(देह-फुलं: ३) हॅप्पी एन्डिंग

कोणे एके काळी माझा एकटा जीव सदाशिव शोधत फिरायचा स्पर्श आणि उब:
शरीराची आणि फक्त शरीराची बरं का!
मुंबईत बापाचे तीन-तीन बार ऑटो-पायलट वर चालत होते.
रग्गड पैसा, भरपूर वेळ, कमावलेली तब्येत आणि स्वर्गीय आईचे ढासू फीचर्स: गालांवर खळ्या वगैरे…
पोरी तर समोरून यायच्या कायम आपल्याकडे…

पण लहानपणापासून आई-बापाची भांडणं पायलेली आणि तेव्हाच ठरवलेलं हे प्रेम लग्न-बिग्न झंझट आपल्याला नको म्हणजे नको. 

मग कशाला उगीच फसवा कोणाला… 

आणि खरं सांगू का कॅज्युअल सेक्स असं काही नसतं… किती काही म्हणा पण दोन देह एक झाले की जीव गुंततोच.  

उगीच त्या मुलीला त्रास, आपल्याला त्रास!
मी तिला वापरलं तर आपल्याला हरामी वाटत राहणार, आणि तिनी मला वापरलं तर चुत्या!
नकोच तो रायता…
त्यापेक्षा पैसा फेको और हलका हो जाव सिम्पल हिशोब!
पण एक दिवशी अस्सा झटका बसला ना आपल्याला त्याचीच ही ष्टोरी:

त्या वर्षीच्या उन्हाळ्यात मुंबईत ज्याम बोअर झालेलं आणि तशात जिममध्ये वजनं उचलताना पाठीत उसण भरली!
पिताश्री बोलला, 'जा बँकॉकला मस्त मसाज-बिसाज करून ये पाठ मोकळी कर.'
आणि त्यानं हळूच डोळा मारला.
मग काय मी थडकलो बँकॉकला.
आता बँकॉकचा मसाज म्हणजे जगप्रसिध्द:
तीन-तीनदा वाकून लाघवी हसणारे गोड लोकं… घेऊन जातात हळूच आपल्याला नैतिकतेच्या बांधापलीकडे.
आणि खरं सांगायचं तर त्या बांधापलीकडे आपण फक्त पाय बुडवतो व्यभिचाराच्या त्या उबदार झऱ्यात… पूर्णपणे डुबकी नाय मारत.

शुद्ध मराठीत सांगायचं तर सेक्स-बिक्ससारख्या चीप गोष्टी होत नायत हां या पार्लर्समध्ये… 

फक्त थोडीशी गम्मत… थकल्या भागल्या 'गात्रां'चे लाड… ते सुद्धा दोन्ही पार्ट्यांच्या परमिशननी.

म्हणजे अगदी संसारी लोकांना सुद्धा अपराधी वाटायला नको काय?

खिसा मात्र हल्लका होतो ते सोडा.
पण आपल्या तर संसाराचा आणि पैश्याचा काहीच प्रॉब्लेम नाय.
पण तसंही खरं सांगू का अशावेळी नाही म्हणणं हेच जास्त अनैतिक आहे माझ्या मते.
म्हणजे भर दुपारी रणरणत्या उन्हात तुम्ही मित्राबरोबर शिवाजी पार्कच्या जिप्सी बार मध्ये गेलायत आणि तो तुम्हाला गारेगार फेसाळत्या बीअरचा ग्लास ऑफर करतोय तर उपास आहे म्हणून तुम्ही तो न पिणं हे उपास मोडण्यापेक्षा जास्त मोठं पाप आहे माझ्या मते.
मुदलात तुम्ही गेलातच का आत बार मध्ये? त्यापेक्षा समोर शुद्ध शाकाहारी 'प्रकाश' आहे तिकडे बसायचंत ना
आता उदाहरणार्थ माझ्या तेव्हाच्या परिस्थितीचा तुम्ही अगदी डिसपॅशनेटली विचार करा म्हणजे माझं म्हणणं पटेल तुम्हाला:
म्हणजे एका टॉवेल शिवाय तुमच्या अंगावर काही नाहीये…
तो टॉवेल सुद्धा काय गाठ बीठ मारलेला नाय…
असा नुसताच पसरलेला निष्काळजी… आपल्या कामाविषयी फार सिरियस नसलेल्या स्टार-पुत्रासारखा.
लाज राखली-नाय राखली… व्हॉट-एव्हर!
अज्ञातातून आल्यासारखं वाटणारं संगीत… मनाला, शरीराला, सगळ्या विश्वाला हुरहूर लावणारं…
आणि त्यात ती झोपाळू डोळ्यांची मसाजिस्ट…
अशी काय खूप सुंदर नव्हती ती… खरं सांगायचं तर मी तिच्यापेक्षा बराच स्टड होतो.
पण बोटांत जादू होती तिच्या… पाठीची उसण कुठल्या कुठे गायब केली होती तिनं.
आणि माझ्या शरीराच्या कानाकोपऱ्यातले सुखाचे झरे अनुभवी पाणक्यासारखे मोकळे केले.
दोघांचेही श्वास जड झालेले… 
दोघांचेही डोळे अर्धे मिटलेले… माझे निवांत सुखाने  आणि तिचे एशियन जीन्समुळे :)
तर अशा वेळी तिनं हळूच तिची ऑफर माझ्या कानात पुटपुटली… आणि मग माझ्या कानाची पाळी चाटली!
आता हे लक्षात घ्या की मी काय डेस्पो माणूस नाय…
पण ज्या तऱ्हेने ती पार्लरमध्ये घुसल्यापासून सिग्नल देत होती… मला थोडा अंदाज आला होता.
(आणि सिक्स्थ सेन्स ही काय फक्त पोरींची मक्तेदारी नसते बरं का!)
त्यामुळे जेव्हा ती काहीच न मागता 'बरंच काही' द्यायला तयार झाली तेव्हा मला फारसं आश्चर्य वाटलं नाही.
पण ज्या गोष्टीसाठी लोकं खास बँकॉकला येउन पैसे मोजतात ती मला चक्क फ्री मिळत होती... 'ऑन द हाउस' महाराजा… आहात कुठे? नाही म्हटलं तरी माझा पुरुषी ईगो खुषारलाच.

