मांजा (sober)

संक्रांतीपूर्वी एक आठवडा:
कॉलनीतल्या गच्चीवर पोरांचा गलका चालला होता.
'नारळ', 'तपेली' आणि मन्या सिनियर पतंगबाज.
नारळ काय काटाकाटीतला नव्हता. तो आपला सुम्ममध्ये पतंग बदवून मजा बघत बसायचा... कोणाच्या अध्यात ना मध्यात.
तपेलीचा पतंग नुकताच 'कायपो छे' झालेला आणि क्लासची वेळ झाल्यामुळे तो कल्टी मारायच्या तयारीत होता.
मन्या मात्र फुल्ल फॉर्ममध्ये होता. तसा तो नेहमीच असायचा.
लागोपाठ चार पतंगी कापल्या होत्या त्यानं.
चार तोळे कडक खरवाल्या बदामी मांजाची पूर्ण फिरकी बदवून आकाशात इवलूसा ठिपका दिसत होता त्याचा पतंग.
पूर्ण स्थिर, गुम्म... घारी-बिरींनापण पाठी टाकून वर वर चालला होता त्याचा दुरंगा.

बाकी तीन-चार छोटी पोरं इकडे तिकडे लुडबुडत होती.
सुमितनं तर चक्क प्लास्टिकच्या पिशवीला दोरी बांधून तीच उडवायची ट्राय चालवली होती.
सिध्धूनी घरच्या घरीच लोकसत्ताचा हीराच्या काड्या लावून पतंग बनवलेला.
पण तो काय नीट जमला नव्हता. कठड्यावरच ठाप खाऊन परत परत सिध्धूच्या तोंडावरच येत होता तो.
पिनाकनं मात्र छान छोट्याश्या फिरकीला मांजा गुंडाळला होता.
आईच्या मागे लागून छोटूशी पतंगपण आणली होती.
खूप म्हणजे खूप आवडायची त्याला पतंग. या सगळ्या दादा लोकांसारखीच आकाशात उंच पतंग बदवून काटाकाटी करायचं त्याचं आवडतं स्वप्न होतं.
मागे एकदा तपेलीदादानं बदलेली पतंग पिनूच्या हातात दिली होती थोडावेळ, तेव्हा खूप मस्त वाटलेलं त्याला.
दूरवर गेलेली पतंग जवळजवळ आकाशाला टेकलेली... इतक्याजवळ की पतंगीवर मेसेज लिहिला तर तो बाबांपर्यंत पोचेल बहुतेक.
आणि तो मांजा... अस्सा वाऱ्यानं वाकडा झालेला... स्टाईलमध्ये.
मागच्या वर्षी बाबा होते तेव्हा तो, आई आणि बाबा त्या जंगल सफारीला गेले होते.
तिकडचा जंगलातला रोडसुद्धा असाच होता... ऐटबाज वाकडा... त्याची आठवण झाली त्याला.
पतंग तिकडे लांबवर असली तरी मांजा त्याची बोटं ओढत होता...
पॅंटला धरून हळूहळू खेचणाऱ्या माऊच्या पिल्लासारखा वाटलेला त्याला तो मांजा...
हातातून सोडूच नये असं वाटलेला... पण तेवढ्यात त्याला पाठीमागे काहीतरी टोचलेलं...
बघतो तर मन्यादादा त्याला एकदम पाठी चिकटून उभा असलेला...
आणि विचित्र हसत असलेला... पण मग नारळदादा मन्यादादाला ओरडलेला.
 
पण त्या दिवसानंतर पिनू मन्यापासून जरा लांबच राह्यचा.   
आत्ताही तो थोडं अंतर राखूनच होता.
पतंग काय विशेष उडत नव्हती त्याची खरंतर... पण तो आपला प्रामाणिकपणे सगळ्या दादा लोकांचं बघून पतंगीला टिचक्या देत होत्या.

इतक्यात वरती आकाशात दिलावरचा कौवा सरसरत आला आणि मन्या तरारला.
दिलावर म्हणजे मन्याचा एक नंबर रायव्हल. प्रेरणावरून दोघांमध्ये ठसन चालू होती.
मन्यानं कावळ्यासारखा एक डोळा समोरच्या खिडकीत वळवला.
दळवींची प्रेरणा चहा पीत खिडकीतच उभी होती... बेस्ट चान्स... इम्प्रेशन मारायचा.
त्यानं आपली पतंग किंचित उतरवून दिलावरच्या पतंगीवर क्रॉस टाकली आणि तो रापराप घसटी मारायला लागला.
दिलावर सुद्धा तिकडून घसटायला लागला.
प्रेरणापण वरच बघत होती.
'च्यायची दिल्याची पतंग लटकवून दोन्ही पतंगी उतरवून दाखवायच्या प्रेरू डार्लिंगला.'
मन्या तापला.

पिनाक थोडं बाजूला धडपडत होताच...
इतक्यात एक रँडम वाऱ्याचा झोत आला आणि त्याची पतंग मन्याला क्रॉस पडली...
अगदी हातभर अंतरावर...
पिनाक थोडा गडबडला आणि त्यानं पतंग खेचली... आणि...
मन्याचा मांजा सपकन तुटला!

मन्याला क्षणभर काही कळलंच नाही... की गॅलरीत प्रेरणा खदाखदा का हसतेय ते...
मग त्याला उं SSS च आकाशात गुल झालेली पतंग दिसली... आणि त्याची तार सटकली.
त्यानं भांबावलेल्या पिनाकच्या फाडकन एक कानफटात मारली, "चुत्या साला. मध्ये मध्ये आपली #$ घालतोय."
तो पिनाकला अजून मारणार होता पण तपेली आणि नारळनी त्याला पकडला.

पिनाकच्या डोळ्यासमोर अंधारल्यासारखं होत होतं...
फुटणारं रडू आवरत त्यानं पतंग घेतली आणि तो खाली आला.
त्यानं कुलूप काढून दार उघडलं. आई ऑफिसमधून यायला अजून दोन तास तरी होते.
वाटीत खाऊ काढून ठेवला होता तिनं... पण त्याचा गाल दुखत होता आणि मूडही नव्हता.
त्यानं पतंग-फिरकी टी.व्ही.खाली ठेवली आणि त्याला एकदम आठवलं,
'डांगूल'ला खाणं द्यायचं विसरूनच गेला होता तो.
त्यानं फ्रीजमधून डेअरी-मिल्कचा छोटासा तुकडा काढला आणि तो गॅलरीतल्या तुळशीजवळ आला.
त्यानं हलकेच हाक मारली आणि आणि कुंडीतून गांडुळासारखा दिसणारा सोनेरी-हिरवट रंगाचा डांगूल सरसरत बाहेर आला.
त्यानं प्रेमानं पिनूच्या हाताला हलकेच दंश केला आणि त्याच्या हातातलं चॉकलेट मटामटा खाल्लं.
डांगूल पिनूचा बेस्ट फ्रेंड होता. सगळं सगळं सांगायचा तो डांगूलला.

लेखक महाशय

ऑक्टोबर-एंडच्या त्या निवांत दुपारी वरच्या फ्लॅट्समधल्या प्रि-दिवाळी शंकरपाळ्यांच्या तळणाच्या घमघमाटात सायकिऍट्रिस्टने आपल्या कॅडल-रोडवरच्या क्लिनिकचा दरवाजा उघडला आणि प्रसन्न हसून नवीन पेशंटला आत घेतलं. 

खरं तर पेशंटनी अपॉइंटमेंट घेतलेली नव्हती पण लकीली दोन सिटींग्ज लागोपाठ कॅन्सल झाल्यामुळे त्याला फीट करता आलं सायकिऍट्रिस्टला. 

पेशंट आत आला. अगदीच निवांत दिसत होता.  

सायकिऍट्रिस्टचं प्रायमरी ऍनालिसिस मनातल्या मनात झरझर चालू झालं. 

