्यांनी एकमेकांचे कपडे उतरवले… तिनं त्याची आवडती फुश्चिया कलरची ब्रा घातली होती आणि त्यानं तिची आवडती 'डिझेल'ची डार्क ग्रीन ब्रीफ!
बराच वेळ ते शोधत राहिले एकमेकांचे कोपरे,खळगे आणि उंचवटे…मांसल आणि उष्ण!
मग तो तिच्यात शिरला अन ती हलकेच कण्हली… तिचे डोळे जडावले होते… किती तरी वेळ दोघं लयीत हलत होती आणि मग तिच्या मांड्यात सुखाचा स्फोट झाला… मांड्यान्तून पोटात छातीत आणि मेंदूत!

शरीर ह ssssss लकं झालं आणि तिच्या डोक्यावरचा लाल दिवा लुकलुकू लागला.
ती स्तब्ध झाली होती… त्यानं हलकेच तिच्या कपाळाच चुंबन घेतलं, तिच्या अंगावर चादर ओढली आणि तिला कुशीत घेऊन तो झोपून गेला.

क्रमश:

Tuesday 26 November 2013

झगार्ड १:

सुळक्याच्या तिसऱ्या लेजवर ते दोघं जेमतेम अ‍ॅन्कर होऊन उभे होते.
कसं वाटतंय? धनुषनं विचारलं.
'ऑसम', अभ्यंग उत्तरला पण कोरड्या पडलेल्या घशामुळे त्याचा आवाज थोडा चिरकलाच.

 'ओके शेवटचा पॅच हार्डली तीस फुटांचा आहे. ओव्हरहॅन्ग थोडासा तुझ्या अंगावर येईल पण तुला जुमार आहे त्यामुळे काळजी नको. वरती बंकू आहेच. ही  गोळी घेऊन टाक.', धनुषनं सोनेरी कॅप्सुल त्याच्या  हातावर ठेवली. 'एक वीस मिनिटांत तुझं झगार्ड येईल आणि ते साधारण तासभर टिकून राहील तो पर्यंत मी वर येईनच मग आपण रॅपल डाऊन करू. ठीकाय??

अभ्यंगनं गोळी गिळून टाकली. धनुषनं अभ्यंगचं अ‍ॅन्कर आणि जुमार चेक केल आणि त्याच्या पाठीवर हलकिशी थाप मारत तो म्हणाला, 'चल सुट'!

 अभ्यंगनं क्लाईम्बिंग चालू केलं. रॉकमध्ये तसे 'होल्ड' भरपूर होते. धनुष किंवा बंकू सारख्या क्लाईम्बिंग मधल्या किड्यांना "डांग्या" सुळका तसा सोपाच होता. पण अभ्यंग तसा नवखाच, त्याचं हृदय थाडथाड उडत होतं…सुळका सोपा होता पण एक्स्पोज भारी होता. बेसपासून तीनशे फूट तरी असावा तो.
खाली खोल हिवाळ्यातली पिवळी पडलेली कुरणं आणि चरणाऱ्या गायी दिसत होत्या.
भण्ण वारा आणि हाताला भिडणारा तो काळा कातळ…अचानक त्या काळ्या काळ्या सह्याद्रीच्या दगडूबद्दल त्याला माया दाटून आली आणि त्यानं बाहेर आलेल्या एका टेंगुळाचं  चक्क चुंबन घेतलं!
जुमार सरकवत अभ्यंग कष्टाने हाइट गेन करत होता. शेवटच्या ओव्हरहॅन्गला त्याची चांगलीच फाटली. घसा कोssssरडा पडला होता. हाता पायात पेटके येत होते… झालं शेवटचा ओपन-बुक सारखा दिसणारा रॉक पॅच पार केला की दहा फुटांवर समिट!
अभ्यंगनं एक मूव्ह घेऊन 'ओपन बुक' पार केलं, 'धनुषला आवडली असती ही मूव्ह!' तो स्वत:वरच खुशारला!
कडेवर दोन्ही तळवे रोवून त्यानं शरीर वर खेचलं… आधी डावा पाय मग उजवा पाय… तो शिखरावर पोचला होता! त्याचे पाय शिलाई-मशीन सारखे थडथडत होते… समीsssssट तो खुष होऊन ओरडला!
त्यानं चहुबाजूंना नजर टाकली… बंकू बाजूला बसून लिमलेटची गोळी चोखत होता. त्यानं थम्स अपची खूण अभ्यंगकडे फेकली. अभ्यंगनं त्याला उलटा फ्लाइंग-किस फेकला आणि तो दोन्ही पाय फाकवून अकिम्बो पोझिशन मध्ये उभा राहिला. अशा पोझ मध्ये आपण सुहास शिरवळकरांच्या 'दारा बुलंद' सारखे वाटतो असं त्याला उगीचच वाटायचं!

 त्यानं वेस्ट पाउच मधून ती सोनेरी कॅप्सुल काढली आणि पाण्याबरोबर गिळून टाकली. मग हलकेच चहुबाजूंना नजर टाकली… भण्ण वारा चालूच होता. चहूकडे जांभळे डोंगर निश्चल उभे होते. बाजूच्या दरीत एक गिधाड आपल्याच नादात घिरट्या घालत होतं… हिवाळ्यातल्या दुपारी ३ वाजता असते तशी सगळ्या उन्हावर एक धुरकट झिलई आली होती… आणि तो डोंगराचा, गवताचा, घाणेरीचा वेडावणारा गंध गच्च भरून राहिला होता…"याचसाठी केला होता अट्टाहास"!
त्याचं मन हळूहळू निवत गेलं… शां sssss त शांत झाला तो. आणि त्याच्या डोक्यावरचा लाल दिवा लुकलुकू लागला. 
 बंकूनं त्याला सावधपणे बसतं केलं आणि घड्याळाकडे नजर टाकली, तासभर तरी अभ्यंग असाच राहणार होता. 



क्रमश: