डोळे 'भरून'...

शौर्य फ्लॅटच्या गॅलरीत आला... सहजच. त्यानं छातीभरून श्वास घेतला. मुंबईचा वास, मुंबईची हवा.

बाराव्या मजल्यावरून त्यानं डावीकडे नजर टाकली... कालीना युनिव्हर्सिटीचा अंमळ हिरवा पट्टा.
आणखी लांबवर दिसणारा एअरपोर्टचा कंट्रोल-मनोरा. तो मनोरा नेहमी त्याला 'बुदबळा'तील वजिरासारखा वाटायचा. 'बुदबळं' त्याच्या आजीचा शब्द. भारी गोड वाटायचं त्याच्या कानांना ते.
आजीच्या आठवणीनं हलकेच हसत त्यानं नजर उजवीकडे फेकली.

बॅन्ड्रा-कुर्ला कॉम्प्लेक्सच्या रस्त्यापलीकडे तिवरांच्या झाडीचा छोटासा तुकडा अजून शाबूत होता.
त्यापलीकडे खाडी... पाणी... हलके झुळमूळ वाहत असलेलं पाणी!
आपल्या घरातून पाणी दिसावं अशी त्याची कैक वर्षांची इच्छा पूर्ण झाली होती नवीन फ्लॅट घेतल्यावर.... आणि आत्ता लगेचच...
मनातनं ते विचार काढून टाकत गॅलरीतून त्यानं सरळ खाली बघितलं:
गव्हर्न्मेंट कॉलनी आणि भारतनगरच्या मधल्या पट्ट्यात पसरलेली ज्ञानेश्वर नगर झोपडपट्टी.
अधल्यामधल्या छपरांवर घातलेल्या त्या इलेक्ट्रिक ब्लू रंगाच्या ताडपत्र्या...
वरून दिसणारी अगणित छपरं, काही राखाडी काही इलेक्ट्रिक ब्लू आणि वरती केबलच्या थाळ्या.
ते ग्रे आणि ब्लू तुकड्यांचं विचित्र पॅटर्न तो बघत राहिला...

आणि एका राखाडी पत्र्यावर अवचित ती मुलगी आली.
चादरी वाळत घालायला... पावसाच्या ब्रेकमध्ये.
हार्डली चौदा-पंधरा वर्षांची असेल ती. शिडशिडीत, बहुतेक मुस्लिम.
तिनं जर्द निळ्या रंगाचा कुर्ता घातला होता आणि फुश्चिया फिटेड लेगिंग्ज
निळा आणि फुश्चिया त्याचं आवडतं कॉम्बिनेशन, सुखविंदर आणि रेहमानसारखं.
इतक्यात अजून एक मुलगी छपरावर आली... तिच्या मदतीला... बहुतेक तिची लहान बहीण.
तिचं पण कॉम्बिनेशन छानच होतं: फिकट पेस्टल हिरव्या रंगाचा कुर्ता आणि तशाच पेस्टल गुलाबी रंगाचा सैलसर पतियाळा.
पावसाळी हवेत राखाडी छपरावर लगबगीनं चादरी वाळवत घालणाऱ्या त्या मुलींचं कंपोझिशन...
निळं फुश्चिया हिरवं गुलाबी...
चंद्रमोहन कुलकर्णींच्या चित्रासारखं...
त्यानं डोळ्यांत भरून घेतलं आणि तो आत वळला.

डोळे 'भरून'... (६ वा आणि शेवटचा भाग )

दुसऱ्या दिवशी 
डॉ. मोटेंच्या चेकअप रूममध्ये:

डॉक्टर बाबाराव मोटे जागच्या जागी एक्साइटमेन्टनी उसळ्या मारत होते,
"इंटरेस्टींग... इंटरेस्टिंग व्हेरी व्हेरी इंटरेस्टींग..."

"अहो डॉक्टर... इंटरेस्टिंग आहे ते कळलं SSS पुढे बोला.",

पार्थसारथींनी वैतागून म्हटलं. 

डॉक्टर सांगू लागले,

"गुड न्यूज अशी आहे की बॅक्टेरियांचा काउंट किंचित का होईना कमी झालाय. 

म्हणजे वीस मिलियन होता तो अठरा मिलियन झालाय.

ऍंटीडोट बनवण्यासाठी आपल्याला आणखी एक दिवस डेस्परेटली हवा होता... तो मिळालाय.