शिडशिडीत गोरटेला, दात किंचित पुढे, पण एकंदरीत दिसायला छान, फिटींगचा ब्रँडेड (बहुतेक "रेअर रॅबिट") कोबाल्ट ब्लू शर्ट आणि सुंदर विटलेली गुडघ्यावर फाटलेली रिप्ड डिझेल "जीन्स"!

केस थोडे अस्ताव्यस्त, 

डोळे पाणीदार पण थोडे थकलेले किंवा नुकतेच जरुरीपेक्षा जास्त झोपून आल्यासारखे. 

हालचाली अगदीच संथ.

खूप खूप श्रीमंत किंवा खूप खूप दुःख भोगलेल्या माणसांना कुठेच पोचायची घाई नसते आणि हा बहुतेक दोन्ही होता. 

दोघांनी आपापल्या जागा घेतल्या. 

सायकिऍट्रिस्टनं काही मिन्टऺ अशीच जाऊ दिली. 

त्यांच्या व्यवसायात पॅसिव्ह असणं फार महत्त्वाचं होतं. 

पेशंटचं भडाभडा बोलणं बहुधा पहिल्या मिन्टालाच चालू व्हायचं. 

नॉर्मली पहिला शब्द सायकिऍट्रिस्ट दहा मिनटांनीच काढायचा. 

तोपर्यंत पेशंट भरपूर काही बोलून टाकायचा. 

आणि त्याला अजूनही भरपूर काही बोलायचं असलं तरी ते सगळं आधीच्याच दहा मिन्टाऺची रिडन्डन्ट पुनरावृत्ती असणार हे त्याला अनुभवाने माहित झालं होतं. 

आत्ताही... सायकिऍट्रिस्ट त्या व्हर्बल विरेचनाची वाट पहात राहिला... 

एक मिन्टऺ... दोन मिन्टऺ... तीन 

हे पेशंटसाहेब मात्र मस्त समोर बसून फक्त मंद मंद हसत होते. 

आता मात्र एक ढुशी द्यायलाच हवी,

"बोला साहेब आज क्लिनिकवर येऊन मला भेटावंसं वाटण्याचं काही खास कारण?

हाऊ कॅन हेल्प यु??"

मंद मंद हसणारा पेशंट आणि रुंद हसला. 

स्माईल छान होतं त्याचं. 

हसू डोळ्यांपर्यंत पोचून त्याचे पिंगट घारटेले डोळेही हसत होते. 

त्या पिंगट घाऱ्या नजरेवरून सायकिऍट्रिस्टला उगीचच सुहास शिरवळकरांचा "दारा बुलंद" आठवला.  

त्याची पिंगट घारी नजर, पिळदार बॉडी...

त्याचे ते बादल, शीतल, मधुर  वगैरे साथीदार... 

माल सुंदर बहीण सलोनी... 

जेसलमेरमधल्या त्या वेस्टर्न टेक्सासस्टाइल थरारक गन फाइट्स... 

एक गोळीचे सात तुकडे करून एकाच वेळी डागणारी सात नळ्यावाली दाराच्या शत्रूची बंदूक!  

सायकिऍट्रिस्ट हरवलाच दोन मिन्टऺ! 

पण त्याला इकडे आपण डॉक्टरच्या खुर्चीवर आहोत हे फायनली आठवलं आणि त्यानं पुन्हा जोर मारला. 

"साहेब कसं आहे ना बरेचदा आपला प्रॉब्लेम शेअर करण्यातूनच आपोआप सोल्यूशन मिळून जातं. 

किंवा कधीकधी तर शेअर करणं हेच सोल्यूशन असतं. 

ट्रस्ट मी. तुम्ही वाटल्यास मला तुमचा मित्र समजा ह्या सेशनपुरता तरी."

पेशंटनं ओठ मुडपले. त्यानं तोंड उघडून परत मिटल्यासारखं केलं. 

"शिवाय आपल्याला वेळेचंही  भान ठेवायला हवं. कारण पुढची अपॉइंटमेंट लवकरच येईल... सो... "

पेशंट अस्वस्थपणे चुळबुळत राहिला आणि काही क्षण आणि मग त्याचा निर्णय झाला. 

फायनली लीप ऑफ फेथ घेणाऱ्या बंजी-जंपरसारखा त्याचा चेहेरा वेडा वाकडा झाला क्षणभरच... 

आणि तो बोलू लागला,

"मी लेखक आहे आणि मी एकटा रहातो. 

गडगंज श्रीमंत नसलो तरी मुंबईत मोक्याच्या ठिकाणी (अर्थात) वाड-वडिलांच्या पुण्याईने माझी तीन-चार घरं आहेत. 

सो मला उपजीविकेसाठी इतर काही धंदा / व्यवसाय करावा लागत नाही. 

आणि मी चक्क मराठी लेखनातूनही चिकार पैसे मिळवतो... 

वेट चुकलो थांबा! 

मिळवायचो  असं म्हणायला हवं टेक्निकली. 

तेच तर सगळं सांगायचंय तुम्हाला."

सायकिऍट्रिस्टनं सहज कॅज्युअली विचारलं, 

"मी वाचतो मराठी पुस्तकं बऱ्यापैकी. तुमचं नाव किंवा चेहेरा कधी कुठल्या पुस्तकावर पाहिल्यासारखं आठवत नाही."

पेशंट हसला, 

२.० हे माझंच टोपणनाव. 

सायकिऍट्रिस्ट उडालाच,

"अरे २.० नावाच्या लेखकाने मराठी साहित्यविश्वात प्रचंड खळबळ उडवली होती साधारण वर्षभरापर्यंत"

"गिल्टी ऍज चार्ज्ड... मीच तो", पेशंटने मान तुकवली. 

"मी रिबूट केलेल्या पात्रांपैकी तुमचे कोणी फेवरीट?"

"अर्थातच धारपांचे समर्थ. काय मस्त आजच्या युगात आणून बसवलंय तुम्ही त्यांना! भारी!!

खरंच तुम्हीच २.० ?"

सायकिऍट्रिस्ट एखाद्या लहान मुलासारखा एक्साईट झाला होता. 

त्याचवेळी त्याच्या मेंदूच्या सायकिऍट्रिस्ट भागानं शंका काढली, "स्वतः सायकिऍट्रिस्टनं असं पोरकट व्हल्नरेबल दिसून चालेल का?"

आणि त्याच्या सायकिऍट्रिस्ट भागानंच उत्तर दिलं की, "अशी थोडी व्हल्नरेबिलिटी शेअर केल्याने पेशंट जास्त चांगला कनेक्ट होईल सो आगे बढो बिंधास."

"मलाही धमाल आली समर्थांचा रिबूट लिहिताना. 

त्या रिबूटमध्ये मी त्याच्या असिस्टंट आप्पाच्या जागी मुलगी घातली ऍप्पी नावाची त्यावरूनही बऱ्याच उलट-सुलट प्रतिक्रिया उमटल्या. 

पण मी स्वतःसुद्धा खूप एंजॉय केले आधीआधीचे काही भाग."

"शिवाय आजच्या जगातला बिटकॉईन्समध्ये उलाढाल करणारा झोलर फिरोज इराणी, बलोचिस्तानमध्ये सर्जिकल स्ट्राईक करणारा कॅप्टन दीप... भारी सर भारी एकदम", 

आता ही सायकिऍट्रिस्टची पोज-बीज नव्हती खरंच मनापासून एक्साईट झाला होता तो. 

"थँक्स पण तीच तर गोची सांगायचीय तुम्हाला. 

तर लहानपणापासून ह्या सगळ्या नायकांची आणि लेखकांची पुस्तकं वाचत मोठा झालेलो. 

अर्थात सत्तर-ऐंशी च्या दशकात ह्या पुस्तकांकडे जरा आठ्या पाडूनच पाह्यलं जायचं. 

'पिवळी पुस्तकं', वाचक-रंजक, कमी दर्जाचं साहित्य म्हणून त्याला हिणवलं जायचं. 

पण गेली काही वर्षं मात्र सीन थोडा पलटला. 

