मला नेहमीच वाटत आलंय की सिनेमा, पुस्तकं, नाटकं, गाणी आणि सगळ्याच कलाकृती...
कलाकारासाठी पर्सनल असतातच येस्स!
पण रसिकासाठी त्याहून कैकपटीने जास्त पर्सनल असतात!
तो बनवणारा त्याला काय बनवायचं ते मस्त बनवतोच.
पण ते घेणाऱ्याला काय घ्यायचंय ते प्र - चं - ड सब्जेक्टिव्ह असतं.
म्हणजे "मॅट्रिक्स" बघून काही लोकांना त्यातले स्टंट्स आवडलेले,
काही लोकांना त्यातले 'प्राडा'चे ढासू स्टायलिश कपडे आवडलेले,
काही लोकांना भगवदगीता, बुद्ध, ताओइझम, निहीलिझम, अस्तित्ववाद असं काय काय मिळालेलं,
काही लोकांना पातळ शिडशिडीत कियानू आवडलेला,
तर काही लोकांना थंड सुरीसारखी सेक्सी धारदार कॅरी ऍन मॉस आवडलेली...
पण आत्ता आपण मॅट्रिक्सविषयी नको बोलूयात.
कारण मॅट्रिक्सवर मी चालू झालो की मला थांबवणं खरंच म्हणजे खरंच कठीण आहे सो कंट्रोल!
तर...
मला खूप दिवसांपासून या तीन विशिष्ट सीरीजविषयी बोलायचंय,
आयुष्याच्या विविध टप्प्यांवर सुदैवाने या तीन सीरीजशी माझी गाठ पडली हे मस्तच.
"अर्रे यार हे तर आपणच आहोत किंवा आपला खास यार-दोस्त असाच आहे,
किंवा हा च्युत्यापा आपण अस्साच केलेला,
किंवा आपणही असाच फकअप केलेला रिलेशनमध्ये,
किंवा हे असंच आजकाल आपण सगळॆ डोकं गहाण ठेवून वागतो..."
असं विविध कायकाय मला या सीरीज बघताना अक्षरश: लाखो वेळा वाटलेलं...
बेदरकारी, लॉयल्टी, इंटिग्रिटी, जज न करणं, क्षमाशीलता, प्रेम, सोशल मिडीयापासूनची सावधगिरी आणि इतर अनेक माणकं माझ्यावर उधळली...
दिलखुलास...
यातल्या पात्रांनी.
मला हसवलं, रडवलं, घाबरवलं, जोश दिला आणि बरंच कायकाय.
पण हे रिव्ह्यू नाहीयेत बरं का.
रादर... ही दाद आहे इतकं काही ऑस्सम बनवल्याबद्दल.
हे थँक्स आहे जास्त चांगला माणूस व्हायच्या वाटेकडे बोट दाखवल्याबद्दल.
आणि म्हणूनच हे सगळं मला तुम्हाला भडाभडा सांगायचंय.
आणि हो.
शक्यतो प्रयत्न सिरीज माझ्या गाभ्याला का आणि कशी भिडली ते सांगण्याचा आहे, पण लिहिण्याच्या ओघात काही स्पॉयलर येऊ शकतात.
सो बी अवेअर.
... लवकरच.