आता आपण शौर्यचे डोळे वाचवू शकू... 

पण मी विचार करतोय की हे झालं कसं?

शौर्य काल दिवसभर काय काय केलंस सांग बघू?"

"विशेष काही नाही, सगळ्या गोष्टी बघून घेतल्या डोळेभरून"

"काही स्पेशल बघितलंस किंवा केलंस?"

शौर्य अडखळत म्हणाला,

"एका छान मुलीबरोबर... रात्री... वुई मेड लव्ह!"

मोटे विचारात पडले,

"हम्म... सेक्सचे फिजिओलॉजिकल फायदे आहेतच... पण डोळ्यांसाठी एवढा फरक पडेल... वाटत नाही... अजून काही?"

 शौर्य ओशाळला,

"ढसाढसा रडलो मी काल रात्री."

"रडलास... हम्म ओके... म्हणजे अश्रू... येस्स!",

मोटेंचा चेहेरा उजळला,

"सिम्पल व्हेरी सिम्पल... काय झालं असणार सांगतो:

आपल्या डोळ्यांतून पाझरणाऱ्या अश्रूंचे विविध प्रकार असतात. 

एक म्हणजे 'बेसल टिअर्स'.  जे मी पहिल्या मीटिंगमध्ये सांगितल्याप्रमाणे कायम बाहेरच्या इन्फेक्शन्सशी लढत असतात. 

शौर्यच्या डोळ्यांतल्या जिवाणूंचं मुख्यत्वेकरून ह्याच बेसल टिअर्सबरोबर युद्ध चाललं होतं आणि तेव्हातरी जिवाणू जिंकत होते.

पण मग काय मज्जा झाली..."

डॉक्टर मोटे परत उसळ्या मारू लागले,

डोळे 'भरून'... (भाग ५)

शौर्य आणि जमुनाच्या गप्पा रंगत गेल्या...
लंचनंतर आदिलनं त्यांना एकटं सोडत अलगद कल्टी मारली.

ते दोघं उबेर पकडून शौर्यच्या फ्लॅटवर आले तेव्हा रात्रीचे दहा वाजून गेले होते.
आजूबाजूच्या बिल्डिंग्ज आणि खालच्या झोपडपट्टीतसुद्धा दिवे लागले होते.
जमुना बघत राहिली... उंचावरून दिसणारी ती लखलखती मुंबई... डोळे भरून.
आणि शौर्य तिला बघत राहिला... डोळे भरून.
तिला ते जाणवलंच...
मिस्कील हसत ती म्हणाली,
"तुझ्या फ्रेंडची ओपनिंग लाईन भारी चीप होती...
मी तर चौकडीच मारली होती तुम्हा दोघांवरही... पण मेटालिकाचा फॅन म्हटल्यावर मला रहावेना.
पण काहीही होतं ते, तुझे डोळे जाणार आहेत वगैरे... नॉन्सेन्स."

शौर्य हलकेच उत्तरला,
"पण ते खरं असेल तर"

"चल घटकाभरासाठी मान्य करूया की ते खरं आहे...
काय काय मिस् करशील तू असं काही झालं तर?"

शौर्यनं एकदा आजूबाजूला बघितलं,
"सगळंच...
ही पसरलेली मुंबई... खालची झोपडपट्टी...
विंडसस्क्रीनमधून भर्र उलगडणारा एक्सप्रेस-वे...
पंकज भोसलेचे रविवारचे सिनेमावरचे लेख आणि नंतर जाऊन बघितलेले ते सिनेमे...
चित्रं: चंद्रमोहनची, व्हॅन गॉगची, पॉल क्लीची...
फेसबूकवरल्या रेणुका खोतच्या बेधडक पोस्ट्स...
त्या त्या समोरच्या ज्वेलरीच्या ऍड मधल्या केवड्यासारख्या दिसणाऱ्या श्रुती मराठेचं होर्डिंग...
'पुणे बावन्न'मधले सईचे ते गारुड करणारे डोळे...
माधुरीचं स्माईल...

आणि अर्थातच आयुष्यात आलेल्या खऱ्याखुऱ्या असंख्य बायकांची व्हिजन्स:
विविध वयाच्या जाड्या-बारीक काळ्या-गोऱ्या प्रत्येकीत काहीतरी जीव ओवाळून टाकावं असं...