दोन शतकांच्या सांध्यावरच्या काही रसिक पत्रकार, ब्लॉगर्स आणि इन्फ्लुएन्सर्सनी ह्या उपेक्षित कथा कादंबऱ्यांना मनापासून नावाजलं. 

आणि अचानक पुन्हा ह्या सगळ्या पात्रांना आणि लेखकांना (मरणोत्तर) एक्झॉटिक पण सत्पात्री नवा फॅन-बेस मिळाला. 

आणि तेव्हाच मला ही कल्पना सुचली. 

माझी स्वतःची अशी काही आवडती पात्रं आजच्या काळात रिबूट करायचं ठरवलं. 

मग काय फटाफट त्या लेखकांच्या कुटुंबीयांना भेटून बाकायदा हक्क घेतले त्या पात्रांचे आणि माझ्या सुपीक डोक्याने त्यांच्यावर पुन्हा कथा पाडायला सुरुवात केली."

सायकिऍट्रिस्टनी हसून मान डोलावली. 

"मी लोकांसमोर कधीच आलो नाही. ह्या सगळ्या रिबूट्ससाठी मी २.० हे टोपणनाव घेतलं. ते गिमिकसुद्धा हिट झालं. 

बिटकॉईन्सवाला सातोशी नाकोमोटो, किंवा मास्कधारी डी. जे. "मृतमूषक" (DEADMAU5) सारखंच हा लेखक आहे कसा आननी ह्याचे लोक तर्क-वितर्क करत राहिले.

आणि हे सगळं यश अंमळ माझ्या डोक्यातच गेलं.  

चक्क मराठी लेखनातून एवढे पैसे मिळतायत हे अप्रूप मला स्वतःलाच पचता पचेना. 

सोशल मीडियावर तर हैदोस घातला मी. 

#कोकरू_लेखक हा माझा हॅशटॅग प्रचंड व्हायरल झाला. 

दिवाळी अंकातल्या एका कथेचे शेंगदाण्यांएवढंच मानधन मिळवणाऱ्या किंवा बरेचदा नुसत्या कौतुकावारी कथा छापायला धडपडणाऱ्या,

पुस्तक काढण्यासाठी एखाद्या बेरकी प्रकाशकाला पोरांच्या तोंडचा घास काढून लाखभर रुपये हसत हसत देणाऱ्या,   

पु ल, विश्वास नांगरे पाटील आणि मोरोपंतांच्या नकली ओळी फॉरवर्ड करून स्वतःला लेखक समजत खुष होणाऱ्या 

असंख्य बापड्या लेखकांची मी यथेच्छ चेष्टा केली. 

बेनामीचं चिलखत असल्यामुळे काही वेळा क्रूरसुद्धा झालो.

पण लाथेचा प्रसाद देणाऱ्या पॉप्युलर मौनी बाबासारख्याच ह्या सगळ्या लीला मला आणखीच एक्झॉटिक करत गेल्या.

हे असं अभूतपूर्व यश मी काही वर्षं एन्जॉय केलं... 

आणि मग मी उताराला लागलो. 

एकाहून एक सरस कथा-कादंबऱ्या दिल्यानंतर हळूहळू पाट्या टाकायला लागलो. 

असं का होतंय मलाही कळेना. 

कदाचित ही सगळी त्या लेखकांची पूर्वपुण्याई आहे आणि माझं काँट्रीब्युशन काहीच नाही असं मला वाटत होतं का?

ह्यात क्रिएटिव्हिटीपेक्षा कारागिरीच जास्त आहे असं होतं का?

कोण जाणे?

खरं तर आत्ताचा माझा फिरोज इराणी ब्लॅक-वेबमध्ये ऑनलाईन पोकर खेळतो,

समर्थांचे अमानवी शत्रू वर्महोलमधून येतात आणि कॅप्टन दीपचा हिरव्या डोळ्यांचा शत्रू अलीबाबा आयसिस-k ला जाऊन मिळतो. 

हे सर्व मी खूप मनापासून लिहिलं आणि एंजॉयही केलं. 

पण मग अचानक अशी गुंतवळ का?

का बिचाऱ्या कोकरू-लेखकांना हसल्यामुळे "कर्मा" नावाच्या कुत्रीने माझ्या ढुंगणाचा चावा घेतला होता?

का हा रायटर्स ब्लॉक होता?

कोण जाणे. 

हळूहळू पण निश्चित मला काही सुचायचं बंद झालं.   

लिहिणं अर्थातच थांबलं. 

खाणं-पिणं आणि शांत जगत रहाणं हाच माझा दिनक्रम झाला. 

वर्षभर असंच गेलं आणि एके दिवशी चमत्कार झाला... सॉरी आय मीन रात्री.  

आता माझी झोप तशी चांगलीच गाढ असते. 

त्यात मी पैसा राखलेला एकटा जीव सदाशिव म्हणजे बायकोचं घोरणं, सकाळचा अलार्म, कामाचे फोन अशी काहीच डिस्ट्रॅक्शन्स नाहीत. 

सो एखादा नेटफ्लिक्सचा एपिसोड किंवा थोडं किंडल टाकून बारा वाजता झोपलो की थेट साडेनवाला उठतो मी.

त्या दिवशीही असाच मस्त झोपून उठलो मी. 

दारावरचा पेपर घ्यायला हॉलमध्ये आलो. 

डोकं मस्त छानपैकी रिकामं लेखन-संन्यास घेऊनही बरेच महिने झालेले... 

तरीही मी सहज म्हणून माझ्या लिहिण्याच्या टेबलाकडे नजर टाकली. 

धुळीचा पातळ थर जमलेल्या टेबलावर कागदांची एक चळत बरेच दिवस पडून होती. 

खिडकीतून आलेला एक कवडसा चळतीवर फोकस करत होता. 

आणि त्या कागदावर काहीतरी लिहिलेलं होतं. 

मी आपलं सहजच उचलून चाळलं आणि थरारलो. 

हा चक्क फास्टर फेणेचा रिबूट होता. 

म्हणजे अमेय वाघच्या पिक्चरसारखा नव्हे वेगळाच. 

म्हणजे बनेश (फास्टर) फेणेचं मामांच्याच मुलीशी 'माली'शी लग्न झालंय. 

डेड-एण्ड जॉबमध्ये अडकलेल्या बन्याचा दारू पिऊन सुजलेला काका झालाय 

आणि माली मामेभावाशीच लग्न करून एवढ्या लवकर संसारात पडल्यामुळे हळहळत रिझेन्ट करतेय असं काहीतरी. 

बनेशच्या त्या खिन्न लूजर आयुष्यात त्याला परत त्याचा सळसळणारा फास्टर फेणे कसा सापडतो ह्याची प्रचंड सुरस, नाट्यमय तरीही मानवी नातेसंबंधांचे बोचकारणारे पापुद्रे उलगडून दाखवणारी लघुकादंबरी रेडी होती त्या पानांत. 

आता खरं तर फास्टर फेणेचे राईट्स पण नव्हते माझ्याकडे पण ही गोष्ट प्रसिध्द व्हायलाच हवी होती. 

मी लगेच माझ्या वकीलाला फोन केला आणि पुढच्याच महिन्यात पुस्तक बाजारात आलं सुद्धा. 

प्र चं ड हा शब्द अपुरेल असा रिस्पॉन्स आला. आय वॉज बॅक इन द गेम!

खरंतर कोणी माझ्यासाठी आख्खा ड्राफ्टच एका रात्रीत लिहून ठेवतंय हे अभद्र होतं. 

पण तेव्हा मात्र शंका कुशंका न काढता मी माझ्या दैवाचे आभार मानले. 

कोणी लिहलं ते कळेलच जातो कुठे च्यायला. 

पण नंतर हे वारंवार होऊ लागलं. 

महिन्यातून एक दोनदा मला छान छान ड्राफ्ट मिळू लागले. 

शैली माझीच होती पण क्रिएटिव्हिटी भन्नाट होती ह्या चोरट्या लेखकाची. 