बस्स आता काय काय झालं याचे डिटेल्स काही मी तुम्हाला देणार नाहीये.
आधीच सांगितलं मी काय व्हल्गर माणूस नाय.
तिनी कसं आणि काय काय केलं… ते करताना कसं माझ्या डोळ्यांत बघितलं सुद्धा नाही हे मी काहीच तुम्हाला सांगू शकत नाही… सॉरी बॉस!
मुलगी मग ती कोणीही असो मी तिचा रिस्पेक्ट करतोच करतो.
भले ती मला 'फ्री सर्व्हिस' देत होती पण म्हणजे लगेच काय ती गरजू आणि मी उपकारकर्ता होत नाही.
मी तिच्यापेक्षा बराच उजवा असलो तरी मी काय तोंड वाकडं करून समाजकार्य केलं असं नाही काही.
मलाही मजा आलीच:
जेव्हा तिचे लहानखुरे उद्धट उभार मोकळे झाले तेव्हा छातीत धम्म झालं माझ्या.
तिचे चुटूक ओलसर ओठ चाखायला आवडले असते मला पण भलतेच व्यग्र होते ते दुसरीकडेच…
चलता है… मी तसा लहानपणापासून हट्टी नव्हतोच.
आणि कधी कधी शरण जाण्यातही मजा असते.
मग शरण गेलो मी त्या छोट्याश्या कोंदट रूमला, त्या उग्र सुवासिक तेलाच्या गंधाला, तिच्या उबदार हाताला आणि पाठच्या त्या अज्ञात संगीताला…
आणि एका क्षणी अचानक आलाप घेतला त्या गाण्यानं…
आणि माझ्या शरीरानंसुद्धा…
मेंदू सुम्म झाला…
सगळे विचार जणू उसळी मारून बाहेर पडले शरीरातून…
'तू पहिला की मी पहिला' करत आक्रमण करणाऱ्या लाखो योध्यांसारखे…
उसळून उसळून दाद दिली मी तिच्या लयदार कामगिरीला.…
आणि मग झालो शांत तृप्त!
ती प्रेमळ आई सारखं समजूतदारपणे हसली क्षणभरच,
आणि मग लगेच तिनं मला एका चांगल्या हाताने रूमबाहेर ढकललं.
आत्ता तिचा दुसरा हात कुठे गेला ते प्लीज मला विचारू नका.
मी फक्त एवढंच सांगेन की तो 'चिकट खरकटा' हात जिकडे गेला तिकडे जायची माझी तमन्ना अधुरीच राह्यली .
------------------------

चार  वर्षांनी मी परत बँकॉकला गेलो मित्राच्या बॅचलर पार्टीला…
आम्ही रमतगमत त्याच एरियात फिरत होतो.
मला मिळालेल्या 'फ्री सर्व्हिसची' बढाई मी ऑल्मोस्ट मित्रांपुढे मारणार इतक्यात मला ती दिसली…
शांत तृप्त आनंदी…
आणि तिच्या हातात… होय त्याच 'हाता'त एका छोटूकल्या पोराचा हात होता ज्याच्या खळ्या सेम माझ्यासारख्या होत्या!

----------------------------------------------------- समाप्त -----------------------------------------------------
-नील आर्ते

निखिल क्षिरसागर ह्याच्या 'द फर्टिलीटी टेस्ट' ह्या कथेचे स्वैर रूपांतर. 

मूळ इंग्रजी कथासंग्रहाची लिंक: https://www.amazon.in/dp/B0978LHHF9