ऑक्टोबर-एंडच्या त्या निवांत दुपारी वरच्या फ्लॅट्समधल्या प्रि-दिवाळी शंकरपाळ्यांच्या तळणाच्या घमघमाटात सायकिऍट्रिस्टने आपल्या कॅडल-रोडवरच्या क्लिनिकचा दरवाजा उघडला आणि प्रसन्न हसून नवीन पेशंटला आत घेतलं.
खरं तर पेशंटनी अपॉइंटमेंट घेतलेली नव्हती पण लकीली दोन सिटींग्ज लागोपाठ कॅन्सल झाल्यामुळे त्याला फीट करता आलं सायकिऍट्रिस्टला.
पेशंट आत आला. अगदीच निवांत दिसत होता.
सायकिऍट्रिस्टचं प्रायमरी ऍनालिसिस मनातल्या मनात झरझर चालू झालं.
शिडशिडीत गोरटेला, दात किंचित पुढे, पण एकंदरीत दिसायला छान, फिटींगचा ब्रँडेड (बहुतेक "रेअर रॅबिट") कोबाल्ट ब्लू शर्ट आणि सुंदर विटलेली गुडघ्यावर फाटलेली रिप्ड डिझेल "जीन्स"!
केस थोडे अस्ताव्यस्त,
डोळे पाणीदार पण थोडे थकलेले किंवा नुकतेच जरुरीपेक्षा जास्त झोपून आल्यासारखे.
हालचाली अगदीच संथ.
खूप खूप श्रीमंत किंवा खूप खूप दुःख भोगलेल्या माणसांना कुठेच पोचायची घाई नसते आणि हा बहुतेक दोन्ही होता.
दोघांनी आपापल्या जागा घेतल्या.
सायकिऍट्रिस्टनं काही मिन्टऺ अशीच जाऊ दिली.
त्यांच्या व्यवसायात पॅसिव्ह असणं फार महत्त्वाचं होतं.
पेशंटचं भडाभडा बोलणं बहुधा पहिल्या मिन्टालाच चालू व्हायचं.
नॉर्मली पहिला शब्द सायकिऍट्रिस्ट दहा मिनटांनीच काढायचा.
तोपर्यंत पेशंट भरपूर काही बोलून टाकायचा.
आणि त्याला अजूनही भरपूर काही बोलायचं असलं तरी ते सगळं आधीच्याच दहा मिन्टाऺची रिडन्डन्ट पुनरावृत्ती असणार हे त्याला अनुभवाने माहित झालं होतं.
आत्ताही... सायकिऍट्रिस्ट त्या व्हर्बल विरेचनाची वाट पहात राहिला...
एक मिन्टऺ... दोन मिन्टऺ... तीन
हे पेशंटसाहेब मात्र मस्त समोर बसून फक्त मंद मंद हसत होते.
आता मात्र एक ढुशी द्यायलाच हवी,
"बोला साहेब आज क्लिनिकवर येऊन मला भेटावंसं वाटण्याचं काही खास कारण?
हाऊ कॅन हेल्प यु??"
मंद मंद हसणारा पेशंट आणि रुंद हसला.
स्माईल छान होतं त्याचं.
हसू डोळ्यांपर्यंत पोचून त्याचे पिंगट घारटेले डोळेही हसत होते.
त्या पिंगट घाऱ्या नजरेवरून सायकिऍट्रिस्टला उगीचच सुहास शिरवळकरांचा "दारा बुलंद" आठवला.
त्याची पिंगट घारी नजर, पिळदार बॉडी...
त्याचे ते बादल, शीतल, मधुर वगैरे साथीदार...
माल सुंदर बहीण सलोनी...
जेसलमेरमधल्या त्या वेस्टर्न टेक्सासस्टाइल थरारक गन फाइट्स...
एक गोळीचे सात तुकडे करून एकाच वेळी डागणारी सात नळ्यावाली दाराच्या शत्रूची बंदूक!
सायकिऍट्रिस्ट हरवलाच दोन मिन्टऺ!
पण त्याला इकडे आपण डॉक्टरच्या खुर्चीवर आहोत हे फायनली आठवलं आणि त्यानं पुन्हा जोर मारला.
"साहेब कसं आहे ना बरेचदा आपला प्रॉब्लेम शेअर करण्यातूनच आपोआप सोल्यूशन मिळून जातं.
किंवा कधीकधी तर शेअर करणं हेच सोल्यूशन असतं.
ट्रस्ट मी. तुम्ही वाटल्यास मला तुमचा मित्र समजा ह्या सेशनपुरता तरी."
पेशंटनं ओठ मुडपले. त्यानं तोंड उघडून परत मिटल्यासारखं केलं.
"शिवाय आपल्याला वेळेचंही भान ठेवायला हवं. कारण पुढची अपॉइंटमेंट लवकरच येईल... सो... "
पेशंट अस्वस्थपणे चुळबुळत राहिला आणि काही क्षण आणि मग त्याचा निर्णय झाला.
फायनली लीप ऑफ फेथ घेणाऱ्या बंजी-जंपरसारखा त्याचा चेहेरा वेडा वाकडा झाला क्षणभरच...
आणि तो बोलू लागला,