आणि अक्षर... आहाहा 

त्याच्या वेलांट्यांवरून घसरावं, "प" ला पयोधरासारखं लुचावं आणि "व" च्या पोटात गुदगुल्या कराव्यात असं देखणं सुंदर मायाळू अक्षर. 

माझं स्वतःचं अक्षर म्हणजे अगदी कोंबडीचे पाय मलाच कित्येकदा लागत नाही थोड्या वेळाने. 

तर हा कोण बरं सुंदर अक्षरवाला, माझी शैली कोळून प्यायलेला, भन्नाट प्रतिभेचा इसम असावा जो हळूच रोज माझ्या फ्लॅटमध्ये येऊन अश्या तूफानी ष्टोऱ्या लिहून जातोय?

आणि तुफानी म्हणजे साक्षात तुफानी हां सर!

उदाहरणार्थ एक तर क्रॉसओव्हर कादंबरी होती ज्यात फिरोज इराणी मुजाहिदीन लोकांचा हवालाचा पैसा पकडण्यात कॅप्टन दीपला मदत करतो आणि नंतर अतिरेक्यांचे पन्नास कोटी रुपये घेऊन छू होतो वगैरे. 

फास्टर फेणे आणि मालीची मध्यम वयातली सेकंड इनींगही प्रचंड हिट झाली. 

लग्न होऊन वर्षानुवर्षं झालेलं, एकमेकांना बोचकारणारं, कचाकचा भांडणारं पण एकमेकांची प्रचंड सवय किंवा प्रेम किंवा दोन्ही असणारं डिस्फंक्शनल जोडपं लोकांनी डोक्यावर घेतलं. 

तर काही महिने असं होत राहिलं. 

मला लोक आता गमतीनं ३.० देखील म्हणू लागले. 

एका टीकाकाराने तर लिहिलं की मार्व्हलच्या ऍव्हेंजर्सचं मनोरंजन, श्याम मनोहरांची  व्हिम्झीकल  तर्कसंगती , लव्हक्राफ्टीयन वैश्विक भय आणि भारत सासणेंचा खिन्न मनस्क माहौल माझ्या एकाच कादंबरीत एकत्र दिसतो वगैरे... 

आता मात्र मला रहावेना. तिच्यामारी हे कोण लेखक महाशय? शोधलंच पाहिजे. 

मी पहिले छूट माझ्या बेडरूमच्या खिडक्या आतून गच्च बंद केल्या, दरवाजाही आतून लॉक करून चावी माझ्या उशीच्या खाली ठेवली आणि झोपलो. 

दुसऱ्या दिवशी सकाळी जणू मला फाट्यावर मारायला नवा ड्राफ्ट तयार टेबलावर. 

ह्यावेळी तर चक्क स्पायडी आणि आयर्नमॅन एका गॅलॅक्सीवर चालणारा जुगार जिंकायला फिरोझ इराणीला घेऊन जातात असा डेडली प्लॉट होता पण आता मार्व्हलकडे राइट्स मागायला मी कुठे जाऊ?

आता मात्र बास्स! मी सरळ एक स्पाय कॅमेरा आणला आणि पांडुरंगाच्या डोळ्यात फीट केला. 

"पांडुरंग सांगवीकर" माझ्या लाडक्या मोठ्ठया टेडी बेअरचं नाव. त्याला बाजूला घेऊनच झोपतो मी. 

शिवाय नाईट लॅम्प चालू ठेवला म्हणजे कोण रात्री चुपकेसे येतो की येते ते कळेल, की धारपांच्या मितीतून 'तिसरं'च काहीतरी येतं ते तरी कळेल. 

पुढच्या काही रात्री अगदीच मोळ्या गेल्या. 

रेकॉर्डिंगमध्ये शांत गरगरणारा पंख आणि माझं मंदसप्तकातलं घोरणं एवढंच कॅप्चर झालं. 

सकाळीही काही नवीन ड्राफ्ट वगैरे अर्थातच नव्हतं. 

घाबरला वाटते... हेहेहे चुत्या!

मी मनातच त्याला हसून घेतलं. 

पण चौथ्या दिवशी मात्र टेबलावर ड्राफ्ट होता. 

 मी धडधडत्या उत्सुकतेने फुटेज चेक केलं. 

रात्री तीन वाजेपर्यंत तेच, मंद नाईटलॅम्प, गरगरणारा पंखा आणि डाराडूर मी. 

पण... 

तीन वाजून दोन  मिन्टांनी मात्र मी स्वतःच बेडवरून उठलो. 

आता मी बेडवर पूर्ण नंगूपंगू झोपतो. 

बऱ्याच बॅचलर लोकांना सवय असते तशी. 

तर मी तसाच नंगूपंगू चालायला लागलो. 

त्यातही पोट फारसं दिसत नसल्याचं पाहून मी स्वतःच थोडं छान वाटून घेतलं. 

डोळे मात्र मिटलेलेच बरं का!  

तसाच मी डेस्कपुढे बसलो आणि सरसर लिहायला लागलो. 

कुरूकुरू चालणारं पेन आणि डोळे मिटून मंद घोरणारा मी असं साधारण दीड तास चालत राह्यलं. 

मग अचानक मी पेन व्यवस्थित मिटून स्टँडवर ठेवलं, 

झोपेतच चालत बेडजवळ आलो, थोडीशी 'चिल्लर' पाडली,

आणि आडवा होऊन झोपून गेलो. 

हीच ती माझी अवार्ड विनर कादंबरी "छळनंग" जिच्यात पुरुषोत्तम बोरकरांचा 'मेड इन इंडिया'वाला पंजाबराव आणि नंदा खरेंच्या 'उद्या' मधला हिरो सुदीप खान्देशात एकत्र येतात आणि दडपशाहीविरुद्ध बंडाची सुरुवात करतात. 

एकंदर पुन्हा फॉर्मात आलो मी. 

माझं हे झोपेत असतानाच मराठी कथाविश्वातली अप्रतिम माणकं लिहिणं चालूच राहीलं आणखी काही महिने. 

आणि मग मात्र मला गिल्टी वाटून घ्यायचं की नाही असा प्रश्न पडू लागला. 

म्हणजे झोपेतल्या माझ्या लिखाणावर जागेपणीच्या मी पैसा, प्रसिद्धी आणि कौतुक मिळवलं तर ते नैतिक की चोरी?

आणि मुळात मला ह्या अशा सुसाट कथा जागेपणी का नव्हत्या सुचत? आं?? ..." 

काही सेकंद असेच गेले आणि मग गुंगलेल्या सायकिऍट्रिस्टची ट्यूब पेटली. 

पेशंटचा प्रश्न त्याला होता,

"अं हो... माझ्या मते तरी फारसा काही प्रॉब्लेम नाही दिसत मला ह्यात कारण झोपलेले तुम्ही हे तुम्हीच आहात ना. 

आणि सबकॉन्शस माईंड आपलं अक्षर बदलू शकतं काही केसेसमध्ये.

तुम्ही प्लीज कंटिन्यू करा भारी इंटरेस्टिंग आहे हे."

"हं SSS", पेशंट सुस्कारला. 

"ही दोन्ही पार्ट्यांना जिंकवणारी भागीदारी काही काळ सुखनैव चालू राहिली. पण नंतर मात्र सगळंच बदललं. हाच तो पॉईंट जिकडे मला तुमची खरंच गरज आहे." 

एके दिवशी शुभ्र पांढऱ्या कागदावर फक्त एकच ओळ होती. 

ची मा का य का मा ची

काही दिवसांनी नवीन ओळ:

टे प आ णा आ प टे

आणि अशा एकच एक ओळी येत राहिल्या. 

स र जा ता ना प्या ना ता जा र स

रा मा ला भा ला मा रा

तो क वी च क्का च वि क तो

वगैरे वगैरे... 

मग ही विलोमपदं (पॅलिन्ड्रोम्स ) थांबली आणि पुन्हा कागदाचे तावच्या ताव लिखाण मला मिळू लागलं. 

पण प्रचंड अश्लील आणि बीभत्स, काही आगा-पीछा नसलेलं. 

कधी नुसत्याच घाण घाण शिव्या. 

कधी विकृत लैंगिक वर्णनं ज्यात शरीराची सगळी छिद्रं आणि सगळे द्राव हजर होते.

ती पानं प्रकाशित करणं तर सोडाच मला स्वतःलाही वाचवेनात.

बरं सिक्युरिटी कॅमेऱ्यात झोपलेला मी, रादर झोपेत लिहिणारा मी मात्र तोच होतो. 

माझ्या लिहीतानाच्या अविर्भावात काहीच बदल नव्हता. 

नंतर नंतर फक्त असंबद्ध अक्षरं येऊ लागली. 

पण थोडं बारकाईनं पाहिल्यावर कळलं की ते आख्खंच्याआख्खं लिखाण वाचून रेकॉर्ड करून उलटं वाजवलं की

कसलेतरी भयकारी मंत्र ऐकू येत. 

मग नुसतेच काहीतरी विचित्र शब्द साधारण लव्हक्राफ्टच्या क्थुलू, नियालाथोटेप किंवा धारपांच्या गोग्रामच्या पठडीतले. 

किंवा नुसतीच अमानवी गुरगुरीची अक्षरं. 

कुठून कुठे येऊन पोचलो मी श्या!"

"म्हणजे थोडक्यात तुमचा रामगोपाल वर्मा झालाय", सायकिऍट्रिस्टला जोक करायचा मोह आवरला नाही. 

पण पेशंट हसायच्या मूडमध्ये नव्हता, 

"मी हे सगळं रिपेयर करण्याचाही प्रयत्न केला. 

माणूस कसा असतो बघा, हे अवचित आलेलं घबाड जेव्हा चांगलं चालत होतं तेव्हा मी थोडंसं उपेक्षेनीच बघायचो ह्या सगळ्याकडे. म्हणजे अगदी अलिप्त, निर्लेप वगैरे. स्वतःच्याच 'होम्स'ला मारणाऱ्या ऑर्थर कॉनन डॉयल सारखा.  

पण सकस लिहिणं बंद झाल्यावर मात्र मी प्रचंड मिस् करायला लागलो ते दर्जेदार ड्राफ्ट्स. 

असंच असतं आपल्यावर जीवापाड प्रेम करणारी, आपणच हड-तूड केल्यामुळेच कायमचं फक ऑफ करून गेलेली पोरगी दूर गेल्यावर प्रचंड हॉट वाटायला लागते. हीच ती मांजर-मांजा थिअरी बहुतेक....  

एनीवेज...       

चांगली झोप लागली किंवा झोपताना चांगला मूड असेल तर असं काही वेडं-बिद्रं लिहायचं थांबेल आणि कदाचित परत मी चांगलं किंवा किंवा किमान बरं लिहू लागेन असं मला वाटलं.

मग मी बरेच काय काय उपाय केले,

कोणी सांगितलं म्हणून झोपायच्या आधी दाट दूध आणि जायफळ घातलेली फिक्कट म. म. व. कॉफी काय प्यायलो,

शीर्षासन काय केलं,

कुमार गंधर्व काय ऐकले,

गरम पाण्यात गुलाब पाकळ्या टाकून अंघोळ काय केली,

दिक्षित डाएट केलं, स्व-संमोहनपण ट्राय केलं.  

पण काही उपयोग झाला नाही लिखाणातले वेडाचार वाढलेच उलटे!

फक्त एक बदल झाला आता हे सगळं लिखाण हटकून प्रथम पुरुषी एक वचनी यायला लागलं.

आणखी काही महिने असंच चालू राहीलं...   

आणि एक दिवस अचानक हे सगळं थांबलं.    

नवीन ड्राफ्ट्स येईनात. 

मी दबकत दबकत विचार केला, संपलं हे सगळं प्रकरण! 

थोडा विषाद वाटला पण किंचित सुटल्यासारखंही वाटलं. 

आणि बऱ्याच दिवसांनंतर एका आठवड्यापूर्वी हे सगळं परत चालू झालं. 

 पण आता वेगळीच गंमत होतेय. 

रोजच्या रोज मी झोपेतून उठून लिहितानाच व्हिडिओ दिसतायत खरे, पण एकच एक सेम टू सेम कथा लिहिलेली मिळतेय मला.

काय कळेना.  

कदाचित माझ्या अबोध मनाला ही डेस्परेटली पब्लीश व्हावी असं वाटत असेल म्हणून मी रोज तीच गोष्ट लिहितोय. 

मी आणलीय ती कथा माझ्याबरोबर. 

तुम्ही बघणार का?

कदाचित तुम्हाला काही टोटल लागेल?

सायकिऍट्रिस्ट तरारला, "हो नक्कीच वाचून बघूया आपण. कदाचित काही इंटरप्रिटेशन्स मिळतेल. काय होतंय ते कदाचित कळेलही."

पेशंटनी सुबक लिहिलेल्या कागदांची चळत सायकिऍट्रिस्टपुढे अलगद ठेवली. 

सायकिऍट्रिस्टनं पहिलं पान उघडलं आणि तो चमकला. 

त्यानं पहिला पॅरा वाचला, पहिलं पान वाचलं... 

फटाफट पानं चाळत शेवटचं पान उघडलं. 

शेवटचा आणि पहिला पॅरा एक्झॅक्टली सेम होता. 

ऑक्टोबर-एंडच्या त्या निवांत दुपारी वरच्या फ्लॅट्समधल्या प्रि-दिवाळी शंकरपाळ्यांच्या तळणाच्या घमघमाटात सायकिऍट्रिस्टने आपल्या कॅडल-रोडवरच्या क्लिनिकचा दरवाजा उघडला आणि प्रसन्न हसून नवीन पेशंटला आत घेतलं. 

   

---------------------------------------------- समाप्त ----------------------------------------------

निखिल क्षिरसागर ह्याच्या 'द रायटर' ह्या कथेचे स्वैर रूपांतर. 

मूळ इंग्रजी कथासंग्रहाची लिंक: https://www.amazon.in/dp/B0978LHHF9     

  

        

 

 

 

 

 

 

 

  

 

मालफंक्शन

 'पूजा की थाली' सिरियलच्या हजाराव्या एपिसोडची पार्टी...

डिसेंबर महिन्यातला सुखद गारवा...
'मॅरियट-जुहू' च्या बाहेर एकामागोमाग एक गाड्या सुळ्ळकन लागत होत्या आणि तारे तारका आत शिरत होते.
सगळा पोर्च 'डिओर', 'शनेल', 'हर्मिस' ...आणि व्हॉट नॉट परफ्युम्सच्या वासानी प्रमत्त यौवनेसारखा घमघमत होता.

सगळ्यात आधी आली पी. के. टी. (पूजा की थाली) चा हिरो रचित सिन्हाची 'बीमर'.
आपल्या दोन्ही गालांवरच्या खळ्या फोटोग्राफर्सनी पुरेशा टिपल्यायत याची खात्री करून तो दोन्ही हातांनी विजयी बट्ट्या दाखवत आत घुसला.

त्याच्या पाठोपाठ पी. के. टी.ची व्हॅम्प सिम्रन शर्मा आली.
ऑडीतून उतरल्या उतरल्या तिनं सटासट पाठमोऱ्या पोझेस दिल्या.
खोल खोल उतरत्या बॅकलेस काळ्या गाऊन मधल्या संगमरवरी पाठीचे पुरेसे फोटो निघाल्यावर ती आत गेली.

तेवढ्यात काळीशार मर्स आली आणि फोटोग्राफर्स थोडे सैलावले.
सिरियलची हिरॉईन पूजाचं काम करणारी बरखा आतून उतरली... पांढऱ्या शुभ्र साडीत.
तिनंच होस्ट केली होती आजची पार्टी.
बरखाचा सत्यनारायणाच्या प्रसादासारखा गोड चेहेरा, ऑन आणि ऑफ स्क्रीन असलेला 'संस्कारी' ट्रॅक रेकॉर्ड,
आणि अंमळ बोअरिंगच पर्सनल लाईफ (शून्य बॉयफ्रेंड्स) यामुळे पापाराझ्झी फारसे मागे लागायचे नाहीत तिच्या.
हिरॉईन ती असली तरी आजकाल सिम्रनचीच जास्त हवा होती खरं तर.
फोटोग्राफर्सनी कर्तव्यभावनेनं तिचे दोन चार फोटो क्लिक केले...
तिनं पोर्चमध्येच उभं राहून स्वतःच्याच पार्टीला उशिरा पोचल्याबद्दल सगळ्यांची माफी मागितली...
आणि अचानक धुवाधार पाऊस सुरू झाला...
फोटोग्राफर्स आपले महागडे कॅमेरे झाकायला धडपडू लागले...
बरखा आत धावायला लागली... पण तिचा पदर कारच्या दारात अडकला होता...
तो सोडवायच्या प्रयत्नात ती चिंब भिजली...
इतक्यात एका फोटोग्राफरचं लक्ष तिच्या शुभ्र भिजक्या ब्लाऊजकडे गेलं...
त्याचे डोळे विस्फारले...
आणि मग शंभर हजारो लाखो फ्लॅश लखलखत राहिले.

मुंबई कोलाज: बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला हय्!

झालं असं की मी माझ्या फायनॅन्शियल ऍडव्हायझरला एक बारीक शंका विचारायला फोन केला.
(हे असं बोललं की आपण करोडोंत खेळत असल्याचा फील येतो... असो)

तर हा मनुक्ष अस्सल मुंबईकर.
एका बाबांचा निस्सीम भक्त.
बाबांना जाऊन काही वर्षं झालेली वगैरे.
त्याच बाबांचा अवतार 2.0 मुंबईत येणार असल्याने हा सध्या प्रचंड एक्सायटेड!

आणि त्याची चूक-बरोबर श्रद्धा ह्या पोस्टचा मुद्दा नाहीयेच...
मुद्दा वेगळाच हय!

तो त्याच्या चेंबूरी-सिंधी-चटपटीत बंबैय्या हिंदीत बोलला,
"निलेश भाय थोडा बिझी हूँ दो दिन
xxxxxx बॉम्बे आ रहे है
बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला हय्!"

अयाई गं...
मुंबईचा आख्खा धेडगुजरी फ्लेवर शब्दोशब्दी ठासून भरलाय ह्या वाक्यात!

गुगल ड्राइव्हमध्ये खोल खोल कुठेतरी लपून ठेवलेला एक्सचा टॉपलेस फोटो अवचित समोर यावा
आणि छातीत एक आठवणीची बारीक कळ उमटावी...
तसा "मिसिंग मुंबई"चा बारीक ऍटॅक आला मला...

एक एक शब्द नीट बघूया जरा यातला.

उसका:
मुंबईकर तसंही "आपके" / "उनके" वगैरे आदरार्थी भाव कोणालाच देत नाहीत.
अगदी "उसके"ही नाही!
"उसका"तला शेवटचा आकार हा खास मुंबईचाच.
उदाहरणार्थ:
"उसके गाडीमे जायेंगे" म्हणा
आणि आता...
"अरे सेजल उसका गाडीमे जायेंगा ना" म्हणा
दुसऱ्या वाक्यात खाट्टकन् तो...
शनिवारी रात्री तीन मुलं आणि दोन मुली छान तयार होऊन, कल्याण / वाशी किंवा मिरारोडवरून, वडलांच्या मिनतवाऱ्या करून घेतलेली वॅगन-आर घेऊन मरीन ड्राइव्हला जाण्याचा फील आपोआप येतोना...
तो "उनके" किंवा "उसका"मध्ये नाहीना येऊ शकत बॉस!

बॉडीमे:
हा शब्द तर स्पीक्स फॉर इटसेल्फ!
"माझी चोर-बॉडी आहे रे चुत्या!"
हे वाक्य छातीच्या फासळ्या दाखवत म्हणणारा एकतरी किडकिडीत पत्र्या पोरगा प्रत्येक नाक्यावर असतो.
आणि मजा म्हणजे सम हाऊ हा चोर-बॉडीवाला बारक्या हटकून मारामारीत पुढे असतो.
सिंगल फासळी आणि डेअरींगचं कायतरी अजब कनेक्शन आहे कसं कोण जाणे.

घुस:
सकाळची विरार-चर्चगेट लोकल आणि वसई स्टेशन... पिरियड!

गयेला:
हे आयेला / गयेला चा तर मुंबईला कॉपीराईट घेता यावा आरामात.
मुंबईची टपोरी लँग्वेज दाखवण्यासाठी लाखो पिक्चर्सनी क्लिशेड केलेलं.
पण बऱ्याच दिवसांनी ऐकलं...
आणि काही क्लिशेड गोष्टींना:
उदारणार्थ नवाजुद्दीनच्या शिव्या, मरीन ड्राइव्ह, अजय-अतुलच्या ढोल यांना पर्याय नाही हे पटलंच.

हय्:
इकडे सगळा गेम त्या एंडच्या पाय मोडक्या "य्" वर आहे.
म्हणजे तुम्ही "बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला..." बोलून शुद्ध "है" बोललात तर ते पाया सूप, सीख पराठा, मटन बिर्याणी खाऊन नंतर पियुष मागवण्यासारखं आहे.
सो "हय्"च 

...
...
...

बाबा उसका बॉडीमे घुस गयेला हय्!

मुंबुड्या आय लव्ह यु SSS!!!


-नील आर्ते

  

(देह-फुलं: ६) बोटं

एक टाईम होता जेव्हा मला स्पर्श नको-नकोसा वाटायचा... कोणाचाच... कसलाही.
शाळेत तर मला नावच पडलं होतं, "अंगचोर" म्हणून.
सातवी आठवीतली मुलं त्यातही मुली प्रचंड क्रूर असतात, त्यांना चिडवायला खूप आवडतं...

माझ्या पाठच्या बाकांवरूनही खुसफुसते आवाज यायचे,
ए अंगचोर, ए टच मी नॉट, ए विअर्डो...
आणि माझे डोळे पाण्याने डबडबायचे.
पण आधी मी अशी अजिबातच नव्हते खरं तर.
आई म्हणायची भारी खेळकर पिल्लू होते मी.
कोणालाही धावत जाऊन बिलगायची मी आणि खुदुखुदू हसायची.

पण बहुतेक मी दहा वर्षाची असताना कधीतरी ते चालू झालं.
मी एकटी किचनमध्ये जाऊन घटाघटा पाणी पीत होते आणि अचानक माझ्या मानेवर बोटं रेंगसली.
कर्र-कर्र आवाज करत धारदार नखं माझ्या बॉयकट मानेवरून हळूहळू खाली उतरली... पाठीच्या पहिल्या मणक्यापर्यंत.
असं दोन तीनदा वर खाली झालं... फार नाही पाच-एक सेकंद.
आणि खरंतर पहिल्यांदा मला भीतीपण नाही वाटली.
उन्हाळ्याचे दिवस होते आणि पाठीवर मेजर घामोळी आली होती...
सो ती करकरीत नखं फिरताना खाज शमल्यासारखं झालं... बरंही वाटलं...
मी हसत पाठी बघितलं...  तिथे कोणीच नव्हतं.
फक्त तिन्हीसांजेचं अंधारत चाललेलं किचन... आमचा जुनाट रागीट घुम्या फ्रीज आणि पोटाचा तुकडा काढलेलं ओट्यावरचं लालभडक कलिंगड...
मी किंचाळत बाहेर आले एव्हढंच आठवतंय मला...

आणि मग ते चालू झालं.

बरोब्बर दहा बोटं अवचित कधीही माझ्या मानेवर फिरायची.
ते सुद्धा अगदी वरचेवर नव्हे.
कधी कधी तर दोन-तीन महिन्यांच्या गॅपनीसुद्धा.
खरं तर त्या कोणत्यातरी काळोख्या अज्ञातातून आलेल्या नख्यांनी मला जखम कधीच नाही केली.
पण भीती वाटायचीच.
कोणाचाच स्पर्श नको वाटू लागला मला त्या लुब्र्या बोटांमुळे.
माझी हसा-खेळायची अलवार वर्षं कुढत काढली मी त्या बोटांमुळे.

पण एकेदिवशी...

मी पिक्चर बघत होते.
अनुष्का शर्माचा "एन-एच १०".
डाव्या उजव्या बाजूच्या दोन्ही सीट्ससुद्धा मीच घेतल्या होत्या अर्थात.
हो कोणाचा टच नको व्हायला.

माझा क्रश होती अनुष्का म्हणजे...
त्यातला सीन आहे ना ती त्या खाप गुंडांना चुकवून भिंत क्लाइम्ब करून जाते.
आणि वरून ओरडते फ SSS क यु!!!
नेमकं तेव्हाच त्या बोटांनी खरवडलं मानेवर.
...
...
...
चुकलंच त्यांचं...

तो अनुष्काचा ब्राव्हाडो बघून मला कसा कोण जाणे पण चेव आला आणि मी गप्पकन दोन्ही हात पाठी नेऊन ती बोटं पकडली.
रंगेहात पकडले गेल्यावर एक क्षण ती बोटंही बावचळली  आणि स्तब्ध झाली क्षणभरच.
पण मग मात्र त्यांची निकराची वळवळ चालू झाली माझ्या हातात.
मी मात्र इतक्या वर्षांचा राग काढत दात ओठ खाऊन "एम-सी बी-सी" शिव्या पुटपुटत त्यांना माझ्या बोटांत आवळून धरलं.
जणू पडद्यावरची चवताळलेली अनुष्का माझ्यात शिरली होती.
मिनिटभर आमची झटापट चालू राहिली...
मी तर आज शेंडी तुटो व पारंबी तुटो अशा आवेशात होते...
आणि अचानक त्या हात-रहीत बोटांनी तह केला.
पुढच्या दहा सेकंदांत ती बोटं वळवळायची थांबली... स्तब्ध झाली.
आणि प्रत्येक बोटानी - माझ्या प्रत्येक बोटाला हलकेच ढुशी दिली.
जणू त्यांना समझोता करायचा होता... एकत्र नांदायचं होतं!
...
...


रात्री मी पिक्चर बघून घरी आले आणि डॅडूला घट्ट मिठी मारली, मम्मीचे गाल ओढले...
कित्येक वर्षांनी...
ते दोघं तर आनंदानी कपडे फाडायचेच बाकी होते.
...
...

आता त्या बोटांना मी कंट्रोल करायला शिकलेय...
त्यांना चक्क मी काही कन्स्ट्रक्टीव्ह गोष्टी शिकवल्या...
उदाहरणार्थ गिटार...
कॉलेजमध्ये अपकमिंग गिटारीस्ट म्हणून नाव व्हायला लागलंय माझं.
माझा कॉन्फिडन्सही परत आलाय.
चक्क रॉकस्टार बनायचा मार्गावर आहे मी...
मोठ्ठे मोठ्ठे लूज फ्लॅनेलचे शर्ट्स, आणि फाटक्या जीन्स माझी सिग्नेचर स्टाईल होत चाललीय कॉलेज फेस्ट्स मधली.
कसंय ना एक्स्ट्रा लांब बाह्या असल्या की मला "माझी" बोटं वापरता येतात बिन्धास गिटारवर कोणालाही न दिसता (;)

जिमी पेज, एरीक क्लॅप्टन, स्लॅश, हेन्ड्रिक्स, हेटफील्ड काय काय म्हणायला लागलीयत पोरं-पोरी मला.

काल एक नवीनच मैत्रीण झालीय मीरा म्हणून...
माझ्या गिटार रीफ्सच्या प्रचंड प्रेमात आहे. माझ्या बोटांत जादू आहे म्हणतेय.
आज रात्री भेटतोय आम्ही तिच्याकडे.
रम पीत-पीत लेड-झेपलीन ऐकायचा प्लॅन आहे.
पुढे बघूया, व्हेअर दी नाईट टेक्स अस...

कदाचित लेड झेपचं "स्टेअर वे टू हेवन" चालू असेल...
कदाचित "रम्स-अप" नाकात झिणझिण्या, जिभेत गोडवा, घशात गरमी आणि मनात कांड आणत असेल.
कदाचित मिणमिणत्या कँडल्समध्ये तिचे कोनॅकच्या रंगाचे डोळे चमकत असतील.
कदाचित माझ्या मेन्स (हो मला मुलांचे पर्फ्युमच आवडतात) पर्फ्युमचा वास घ्यायला ती माझ्या मानेजवळ येईल.
कदाचित मी तिचा नवीन ब्राऊन लेदरचा बेल्ट बघायला तिच्या पोटाजवळ जाईन.
कदाचित मी तिथेच थांबेन.
कदाचित बेल्टचं पॉलिश हुंगेन.
कदाचित मी तिचं गोलसर पोट निरखून बघेन.
कदाचित तिच्या बेल्टचं चमचमणारं पितळी बक्कल निघतं का मी जस्ट म्हणजे जस्ट चेक करेन.
कदाचित ती मला छातीवर गुब्ब दाबून घेईल.
कदाचित माझे हात खाली सरकतील.
कदाचित ती माझे जाडसर कुरळे केस हुंगेल.

कदाचित मी कँडल्स पाडून अंधार करेन...

कदाचित ती कण्हल्यासारखी हसेल.

आणि मग "माझी" जादूगार बोटं कर्र्कन बाहेर येतील आणि तिला "स्वर्गाच्या पायऱ्यांवर" नेतील... कदाचित!     


-नील आर्ते

निखिल क्षिरसागर याच्या कथेचे स्वैर रूपांतर.
मूळ कथेची लिंक: the fingering

त्रिकथा ३: बलम पिचकारी

आज मला कसंतरीच होतंय.
बऱ्याच वर्षांनी आज कोणतरी खास मित्र/ बायको/ गर्लफ्रेंड/ भाऊ-बहीण/ आई-बाबा पाहिजे होतं असं राहून राहून वाटतंय.
म्हणजे खरंतर लहानपणापासून बरीच वर्षं मी एकटाच राहिलोय.
आई मला जन्म देतानाच गेलेली, आणि बाबूजी मी पाच वर्षांचा असतानाच गेले... आत्महत्या केली त्यांनी.
नंतर सगळं शिक्षण पाचगणीला बोर्डिंग मध्ये... अमेरिकेत ग्रॅज्युएशन.. रिसर्च...
एव्हढी सगळी वर्षं एकटाच तर होतो मी.
आणि एकटेपणाची खतरनाक सवय होते हो...
आख्खच्या आख्ख डेअरी-मिल्क एकट्यानी खायची,
घरी नागडं फिरायची,
बिनधास्त जोरात पादायची,
नवीन सिनेमा एकटं बघायची,
आणि सगळ्यात मस्त म्हणजे एकट्यानी छान हॉटेलात सेव्हन कोर्स डिनर करायची.
जेवण म्हणजे माझी खास आवड आणि तिथेतर कंपनी नकोच वाटते मला.
एकेक डिशबरोबर माझा प्रणय चालतो म्हणाना, आणि प्रणय करताना एकांतच बरा.
हो म्हणजे ते अन्नाचे फोटो घेत बसणारे मठ्ठ मित्र, आणि वेटरला आपण जन्मभरासाठी विकत घेतल्यासारखं वागणाऱ्या एंटायटल्ड मैत्रीणी असल्यापेक्षा नसलेले बरे.

पण आजमात्र आयुष्यात पहिल्यांदा कोणीतरी शेअर करायला हवं असं वाटतंय.
कारण आज मला कळतंय लोकांना फाट्यावर मारून तुम्ही दुःख पचवू शकता, प्रॉब्लेम्स एकट्यानी हॅण्डल करू शकता...
पण तुमचा आनंद, तुमचं यश मात्र शेअर करायला कोणतरी हवंच बॉस! 

आणि मला अर्थातच खास मित्र/ बायको/ गर्लफ्रेंड/ भाऊ-बहीण/ आई-बाबा ह्यातलं कोणीच नसल्यामुळे मी माझ्या ब्लॉगवरतीच माझं मन मोकळं करतोय.

आता हा ब्लॉग शेयर करायचा किंवा नाही ह्या प्रश्नाचा पूल आपण थोडं नंतर ओलांडला तरी चालेल माझ्यामते...

'पूल ' म्हटलं ना की मला हटकून पाषाण लेक वरचा तो कमानदार पूल आठवतो.
चमचमणाऱ्या तळ्यावरचा तो इटकुला पूल...

त्रिकथा २: आ दा पा दा

मी माधव डोळस उर्फ माध्या डोळस.

एक टाइम माझी पण थोडीशी हवा होती अंडरवर्ल्ड मध्ये.
शिवाय माझं नावही म्हणे २०-३० वर्षांपूर्वीच्या कोणत्यातरी नामचीन गुंडाशी मिळतं जुळतं होतं.

मला खरं तर आधी भारी वाटायचं हे सगळं.
डेअरिंग याहूम आपल्यात पहिल्यापासून.

केशूचा तर उजवा हात होतो मी... आणि डावा हात मदन्या.
पण केशूभाई म्हणायचाच, 'खरा जिगर माध्यातच आहे'
मदन्यात डेअरींगपेक्षा क्रौर्य जास्त होतं...
कुठे झुरळाला चटकेच दे, कुत्र्यांचे पायच बांध, आंधळ्या भिकाऱ्याला टपलीच मार असं काय काय करायला भारी आवडायचं त्याला.

त्यात मदन्यानं कुठूनतरी ती नार्कोझ सिरीज बघितली आणि केशूभाईला दाखवली.
त्यानंच केशूभाईच्या डोक्यात ते पुण्याचा पाब्लो एस्कोबार बनायचं भूत घातलं.
केशूभाई जास्तच खतरनाक जास्तच विकृत बनत चालला होता दिवसेंदिवस.

मला मात्र हळूहळू कंटाळा यायला लागला होता या सगळ्याचा.
त्यात त्या नदीवरच्या दंगली झाल्या दोन्ही जमातीतली शेकडो माणसं मेली.
मी कशात नव्हतो, पण एकदा केशूभाईला फोनवर आमदारबाईशी खुसपुसताना ऐकलं...
त्यानंच बाईच्या सांगण्यावरून दंगल भडकावलीय ह्याची जवळ जवळ खात्री होती मला.

मी मग जरा विचार करायला लागलो...
त्यात झिलिक पण प्रेग्नंट झाली आणि तिच्या पोटातली ती धडधड ऐकून वेगळंच कायतरी वाटायला लागलेलं.
धतिंग आणि खाणं, दोनच शौक होते आपले...
पण हळूहळू भाईगिरी सोडून द्यावीशी वाटायला लागलं होतं

खाण्यात मात्र पाणीपुरी फेव्हरीट!
आपला ठरलेला भैया पण होता पाणीपुरीवाला... गुप्ता!
चांगला होता बिचारा... गायीसारख्या मोठ्ठ्या पाणीदार डोळ्यांचा.
सेनापती बापट रोडवर त्याचा तो लाल अलवणातला लहानसा ठेला लावायचा.
कधीकधी बरोबर पोरगा असायचा.
त्याचीच छोटी कॉपी, तसेच पाणेरी डोळे...
गुप्ताच्या पाया-पायात घोटाळत... मांजराच्या पिल्लासारखा.
फारसं बोलायचा नाही तो...
मोठ्ठया डोळ्यांनी बघत मात्र रहायचा टुकूर टुकूर!

रोज न चुकता पाणीपुरी खायचो मी त्याच्याकडे.
अजब चव होती त्याच्या हाताला.

मुलायम रगडा, गोडूस चटणी, ठसकेदार पाणी, कुरकुरीत पुरी...  

या सगळ्यांचे एकाचवेळी एकत्र आणि स्वतंत्र उत्सव चालायचे..,

माझ्या  जिभेवर, घशात, गालांत, ओठावर, पोटात, छातीत, मेंदूत.

त्यादिवशी सुद्धा...

खरं तर माझी सगळी सेटींग झाली होती.
पुण्यातला माझा शेवटचा दिवस होता तो.
केशूभाईच्या फोनमधली ती दंगलीच्या संभाषणाची रेकॉर्डिंग मी सुमडीत माझ्या फोनवर घेतली आणि केंजळे सायबांना पाठवली.

आता इकडे केशू, मदन्या आणि त्या आमदार बाई बाराच्या भावात
आणि आम्ही तिकडे क्राईम ब्रँचच्या खबरी फंडातून केंजळसायबांनी दिलेले दीडलाख घेऊन कोलकात्याला छू.

मग कदाचीत कोलकात्याला बुर्जी पावची गाडी टाकली असती.
पण तिकडे लोक खातात तरी का आपल्यासारखे बुर्जीपाव? कोण जाणे??
का गुप्तालाच घेऊन जावा आणि पाणीपुरी टाकावी?

काय बरं म्हणतात तिकडे पाणीपुरीला?
पुचका  वाटते.

गुप्तावरून मला पाणीपुरी आठवली त्याची.
मी घड्याळ बघितलं.
माझा पाणीपुरीचा टाइम झालेला.
बरोब्बर साडेतीन तास होते केंजळे सायबांना भेटायला.
त्यांना भेटून पैशांचं पाकीट घेतलं की डायरेक् स्टेशनवर.
झिलिक कामावरून परस्पर तिकडेच येणार होती.
मग १० च्या लातूर हावरा एक्सप्रेसनी कलटेश!
डायरेक कोलकाता.
तिकडे झिलिकचा भाऊ होताच.

माझ्या डोक्यात कीडा वळवळला...
पाणीपुरीची तलफ आली.
तसाही आज शेवटचा दिवस पुण्यातला.
नाही म्हटलं तरी हुरहूर लागलेली.

पण नको जाऊदे तिच्यायला आज पोटपण खराब होतं...
सकाळपासून ढाम-ढूम चालू होतं.
ते सुद्धा नुसतं 'झागवालं' नव्हे तर डेंजर वासवालं.
माझ्याच नाकातले केस करपायची पाळी आली होती.
झिलिकनं जाताजाता धमकी दिली होती...
जाताना डब्यात प्रदूषण केलंस तर चालत्या ट्रेनमधून फेकून देईन म्हणून... ह्या ह्या ह्या!
जाऊ दे नको जायला आज...

दहाव्या मिंटाला गुप्ताकडे होतो मी :)
एक एक पाणीपुरी मन लावून खाल्ली मी.
ह्या शहराची शेवटची चव साठवून घेतली.
गुप्ताला पैसे दिले, छोटूला टाटा केला तेवढ्यात गुप्तानी मसाला पुरी पुढे केली.
हो म्हणजे चाटनंतरची कडक पुरीवर बटाटा, मसाला आणि शेव टाकलेली फ्री पुरी हा आपला जन्मसिद्ध हक्क आहे.
कोलकात्यात अशी फ्री पुरी देतात का?
मला उगीचच सेंटी वाटलं,

मी पुरी तोंडात कोंबली... 

... 

... 

... 

तितक्यात केशूभाई आणि मदन्या बुलेटवरून फुदफुदत आले.

दोघांची नजर बघून मला चर्र झालं.
केशूभाई सरळ माझ्याकडे आला,
"तुझा फोन लागत नाय."
(मी सिम फेकून नवीन घेतलं होतं.)
"बॅटरी ऑफ आहे केशूभाई."
केशूभाईनी दोन क्षण रोखून बघितलं...
बुलेट साईडला लावली...
आणि अंगावर धावला... गुप्ताच्या.
त्यानं फाडकन गुप्ताच्या कानफडात मारली.
पाठून मदन्यानी त्याचा पाण्याचा मटका उचलून खाली आपटला.
रस्त्यावर तिखट शेवाळी पाणी पसरत गेलं.